Το μυαλό μου ζυγίζει και στο ζύγι βγαίνουν λιγότερα

Το μυαλό μου ζυγίζει και στο ζύγι βγαίνουν
λιγότερα, κάτι ξέχασα να υπολογίσω κάτι με βασανίζει,
αυτό που σα σφήνα εμποδίζει τα
περάσματα του νου, με βιάζει ,με πιέζει και περιφρονεί την ελευθερία μου.
Φωνάζω , κραυγάζω για να μ' ακούσει
κάποιος μα η φωνή μου βαριά και μήτε που
βγαίνει προς τα έξω!
Το μυαλό μου κάνει κύκλους γύρω από την
ελευθερία μου τη φυλακισμένη και προσμένει
θεούς και δαίμονες να μου προσφέρουν
ανταλλάγματα.
Κι' όλο ζυγίζω μήπως και βρω το δικό μου
λάθος και λυτρωθώ από μοναχός μου
Κι' όλο κάτι βρίσκω , κι' ύστερα το χάνω-
ο εαυτός μου κριτής όλο δίκιο μου δίνει και
το άδικο το πνίγει.
Άλλοτε ακούω φωνές που ταράζουν την
ανταρσία μου , φωνές του παρόντος
που βαδίζουν μ' εμένα παράλληλα : η
ζωοφόρος πραγματικότητα με παροτρύνει να
δουλέψω έτσι όπως έμαθα, με το βλέμμα χαμηλά
, να παλέψω να κρατηθώ από αυτούς που με
γέννησαν , απ' αυτούς που με δέχτηκαν και
γελούν μαζί μου , απ' αυτούς που γέννησα
και μεγαλώνω μαζί τους .Η ζωοφόρος
πραγματικότητα δε μιλά για βιασμό , για
λευτεριά μιλάει!
Άλλες φωνές με ξεσηκώνουν να πολεμήσω
Είναι φωνές της πραγματικότητας της
πλασμένης από το νου μου τον αγύρτη ,
εκείνες φωνάζουνε να ξεσηκωθούν ,ν' απαρνηθούν τη βολή
που κληρονόμησα και να
ταΐσω τις αισθήσεις μου όσο πιο λαίμαργα
μπορώ , κι όταν δε μπορώ να πέφτω σε λήθαργο
ώσπου να σηκωθώ πάλι και να αντιστέκομαι
στους προγραμματισμένους οργασμούς και
στις βάσει σχεδίου περιπτύξεις.
Πως να ηρεμήσω το πνεύμα μου όταν συνεχώς
ακούω φωνές να με καλούν πότε εδώ και πότε εκεί!
Πώς να τις ξεχωρίσω ; πώς να επιλέξω ; πως να
μιλήσω χωρίς να ανακατέψω τις λέξεις ;
Πώς να σηκωθώ αφού ξέρω πως θα πέσω πάλι?
Ζυγίζω της ζωής τα μετρητά όπως ο μυλωνάς
το αλεύρι και τα βγάζω σωστά!
Τ' αμέτρητα όμως πόσα να' ναι ; ρωτώ
κι' απάντηση δεν παίρνω!
Ναρκώνω το μυαλό μου για να κάνει το σώμα
μου όσα μπορεί -να λειτουργήσει αυτοβούλως ,δίχως τη συνδρομή του νου :
ερωτεύομαι, γελάω ,μεθάω , χορεύω ,τραγουδάω και κλαίω
,παραπλανώ τις αισθήσεις μου κι' ύστερα
πέφτω πάλι στη σιωπή μου, τη σκέψη μου , τη
μοναξιά της επιβίωσης που επέλεξα ν' ακολουθήσω .
Είναι παράδοση ,από τη στιγμή της γεννήσεώς
μου, να υπηρετώ το γένος μου και θα συνεχίσω
να το κάνω όχι γιατί φοβούμαι το θάνατο
-αυτόν δε θα τον αντικρύσω κατάματα- αλλά
γιατί έτσι θα κρύβω καλά μέσα μου την άλλη
ζωή που ζω και που κανείς δεν μπορεί να μου
την κλέψει.
Είναι η ζωή των ονείρων μου τυλιγμένη σε
πέπλο κατάλευκο , με ξεσηκώνει και οδηγεί το
χέρι και την καρδιά μου, την ψυχή και τα
αισθήματά μου , αιώνια θα σκέπτομαι ,θα
ονειρεύομαι και θα ελπίζω πως η λευτεριά
μου θα νικήσει τους δεσμώτες , τους θεούς
και τους δαίμονες ώσπου να βρεί την ευτυχία
ή άλλως τη Νιτσεική ευθεία γραμμή!