Της υπερβάσεως

Ελπίδα άσβεστη
μειλίχιος ο ίσκιος σου που σκιάζει την ηρεμία μου και με ταράζει
και μου θυμίζει την επιθυμία που παλεύω ν’αφορίσω γιατί ορίζει το αυτονόητο της ύπαρξης μου –ελευθερώνει το χαμόγελο μου , γυμνώνει την εικόνα του συναισθήματος μου , απολύει τους μεθοδευμένα εγκρατείς πόθους μου , μεταλλάσει την κίνηση του σώματος μου δίνοντας της χάρη και ρυθμό σαν να πρόκειται για θεατρική απόδοση καλοπαιγμένου έργου.
Αυτή η επιθυμία ,ερωτική , εγωκεντρική , απεριόριστη, τρυφερή , εκβιάζει το αυστηρό υιοθετημένο ύφος μου , το απειλεί , το καταδιώκει και στο τέλος εξουσιαστικά του επιβάλλει εγκλεισμό στα τάρταρα του κόσμου των αφορισμένων.
Αυτή η επιθυμία ξεσηκώνει την ταπεινή μου σκέψη και την κάνει πρόδηλα απαιτητική .
Αυτή την επιθυμία πάλευα ν’αποφύγω από φόβο μη με κατακυριεύσει .
- «Μήπως δεν ξέρεις ν’αγαπάς ? να δίνεσαι ? ν’αφήνεσαι στο νοιάξιμο του άλλου ?
Μήπως δεν ξέρεις να πονάς από αγάπη ? να υποφέρεις ? να φοβάσαι μην προσβάλει κάποιος άλλος το σπουδαίο της καρδιά σου απόκτημα ?»
Αυτά μου ψέλλισε γελώντας κι’απορρώντας αυτός που μ’άκουγε να λέω φωναχτά το μύχιο βάσανο μου.
- «Μπορεί» του απάντησα
- «τότε σταμάτα να παλεύεις με τη σκέψη σου , άστην ελεύθερη κι’ας γίνει εκείνη έρμαιο του δεινού πολιορκητή , της αυτονόητης γλυκιάς επιθυμίας!
Και όταν θα’ρθει το χαμόγελο στα χείλη σου από μόνο του,
Κι’όταν του άλλου η χαρά θα κάνει το κορμί σου να χορεύει , τότε θα πάψεις να παλεύεις με φαντάσματα,
Έτσι θα υπάρχεις πιο σωστά !»
Τι να’λεγα , είχε το δίκιο του! Κοντολογίς μια σκέψη έκανα : Ίσως να σπούδαζα τη μέθεξη της φύσεως απ’την αγάπη ξεκινώντας !