Πρέπει να ήμουνα εγώ

Στο βάθος του ορίζοντα έβλεπα βάνδαλους να τα βάζουνε μαζί μου
Να με χτυπάνε ανελέητα με δίχως χέρια , μα με σιδερογροθιές!
Να με βρίζουνε και να μη μ’αφήνουνε να φύγω ,να με σκοτώσουν θέλανε παραδειγματικά.
Να με φωνάζουνε : Αναρχικό , και να με φτύνουν – μια πράξη αποτροπιασμού εμπρός στα μάτια φουκαράδων διαδηλωτών που ήρθαν να υψώσουν τη φωνή τους διαμαρτυρόμενοι για τα ολίγα που τους προσφέρουν για να παιδέψουν τα παιδιά μας ..δάσκαλοι θαρρώ πως ήταν.
Κι’όλο που φώναζα βοήθεια δεν έβγαινε η φωνή μου , αν και οι διαδηλωτές φεύγανε βουβά γυρνώντας μου την πλάτη,
νόμιζα πως δεν θέλανε να μου συμπαρασταθούν και πόναγα ακόμα περισσότερο ,μα όταν με γύρισαν ανάσκελα να μου χαράξουνε στο πρόσωπο σημάδι του φονιά είδα πως φεύγανε οι διαδηλωτές γιατί τους απειλούσανε με όπλα.
Κι’ενώ περίμενα να τελειώσει το μαρτύριο έλεγα πως δεν πρέπει να πεθάνω γιατί τότε θα λέγανε : Αυτός έφταιγε!
Κάποτε αναρωτήθηκα : ποιοι με χτυπήσανε ? ήτανε όμοιοι μ’εμένα και δε φορούσανε στολές βασανιστών,
γιατί τα βάλανε μαζί μου ?
ένα "γιατί?" όλοι μας κουβαλάμε ,που να σκεφτεί κανείς να απαντήσει στα "γιατί" των άλλων!
Ήμουν παράλυτος για χρόνια ώσπου στο τέλος τα κατάφερα.
Κάποτε γίνανε ,
και τώρα γίνονται λυπούμαι που το λέω .
Κάποτε γίνανε και άμα κρίνω απ'τα σημάδια..πρέπει να ήμουνα εγώ.