Χριστούγεννα !
Mέρα γιορτής,
ενώ όλοι προβληματίζονται με την παρούσα οικονομική κατάρευση της χώρας,
ενώ όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού αγγίζει τα όρια της εξαθλίωσης,
ενώ όλους μας επισκέπτεται η αβεβαιότητα του μέλλοντος , σε επίσκεψη διαρκείας,
ενώ εκστασιαζόμενοι παρακολουθούμε να υπερμεγεθύνεται η αποκαλύπτουσα προδοσία των επι σειρά ετών κυβερνητικών οργάνων...
ενώ οι αντοχές μας δοκιμάζονται,
εμείς γιορτάζουμε τη γέννηση του Σωτήρα - τώρα πια ξέρουμε και δεν τον προσωποποιούμε , λέμε απλά πως ο Σωτήρας γεννήθηκε μέσα μας!
Γιορτάζουμε γιατί έχουμε ανάγκη να γιορτάσουμε,
να φανταστούμε έναν Άγιο Βασίλη να κατηφορίζει με το ελκηθρό του τη χιονισμένη πλαγιά με το μεγάλο κόκκινο σάκο στον ώμο του και τους ταράνδους συνοδεία στη χαρά !
γιορτάζουμε με τους μύθους και τα παραμύθια κι'άς ξέρουμε την αλήθεια,
γιορτάζουμε γιατί η γιορτή ,η χαρά και τα αισιόδοξα χαμόγελα κινδυνεύουν να γίνουν ακριβή πολυτέλεια !
Έχουμε ανάγκη να ευτυχούμε με όσα έχουμε και να μην δυστυχούμε για αυτά που δεν έχουμε.
..........................
Έτη Πολλά !
ενώ όλοι προβληματίζονται με την παρούσα οικονομική κατάρευση της χώρας,
ενώ όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού αγγίζει τα όρια της εξαθλίωσης,
ενώ όλους μας επισκέπτεται η αβεβαιότητα του μέλλοντος , σε επίσκεψη διαρκείας,
ενώ εκστασιαζόμενοι παρακολουθούμε να υπερμεγεθύνεται η αποκαλύπτουσα προδοσία των επι σειρά ετών κυβερνητικών οργάνων...
ενώ οι αντοχές μας δοκιμάζονται,
εμείς γιορτάζουμε τη γέννηση του Σωτήρα - τώρα πια ξέρουμε και δεν τον προσωποποιούμε , λέμε απλά πως ο Σωτήρας γεννήθηκε μέσα μας!
Γιορτάζουμε γιατί έχουμε ανάγκη να γιορτάσουμε,
να φανταστούμε έναν Άγιο Βασίλη να κατηφορίζει με το ελκηθρό του τη χιονισμένη πλαγιά με το μεγάλο κόκκινο σάκο στον ώμο του και τους ταράνδους συνοδεία στη χαρά !
γιορτάζουμε με τους μύθους και τα παραμύθια κι'άς ξέρουμε την αλήθεια,
γιορτάζουμε γιατί η γιορτή ,η χαρά και τα αισιόδοξα χαμόγελα κινδυνεύουν να γίνουν ακριβή πολυτέλεια !
Έχουμε ανάγκη να ευτυχούμε με όσα έχουμε και να μην δυστυχούμε για αυτά που δεν έχουμε.
..........................
Έτη Πολλά !
τάχα τι γίνεται ?
Ερυθρόδερμοι περικυκλώσανε τα τείχη και απειλούν
να τα γκρεμίσουν.
Που είναι οι στεφανωμένοι να τα υπερασπιστούν με το στήθος τους ?
γιατί τους κρύβετε ?
τάχα πως δεν τους είδατε μας λέτε ...
κι'εκείνοι έξω εκεί γιατί μας απειλούν ?
τι χρέος ανεξόφλητο αφήσατε ?
εμείς μονάχα ξέραμε πως όλα τα πληρώναμε στην ώρα τους,
τι έγινε και ήρθανε τα χρέη ?
κι'όλοι αυτοί ? δεν τους γνωρίζω, πως προέκυψε και γίναν πιστωτές μας ?
πόσο φοβάμαι την οργή τους ,
πόσο το δίκιο τους με πνίγει όταν γίνεται αδικία και μου σφίγγει τα μηνίγγια!
κι'εγώ που νόμιζα πως είχαμε ειρήνη κι'όλο έπαρση καμάρωνα
για ότι μας άφησε κληρονομιά ο Κλεισθένης ο Αθηναίος
άμα το θάνατο του τύραννου Πεισίστρατου.
Γιατί αγωνίστηκαν οι πρόγονοι ?
για ποιό πολίτευμα εβλογημένο τόσο μελάνι ξέρναγαν οι πένες τους ?
κι'εσείς τι ρητορεύατε κει πάνω στον ιερό το βράχο
και σας θαυμάζαμε ,
και σας χειροκροτούσαμε,
γιατί νομίζαμε οι αρχές σας ήταν και αρχές μας !
Άκου ! άκου τα τύμπανα που ηχούν έξω απ'τα τείχη !
και οι καμπάνες ? ποιός χτυπάει τις καμπάνες ?
τι πέθανε ?
τι θάφτηκε μαζί με τις ελπίδες μας ?
κι'εκείνοι οι ρήτορες που πήγαν ?
μην ήταν τάχα αυταπάτες οι μορφές τους ?
κανείς δε βρέθηκε για να μου απαντήσει , έρημη η χώρα της καρδιάς τους...
έτσι που μείναμε,ένα μονάχα θα'ταν πρέπον : τις πόρτες να ανοίξουμε στους ξένους,
να μη νομίσουνε πως είμαστε αφιλόξενοι ,
τότε ποιός ξέρει , μπορεί και να μας συμπαθήσουν αμα θα δούν τα προσωπά μας καθαρά.
να τα γκρεμίσουν.
Που είναι οι στεφανωμένοι να τα υπερασπιστούν με το στήθος τους ?
γιατί τους κρύβετε ?
τάχα πως δεν τους είδατε μας λέτε ...
κι'εκείνοι έξω εκεί γιατί μας απειλούν ?
τι χρέος ανεξόφλητο αφήσατε ?
εμείς μονάχα ξέραμε πως όλα τα πληρώναμε στην ώρα τους,
τι έγινε και ήρθανε τα χρέη ?
κι'όλοι αυτοί ? δεν τους γνωρίζω, πως προέκυψε και γίναν πιστωτές μας ?
πόσο φοβάμαι την οργή τους ,
πόσο το δίκιο τους με πνίγει όταν γίνεται αδικία και μου σφίγγει τα μηνίγγια!
κι'εγώ που νόμιζα πως είχαμε ειρήνη κι'όλο έπαρση καμάρωνα
για ότι μας άφησε κληρονομιά ο Κλεισθένης ο Αθηναίος
άμα το θάνατο του τύραννου Πεισίστρατου.
Γιατί αγωνίστηκαν οι πρόγονοι ?
για ποιό πολίτευμα εβλογημένο τόσο μελάνι ξέρναγαν οι πένες τους ?
κι'εσείς τι ρητορεύατε κει πάνω στον ιερό το βράχο
και σας θαυμάζαμε ,
και σας χειροκροτούσαμε,
γιατί νομίζαμε οι αρχές σας ήταν και αρχές μας !
Άκου ! άκου τα τύμπανα που ηχούν έξω απ'τα τείχη !
και οι καμπάνες ? ποιός χτυπάει τις καμπάνες ?
τι πέθανε ?
τι θάφτηκε μαζί με τις ελπίδες μας ?
κι'εκείνοι οι ρήτορες που πήγαν ?
μην ήταν τάχα αυταπάτες οι μορφές τους ?
κανείς δε βρέθηκε για να μου απαντήσει , έρημη η χώρα της καρδιάς τους...
έτσι που μείναμε,ένα μονάχα θα'ταν πρέπον : τις πόρτες να ανοίξουμε στους ξένους,
να μη νομίσουνε πως είμαστε αφιλόξενοι ,
τότε ποιός ξέρει , μπορεί και να μας συμπαθήσουν αμα θα δούν τα προσωπά μας καθαρά.
περίπου "τίποτα"
Nα , έλεγα για το "τίποτα " που όσο το κυνηγάμε αυτό απομακρύνεται.
Άλλοι το είπανε nirvana , άλλοι το ταύτισαν με το κενό και το καταράστηκαν,
το αφορίσανε και το στείλανε στο "πυρ το εξώτερο" γιατί δεν αρμόζει είπανε στο status της κοινωνίας τους,και σαν μιασμένο το διώξανε κι'απο το λόγο τους .
Πάει καιρός που ρώταγες κάποιον :" τι κάνεις ?" ,κι'εκείνος να σου απαντάει :"τίποτα ιδιαίτερο", διότι όλοι κάνουμε πολλά ιδιαίτερα...
Κι'όλοι κρύβουμε μέσα μας τη βαθύτερη επιθυμία του να μην κάνουμε "τίποτα" το ιδιαίτερο , κι'όλοι ζηλεύουμε ένα σπίτι ερημικό με κήπο, δίπλα στο βουνό ή τη θάλασσα,
κι'όλο κάνουμε αυτό το "τίποτα το ιδιαίτερο" αυτοσκοπό και ζυγίζοντας τις απαντοχές μας κρύβουμε τεχνιέντως αυτή μας την επιθυμία ,ή την παρουσιάζουμε με πολλά ιδιαίτερα μη φανεί πως το τίποτα υπερισχύει στα ονειρά μας , και κατηγορηθούμε σαν αντιδραστικοί και φωτοσβέστες .
Άλλοι το είπανε nirvana , άλλοι το ταύτισαν με το κενό και το καταράστηκαν,
το αφορίσανε και το στείλανε στο "πυρ το εξώτερο" γιατί δεν αρμόζει είπανε στο status της κοινωνίας τους,και σαν μιασμένο το διώξανε κι'απο το λόγο τους .
Πάει καιρός που ρώταγες κάποιον :" τι κάνεις ?" ,κι'εκείνος να σου απαντάει :"τίποτα ιδιαίτερο", διότι όλοι κάνουμε πολλά ιδιαίτερα...
Κι'όλοι κρύβουμε μέσα μας τη βαθύτερη επιθυμία του να μην κάνουμε "τίποτα" το ιδιαίτερο , κι'όλοι ζηλεύουμε ένα σπίτι ερημικό με κήπο, δίπλα στο βουνό ή τη θάλασσα,
κι'όλο κάνουμε αυτό το "τίποτα το ιδιαίτερο" αυτοσκοπό και ζυγίζοντας τις απαντοχές μας κρύβουμε τεχνιέντως αυτή μας την επιθυμία ,ή την παρουσιάζουμε με πολλά ιδιαίτερα μη φανεί πως το τίποτα υπερισχύει στα ονειρά μας , και κατηγορηθούμε σαν αντιδραστικοί και φωτοσβέστες .
άβυσσος, άβυσσον επικαλείται...
Αφοσιώνομαι σ'ένα μόνο σημείο όπου η ευτυχία μου
δε σκιάζεται απο τις απειλές σας.
Νομίζετε πως συμπεριλαβάνομαι στον πληθυντικό σας
την ώρα της κρίσης !
Η παράσταση που δίδετε δεν ευχαριστεί ούτε εσάς τους
ίδιους -που πρωταγωνιστείτε- πως άραγε θα μπορούσε να με πείσει ?
Η γλώσσα που μιλώ διαφέρει απο τη δική σας σε εύρος και ποιότητα,
όταν εσείς λέτε :"η χώρα μας" , εγώ νοώ :"το συμφέρον μας" και όχι "τα ανθρώπινα ιδεώδη".
'Οταν εσείς λέτε : "είμεθα ηγέτες αυτού του τόπου",εγώ νοώ :"ολιγαρχικά διοικούμε".
Κλείνω την πόρτα στον πλυθηντικό σας ,αν και το ξέρω πως κάποια στιγμή
αιφνιδιαστικά θα εισβάλλει βιαίως ....αρνούμαι πάραυτα να σας δεχθώ ,
Και σας αποκαλώ ανίκανους να μου στερήσετε το δικαίωμα να τεκνοποιώ ελπίδες γιατί
τούτο σαν λερναία ύδρα γεννήθηκε με πολλά κεφάλια!
δε σκιάζεται απο τις απειλές σας.
Νομίζετε πως συμπεριλαβάνομαι στον πληθυντικό σας
την ώρα της κρίσης !
Η παράσταση που δίδετε δεν ευχαριστεί ούτε εσάς τους
ίδιους -που πρωταγωνιστείτε- πως άραγε θα μπορούσε να με πείσει ?
Η γλώσσα που μιλώ διαφέρει απο τη δική σας σε εύρος και ποιότητα,
όταν εσείς λέτε :"η χώρα μας" , εγώ νοώ :"το συμφέρον μας" και όχι "τα ανθρώπινα ιδεώδη".
'Οταν εσείς λέτε : "είμεθα ηγέτες αυτού του τόπου",εγώ νοώ :"ολιγαρχικά διοικούμε".
Κλείνω την πόρτα στον πλυθηντικό σας ,αν και το ξέρω πως κάποια στιγμή
αιφνιδιαστικά θα εισβάλλει βιαίως ....αρνούμαι πάραυτα να σας δεχθώ ,
Και σας αποκαλώ ανίκανους να μου στερήσετε το δικαίωμα να τεκνοποιώ ελπίδες γιατί
τούτο σαν λερναία ύδρα γεννήθηκε με πολλά κεφάλια!
