Κάποτε κάποιος ταπεινά αναρωτήθηκε ποιο ήταν το πιο βαρύ του χρέος στη ζωή και πώς να δούλευε σωστά για να τον λένε «άνθρωπο»,
μα μπερδευότανε και όλο καθυστερούσε ν’απαντήσει στο ερώτημα που έθετε ο ίδιος στον εαυτό του .
Ο χρόνος πέρναγε και το ερώτημα φαινότανε ολοένα και πιο δύσκολο : «τι θα μπορούσα να προσφέρω σαν πιο σπουδαίο έργο ? πώς να το έκανα ?»
Κάποτε σκέφτηκε να ζήταγε βοήθεια απ’τον γείτονα – σοφό τον λέγανε –
« έ δεν μπορεί κάτι θα ξέρει να μου πει» σκέφτηκε , μόνο που… τυφλός ο γείτονας πως θα μπορούσε άραγε να βρει τι τον βασάνιζε ? τα μάτια λένε πως διαβάζουν την ψυχή…
-Για πες μου γείτονα , σύ τι νομίζεις πως θα έπρεπε να κάνω τόσο σπουδαίο που επάξια θα με φωνάζαν : Άνθρωπο ?
-Δε θα σου πω , θα σου ζητήσω δύο μέρες απ’την πολύτιμη ζωή σου
-Τι να τις κάνεις ?
-Εσύ θα ήθελες να δεις το χρέος σου δε μου’πες ?
-Ε ναι !
-Έ είναι απλό : θ’αφήσεις σπίτι , οικογένεια ,δουλειά και φίλους , να πάς να μείνεις δυο μέρες μες το δρόμο..κοιμήσου έξω με το φόβο μην τυχόν και δεν ξυπνήσεις ζωντανός ,ψάξε να βρεις να φας με χωρίς χρήματα στην τσέπη , να δεις τα βλέμματα των άλλων ζωντανών- που αν τους βγάλεις τα κουστούμια κι’εκείνοι θα σου μοιάζουν- να σε περιφρονούνε, να βρεις παγκάκι αποβραδίς να κοιμηθείς- που να μπορέσεις δηλαδή ! –πλάι στις μαρίνες με τα σκάφη των πλουσίων –που έχουν skipper …σοφέρ να τους πηγαίνει.
Κι’άλλα θα σου’λεγα μα δε μας παίρνει η ώρα.
Μονάχα φεύγοντας να μου αφήσεις να φυλάξω τα δύο ζευγάρια μάτια σου , να πας χωρίς αυτά να βρεις το χρέος σου..έτσι τυφλός θα το’βρεις και πιο γρήγορα !
-Τι να πω ?...μονάχα σου ζητώ συγνώμη..τόσο που είχα γεννηθεί με δυο μάτια, ποτέ δεν έμαθα σωστά να βλέπω…ζητώ συγνώμη..
-Να μη ζητάς γιατί νομίζω πως κατάλαβες το χρέος σου!
Πάρε τα μάτια σου και φύγε! Θαρρώ βοήθησα λιγάκι .
8 σχόλια:
"...N' αφήσεις σπίτι , οικογένεια ,δουλειά και φίλους, να πάς να μείνεις δυο μέρες μες το δρόμο..."
Yπάρχει κάτι ακόμη πιο δύσκολο, αγαπητή φίλη. Το είχε προτείνει πριν απο πολλές 10ετίες ο λατρεμένος μου Boris Vian.
Σε κάποιο απο τα βιβλία του (τα έχω διαβάσει σχεδόν όλα ) θυμάμαι το εξής σκηνικό, στο περίπου ... Ένας ανθρωπάκος ξύπναγε κάθε πρωϊ στις 5 η ωρα για να πάει στη δουλεια του. Εβλεπε στη σταση τα ιδια πρόσωπα κάθε μερα. Μέσα στο λεωφορείο τους ίδιους ανθρώπους. Ήξερε που θα κατέβει ο καθένας. Μια μέρα όμως, έπειτα απο αρκετές δεκαετίες, αποφάσισε να μη πάει στη δουλειά, να εγκαταλείψει την οικογένειά του και τις υποχρεώσεις του, και τελικά να μην κατέβει στη στάση που συνήθιζε ... Ο οδηγός του λεωφορείου τον ρώτησε που θα κατέβει ... Εκείνος απάντησε ... Στη Μεσοποταμία !!!
Boris
H ακαταμάχητη έλξη τoυ Φεγγαριού
Kαλό σου απόγευμα !
:)
απαρνιέμαι τη σκέψη μου ως πρωτεύουσα και συμφωνω
συμφωνώ
συμφωνώ με τον λατρεμένο σου Boris Vian!
H πρόταση του Boris Vian πολύ ενδιαφέρουσα και σαφώς πιο δύσκολη. Αλλά απαντάει στην ερώτησή σου περί "Χρέους"; Και,για να είμαστε ρεαλιστές, υπάρχει κάτι που πραγματικά να απαντά; Τόσοι φιλόσοφοι, τόσα ρεύματα, σε τόσες εποχές, έβγαλαν κανένα σίγουρο συμπέρασμα; Υποθέτω -από την αρίθμηση- πως θ' ακολουθήσουν και άλλα "χρέη" οπότε περιμένω. Πάντως, όσο μεγαλώνω, τείνω να πιστεύω πως αν υπάρχει ένα "χρέος" μας είναι να μη σπαταλάμε αυτά που μας δίνονται. Μέσα στην κάθε μέρα μας και εν τέλει, στο σύνολο της ζωής μας.
PaTN θα σου απαντήσω εν καιρώ...ακολουθεί κι'άλλο Χρέος.
Ωστόσο η πρόταση του Boris Vian εξηγεί πως πρέπει να ξεκινήσουμε απο τα απλά στα δύσκολα και όχι ανάποδα (όπως κάνουμε συνήθως!).
To θεωρείς απλό να μην κατέβεις στη στάση που συνήθιζες επί χρόνια; Επειδή τυχαίνει να προσπαθώ να το κάνω σ'αυτή τη φάση της ζωής μου,... άστα να πάνε... (αν πάλι κάτι δεν κατάλαβα σωστά, ζητώ συγνώμη..)
απλούστατο !
λές : "δε μου κάνει πια αυτή η στάση, τη βαρέθηκα - δεν αποφέρει βρε αδερφάκι μου ! " και αλλάζεις στάση...
τόσο απλά !
Είναι εύκολο αν είσαι μόνος στη στάση.. ;-)
αν κουβαλάς και τον πολυδιάστατο εαυτό σου...πανεύκολο !
Δημοσίευση σχολίου