Χαμένος στο πέλαγο
ο νούς της
έρμαιο του καιρού
και της πυξίδας
«δώς μου ένα βλέμμα
μια στιγμούλα,
για λίγο φώτισε το πέλαγο
με τα υπεροχά σου μάτια»
καθάρια η σκέψη της, άτρομη
οδηγεί το πλεουμενό της!
Και το κύμα το περιμένει !
Και τον αέρα τον συλλογίζεται!
Για τα καλά και τα άσκημα,
για τα άλογα και τα έλλογα
για τα αληθινά και τα ψεύτικα,
Και το βλέμα που δέχεται εγκάρδια
το κρατά εκεί δίπλα στο τιμόνι
να το’χει μπούσολα στο άγνωστο σκοτάδι.
Κι’ή προσευχή της αλλού στρέφεται
άλλο καλεί ,
κι’άλλο παλεύει να κερδίσει.
Πόσα κομμάτια γίνεται
για ν’αγαπάει όλα τα ταξίδια!
Πούθε πηγάζει η αγάπη η αστείρευτη
που αναβλύζει απ’τα μέσα της?
Μα να ! μεσούσης της θαλάσσεως
ο αέρας της με κύκλωσε!
Πνοή γαλήνια!
Ευχή της δίνω
να’χει πάντα καλοκαίρι.
7 σχόλια:
πολυ καλο αλεξανδρα!!
Καλό ποίημα. Ο μεσούστης της θαλάσσεως τι ακριβώς είναι;
Μεσούσης ήθελα να πώ.Ένα λάθος που δεν διόρθωσα εν τη γεννέση του και μεταφέρθηκε ως λάθος εν συνεχεία.
Στο "άλλογα" τι σημασία δίνεις;
"άλλογα" τα μη λογικά , επικαλούμαι ποιητική άδεια γι'αυτό.
Με ένα λ, δηλαδή...α-λόγος.
θα λάβω υπόψιν μου τις ορθογραφικές διορθώσεις.
Δημοσίευση σχολίου