Ιδού το πρόβλημα,ζητείται λύση..
Οι διαδικασίες θα συνεχιστούν όπως προβλέπεται.
Εμείς θα ακολουθούμε το " δεδικασμένο του χαμελαίοντα"..
Δεδομένο ουδένα...
Επανερχόμεθα στη ρευστότητα του Ηρακλείτου.
1ο : ο φόβος μιας επερχόμενης οικονομικής καταστροφής
ενισχύει τη δυναμική μας ,
διεγείρει τη φαντασία μας ,
αποδεικνύει τις αντοχές μας.
2ο : Ένας αιφνίδιος θάνατος ανατρέπει τις περισσότερες εκδοχές
διότι η πορεία συνυπολογίζεται ως εγχείρημα ομαδικό.
Ένας θάνατος ποτέ δεν υπολογίζεται ως ενδεχόμενο διότι αποδυναμώνει,
εξασθενεί τις απαντοχές μας.
3ο : Τα ενδεχόμενα δεν είναι πάντα αρνητικά.
Οι εκδοχές ιεραρχούνται πρωτίστως ξεκινώντας απο τις αρνητικές
και εν συνεχεία οι θετικές.
Εν κατακλείδι , ακροβατούμε πάνω σ'ένα αγαπημένο ενδεχόμενο το οποίο και έχουμε
επιλέξει προκειμένου να τιτλοφορήσουμε τον παρόν βίο μας.Εν συνεχεία-τις περισσότερες φορές γινόμαστε ένα με αυτό το προεπιλεγμένο ενδεχόμενο και ξεχνούμε την ύπαρξη των υπολοίπων -μη
επιλεγμένων ενδεχομένων.
Εδώ ακριβώς εντοπίζεται η εστία του προβλήματος.
Δεδομένου ότι αυτή η ίδια η αμφισβήτηση των υπολοίπων ενδεχομένων (ή έστω η θεωρητική ελαχιστοποίηση
των πιθανοτήτων εμφανίσεως των ) , μας κάνει ευάλωτους ,μωρούς ,ευκολόπιστους , εγωιστές και κολασμένους.
Εμείς θα ακολουθούμε το " δεδικασμένο του χαμελαίοντα"..
Δεδομένο ουδένα...
Επανερχόμεθα στη ρευστότητα του Ηρακλείτου.
1ο : ο φόβος μιας επερχόμενης οικονομικής καταστροφής
ενισχύει τη δυναμική μας ,
διεγείρει τη φαντασία μας ,
αποδεικνύει τις αντοχές μας.
2ο : Ένας αιφνίδιος θάνατος ανατρέπει τις περισσότερες εκδοχές
διότι η πορεία συνυπολογίζεται ως εγχείρημα ομαδικό.
Ένας θάνατος ποτέ δεν υπολογίζεται ως ενδεχόμενο διότι αποδυναμώνει,
εξασθενεί τις απαντοχές μας.
3ο : Τα ενδεχόμενα δεν είναι πάντα αρνητικά.
Οι εκδοχές ιεραρχούνται πρωτίστως ξεκινώντας απο τις αρνητικές
και εν συνεχεία οι θετικές.
Εν κατακλείδι , ακροβατούμε πάνω σ'ένα αγαπημένο ενδεχόμενο το οποίο και έχουμε
επιλέξει προκειμένου να τιτλοφορήσουμε τον παρόν βίο μας.Εν συνεχεία-τις περισσότερες φορές γινόμαστε ένα με αυτό το προεπιλεγμένο ενδεχόμενο και ξεχνούμε την ύπαρξη των υπολοίπων -μη
επιλεγμένων ενδεχομένων.
Εδώ ακριβώς εντοπίζεται η εστία του προβλήματος.
Δεδομένου ότι αυτή η ίδια η αμφισβήτηση των υπολοίπων ενδεχομένων (ή έστω η θεωρητική ελαχιστοποίηση
των πιθανοτήτων εμφανίσεως των ) , μας κάνει ευάλωτους ,μωρούς ,ευκολόπιστους , εγωιστές και κολασμένους.
Όμορφη που είσαι...
Απορημένη κοιτάζεις το πέλαγο…
τι βλέπεις ?
μπορεί την απορία σου να γεννά η απραξία!
Σε παρατηρώ τόσο προσεχτικά που αισθάνομαι
την απορία σου κι’άς μην την ξέρω, κι’άς μη σε ξέρω..
οι σκέψεις σου σ’εγκαταλείπουν σιγά σιγά
καθώς το βλέμμα σου μένει ακίνητο
καθήμενη έναντι του πελάγου..
μοιάζεις να έχεις πέσει σε λήθαργο
καθώς δεν αντιλαμβάνεσαι τα γύρω σου
μέχρι που ένας παφλασμός του κύματος(τόσο δυνατός όσο ο θόρυβος μιας πέτρας στο γυαλί) σε ξυπνά
όχι όμως τις σκέψεις σου, αυτές δεν τις γυρίζει πίσω
ένα κύμα τόσο εύκολα…
Πόσο θα ήθελα να αγκαλιάσω τη σιωπή σου,
μην τύχει και σε ταράξει θόρυβος αυτών που δεν έχουν
τίποτα να πουν παρά χαϊδεύουν το χαμόγελο σου τάχα
το θαυμάζουν ,
και σου χαρίζουν περισσότερο οξυγόνο αναπνεύσεις
τάχα μη σου λείψει,
ενώ στην πραγματικότητα «κρύβουν τεχνηέντως την κακοσμία τους»
Μα πως τους πίστεψες αγάπη μου ?
Δε σε ρωτώ για να μου πεις..
Πάντως , μη νοιάζεσαι είναι καλύτερα εδώ μακριά απ’όλους
σε τούτο δω το καταφύγι με συντροφιά τη θάλασσα που αν
βαρεθείς να την κοιτάζεις γλυκά αφήνεσαι μέσα στην αγκαλιά της,
κι’αν πάλι σε κουράζει ο κόσμος ,μένεις εκεί στον όμορφο βυθό της.
τι βλέπεις ?
μπορεί την απορία σου να γεννά η απραξία!
Σε παρατηρώ τόσο προσεχτικά που αισθάνομαι
την απορία σου κι’άς μην την ξέρω, κι’άς μη σε ξέρω..
οι σκέψεις σου σ’εγκαταλείπουν σιγά σιγά
καθώς το βλέμμα σου μένει ακίνητο
καθήμενη έναντι του πελάγου..
μοιάζεις να έχεις πέσει σε λήθαργο
καθώς δεν αντιλαμβάνεσαι τα γύρω σου
μέχρι που ένας παφλασμός του κύματος(τόσο δυνατός όσο ο θόρυβος μιας πέτρας στο γυαλί) σε ξυπνά
όχι όμως τις σκέψεις σου, αυτές δεν τις γυρίζει πίσω
ένα κύμα τόσο εύκολα…
Πόσο θα ήθελα να αγκαλιάσω τη σιωπή σου,
μην τύχει και σε ταράξει θόρυβος αυτών που δεν έχουν
τίποτα να πουν παρά χαϊδεύουν το χαμόγελο σου τάχα
το θαυμάζουν ,
και σου χαρίζουν περισσότερο οξυγόνο αναπνεύσεις
τάχα μη σου λείψει,
ενώ στην πραγματικότητα «κρύβουν τεχνηέντως την κακοσμία τους»
Μα πως τους πίστεψες αγάπη μου ?
Δε σε ρωτώ για να μου πεις..
Πάντως , μη νοιάζεσαι είναι καλύτερα εδώ μακριά απ’όλους
σε τούτο δω το καταφύγι με συντροφιά τη θάλασσα που αν
βαρεθείς να την κοιτάζεις γλυκά αφήνεσαι μέσα στην αγκαλιά της,
κι’αν πάλι σε κουράζει ο κόσμος ,μένεις εκεί στον όμορφο βυθό της.
Κόκκινη κλωστή...δώσε κλώτσο να γυρίσει...
Σα μικρή κλωστή που μένει
απο κείνη την ανέμη
που όλο μύθους μολογάει
τους αναπολεί και πάει...
στη μικρή κλωστή που μένει
μες τα σύννεφα μπλεγμένη
έδεσα τα ονειρά μου
την ελπίδα, τη χαρά μου..
άφησα κακές σκοτούρες
και της λογικής τις σβούρες,
σ'ένα δέντρο μες τον κήπο
να φοβούνται το σκοτάδι
και του ρολογιού τον χτύπο.
Άκουγα το παραμύθι
το κουκί και το ρεβύθι
κι'ένα σάλτο στον αέρα
έκανε τη νύχτα μέρα.
Πόσο εύκολο που είναι
ν'αγαπήσω σ'ένα βράδυ
του παραμυθιού το υφάδι
σα μεμιάς θ'αστράφταν μπρός μου
τα καλαίσθητα του κόσμου.
Μια ανάσα κι'άλλη μια
για να μπω με βουλημία
μες τον κόσμο που διαλέγω
την ψυχή μου να βολεύω.
απο κείνη την ανέμη
που όλο μύθους μολογάει
τους αναπολεί και πάει...
στη μικρή κλωστή που μένει
μες τα σύννεφα μπλεγμένη
έδεσα τα ονειρά μου
την ελπίδα, τη χαρά μου..
άφησα κακές σκοτούρες
και της λογικής τις σβούρες,
σ'ένα δέντρο μες τον κήπο
να φοβούνται το σκοτάδι
και του ρολογιού τον χτύπο.
Άκουγα το παραμύθι
το κουκί και το ρεβύθι
κι'ένα σάλτο στον αέρα
έκανε τη νύχτα μέρα.
Πόσο εύκολο που είναι
ν'αγαπήσω σ'ένα βράδυ
του παραμυθιού το υφάδι
σα μεμιάς θ'αστράφταν μπρός μου
τα καλαίσθητα του κόσμου.
Μια ανάσα κι'άλλη μια
για να μπω με βουλημία
μες τον κόσμο που διαλέγω
την ψυχή μου να βολεύω.
Σα να λέμε ευτυχία…
Άλλη μια σκηνή σε επανάληψη : μια ευτυχισμένη οικογένεια απολαμβάνει την πανέμορφη θέα πάνω σ’ένα βράχο μιλώντας, γελώντας ,ευθυμώντας γενικώς.
Πόσο αγαπημένη είναι αυτή η επανάληψη !
Πόσο πολύ την περιμένουμε κάθε Κυριακή !
Και τη ζούμε σα να’ναι η τελευταία..
Και να σκεφτεί κανείς πως τα προβλήματα που μας απασχολούν είναι σπουδαία και γίνονται σημαντικότερα μέρα με τη μέρα ,όμως αξίζει να ζούμε για αυτή την Κυριακή..είναι κάτι σαν ανακωχή εν μέσω πολέμου …
Αν όμως το σκεφτεί κανείς δεν είναι τόσο τραγικός ο πόλεμος
που σου χαρίζει το δικαίωμα : Την Κυριακή ανακωχή…
Πόσο αγαπημένη είναι αυτή η επανάληψη !
Πόσο πολύ την περιμένουμε κάθε Κυριακή !
Και τη ζούμε σα να’ναι η τελευταία..
Και να σκεφτεί κανείς πως τα προβλήματα που μας απασχολούν είναι σπουδαία και γίνονται σημαντικότερα μέρα με τη μέρα ,όμως αξίζει να ζούμε για αυτή την Κυριακή..είναι κάτι σαν ανακωχή εν μέσω πολέμου …
Αν όμως το σκεφτεί κανείς δεν είναι τόσο τραγικός ο πόλεμος
που σου χαρίζει το δικαίωμα : Την Κυριακή ανακωχή…
Μικροί θεοί
Πλησίον του στέρνου της
ήταν ακουμπισμένος ένας χρυσός σταυρός που πάνω του είχε
γυαλιστερές πέτρες - σα να ήταν επι τούτου
στολισμένος για να τραβήξει την προσοχή σου.
Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν : "γιατί να φωνάζει ο σταυρός σου ?
γιατί με προκαλεί να τον κοιτάξω ? "
Μόλο που ήθελα όμως δεν το'λεγα, δεν ήθελα να χαλάσω τη βολή της
και ήταν τόσο ευτυχισμένη με τούτο το μεταλλικό σύμβολο στο στέρνο της,
ένιωθε ευτυχής και το'δειχνε καθώς μιλούσε , καθώς σε κοίταζε , καθώς ακούμπαγε το
χέρι σου ...
και όλο μίλαγε με τόση ηρεμία τόσο που ζήλεψα το σύμβολο που
ακούμπαγε το στέρνο της! -αν ήταν το σύμβολο που έκανε γαλήνια τη μορφή της..
αν δεν ήταν αυτό θα'τανε σίγουρα η πίστη στη δυναμή της και καθώς δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως είμαστε μικροί θεοί , βρίσκουμε ένα θεό μεγάλο ,τον στολίζουμε , του κάνουμε εικόνες και του αποδίδουμε τιμές ..ενίοτε του αφιερώνουμε τη ζωή μας !
άμα ξέραμε πως είμαστε μικροί θεοί...
δε θα χρειαζότανε να στολίσουμε το στέρνο μας καθώς η ομορφιά της ψυχής μας θα ήτανε το πιο λαμπρό στολίδι!
άμα ξέραμε πως είμαστε μικροί θεοί δε θα φοβόμασταν το θάνατο ήτοι φθορά της ύλης - οι θεοί ούτε γεννιούνται ,ούτε πεθαίνουν.
