Υπό ευρεία έννοια

Το να ποιείς ,να δημιουργείς συσχετισμούς λέξεων δεν είναι πάντα συνώνυμο ακατάσχετης φλυαρίας ή φλυαρίας δίχως νόημα – ακριτομυθίας.
Είναι η εξωτερίκευση σκέψεων ή προβληματισμών που προσγειώνεται (ή απογειώνεται κατ’άλλους) σε λεκτικούς ακροβατισμούς .
Είναι η ευγενής εξωτερίκευση των συναισθημάτων,είναι μια λεπτεπίλεπτη αναφορά στον αεικίνητο εσωτερικό μας κόσμο.
Είναι μια προσπάθεια προσέγγισης (και όχι επιθετική εισβολή) του κόσμου που φιλοξενείται το σώμα μας .
Πρόκειται για κατάθεση λευκής σημαίας όταν άπαντες γύρω σου είναι προετοιμασμένοι για πόλεμο –είναι αυτοί οι ίδιοι που θεωρούν ότι η λευκή σημαία είναι ένδειξη ήττας και παράδοση αμαχητί!
Εν κατακλείδι , η διαφορά ημών που συσχετίζουμε τις λέξεις με τους άλλους που οπλίζουν τις κάνες τους ,είναι ο αφορισμός από τους μεν και η τυφλή προσήλωση από τους δε των «νόμων της ζούγκλας» , καθώς και η συνώνυμη αντιμετώπιση της ύλης (επικυρίαρχη για τους μεν , επικουρική για τους δε).
Άκαρπες οι όποιες προσπάθειες σύμπλευσης επί κοινού σκοπού.
Τελικά επιβάλλεται από μόνος του ο «νόμος της ζούγκλας» χωρίς όμως να υπάρχουν νικητές και νικημένοι (λόγω της ελλιπούς εφαρμογής των δημοκρατικών διαδικασιών).