Ομολογία

Φέρθηκα ανόητα .
Στο μέσον του καυγά έδειξα τον ανασφαλή μου εαυτό και αποκάλυψα όσες αλήθειες πηγαινοερχόντουσαν στο αυτό μέσον του κεφαλιού μου.
Αδιανόητο τελικά να μην αφήνεις τον άλλο να ζεί στο ψέμα του , στο αγγελικό του ψέμα καμωμένο από χρυσό και αλάβαστρο.
Η απροσδόκητη αλήθεια μόνο φόβο προκαλεί ,και κατόπιν ακολουθούν τα συμπαρομαρτούντα συναισθήματα ντροπής, οργής και αηδίας που οδηγούν σε συνώνυμες πράξεις , ενώ κάποιες άτιμες φορές φτάνουν έως το φόνο.
Φέρθηκα ανόητα και θέλησα να δείξω ότι δεν είμαι διατεθειμένη να αφήσω κανέναν γύρω μου να κοιμάται ήσυχος μέσα στον αγγελικό ψεύτικο κόσμο του.
Σκέφτηκα να αναφέρω την αλήθεια ακόμα κι’αν χρειαζόταν να μιλώ συλλαβιστά εξηγώντας ότι το παρόν ψέμα είναι παραβάν πίσω από το οποίο κρύβεται μια αλήθεια – αν είναι νέα και όμορφη θα είναι πιο εύκολο να εισακουστεί , χωρίς φοβερές απώλειες ,αν είναι γριά και ζόρικη απ’τις πολλές αναμονές εκεί θα γευτεί το έτερον ήμισυ μέσα στο ψέμα του μια πίκρα άνευ προηγουμένου.
Η δική μου ανοησία αφορούσε ευτυχώς νεαρά αλήθεια –γεγονός ωστόσο που δεν υπάγεται σε κανένα κανόνα τη στιγμή που λαμβάνει χώρα η αποκάλυψη :
«Αγαπημένε μου σε απάτησα δις»!
Δεν ήτο λόγος να το αποκαλύψω παρά μόνο αν το έντυνα με τη γλυκιά φορεσιά της μετανοήσεως , ρίχνοντας στα λόγια καθώς θα εξορύσσεται εκ του στόματος μου , τόνους μέλι.
«πρέπει να λέω την αλήθεια μόνον» θα ήταν το έμβλημα του αγώνος που θα ξεκινούσα από σήμερα.
Τίποτα δε θα με σταματούσε, είχα πάρει την απόφαση μου, και ήμουν έτοιμη να υποστώ τις συνέπειες των αποκαλύψεων μου.
Την αποκάλυψη μου ακολούθησε σιγή απεριόριστος, ώσπου αντί για θυμό και οργή -ως προδοσίας ξέσπασμα- ήρθα αντιμέτωπη με το εξής δυσεύρετο ξέσπασμα : "Το ήξερα αγάπη μου αλλά περίμενα τη μέρα που θα μου το αποκάλυπτες και είχα αρχίσει να μετρώ αντίστροφα .Ωστόσο ήξερα ότι θα μου έλεγες την αλήθεια, γι’ αυτό περίμενα ώσπου να σε συγχωρήσω! Δεν θα είναι βεβαίως εύκολο αλλά δε θα είναι και το δυσκολότερο του κόσμου."
Όλα τα πιθανά σενάρια που είχα στο μυαλό μου έμειναν στην αφάνεια ά-παιχτα . Οι υποθέσεις περί του πιθανότερου ξεσπάσματος παραμείναν υποθέσεις και η θέση μου εξαιρετικά δύσκολη διότι είχα προετοιμαστεί για το τέλος.Τώρα ποια η θέση μου ?
-Πες μου αλήθεια αγάπη μου , εσύ τι θα’κανες στη θέση μου ?
Προς στιγμήν αναρωτήθηκα μήπως με εμπαίζει ,αλλά δε φάνηκε να έχει ύφος εμπαικτικό.Κατά δεύτερον θα έπρεπε να απαντήσω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια , έτσι όπως ξεκίνησα.
Μα αν πω ότι αισθάνομαι θα τον επηρεάσω στην τελική απόφαση του!
Κι’αν λάβει αυτό που θα του πω πολύ στα σοβαρά?
Τι να απαντήσω άραγε ?
Μήπως να επέλεγα τη μισή αλήθεια για αρχή ?
Μήπως θα προκαλούσα ανηκέστως βλάβη εις τη υγείαν μου αν υπερβάλω σε δοσολογία αληθείας ?
Διώχνω τα δαιμόνια τα οποία υπό τη μορφή νεφελωμάτων καθυστέρησαν τη σκέψη μου , και απαντώ με σαφήνεια : «η αλήθεια είναι πως εγώ δε θα σε συγχωρούσα τόσο εύκολα» ,
Το είπα και άδειασα!
Τώρα βρίσκομαι στο έλεος των αόρατων ενόρκων .
- εντάξει !
- τι εντάξει ?
- εντάξει , εννοώ πως για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε η διαφορετικότητά μας , αυτή που φορές φορές μας ενώνει και άλλες μας χωρίζει.Σε συγχωρώ αλλά επέτρεψε μου να μείνω για λίγες μέρες μόνος για να παλέψω κι’εγώ με τα δικά μου δαιμόνια!
- Εντάξει
- Τι εντάξει ?
- Εντάξει θα σε αφήσω μόνο σου αφού μου το ζητάς …..μία εβδομάδα ?
- Μου φτάνει.
- Γειά
- Γειά .
Έξω από την πόρτα έμεινα μια ολόκληρη ώρα .Ένιωθα το κρανίο μου να συσπάται και να μου μεταδίδει τις συσπάσεις κι’εγώ δεν ξέρω πως , σ’όλο μου το σώμα.
Όταν ηρέμησα σκέφτηκα : Καλώς ήρθες στον κόσμο της αλήθειας!
Περπατώντας ως το κατώφλι του πατρικού μου σπιτιού , αναρωτιόμουν αν υπάρχει εγχειρίδιο που να αναφέρει ευθαρσώς τη δοσολογία της αληθείας που αντέχει η καρδούλα μας αλλά και τις περιπτώσεις εκείνες όπου η υπερδοσολογία επιφέρει κρανιοεγκεφαλικές βλάβες ή αντίστοιχα καρδιακά νοσήματα ανεπανόρθωτης αποκαταστάσεως !
Η δικιά μου αλήθεια σήμερα βρήκε τον τόπο της – και ευτυχώς δηλαδή διότι αν θα συνεχιζότανε και μεγάλωνε και γινότανε γηραιά , θα έπρεπε να ελαύνω προς πάσα κατεύθυνση για να μην δώ την πικρία της.
Μάζεψα τις σκέψεις μου , τις εναπόθεσα προσεχτικά σε μια θέση πρέπουσα και έγειρα το κεφάλι στο παιδικό μου προσκέφαλο ,
εκείνο ήταν εκεί και με περίμενε ,ένα ασφαλές καταφύγι από τη γέννηση ως τον ύστατο αποχαιρετισμό.