Και πόσο σπουδαίο είναι να πιστέψεις στη δυναμή σου ?
-Πολύ !
και πόσο δύσκολο ?
-Τόσο όσο να κυκλοφορείς συνέχεια στολισμένος ως επιβεβαίωση-επισφράγηση της πίστης σου σ'ένα θεό που δεν έκανες τον κόπο να γνωρίσεις.
Λες και η τιμή στα σύμβολα μαρτυρά εσωτερική τιμή (ή ατιμία) !
ήταν ακουμπισμένος ένας χρυσός σταυρός που πάνω του είχε
γυαλιστερές πέτρες - σα να ήταν επι τούτου
στολισμένος για να τραβήξει την προσοχή σου.
Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν : "γιατί να φωνάζει ο σταυρός σου ?
γιατί με προκαλεί να τον κοιτάξω ? "
Μόλο που ήθελα όμως δεν το'λεγα, δεν ήθελα να χαλάσω τη βολή της
και ήταν τόσο ευτυχισμένη με τούτο το μεταλλικό σύμβολο στο στέρνο της,
ένιωθε ευτυχής και το'δειχνε καθώς μιλούσε , καθώς σε κοίταζε , καθώς ακούμπαγε το
χέρι σου ...
και όλο μίλαγε με τόση ηρεμία τόσο που ζήλεψα το σύμβολο που
ακούμπαγε το στέρνο της! -αν ήταν το σύμβολο που έκανε γαλήνια τη μορφή της..
αν δεν ήταν αυτό θα'τανε σίγουρα η πίστη στη δυναμή της και καθώς δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως είμαστε μικροί θεοί , βρίσκουμε ένα θεό μεγάλο ,τον στολίζουμε , του κάνουμε εικόνες και του αποδίδουμε τιμές ..ενίοτε του αφιερώνουμε τη ζωή μας !
άμα ξέραμε πως είμαστε μικροί θεοί...
δε θα χρειαζότανε να στολίσουμε το στέρνο μας καθώς η ομορφιά της ψυχής μας θα ήτανε το πιο λαμπρό στολίδι!
άμα ξέραμε πως είμαστε μικροί θεοί δε θα φοβόμασταν το θάνατο ήτοι φθορά της ύλης - οι θεοί ούτε γεννιούνται ,ούτε πεθαίνουν.
Και πόσο σπουδαίο είναι να πιστέψεις στη δυναμή σου ?
-Πολύ !
και πόσο δύσκολο ?
-Τόσο όσο να κυκλοφορείς συνέχεια στολισμένος ως επιβεβαίωση-επισφράγηση της πίστης σου σ'ένα θεό που δεν έκανες τον κόπο να γνωρίσεις.
Λες και η τιμή στα σύμβολα μαρτυρά εσωτερική τιμή (ή ατιμία) !
Επιθυμούμε συνεχώς να ευθυμούμε ..
Ως πρώτον διερευνούμε το απολύτως ικανό
και καθότι τούτο
είναι ολίγον δύσκολα εφικτό
περιοριζόμεθα απολύτως
στη διαίρεση των προτεραιοτήτων
βάσει του συνόλου των δυνατοτήτων-
μα κι'άν δε μιλούμε ούτε τότε
για το απολύτως αποδεκτό
εν τοιαύτη περιπτώσει
μπορούμε να κάνουμε έκπτωση και σ'αυτό,
να το χωρίσουμε ευλόγως
να του φερθούμε αναλόγως -
να αφήναμε το "αποδεκτό"
δίχως τον (επιθετικό) προδιορισμό!
Με μια έκτωση μικρή, φραστική η λεκτική
καλύπτουμε πολλούς (επιθετικούς) προσδιορισμούς
που εδώ δεν αναφέρονται
μα άγονται και φέρονται
απ'του καθένα τις αξίες,
τις προσδοκίες
και των εαυτών επιθυμίες.
.
.
.
.
.
.
Παραμύθια κι'όλα τ'άλλα
σ'ένα βάζο ,
σε μια γυάλα,
κι'άμα είναι,
κι'άμα τύχει
θα'ναι μόνο απο τύχη.
και καθότι τούτο
είναι ολίγον δύσκολα εφικτό
περιοριζόμεθα απολύτως
στη διαίρεση των προτεραιοτήτων
βάσει του συνόλου των δυνατοτήτων-
μα κι'άν δε μιλούμε ούτε τότε
για το απολύτως αποδεκτό
εν τοιαύτη περιπτώσει
μπορούμε να κάνουμε έκπτωση και σ'αυτό,
να το χωρίσουμε ευλόγως
να του φερθούμε αναλόγως -
να αφήναμε το "αποδεκτό"
δίχως τον (επιθετικό) προδιορισμό!
Με μια έκτωση μικρή, φραστική η λεκτική
καλύπτουμε πολλούς (επιθετικούς) προσδιορισμούς
που εδώ δεν αναφέρονται
μα άγονται και φέρονται
απ'του καθένα τις αξίες,
τις προσδοκίες
και των εαυτών επιθυμίες.
.
.
.
.
.
.
Παραμύθια κι'όλα τ'άλλα
σ'ένα βάζο ,
σε μια γυάλα,
κι'άμα είναι,
κι'άμα τύχει
θα'ναι μόνο απο τύχη.
Σαν σήμερα..
ανέπνευσε για πρώτη φορά το ομορφότερο παραμύθι της ζωής μου...
οι καρδιές που κουβαλούσα χωρίστηκαν και πόνεσα και χάρηκα που βρήκε εν τέλει η άλλη
το δικό της σώμα...
Η δική μου όμως η καρδιά σε δύο σώματα ανήκει κι'άς έμελε να χωριστεί ...
Σαν σήμερα κατέθεσα στον πιο ιερό βωμό και έγινα ιέρεια αυτού ή αλλιώς... ΜΗΤΕΡΑ !
οι καρδιές που κουβαλούσα χωρίστηκαν και πόνεσα και χάρηκα που βρήκε εν τέλει η άλλη
το δικό της σώμα...
Η δική μου όμως η καρδιά σε δύο σώματα ανήκει κι'άς έμελε να χωριστεί ...
Σαν σήμερα κατέθεσα στον πιο ιερό βωμό και έγινα ιέρεια αυτού ή αλλιώς... ΜΗΤΕΡΑ !
περί βλακείας (β)
Τι εστί βλακεία ?
να πω πως ξέρω ?
Θαρρώ πως είναι κάτι αναπόδεικτο
και κάτι μή αποδεκτό!
Πως άραγε νομίζουν πως ζυγίζουνε το νού
και στο μέτρημα το βρίσκουν λίγο ή πολύ ?
Πως άραγε χειρίζονται τη γλώσσα
τόσοι γνώστες
και αποφαίνονται : άνους
βλάξ
ανόητος
χαζός
αντί να λένε : "κακός χειριστής του νού του" ή
"κακός χειριστής του βίου του" !
"Βλάξ ! Ανόητε !" αποφαίνεται ο κάθε βλαμμένος (αυτός που έχει βλαφτεί
απο κάποιον άλλο ,που για τούτο τον αποκαλεί ανόητο και βλάξ).
'Ολοι μπορεί να έχουμε βλαφτεί ή βλάψει , κατά καιρούς ,οπότε οι όροι μας είναι οικείοι.
'Αρα βλάκες και βλαμμένοι συνυπάρχουμε.
Άς συνεταιριστούμε πάραυτα και αντί για βλάξ ή ανόητο , τον έτερο συμβεβλημένο-αν πρωτίστως έχουμε βλαφτεί- να τον
αποκαλούμε άπαξ δια παντώς : κακοδιαχειριστή του νού , του βίου του, ή άλλως παρομοίως.
να πω πως ξέρω ?
Θαρρώ πως είναι κάτι αναπόδεικτο
και κάτι μή αποδεκτό!
Πως άραγε νομίζουν πως ζυγίζουνε το νού
και στο μέτρημα το βρίσκουν λίγο ή πολύ ?
Πως άραγε χειρίζονται τη γλώσσα
τόσοι γνώστες
και αποφαίνονται : άνους
βλάξ
ανόητος
χαζός
αντί να λένε : "κακός χειριστής του νού του" ή
"κακός χειριστής του βίου του" !
"Βλάξ ! Ανόητε !" αποφαίνεται ο κάθε βλαμμένος (αυτός που έχει βλαφτεί
απο κάποιον άλλο ,που για τούτο τον αποκαλεί ανόητο και βλάξ).
'Ολοι μπορεί να έχουμε βλαφτεί ή βλάψει , κατά καιρούς ,οπότε οι όροι μας είναι οικείοι.
'Αρα βλάκες και βλαμμένοι συνυπάρχουμε.
Άς συνεταιριστούμε πάραυτα και αντί για βλάξ ή ανόητο , τον έτερο συμβεβλημένο-αν πρωτίστως έχουμε βλαφτεί- να τον
αποκαλούμε άπαξ δια παντώς : κακοδιαχειριστή του νού , του βίου του, ή άλλως παρομοίως.
περί βλακείας (α)
Τα δέντρα στη σιωπή τους
κρύβουν μυστικά
και πινακίδες :
"απαγορεύεται η στροφή αριστερά"
κι'εκεί που πάμε να θαυμάσουμε
το όμορφο τοπίο
γελάμε γιατί το βρίσκουμε αστείο :
"για των σκύλων τα περιττώματα
παρακαλείστε να κρατάτε μεταλικό δοχείο"
παντού τριγύρω πινακίδες
και ταμπέλες με μυνήματα αστεία:
"προσοχή έχει αγελάδες και άλλα ζώα στην ευθεία"
κι'όσο για κείνο το φανάρι,
ώ ! τι κρίμα
δε λειτουργεί
κι'όλο θρηνούμε κάποιο θύμα
όμως , θα ήθελα να πώ
πως δεν είδα πουθενά κρυμμένες
ή ελαφρώς φανερωμένες
πινακίδες που να γράφουνε : "απαγορεύονται οι ούνοι
και το πλύσιμο σε θάλασσες κι'ακτές, ιδιαιτέρως με σαπούνι"
όσες ταμπέλες και να βάλουνε στους δρόμους
πρέπει να μάθουμε να ζούμε
μ'όλους αυτούς τους παρανόμους
κι'όσες φορές μας ενοχλεί
των άλλων η βλακεία
ας μη ξεχνάμε πως
ΚΙ'ΑΥΤΟΙ όσο ο καθένας τους μπορεί
μα κι'άν ακόμα δεν μπορεί
γράφουν την ιστορία.
κρύβουν μυστικά
και πινακίδες :
"απαγορεύεται η στροφή αριστερά"
κι'εκεί που πάμε να θαυμάσουμε
το όμορφο τοπίο
γελάμε γιατί το βρίσκουμε αστείο :
"για των σκύλων τα περιττώματα
παρακαλείστε να κρατάτε μεταλικό δοχείο"
παντού τριγύρω πινακίδες
και ταμπέλες με μυνήματα αστεία:
"προσοχή έχει αγελάδες και άλλα ζώα στην ευθεία"
κι'όσο για κείνο το φανάρι,
ώ ! τι κρίμα
δε λειτουργεί
κι'όλο θρηνούμε κάποιο θύμα
όμως , θα ήθελα να πώ
πως δεν είδα πουθενά κρυμμένες
ή ελαφρώς φανερωμένες
πινακίδες που να γράφουνε : "απαγορεύονται οι ούνοι
και το πλύσιμο σε θάλασσες κι'ακτές, ιδιαιτέρως με σαπούνι"
όσες ταμπέλες και να βάλουνε στους δρόμους
πρέπει να μάθουμε να ζούμε
μ'όλους αυτούς τους παρανόμους
κι'όσες φορές μας ενοχλεί
των άλλων η βλακεία
ας μη ξεχνάμε πως
ΚΙ'ΑΥΤΟΙ όσο ο καθένας τους μπορεί
μα κι'άν ακόμα δεν μπορεί
γράφουν την ιστορία.
Μόνο αυτό
Σε βλέπω κάτου εκεί σκυμμένο
να είσαι πάντα μοναχός σου
κι'όταν σου λένε : "δες πως είσαι!"
ν'αποποιείσαι το σταυρό σου.
Σε βλέπω σ'ένα σπίτι έρημο
να λες πως έχτισες παλάτια
μα όσο κι'αν δε σε πιστεύω
είσαι θεός στα δυο μου μάτια.
Λυπούμαι που δε θα μπορέσω
όσα αξίζεις να σου δώσω
μα κι'αν ακόμα δε στο λέω
πάντα θα σ'αγαπάω τόσο.
Στενοχωριέμαι όταν βλέπω
να χάνεις πράγματα δικά σου
μα όσο κι'άν κάνεις πως δε βλέπεις
είμαι κομμάτι απ'την καρδιά σου.
Κι'όλο νομίζεις σε δικάζω
σε κρίνω και σε κατακρίνω
συγχωρεσέ με όμως πατέρα
για όλα όσα δε σου δίνω.
να είσαι πάντα μοναχός σου
κι'όταν σου λένε : "δες πως είσαι!"
ν'αποποιείσαι το σταυρό σου.
Σε βλέπω σ'ένα σπίτι έρημο
να λες πως έχτισες παλάτια
μα όσο κι'αν δε σε πιστεύω
είσαι θεός στα δυο μου μάτια.
