Άνθρωπος λεύτερος να χάνεται

Κρεμιέμαι από ένα κλαδί
που φυσάει κατά το Νότο.
Γύρω τριγύρω θάλασσα.
Έχω τα μάτια μου στραμμένα
προς τα πάνω και προσεύχομαι.
Τι θέλει η φύση κι'ο θεός να στείλει ?
ποιος απ'τους δύο πρώτος θα μ'ακούσει ?
Κλείνω τα μάτια για να κάνω το σταυρό μου,
με δίχως χέρια,
κι'ύστερα αφήνω τη φωνή μου λεύτερη.
Θαρρώ πως ζώ του Προμηθέως το δράμα,
Όμως γιατί ?
Ποιόν πρόδωσα ?
Τι χρέος με βαραίνει ?
Κάποτε σταματώ τις σκέψεις
μην τύχει και βαρύνουν το κλαδί
και σπάσουν τα δεσμά μου.
Κρατώ το βλέμμα μου ψηλά στον ουρανό,
ότι είναι να'ρθει και περάσει
να το δώ,να μην το χάσουνε τα μάτια μου.
Ζωή δική μου δε χαρίζω,
αν σείς τη θέλετε
στείλτε να μου την πάρουν.
Άγγελος θα'ναι ή διάβολος ή γύπας ή αστραπή ?
ότι και νά'ναι !
Στιγμή δε θα ικετέψω,
μόνο προσεύχομαι
και άς μην ξέρω που.