Λυπούμαι που δε θα μπορέσω
όσα αξίζεις να σου δώσω
μα κι'αν ακόμα δε στο λέω
πάντα θα σ'αγαπάω τόσο.
Στενοχωριέμαι όταν βλέπω
να χάνεις πράγματα δικά σου
μα όσο κι'άν κάνεις πως δε βλέπεις
είμαι κομμάτι απ'την καρδιά σου.
Κι'όλο νομίζεις σε δικάζω
σε κρίνω και σε κατακρίνω
συγχωρεσέ με όμως πατέρα
για όλα όσα δε σου δίνω.
if
If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you
But make allowance for their doubting too,
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:
If you can dream--and not make dreams your
master,
If you can think--and not make thoughts your
aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to,
broken,
And stoop and build 'em up with worn-out tools:
If you can make one heap of all your winnings
And risk it all on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: "Hold on!"
If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings--nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much,
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that's in it,
And--which is more--you'll be a Man, my son!
--Rudyard Kipling
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you
But make allowance for their doubting too,
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:
If you can dream--and not make dreams your
master,
If you can think--and not make thoughts your
aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to,
broken,
And stoop and build 'em up with worn-out tools:
If you can make one heap of all your winnings
And risk it all on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: "Hold on!"
If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings--nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much,
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that's in it,
And--which is more--you'll be a Man, my son!
--Rudyard Kipling
πλήν όμως....
Η λογική μας αφορά
το πρώτον της εντύπωσης
η λογική μας στέκεται
στο πρώτον της μορφής.
Στη λογική μας δίνουν
ιδιαιτέρα σημασία
γιατί αυτή προσδίδει
στο λόγο μας ουσία.
Η λογική μας είναι αυτό
που λογικά σημαίνει
η λογική μας παρωδεί
σημαίνον της μορφής.
Η λογική κι'η αίσθηση
δυο έννοιες κομμένες
γιατί όσα λέμε ξέρουμε
κι'απ'όσα αισθανόμαστε
μονάχα λίγα λέμε
κι'εκεί που όλοι θα'λεγαν
πως βρέθηκε η ουσία
άλλη τροπή διαδέχεται
ιλαροτραγωδία.
το πρώτον της εντύπωσης
η λογική μας στέκεται
στο πρώτον της μορφής.
Στη λογική μας δίνουν
ιδιαιτέρα σημασία
γιατί αυτή προσδίδει
στο λόγο μας ουσία.
Η λογική μας είναι αυτό
που λογικά σημαίνει
η λογική μας παρωδεί
σημαίνον της μορφής.
Η λογική κι'η αίσθηση
δυο έννοιες κομμένες
γιατί όσα λέμε ξέρουμε
κι'απ'όσα αισθανόμαστε
μονάχα λίγα λέμε
κι'εκεί που όλοι θα'λεγαν
πως βρέθηκε η ουσία
άλλη τροπή διαδέχεται
ιλαροτραγωδία.
Καλο-καίρι Σεπτέμβρη μήνα ή μήπως όχι ? Ότι και να'ναι Ευτυχώς !
Φαίνεται πως
κάποιος κάτι άφησε εδώ
τόσο σπουδαίο
όσο κι'ο ίδιος.
Ενεός θαυμάζετε
τη φυσική ομορφιά
του τοπίου
και μακραίνω
μη σας ταράξω τη θεσπέσια ηρεμία...
Τι θέαμα !
Ο ήλιος δε λέει να μαζευτεί...
Κι'όσο μπερδεύεσαι εσύ να
μου ξηγήσεις τι εποχή διανύουμε
άλλο τόσο κι'εγώ αναρωτιέμαι...
αυτή τη θάλασσα
και κάπου αλλού την είδα,
θαρρώ πως τούτη η γή η εβλογημένη
ομοιάζει στα σημεία της...
Σκοπό είχα να θαυμάσω
τις εικόνες της φύσεως
μα δε χορταίνω,
και σα θεριό αδάμαστο η ψυχή μου
ζητά να γίνει ένα
με τα κύμματα,τον ήλιο
την άμμοκαι μ'όλα όσα
δεν προφταίνω να θαυμάζω...
Πνιχτά κραυγάζω : είμαι όπως μ'έκανε η γή μου...
αν ήταν να γεννιόμουν αλλού ,
θα είχα άλλα μέσα μου
δε θα με κράταγε α-νόητα ούτε ο ήλιος
ούτε η θάλασσα, ούτε το πράσινο χορτάρι και
τα δέντρα που φυτρώνουν απο μόνα τους,
λεύτερα,
έτσι όπως έμαθα να ζώ.
Έρχεται η νύχτα
να! πάλι το ίδιο ηλιοβασίλεμα!
πόσες εικόνες στο μυαλό μου !
τι πλούτος θεάματος !
θαρρώ πως είμαι ευτυχής εδώ που είμαι,
θα μείνω κι'άλλο
όσο τραβάει η ψυχή μου,
κι'άς περιμένει ο μαύρος χαρτοφύλακας
στο δεύτερο συρτάρι του γραφείου μου,
έτσι όπως πάω θα τον στήσω για πολύ!
κάποιος κάτι άφησε εδώ
τόσο σπουδαίο
όσο κι'ο ίδιος.
Ενεός θαυμάζετε
τη φυσική ομορφιά
του τοπίου
και μακραίνω
μη σας ταράξω τη θεσπέσια ηρεμία...
Τι θέαμα !
Ο ήλιος δε λέει να μαζευτεί...
Κι'όσο μπερδεύεσαι εσύ να
μου ξηγήσεις τι εποχή διανύουμε
άλλο τόσο κι'εγώ αναρωτιέμαι...
αυτή τη θάλασσα
και κάπου αλλού την είδα,
θαρρώ πως τούτη η γή η εβλογημένη
ομοιάζει στα σημεία της...
Σκοπό είχα να θαυμάσω
τις εικόνες της φύσεως
μα δε χορταίνω,
και σα θεριό αδάμαστο η ψυχή μου
ζητά να γίνει ένα
με τα κύμματα,τον ήλιο
την άμμοκαι μ'όλα όσα
δεν προφταίνω να θαυμάζω...
Πνιχτά κραυγάζω : είμαι όπως μ'έκανε η γή μου...
αν ήταν να γεννιόμουν αλλού ,
θα είχα άλλα μέσα μου
δε θα με κράταγε α-νόητα ούτε ο ήλιος
ούτε η θάλασσα, ούτε το πράσινο χορτάρι και
τα δέντρα που φυτρώνουν απο μόνα τους,
λεύτερα,
έτσι όπως έμαθα να ζώ.
Έρχεται η νύχτα
να! πάλι το ίδιο ηλιοβασίλεμα!
πόσες εικόνες στο μυαλό μου !
τι πλούτος θεάματος !
θαρρώ πως είμαι ευτυχής εδώ που είμαι,
θα μείνω κι'άλλο
όσο τραβάει η ψυχή μου,
κι'άς περιμένει ο μαύρος χαρτοφύλακας
στο δεύτερο συρτάρι του γραφείου μου,
έτσι όπως πάω θα τον στήσω για πολύ!
Μια πίστη αλάθευτη
Με επιδέξιες κινήσεις
μαγνητίζεις την ηρεμία μου
και τη βαπτίζεις σε μια ολόχρυση κολυμβήθρα.
Την ονομάζεις πάθος.
Την ονομάζεις ίμερο,
και της φοράς της βάφτισης κουστούμι
στο χρώμα του αίματος
κρύβοντας έτσι την αδαμιαία περιβολή της.
Ραβαΐσι , το μετά της βαπτίσεως!
Κι’αφού φχαριστήθηκες
με την κτήση σου αυτή,
έστησες ξόβεργα στο πνεύμα μου!
όμως φενάκη οι προσδοκίες σου
«Γελοία ζεύτηκες,
γιατί το πνεύμα μου είναι λεύτερο
και φτύνει αυτόδηλα στο πρόσωπο
τον κάθε ασήμαντο που βάλθηκε
να κλέψει τη σιωπή μου»
Κι’έτσι ανεμπόδιστα κινούμαι ως το θάνατο.
Κι΄’ετσι τιμώ τις αρετές μου.
Κι’έτσι με θάρρος αγωνίζομαι.
Κι’έτσι αλαφρώνεται η ψυχή μου.
μαγνητίζεις την ηρεμία μου
και τη βαπτίζεις σε μια ολόχρυση κολυμβήθρα.
Την ονομάζεις πάθος.
Την ονομάζεις ίμερο,
και της φοράς της βάφτισης κουστούμι
στο χρώμα του αίματος
κρύβοντας έτσι την αδαμιαία περιβολή της.
Ραβαΐσι , το μετά της βαπτίσεως!
Κι’αφού φχαριστήθηκες
με την κτήση σου αυτή,
έστησες ξόβεργα στο πνεύμα μου!
όμως φενάκη οι προσδοκίες σου
«Γελοία ζεύτηκες,
γιατί το πνεύμα μου είναι λεύτερο
και φτύνει αυτόδηλα στο πρόσωπο
τον κάθε ασήμαντο που βάλθηκε
να κλέψει τη σιωπή μου»
Κι’έτσι ανεμπόδιστα κινούμαι ως το θάνατο.
Κι΄’ετσι τιμώ τις αρετές μου.
Κι’έτσι με θάρρος αγωνίζομαι.
Κι’έτσι αλαφρώνεται η ψυχή μου.
Manos Hadjidakis - Όρνιθες-Les Oiseaux-The Birds-Gli Uccelli
σάτιρα κοινωνικών ηθών...
σάτιρα ένδυμα πολιτισμού...
σάτιρα καταλυτική , πολέμια της ημιμάθειας...
σάτιρα διαχρονική αποδεκτή ή μή...
Η σάτιρα επιχειρεί τον εμπαιγμό κάποιας έννοιας ή προσώπου που ο σατιρικός καλλιτέχνης θεωρεί ότι αξίζει τέτοια αντιμετώπιση με σκοπό συχνά τη βελτίωση του αντικειμένου. Γίνεται μέσω μεθόδων όπως η παρωδία, η υπερβολή, η σύγκριση, η αναλογία και η ειρωνεία.(http://el.wikipedia.org/)
Παρελκόμενα
Μια καντάδα θέλει ο έρωτας κι'άς είναι η κιθάρα ξεκούρδιστη ...
Ο ευγενής παραχωρεί τη σειρά του , ο αγενής δεν την παίρνει
απλώς αλλά την αρπάζει...
Απλώς είμαι διαφορετική, μα δε σε απειλώ...
Δεν υπάρχει επιτυχία σε μια σχέση, ευτυχία υπάρχει...
Οι λαμπερές σκέψεις οφείλονται στη λιακάδα του μυαλού μας,
οι σκοτεινές σκέψεις περιμένουν τη σειρά τους να βγούν στο φώς και να λάμψουν...
κι'όσο για τα τζιτζίκια...έχουν κι'αυτά το βασανό τους.
Ο ευγενής παραχωρεί τη σειρά του , ο αγενής δεν την παίρνει
απλώς αλλά την αρπάζει...
Απλώς είμαι διαφορετική, μα δε σε απειλώ...
Δεν υπάρχει επιτυχία σε μια σχέση, ευτυχία υπάρχει...
Οι λαμπερές σκέψεις οφείλονται στη λιακάδα του μυαλού μας,
οι σκοτεινές σκέψεις περιμένουν τη σειρά τους να βγούν στο φώς και να λάμψουν...
κι'όσο για τα τζιτζίκια...έχουν κι'αυτά το βασανό τους.
Με μια ανάσα
Νύστα γλυκιά και ηδονή μακράς σιωπής.
Έβαλε πρόστιμο ο ζογκλέρ στον ακροβάτη
Γλυκά κοιμίζω το ένα μέλος μετά τ’άλλο
Και στης μαιτρέσας την ποδιά βαριανασαίνω!
Ο ήλιος σήμερα μου έστησε καρτέρι και ...με παγίδευσε,
σα με παρέδωσε στου σκότους το νυστέρι.
Έμεινε ήσυχος που μου’στησε καρτέρι-
«Δε σε πουλώ και μη φοβάσαι» του φωνάζω,
Έβαλε πρόστιμο ο ζογκλέρ στον ακροβάτη
Γλυκά κοιμίζω το ένα μέλος μετά τ’άλλο
Και στης μαιτρέσας την ποδιά βαριανασαίνω!
Ο ήλιος σήμερα μου έστησε καρτέρι και ...με παγίδευσε,
σα με παρέδωσε στου σκότους το νυστέρι.
Έμεινε ήσυχος που μου’στησε καρτέρι-
«Δε σε πουλώ και μη φοβάσαι» του φωνάζω,
μα εκείνος έφυγε γιατί ήταν πια η ώρα!
Γυρνώ και ψάχνω της μαιτρέσας την αγκάλη
–μονάχα εκεί πουλώ το σώμα μου ώς μ’αρέσει!
Πόσους θεούς θα προσκυνήσω για ν’αλλάξω αυτό που ζώ με κάποιο άλλο μεγαλείο ;
"
Φώς της γεννήσεως
Τέτοια ξεγνοιασιά μόνο ο θεός μπορεί να τη δημιουργήσει,
το μόνο που χρειάζεται είναι γαλάζια θάλασσα , αμμουδιά, ήλιο και 7 ημέρες.
Το καλοκαίρι .... ο παράδεισος των θεών.
Το χειμώνα οι θεοί πεθαίνουν και γεννιούνται οι αμφιβολίες.
το μόνο που χρειάζεται είναι γαλάζια θάλασσα , αμμουδιά, ήλιο και 7 ημέρες.
Το καλοκαίρι .... ο παράδεισος των θεών.
Το χειμώνα οι θεοί πεθαίνουν και γεννιούνται οι αμφιβολίες.
συνειδήσεως υπόλοιπα..
Τις περισσότερες φορές ο ήχος είναι εκκωφαντικός
Δεν τον μετράνε όμως πάντα σε decibel
Είναι ο ήχος της συνειδήσεως που γίνεται ανέλπιστα ενοχλητικός
Μα και συμβιβαστικά συμπορευτικός
Και τούτον μαθαίνουμε να τον ακούμε και άλλοτε όχι.
Όταν τον ακούμε δεν σημαίνει πως μπορούμε πάντα και να τον κατευνάσουμε , χορταίνοντας τη λυσσαλέα οργή του, μπορούμε όμως να γράψουμε στον τοίχο του αυτό που μας απενοχοποιεί : Δεν είμαι μόνο τα λάθη μου
Μπορώ να είμαι και η ασπίδα των σπουδαίων που’χω κάνειΟ ήχος της συνείδησης μας παιδεύει , δε μας σωφρονίζει αφού συνήθως ακολουθεί τις πράξεις μας , είναι μεταγενέστερος αυτών.
Υπάρχουν ωστόσο και οι περιπτώσεις όπου τον καλεί η πρόθεση :η βοή της συνειδήσεως καλεσμένη της προθέσεως !τότε το μόνο που κάνει είναι να πάει κόντρα στον αυθορμητισμό μας και ως άλλος Χριστός να παλέψει ενάντια σε μια επικείμενη «ανίερη» πράξη .Έτσι δίχως να το έχουμε καλά καλά καταλάβει η συνείδηση , αυτός ο αυτοπροσκαλούμενος επισκέπτης γίνεται συνώνυμο των «αρχών» αυτού του κόσμου και φυσικά επιβλητικός δικτάτωρ στον μικρόκοσμο μας…….
Ασυνείδητος όποιος δεν υπηρετεί την πατρίδα , τη θρησκεία και την οικογένεια του ή που επιλέγει να υπηρετεί μόνο ένα από αυτά !
Η συνείδηση γίνεται σανίδα σωτηρίας των ατόλμων και των συντηρητικών , των ηγετών και των ανήμπορων , γίνεται μέσον υποχειρίας , άσσος στο μανίκι των ισχυρών ,ώστε να μη χρειαστεί ποτέ να έρθουν αντιμέτωποι με τον λαό τους τον οποίο φρόντισαν να τον κοιμίσουν με θρησκευτικοεθνικοπατριωτικά νανουρίσματα.
Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις όπου η συνείδηση ημερεύει,γίνεται σύμμαχος μας και σαν φίλος καρδιακός συναινεί με τις επιλογές μας και επιβραβεύει τις αποφάσεις μας.
Μπορεί τελικά η απόφαση για τον ουσιαστικό ρόλο της συνειδήσεως να είναι μόνο δική μας,να γινόμαστε εμείς οι ίδιοι υπέρμαχοι ενίοτε και άλλοτε πολέμιοι των αποφάσεων μας γιατί τελικά δεν είμαστε ποτέ εντελώς σίγουροι για τις επιλογές μας και εδώ βρίσκει πρόσφορο έδαφος και δρα η φωνή της αμφιβολίας μας , αδερφή της συνειδήσεως.
Πάντα θα έχουμε την επιλογή να αποφασίσουμε το αν θα ακούμε ή όχι τη συνείδηση μας , καθώς και αν θα της επιτρέπουμε να επεμβαίνει λιγότερο ή περισσότερο δημοκρατικά στις αποφάσεις μας.
Όλες οι πιθανότητες ενισχύουν «το μέτρο» , «το άριστον» των αρχαίων Ελλήνων.
Αποθέτω φόρο τιμής στις προσωπικές υπερβάσεις
Υπερασπίζομαι το ακαταλόγιστο των προσωπικών επιλογών όταν αυτές δεν ταράζουν την αισθητική και την ηρεμία των υπολοίπων ανθρώπων .
Συναισθηματικά απορρίπτω τον όρο συνείδηση- χρηστικά η λέξη αλτρουισμός απαντά σε περισσότερα ερωτήματα κατά την ταπεινή μου γνώμη -επιστημονικά δεν έχω το δικαίωμα.
Ο κάθε ήχος που δεν μετράται σε decibel προσλαμβάνεται από διαφορετικά αισθητήρια όργανα και όσο να πεις καθίσταται αξιοερεύνητος.
Δεν τον μετράνε όμως πάντα σε decibel
Είναι ο ήχος της συνειδήσεως που γίνεται ανέλπιστα ενοχλητικός
Μα και συμβιβαστικά συμπορευτικός
Και τούτον μαθαίνουμε να τον ακούμε και άλλοτε όχι.
Όταν τον ακούμε δεν σημαίνει πως μπορούμε πάντα και να τον κατευνάσουμε , χορταίνοντας τη λυσσαλέα οργή του, μπορούμε όμως να γράψουμε στον τοίχο του αυτό που μας απενοχοποιεί : Δεν είμαι μόνο τα λάθη μου
Μπορώ να είμαι και η ασπίδα των σπουδαίων που’χω κάνειΟ ήχος της συνείδησης μας παιδεύει , δε μας σωφρονίζει αφού συνήθως ακολουθεί τις πράξεις μας , είναι μεταγενέστερος αυτών.
Υπάρχουν ωστόσο και οι περιπτώσεις όπου τον καλεί η πρόθεση :η βοή της συνειδήσεως καλεσμένη της προθέσεως !τότε το μόνο που κάνει είναι να πάει κόντρα στον αυθορμητισμό μας και ως άλλος Χριστός να παλέψει ενάντια σε μια επικείμενη «ανίερη» πράξη .Έτσι δίχως να το έχουμε καλά καλά καταλάβει η συνείδηση , αυτός ο αυτοπροσκαλούμενος επισκέπτης γίνεται συνώνυμο των «αρχών» αυτού του κόσμου και φυσικά επιβλητικός δικτάτωρ στον μικρόκοσμο μας…….
Ασυνείδητος όποιος δεν υπηρετεί την πατρίδα , τη θρησκεία και την οικογένεια του ή που επιλέγει να υπηρετεί μόνο ένα από αυτά !
Η συνείδηση γίνεται σανίδα σωτηρίας των ατόλμων και των συντηρητικών , των ηγετών και των ανήμπορων , γίνεται μέσον υποχειρίας , άσσος στο μανίκι των ισχυρών ,ώστε να μη χρειαστεί ποτέ να έρθουν αντιμέτωποι με τον λαό τους τον οποίο φρόντισαν να τον κοιμίσουν με θρησκευτικοεθνικοπατριωτικά νανουρίσματα.
Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις όπου η συνείδηση ημερεύει,γίνεται σύμμαχος μας και σαν φίλος καρδιακός συναινεί με τις επιλογές μας και επιβραβεύει τις αποφάσεις μας.
Μπορεί τελικά η απόφαση για τον ουσιαστικό ρόλο της συνειδήσεως να είναι μόνο δική μας,να γινόμαστε εμείς οι ίδιοι υπέρμαχοι ενίοτε και άλλοτε πολέμιοι των αποφάσεων μας γιατί τελικά δεν είμαστε ποτέ εντελώς σίγουροι για τις επιλογές μας και εδώ βρίσκει πρόσφορο έδαφος και δρα η φωνή της αμφιβολίας μας , αδερφή της συνειδήσεως.
Πάντα θα έχουμε την επιλογή να αποφασίσουμε το αν θα ακούμε ή όχι τη συνείδηση μας , καθώς και αν θα της επιτρέπουμε να επεμβαίνει λιγότερο ή περισσότερο δημοκρατικά στις αποφάσεις μας.
Όλες οι πιθανότητες ενισχύουν «το μέτρο» , «το άριστον» των αρχαίων Ελλήνων.
Αποθέτω φόρο τιμής στις προσωπικές υπερβάσεις
Υπερασπίζομαι το ακαταλόγιστο των προσωπικών επιλογών όταν αυτές δεν ταράζουν την αισθητική και την ηρεμία των υπολοίπων ανθρώπων .
Συναισθηματικά απορρίπτω τον όρο συνείδηση- χρηστικά η λέξη αλτρουισμός απαντά σε περισσότερα ερωτήματα κατά την ταπεινή μου γνώμη -επιστημονικά δεν έχω το δικαίωμα.
Ο κάθε ήχος που δεν μετράται σε decibel προσλαμβάνεται από διαφορετικά αισθητήρια όργανα και όσο να πεις καθίσταται αξιοερεύνητος.
Λάθη
Τα λάθη μου φορτώνω
κι'αφουγκράζομαι
των άλλων τις φωνές,
όμως κουράζομαι
να τους ακούω να ζητούν
τα λάθη τους να μοιραστούν.
Τα λάθη μου φορτώνω κι'ετοιμάζομαι
να τα φροντίσω
δείχνοντας πως νοιάζομαι,
όμως δε λέω με βαραίνουν
μα δε λυπούμαι που τα έχω
με νουθετούν
κι'έτσι το βάρος τους τ'αντέχω.
Κι'αφού καλά τα μελετήσω
θα βρω μια φυλακή για να τα κλείσω
κι'όρκο βαρύ θα εκστομήσω
ξανά να μην τα συναντήσω.
κι'αφουγκράζομαι
των άλλων τις φωνές,
όμως κουράζομαι
να τους ακούω να ζητούν
τα λάθη τους να μοιραστούν.
Τα λάθη μου φορτώνω κι'ετοιμάζομαι
να τα φροντίσω
δείχνοντας πως νοιάζομαι,
όμως δε λέω με βαραίνουν
μα δε λυπούμαι που τα έχω
με νουθετούν
κι'έτσι το βάρος τους τ'αντέχω.
Κι'αφού καλά τα μελετήσω
θα βρω μια φυλακή για να τα κλείσω
κι'όρκο βαρύ θα εκστομήσω
ξανά να μην τα συναντήσω.
Μ'ένα κατηγορώ πορευόμαστε
Κατηγορούμε τους Έλληνες (ΕΜΑΣ)
αντί να ξεχυθούμε στους δρόμους όχι για διαδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας
αλλά για αναδασώσεις και πεζοπορεία ,μήπως και ξεφύγουμε απο τους αιμοβόρους καναπέδες που μας αγγαλιάζουν δήθεν αλλά στην ουσία θωπεύουν αιμομίκτες , δολοφόνους , λιβελογράφους,επαναστάτες άνευ ιδεολογήματος , αλλά και λουφαδόρους υπαλλήλους ,ανθρώπους της νοοτροπίας του "λαδώματος" ,
οι καναπέδες δε γεννούν αξιοπρεπείς πολεμιστές αλλά "ξερόλες" και ανεπρόκοπους που μονάχα ξέρουν να βάλλονται συνεχώς, να διορθώνουν των αλλων τα λάθη , να μέμφονται , να ψευτομάχονται για εκείνο και για τούτο , ενώ στην ουσία επιθυμούν (αυτοί και ο καναπές τους ) να βρίσκονται στην επικαιρότητα και έτσι να νιώθουν σπουδαίοι !
κατηγορούμε την Ελλάδα (ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ)
λες και φταίνε τα χώματα και οι θάλλασες για την κατάντια μας,
κατηγορούμε αυτούς που εκλέξαμε να μας εκπροσωπήσουν χωρίς να κατανοούμε
πως εμείς ενισχύουμε τις αδυναμίες τους παραβλέποντας τα προτερηματά τους,
μ'ένα κατηγορώ πορευόμαστε και αυτοί που μας χειροκροτούν άλλο πρότυπο δεν έχουν απο εμάς τους ευτελείς λιβελογράφους που ξέρουμε να κρύβουμε καλά πίσω απο τις λέξεις τους απροσάρμοστους εαυτούς μας.
αντί να ξεχυθούμε στους δρόμους όχι για διαδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας
αλλά για αναδασώσεις και πεζοπορεία ,μήπως και ξεφύγουμε απο τους αιμοβόρους καναπέδες που μας αγγαλιάζουν δήθεν αλλά στην ουσία θωπεύουν αιμομίκτες , δολοφόνους , λιβελογράφους,επαναστάτες άνευ ιδεολογήματος , αλλά και λουφαδόρους υπαλλήλους ,ανθρώπους της νοοτροπίας του "λαδώματος" ,
οι καναπέδες δε γεννούν αξιοπρεπείς πολεμιστές αλλά "ξερόλες" και ανεπρόκοπους που μονάχα ξέρουν να βάλλονται συνεχώς, να διορθώνουν των αλλων τα λάθη , να μέμφονται , να ψευτομάχονται για εκείνο και για τούτο , ενώ στην ουσία επιθυμούν (αυτοί και ο καναπές τους ) να βρίσκονται στην επικαιρότητα και έτσι να νιώθουν σπουδαίοι !
κατηγορούμε την Ελλάδα (ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ)
λες και φταίνε τα χώματα και οι θάλλασες για την κατάντια μας,
κατηγορούμε αυτούς που εκλέξαμε να μας εκπροσωπήσουν χωρίς να κατανοούμε
πως εμείς ενισχύουμε τις αδυναμίες τους παραβλέποντας τα προτερηματά τους,
μ'ένα κατηγορώ πορευόμαστε και αυτοί που μας χειροκροτούν άλλο πρότυπο δεν έχουν απο εμάς τους ευτελείς λιβελογράφους που ξέρουμε να κρύβουμε καλά πίσω απο τις λέξεις τους απροσάρμοστους εαυτούς μας.
Ψυχο-λογικά
είπανε πως διερευνούσαν τα ψυχολογικά αίτια της αυτοχειρίας του,
λες και θα μαθαίνανε ποτέ τη λογική της ψυχής του.
λες και θα μαθαίνανε ποτέ τη λογική της ψυχής του.
"το ερασιτεχνιλίκι" , "η ρετσινιά" του νεοέλληνα
Ερασιτέχνες παντού,
ερασιτέχνες αθλητές "αρματωμένοι" με χρονόμετρα, ειδικά spikes κ.α
ερασιτέχνες πολιτικοί χρίζονται δικηγόροι,ιατροί,ηθοποιοί κ.α μη σχετικοί με την πολιτική σπουδή.
Ερασιτέχνες γονείς με νταντάδες , ολοήμερα "φυλακτήρια"σχολεία,προς αναζήτηση διευρυμένων κατασκηνωτικών περιόδων!
Ερασιτέχνες γραφιάδες που στόχο έχουν να ξεχωρίσουν με τον "ιδιαίτερο " λόγο τους και όχι να αφυπνίσουν , να μορφώσουν , να συμβουλέψουν , να παιδέψουν γενικότερα.
Ερασιτέχνες γιατροί ,που δίνουνε τον όρκο μονάχα για να βγάλουνε αναμνηστική φωτογραφία τη στιγμή της ορκομωσίας - αυτοί οι ίδιοι φέρουνε τη σκέψη : λές και υπάρχει κάποιος που πιστεύει σε όρκους!
Ερασιτέχνες άνθρωποι ,που ούτε κοιτάζουν προς τα πάνω (άνω θρώσκω) παρά μονάχα ψάχνουνε στο πάτωμα να βρούν νομίσματα - τόσο μεγάλη όμως γίνεται αυτή τους η συνήθεια που αλλάζει σε ανάγκη - μα αν τυχόν και απαντήσουνε συνάνθρωπο στο χώμα να σφαδάζει απο πόνο, θα τον παραμερίσουνε μηπως τυχόν το σώμα του τους κρύβει τα νομίσματα!
Ερασιτέχνες όλοι εμείς που προσπαθούμε να κρύψουμε τη γύμνια μας πίσω απο τις ταμπέλες και τους τίτλους ικανοτήτων και δεξιοτήτων.
Αν ποτέ καταλάβουμε το μέγεθος της ευθύνης των τίτλων που επιλέγουμε ίσως μάθουμε να τους τιμούμε καθώς πρέπει-ξεκινώντας πάνω απ'όλα να είμαστε άνθρωποι και όχι ερασιτέχνες του ονοματός μας.
ερασιτέχνες αθλητές "αρματωμένοι" με χρονόμετρα, ειδικά spikes κ.α
ερασιτέχνες πολιτικοί χρίζονται δικηγόροι,ιατροί,ηθοποιοί κ.α μη σχετικοί με την πολιτική σπουδή.
Ερασιτέχνες γονείς με νταντάδες , ολοήμερα "φυλακτήρια"σχολεία,προς αναζήτηση διευρυμένων κατασκηνωτικών περιόδων!
Ερασιτέχνες γραφιάδες που στόχο έχουν να ξεχωρίσουν με τον "ιδιαίτερο " λόγο τους και όχι να αφυπνίσουν , να μορφώσουν , να συμβουλέψουν , να παιδέψουν γενικότερα.
Ερασιτέχνες γιατροί ,που δίνουνε τον όρκο μονάχα για να βγάλουνε αναμνηστική φωτογραφία τη στιγμή της ορκομωσίας - αυτοί οι ίδιοι φέρουνε τη σκέψη : λές και υπάρχει κάποιος που πιστεύει σε όρκους!
Ερασιτέχνες άνθρωποι ,που ούτε κοιτάζουν προς τα πάνω (άνω θρώσκω) παρά μονάχα ψάχνουνε στο πάτωμα να βρούν νομίσματα - τόσο μεγάλη όμως γίνεται αυτή τους η συνήθεια που αλλάζει σε ανάγκη - μα αν τυχόν και απαντήσουνε συνάνθρωπο στο χώμα να σφαδάζει απο πόνο, θα τον παραμερίσουνε μηπως τυχόν το σώμα του τους κρύβει τα νομίσματα!
Ερασιτέχνες όλοι εμείς που προσπαθούμε να κρύψουμε τη γύμνια μας πίσω απο τις ταμπέλες και τους τίτλους ικανοτήτων και δεξιοτήτων.
Αν ποτέ καταλάβουμε το μέγεθος της ευθύνης των τίτλων που επιλέγουμε ίσως μάθουμε να τους τιμούμε καθώς πρέπει-ξεκινώντας πάνω απ'όλα να είμαστε άνθρωποι και όχι ερασιτέχνες του ονοματός μας.
Ξόρκι
Στην άκρη του κήπου κάτι είδα και φοβήθηκα
μου φάνηκε σαν ερπετό,
πάντα φοβόμουνα τα ερπετά.
Τρέχω στο σπίτι μέσα και αρχίνησα τα ξόρκια : πνεύμα κακό ,
έτσι που ήρθες....ε γιαβό...
όταν φοβούμαι μόνο ξέρω να ξορκίζω το κακό,
έτσι μου έμαθε η γιαγιά μου
μ'αυτά μου έλεγε ποτέ μου δε θα πάθαινα κακό
μα μήτε και θα έκανα κακό ,παρά θα έδιωχνα μακριά μου
ότι μου τάραζε την "όμορφη γαλήνη" καθώς έλεγε εκείνη.
όταν το ξόρκι τέλειωσε , έτρεξα πάλι στη γωνία του κήπου
για να δώ αν έδιωξε το φόβο μου!
και τι να δώ ένα ολόλευκο κυκλάμινο εκεί όπου δεν υπήρχε!
το ξόρκι μου έκανε το θάμα του -έτσι μου έμαθε να λέω
για να μπορώ να οδηγώ στο φώς την ψυχή του ερπετού (ίσως στο ολόλευκο κυκλάμινο)κι'όχι στα άγνωστα σκοτάδια!
Το ξόρκι μου γέννησε ένα όμορφο κυκλάμινο
κι'έστειλε την ψυχή του ερπετού στο φώς.
"Έχω ένα ξόρκι στην ψυχή
και με αυτό πορεύομαι
κι'όλο νικώ τους φόβους μου!"
μου φάνηκε σαν ερπετό,
πάντα φοβόμουνα τα ερπετά.
Τρέχω στο σπίτι μέσα και αρχίνησα τα ξόρκια : πνεύμα κακό ,
έτσι που ήρθες....ε γιαβό...
όταν φοβούμαι μόνο ξέρω να ξορκίζω το κακό,
έτσι μου έμαθε η γιαγιά μου
μ'αυτά μου έλεγε ποτέ μου δε θα πάθαινα κακό
μα μήτε και θα έκανα κακό ,παρά θα έδιωχνα μακριά μου
ότι μου τάραζε την "όμορφη γαλήνη" καθώς έλεγε εκείνη.
όταν το ξόρκι τέλειωσε , έτρεξα πάλι στη γωνία του κήπου
για να δώ αν έδιωξε το φόβο μου!
και τι να δώ ένα ολόλευκο κυκλάμινο εκεί όπου δεν υπήρχε!
το ξόρκι μου έκανε το θάμα του -έτσι μου έμαθε να λέω
για να μπορώ να οδηγώ στο φώς την ψυχή του ερπετού (ίσως στο ολόλευκο κυκλάμινο)κι'όχι στα άγνωστα σκοτάδια!
Το ξόρκι μου γέννησε ένα όμορφο κυκλάμινο
κι'έστειλε την ψυχή του ερπετού στο φώς.
"Έχω ένα ξόρκι στην ψυχή
και με αυτό πορεύομαι
κι'όλο νικώ τους φόβους μου!"
(Δήθεν) ρητορείες
Έχουμε γεμίσει παραμυθάδες που άλλοτε φορούν γραβάτες και κοστούμια και άλλοτε ως ρασοφόροι με γενειάδες ,άλλοτε ως διακεκριμένοι επιστήμονες και άλλοτε ως καθημερινοί άνθρωποι ευτυχείς κατά τα λοιπά διότι είναι σχεδόν σίγουροι για τις απαντήσεις σε οντολογικά ερωτήματα περί του βίου των ανθρώπων .
Αρχή-τέλος-μέση…τα ενδιάμεσα μας διαφεύγουν..
Και ενώ για έτη πολλά εμπιστευτήκαμε τις λέξεις «Δημοκρατία,Ελευθερία,Ανεξιθρησκεία,Δικαίωμα,Υποχρέωση»
Καταμεσής μας πρόδωσαν…
Καταμεσής ?
(Λέω πως είμαστε στη μέση για να μπορώ να κουβαλώ ένα σημείο αναφοράς)
Δε φταιν οι λέξεις όμως , φταίμε εμείς που θεωρήσαμε ότι μπορούνε μόνες τους να μας μαζέψουν , να μας κάνουνε καλύτερους , να μας διδάξουν κοινωνία και να ταιριάξουν καθώς λέμε τις ανάσες μας στο σύνολο.
Δε βγάζουμε άκρη !
Μια αρχή υπήρξε μα ακυρώθηκε, δηλώθηκε αλλιώτικα ,όμως κι’εκείνη δε μας φτούρησε .
Καταμεσής ρωτούσαμε άμα υπήρχε τέλος και το ρώτημα το υποβάλλαμε όχι για να μας δώσει κάποιος μιαν απάντηση μα για να βεβαιώσουμε αυτή τη δόλια και αμφίβολη ύπαρξη μας – να ! λέμε πως δε μας «ακυρώσανε» ως αμετροεπής και μη συμβατοί με το μονοποριακό τους σύστημα.
Να μας «ακυρώσουν» ποιοι ?
Ούτε αυτό το ξέρουμε να το απαντήσουμε , παντού και γύρω μας βλέπουμε εχθρούς , άλλους ανόμοιους πολέμιους με σάρκα ή χωρίς.
Κι’όσο απέλπιδες , προβληματισμένοι γιομάτοι φόβο για το αύριο, ψάχνουμε την ακριβή μας θέση(μέση? Αρχή?) εκείνοι που κατασκευάζουνε τα παραπετάσματα κάνουνε πλιάτσικο, ασελγούν,βιάζουν ανενόχλητοι φροντίζοντας πάντα να μην αφήνουν ίχνη ορατά από εμάς τους γυμνούς τυφλούς.
Κι’έτσι στα αόρατα και στα ορατά η ζωή συνεχίζεται.
Αρχή-τέλος-μέση…τα ενδιάμεσα μας διαφεύγουν..
Και ενώ για έτη πολλά εμπιστευτήκαμε τις λέξεις «Δημοκρατία,Ελευθερία,Ανεξιθρησκεία,Δικαίωμα,Υποχρέωση»
Καταμεσής μας πρόδωσαν…
Καταμεσής ?
(Λέω πως είμαστε στη μέση για να μπορώ να κουβαλώ ένα σημείο αναφοράς)
Δε φταιν οι λέξεις όμως , φταίμε εμείς που θεωρήσαμε ότι μπορούνε μόνες τους να μας μαζέψουν , να μας κάνουνε καλύτερους , να μας διδάξουν κοινωνία και να ταιριάξουν καθώς λέμε τις ανάσες μας στο σύνολο.
Δε βγάζουμε άκρη !
Μια αρχή υπήρξε μα ακυρώθηκε, δηλώθηκε αλλιώτικα ,όμως κι’εκείνη δε μας φτούρησε .
Καταμεσής ρωτούσαμε άμα υπήρχε τέλος και το ρώτημα το υποβάλλαμε όχι για να μας δώσει κάποιος μιαν απάντηση μα για να βεβαιώσουμε αυτή τη δόλια και αμφίβολη ύπαρξη μας – να ! λέμε πως δε μας «ακυρώσανε» ως αμετροεπής και μη συμβατοί με το μονοποριακό τους σύστημα.
Να μας «ακυρώσουν» ποιοι ?
Ούτε αυτό το ξέρουμε να το απαντήσουμε , παντού και γύρω μας βλέπουμε εχθρούς , άλλους ανόμοιους πολέμιους με σάρκα ή χωρίς.
Κι’όσο απέλπιδες , προβληματισμένοι γιομάτοι φόβο για το αύριο, ψάχνουμε την ακριβή μας θέση(μέση? Αρχή?) εκείνοι που κατασκευάζουνε τα παραπετάσματα κάνουνε πλιάτσικο, ασελγούν,βιάζουν ανενόχλητοι φροντίζοντας πάντα να μην αφήνουν ίχνη ορατά από εμάς τους γυμνούς τυφλούς.
Κι’έτσι στα αόρατα και στα ορατά η ζωή συνεχίζεται.
ας αναλογιστούμε πως...
τόσα δε λέμε γιατί δεν έχουμε παιδέψει τη γλώσσα μας στα δύσκολα,
και άλλα τόσα δεν ακούμε γιατί οι συχνότητες που λαμβάνουμε είναι περιορισμένες.
και άλλα τόσα δεν ακούμε γιατί οι συχνότητες που λαμβάνουμε είναι περιορισμένες.
Τα θέλγητρα σου και θέλγητρα του κόσμου
Η μοίρα έρημη σ’ακούμπησε στο βράχο,
Μα τι χαρά : σηκώθηκες μονάχη
Η πρώτη ανάσταση στο βρεφικό σου το κορμί.
Γύρω το πέλαγο γλυκό ,
όνομα σου’δωσε αντάξιο της θωριάς σου : Ελπίδα !
Και τούτο ακούστηκε στης θάλασσας την άκρη!
Τιμή απέραντη των ταπεινών γονέων που θε να χαίρονται
μ’αυτή την ευλογία.
Ελπίδα , ακούστηκε και μια κραυγή απ’ του μωρού τα χείλη:
«για σένα κίνδυνε που πάντα μας τρομάζεις και που τα λύπη σου
γιομάτη αγκάθια στέλνεις τούτη τη σάρκα μας σα σαρκοβόρο να ξεσκίζει,
ένα σου λέω : δε σε φοβούμαι ούτε σένα ούτε το θάνατο
γιατί μια Ανάσταση με γέννησε εδώ πέρα
και μια άλλη Ανάσταση αλλού θα με γεννήσει!».
"
Μα τι χαρά : σηκώθηκες μονάχη
Η πρώτη ανάσταση στο βρεφικό σου το κορμί.
Γύρω το πέλαγο γλυκό ,
όνομα σου’δωσε αντάξιο της θωριάς σου : Ελπίδα !
Και τούτο ακούστηκε στης θάλασσας την άκρη!
Τιμή απέραντη των ταπεινών γονέων που θε να χαίρονται
μ’αυτή την ευλογία.
Ελπίδα , ακούστηκε και μια κραυγή απ’ του μωρού τα χείλη:
«για σένα κίνδυνε που πάντα μας τρομάζεις και που τα λύπη σου
γιομάτη αγκάθια στέλνεις τούτη τη σάρκα μας σα σαρκοβόρο να ξεσκίζει,
ένα σου λέω : δε σε φοβούμαι ούτε σένα ούτε το θάνατο
γιατί μια Ανάσταση με γέννησε εδώ πέρα
και μια άλλη Ανάσταση αλλού θα με γεννήσει!».
"
το κόκκινο ποδήλατο
Είχα ένα κόκκινο ατάχυτο ποδήλατο
μάρκας Velamos!
Ήταν το δώρο αυτό που σφράγισε
το πρώτο μου καλό απολυτήριο,
μετά, ούτε που μ’ ένοιαζε η μελέτη!
Έβρισκα τρόπους να ξεχύνομαι στο μαχαλά
στη μεσημεριανή των άλλων σιέστα.
Μες τη λιακάδα που όλο ίδρωνα δε μ’ένοιαζε ,
κι’ούτε το κρύο του χειμώνα μ’ενοχλούσε αν με ρωτούσες!
Αυτές οι ώρες οι κλεμμένες με μεγάλωσαν!
Κι’ ενώ όλο άλλαζα συνέχεια δρομολόγια
γύρω τριγύρω στα σοκάκια για να μη μάθουνε στη γειτονιά
πως έβγαινα στις ώρες ύπνου,
όλο τραγούδαγα στιχάκια που η ίδια σκαρφιζόμουνα!
Έτσι τραγούδησα τον έρωτα, τους φίλους ,τη ζωή-αυτή που έμαθα πριν καν να τη γνωρίσω.
Πάνω στο κόκκινο ποδήλατο όλο ταξίδευα και όταν τύχαινε και έπεφτα- σε κάποιο απ’ τα ταξίδια,
γρήγορα σηκωνόμουν,μιλιά δεν έβγαζα!
Πάντοτε πρόσεχα,
γυρνούσα γρήγορα στο σπίτι και πριν προλάβουν να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι
εγώ προλάβαινα και σφάλιζα τα μάτια.
Έτσι αγαπούσα τη ζωή ,κι’ όλο περίμενα ο ήλιος να βρεθεί μέσα στη μέση τ’ ουρανού για να μου γνέψει πονηρά : Ξεκίνα!!!
μάρκας Velamos!
Ήταν το δώρο αυτό που σφράγισε
το πρώτο μου καλό απολυτήριο,
μετά, ούτε που μ’ ένοιαζε η μελέτη!
Έβρισκα τρόπους να ξεχύνομαι στο μαχαλά
στη μεσημεριανή των άλλων σιέστα.
Μες τη λιακάδα που όλο ίδρωνα δε μ’ένοιαζε ,
κι’ούτε το κρύο του χειμώνα μ’ενοχλούσε αν με ρωτούσες!
Αυτές οι ώρες οι κλεμμένες με μεγάλωσαν!
Κι’ ενώ όλο άλλαζα συνέχεια δρομολόγια
γύρω τριγύρω στα σοκάκια για να μη μάθουνε στη γειτονιά
πως έβγαινα στις ώρες ύπνου,
όλο τραγούδαγα στιχάκια που η ίδια σκαρφιζόμουνα!
Έτσι τραγούδησα τον έρωτα, τους φίλους ,τη ζωή-αυτή που έμαθα πριν καν να τη γνωρίσω.
Πάνω στο κόκκινο ποδήλατο όλο ταξίδευα και όταν τύχαινε και έπεφτα- σε κάποιο απ’ τα ταξίδια,
γρήγορα σηκωνόμουν,μιλιά δεν έβγαζα!
Πάντοτε πρόσεχα,
γυρνούσα γρήγορα στο σπίτι και πριν προλάβουν να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι
εγώ προλάβαινα και σφάλιζα τα μάτια.
Έτσι αγαπούσα τη ζωή ,κι’ όλο περίμενα ο ήλιος να βρεθεί μέσα στη μέση τ’ ουρανού για να μου γνέψει πονηρά : Ξεκίνα!!!
και τραγουδώ...
H μέρα έφυγε κι'εγώ ρωτάω
πόσα μας χρέωσε ?
μα σταματάω
δε μου απάντησε σχεδόν κανείς
το "εγώ μου" πνίγω
σ'ένα "εμείς"
η μέρα άρχισε κι ' αναρωτιέμαι
πως θα'ταν άραγε ?
μα δεν κρατιέμαι
βάζω τα κλάματα
παρακαλάω
πετώ τα ενθύμια που κουβαλάω.
Κι'ύστερα ήρθε μια βροχή
απ'την ψυχή
για την ψυχή
κι'αυτό το γκρίζο τ'ουρανού
που μου γαλήνεψε το νού..
Κι'εγω συνέχιζα
να περπατάω χωρίς ενθύμια
ένα χαμόγελο
αυτό κρατάω
ορθά και τίμια
ξεχνώ το" χρέος μας"
το "χρέος μου" θυμάμαι
βρίσκω το δρόμο μου
έχει ήλιο δε φοβάμαι.
πόσα μας χρέωσε ?
μα σταματάω
δε μου απάντησε σχεδόν κανείς
το "εγώ μου" πνίγω
σ'ένα "εμείς"
η μέρα άρχισε κι ' αναρωτιέμαι
πως θα'ταν άραγε ?
μα δεν κρατιέμαι
βάζω τα κλάματα
παρακαλάω
πετώ τα ενθύμια που κουβαλάω.
Κι'ύστερα ήρθε μια βροχή
απ'την ψυχή
για την ψυχή
κι'αυτό το γκρίζο τ'ουρανού
που μου γαλήνεψε το νού..
Κι'εγω συνέχιζα
να περπατάω χωρίς ενθύμια
ένα χαμόγελο
αυτό κρατάω
ορθά και τίμια
ξεχνώ το" χρέος μας"
το "χρέος μου" θυμάμαι
βρίσκω το δρόμο μου
έχει ήλιο δε φοβάμαι.
απλά, πολύ απλά...
Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας.
N.Kαζατζακης
N.Kαζατζακης
Θα ‘θελα να’χα φίλους..
Υπάρχει μια υποψία να την κάνεις βεβαιότητα.
Υπάρχει μια βεβαιότητα να σε υποψιάσει.
Υπάρχει ένα αόρατο σχοινί τεντωμένο μεταξύ επιθυμιών και δυνατοτήτων.
Υπάρχουν κάποιες σκέψεις που βυθίζονται στη σιωπή μας ,
εκεί γιγαντώνονται και γίνονται σπουδαίες ,
και κάνουν πιο σπουδαία τη σιωπή μας-
κι’όσο μαθαίνουμε σπουδαία να σιωπούμε δε μας τρομάζει το αόρατο σχοινί
που είναι εκεί συνέχεια τεντωμένο σε ευθεία παράλληλη μ’εκείνη του βλέμματος μας.
Εκεί , ανάμεσα στις δυο γραμμές πηγαινοέρχονται όλα τα συναισθήματα
κι’οι σκέψεις μας,
όχι όμως τα όνειρα ! – αυτά μήτε που βλέπουνε γραμμές ,
μονάχα βλέπουν ανοιχτούς ορίζοντες.
Υπάρχουν κάποια όνειρα που δε σ’αφήνουν να ξυπνήσεις και
υπάρχουν κι’ άλλα που δε σ’αφήνουνε να κοιμηθείς.
Όμως δεν είναι σύνορο-γραμμή ο ύπνος , ο ύπνος είναι απέραντος αιώνιος και τα όνειρα που κάνουμε καλπάζουν πότε απ’τη μια , πότε απ’την άλλη του πλευρά.
Αιώνια απέραντα τα όνειρα , ποτέ δε μοιάζουν μεταξύ τους.
Κι’όσο μιλάω για τα όνειρα ένα δε λέει να φύγει απ’το μυαλό μου :
«Θα ‘θελα να’χα φίλους»
Κι’ένιωσα θλίψη σαν κατάλαβα πως ήταν όνειρο παιδιού!
Υπάρχει μια βεβαιότητα να σε υποψιάσει.
Υπάρχει ένα αόρατο σχοινί τεντωμένο μεταξύ επιθυμιών και δυνατοτήτων.
Υπάρχουν κάποιες σκέψεις που βυθίζονται στη σιωπή μας ,
εκεί γιγαντώνονται και γίνονται σπουδαίες ,
και κάνουν πιο σπουδαία τη σιωπή μας-
κι’όσο μαθαίνουμε σπουδαία να σιωπούμε δε μας τρομάζει το αόρατο σχοινί
που είναι εκεί συνέχεια τεντωμένο σε ευθεία παράλληλη μ’εκείνη του βλέμματος μας.
Εκεί , ανάμεσα στις δυο γραμμές πηγαινοέρχονται όλα τα συναισθήματα
κι’οι σκέψεις μας,
όχι όμως τα όνειρα ! – αυτά μήτε που βλέπουνε γραμμές ,
μονάχα βλέπουν ανοιχτούς ορίζοντες.
Υπάρχουν κάποια όνειρα που δε σ’αφήνουν να ξυπνήσεις και
υπάρχουν κι’ άλλα που δε σ’αφήνουνε να κοιμηθείς.
Όμως δεν είναι σύνορο-γραμμή ο ύπνος , ο ύπνος είναι απέραντος αιώνιος και τα όνειρα που κάνουμε καλπάζουν πότε απ’τη μια , πότε απ’την άλλη του πλευρά.
Αιώνια απέραντα τα όνειρα , ποτέ δε μοιάζουν μεταξύ τους.
Κι’όσο μιλάω για τα όνειρα ένα δε λέει να φύγει απ’το μυαλό μου :
«Θα ‘θελα να’χα φίλους»
Κι’ένιωσα θλίψη σαν κατάλαβα πως ήταν όνειρο παιδιού!
Αγγαλιά με ένα σημείο
Στενεύει ο χώρος κινησεώς μας,περιορίζεται, γίνεται μια σταλιά,
και μας πιέζει αφόρητα.
Άλλοτε πάλι απεραντοσύνη απλώνεται εμπρός
λές και από δράκοι γινόμαστε μυρμύγκια,
λές και το τρομολάγνο οπτικό μας νεύρο παίζει παιχνίδια μ'αυτόv
τον ίδιο μας τον τρόμο,
λες και η αντιληψή μας απειροεικάζει τον χωροχρόνο.
Άν σταθούμε σ'ένα σημείο και λάβουμε αυτό ως κέντρο αναφοράς ,
τότε περιστρεφόμαστε γύρω του , γινόμαστε δορυφόροι του , το κουβαλάμε
ενίοτε το συμβουλευόμαστε και η σκέψη μας ταλανίζεται απο την αφόρητη επιδρασή του.
Όταν αποφασίσουμε να το αφήσουμε ,να ξεριζωθούμε απο την εμβελειά του τότε
η πορεία μας στρέφεται σε μια εκ των τριών επιλογών :
ή
- επιλέγουμε ένα σημείο άλλο , οπότε αλλάζουν τα προσδιοριστικά μας δεδομένα ,
ή
- εκούσια αποφασίζουμε να μην επιλέξουμε ,οπότε οι ενέργειες μας γίνονται λιγότερο ασφυκτικές,
ή
- δεν επιλέγουμε (άλλο σημείο αναφοράς) διότι δεν έχουμε επιλογές,στην περίπτωση αυτή πέφτουμε σε θλίψη
γιατί ο εγωισμός μας πλήττεται , ενεργοποιείται η "μοναχοσύνη"μας ενώ ταυτόχρονα υποβιβάζεται η αυτοπεποίθεσή μας (αφού δεν έχουμε επιλογές).
Για τους ανωτέρω λόγους εξαρχής αποτολμούμε να παραμείνουμε στο αρχικό σημείο - της αρχικής μας επιλογής- από φόβο μην το χάσουμε κι'αρχίσει ο χώρος μας να περιορίζεται,και άλλοτε να εκτείνεται
κι'εμείς να γινόμαστε δράκοι και άλλοτε μυρμύγκια.
και μας πιέζει αφόρητα.
Άλλοτε πάλι απεραντοσύνη απλώνεται εμπρός
λές και από δράκοι γινόμαστε μυρμύγκια,
λές και το τρομολάγνο οπτικό μας νεύρο παίζει παιχνίδια μ'αυτόv
τον ίδιο μας τον τρόμο,
λες και η αντιληψή μας απειροεικάζει τον χωροχρόνο.
Άν σταθούμε σ'ένα σημείο και λάβουμε αυτό ως κέντρο αναφοράς ,
τότε περιστρεφόμαστε γύρω του , γινόμαστε δορυφόροι του , το κουβαλάμε
ενίοτε το συμβουλευόμαστε και η σκέψη μας ταλανίζεται απο την αφόρητη επιδρασή του.
Όταν αποφασίσουμε να το αφήσουμε ,να ξεριζωθούμε απο την εμβελειά του τότε
η πορεία μας στρέφεται σε μια εκ των τριών επιλογών :
ή
- επιλέγουμε ένα σημείο άλλο , οπότε αλλάζουν τα προσδιοριστικά μας δεδομένα ,
ή
- εκούσια αποφασίζουμε να μην επιλέξουμε ,οπότε οι ενέργειες μας γίνονται λιγότερο ασφυκτικές,
ή
- δεν επιλέγουμε (άλλο σημείο αναφοράς) διότι δεν έχουμε επιλογές,στην περίπτωση αυτή πέφτουμε σε θλίψη
γιατί ο εγωισμός μας πλήττεται , ενεργοποιείται η "μοναχοσύνη"μας ενώ ταυτόχρονα υποβιβάζεται η αυτοπεποίθεσή μας (αφού δεν έχουμε επιλογές).
Για τους ανωτέρω λόγους εξαρχής αποτολμούμε να παραμείνουμε στο αρχικό σημείο - της αρχικής μας επιλογής- από φόβο μην το χάσουμε κι'αρχίσει ο χώρος μας να περιορίζεται,και άλλοτε να εκτείνεται
κι'εμείς να γινόμαστε δράκοι και άλλοτε μυρμύγκια.
Κύριε Αγησίλαε....
σας αφήνω στην ησυχία σας να αγωνίζεστε επιτυχώς τον ένα και μοναδικό σας αντίπαλο που δεν είναι άλλος απο τον ίδιο σας τον εαυτό - είναι ο μόνος στον οποίο δεν μπορείτε να κλείσετε την πόρτα κατάμουτρα διότι - και εδώ εντοπίζω το μεγαλύτερο προβλημά σας - δεν μπορείτε να τον προσδιορίσετε.
Είναι βεβαίως παράτολμο,θα έλεγε κανείς, να στρέφομαι κατ'αυτό τον τρόπο σ'ένα συνανθρωπό μου ο οποίος μπορεί να ταραχθεί ανυπερθέτως στο άκουσμα και - το χειρότερο- στον προσδιορισμό της αδυναμίας του (την οποία αποφεύγει μανιωδώς να κοιτάξει κατάματα).
Όντας όμως λάτρης της υποκειμενικής και αντικειμενικής αληθείας , διστάζω να πράξω αντίθετα από αυτό που πιστεύω και η φύση μου προστάζει.
Σας έλεγα λοιπόν κύριε Αγησίλαε , πως είναι πλέον εύκολο να μιλάτε πίσω απο ένα σιδηρούν παραπέτασμα το οποίο, είτε δεν μπορείτε ή δεν θέλετε να διαπεράσετε- αυτό απο μόνο του ομολογεί πως δεν θα παίρνατε ποτέ ρίσκο ακόμα κι'άν οι πιθανότητες επιτυχίας ξεπερνούσαν το 70%.
Η αδυναμία σας να κρατήσετε κοινωνούς όπισθεν του σιδηρούν παραπετάσματος ή ακόμα ακόμα να γκρεμίσετε αυτό το σύμβολο της "προστασίας " σας , σας κάνει ενοχλητικά απρόβλεπτους εώς και κουραστικά βαρετούς.
Και λίγο αστειευόμενη , σας διαβεβαιώ πως θα αποτελούσατε υπέροχο μουσειακό έκθεμα ή αντικείμενο επιστημονικής μελέτης καθώς ο α-κοινώνητος (παρά την ευστροφία του-η οποία τυγχάνει να φοράει παρωπίδες) χαραχτήρα σας δεν απαντάται συχνά .
Πέραν τούτου , συμβαίνει και το εξής παράδοξο : είσαστε πάντα μοναδικά πρώτος , σωστός στις διαπιστώσεις σας , αναμφισβήτητα "αξιωματικός" στα λεγομενά σας , υπερβολικά πετυχημένος στις ενεργειές σας (οι οποίες βεβαίως έχουν 0% ρίσκο) και πάντα μα πάντα νικητής σ'αυτό τον αγώνα ζωής με τον αιώνια μοναδικό σας αντίπαλο , ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ !
Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να ταράξουμε την πολύτιμη ησυχία σας - αυτό άλλοστε το κάνετε απο μόνος σας όταν θέλετε να δημιουργήσετε τεχνική εσωτερική κρίση για να αλλάξετε για λίγο το σκηνικό του βίου σας.
Ίσως αν ερχόσασταν αντιμέτωπος με την πραγματικότητα θα παθαίνατε αυτό που λέμε "πολιτισμικό σόκ".
Είναι προτιμότερο να μείνετε στον κραταιό σας παράδεισο ή κόλαση - το ονομάζετε κι'αυτό κατά πως επιθυμείτε - που έχει αγγέλους μαριονέτες και δέντρα με λωτούς.
Είστε σπουδαίος κύριε Αγησίλαε , εκεί όπου επιλέξατε να ευρίσκεσθε , μα όταν μπορέσετε λύστε μου μια απορία :
Πως γίνεται ενώ είσαστε αόρατος να αφήνετε ευτελή ίχνη ? έτσι δίνετε την εντύπωση πως βαρεθήκατε τους μοναχικούς σας περιπάτους αλλά γιατί δεν το ομολογείτε ? άλλοστε στον δικό μας κόσμο η μετάνοια επιτρέπεται.
Είναι βεβαίως παράτολμο,θα έλεγε κανείς, να στρέφομαι κατ'αυτό τον τρόπο σ'ένα συνανθρωπό μου ο οποίος μπορεί να ταραχθεί ανυπερθέτως στο άκουσμα και - το χειρότερο- στον προσδιορισμό της αδυναμίας του (την οποία αποφεύγει μανιωδώς να κοιτάξει κατάματα).
Όντας όμως λάτρης της υποκειμενικής και αντικειμενικής αληθείας , διστάζω να πράξω αντίθετα από αυτό που πιστεύω και η φύση μου προστάζει.
Σας έλεγα λοιπόν κύριε Αγησίλαε , πως είναι πλέον εύκολο να μιλάτε πίσω απο ένα σιδηρούν παραπέτασμα το οποίο, είτε δεν μπορείτε ή δεν θέλετε να διαπεράσετε- αυτό απο μόνο του ομολογεί πως δεν θα παίρνατε ποτέ ρίσκο ακόμα κι'άν οι πιθανότητες επιτυχίας ξεπερνούσαν το 70%.
Η αδυναμία σας να κρατήσετε κοινωνούς όπισθεν του σιδηρούν παραπετάσματος ή ακόμα ακόμα να γκρεμίσετε αυτό το σύμβολο της "προστασίας " σας , σας κάνει ενοχλητικά απρόβλεπτους εώς και κουραστικά βαρετούς.
Και λίγο αστειευόμενη , σας διαβεβαιώ πως θα αποτελούσατε υπέροχο μουσειακό έκθεμα ή αντικείμενο επιστημονικής μελέτης καθώς ο α-κοινώνητος (παρά την ευστροφία του-η οποία τυγχάνει να φοράει παρωπίδες) χαραχτήρα σας δεν απαντάται συχνά .
Πέραν τούτου , συμβαίνει και το εξής παράδοξο : είσαστε πάντα μοναδικά πρώτος , σωστός στις διαπιστώσεις σας , αναμφισβήτητα "αξιωματικός" στα λεγομενά σας , υπερβολικά πετυχημένος στις ενεργειές σας (οι οποίες βεβαίως έχουν 0% ρίσκο) και πάντα μα πάντα νικητής σ'αυτό τον αγώνα ζωής με τον αιώνια μοναδικό σας αντίπαλο , ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ !
Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να ταράξουμε την πολύτιμη ησυχία σας - αυτό άλλοστε το κάνετε απο μόνος σας όταν θέλετε να δημιουργήσετε τεχνική εσωτερική κρίση για να αλλάξετε για λίγο το σκηνικό του βίου σας.
Ίσως αν ερχόσασταν αντιμέτωπος με την πραγματικότητα θα παθαίνατε αυτό που λέμε "πολιτισμικό σόκ".
Είναι προτιμότερο να μείνετε στον κραταιό σας παράδεισο ή κόλαση - το ονομάζετε κι'αυτό κατά πως επιθυμείτε - που έχει αγγέλους μαριονέτες και δέντρα με λωτούς.
Είστε σπουδαίος κύριε Αγησίλαε , εκεί όπου επιλέξατε να ευρίσκεσθε , μα όταν μπορέσετε λύστε μου μια απορία :
Πως γίνεται ενώ είσαστε αόρατος να αφήνετε ευτελή ίχνη ? έτσι δίνετε την εντύπωση πως βαρεθήκατε τους μοναχικούς σας περιπάτους αλλά γιατί δεν το ομολογείτε ? άλλοστε στον δικό μας κόσμο η μετάνοια επιτρέπεται.
η σοφία της αγνοιάς μας
Πόσες αλήθειες κρύβει άραγε ένα ερώτημα ?
όσα και τα στοιχειά που το κυκλώνουν
σε μια πάλη συνεχόμενη
στο ίδιο τερέν.
Αλλάζει ενίοτε ο νηκητής κι'ο ηττημένος,
όμως μια πάλη είναι ,
ένας αγώνας που ορίζει την επαύριο.
Ώς τα πενήντα ότι κάνεις!
Aπ'τα πενήντα ότι πείς!
Είναι η φύση των ανθρώπων τέτοια.
Όμως όλοι δε γίνονται σοφοί ,
ούτε μπορούνε να στηρίξουν τη σοφία τους
αλλά μπορούν να λένε ότι πρεσβεύουν , βάζοντας πάντα
στην αρχή το "εγώ νομίζω" και τελειώνοντας το λόγο τους
με το "Δεν είμαστε όμως σίγουροι για τίποτα απολύτως".
Έτσι η σοφία που θα διδάσκεται θα είναι αυτή της άγνοιάς μας.
Έτσι θα φτιάξουμε καλύτερους ανθρώπους κι'όχι
μυστήριους δήθεν μαχητές,
που δήθεν νοιάζονται για του συστήματος τις αδικίες,
που δήθεν ξέρουνε το δίκαιο και το άδικο,
που δήθεν ζουν τον έρωτα και τη φιλία
και που λογίζουνε εμάς τους υπολοίπους
φτωχά και άβουλα , ανίκανα ανθρωπάκια.
Κι'αναρωτιέμαι : το ξέρουν άραγε πως άμα βγούν απ'την
κρυψώνα τους θα είναι παντελώς αόρατοι ?
μα κι'άν με κόπο καταφέρουν να φανούν
πως θα φαντάζουνε ιθαγενείς απο τη ζούγκλα Λακαντόνα ?
Όπως και νά'χει αυτοί αποβάλλονται απο μόνοι τους
και μένουμε εμείς τα "ανίκανα ανθρωπάκια"
να πολεμάμε για να σώσουμε και το δικό τους το τομάρι.
όσα και τα στοιχειά που το κυκλώνουν
σε μια πάλη συνεχόμενη
στο ίδιο τερέν.
Αλλάζει ενίοτε ο νηκητής κι'ο ηττημένος,
όμως μια πάλη είναι ,
ένας αγώνας που ορίζει την επαύριο.
Ώς τα πενήντα ότι κάνεις!
Aπ'τα πενήντα ότι πείς!
Είναι η φύση των ανθρώπων τέτοια.
Όμως όλοι δε γίνονται σοφοί ,
ούτε μπορούνε να στηρίξουν τη σοφία τους
αλλά μπορούν να λένε ότι πρεσβεύουν , βάζοντας πάντα
στην αρχή το "εγώ νομίζω" και τελειώνοντας το λόγο τους
με το "Δεν είμαστε όμως σίγουροι για τίποτα απολύτως".
Έτσι η σοφία που θα διδάσκεται θα είναι αυτή της άγνοιάς μας.
Έτσι θα φτιάξουμε καλύτερους ανθρώπους κι'όχι
μυστήριους δήθεν μαχητές,
που δήθεν νοιάζονται για του συστήματος τις αδικίες,
που δήθεν ξέρουνε το δίκαιο και το άδικο,
που δήθεν ζουν τον έρωτα και τη φιλία
και που λογίζουνε εμάς τους υπολοίπους
φτωχά και άβουλα , ανίκανα ανθρωπάκια.
Κι'αναρωτιέμαι : το ξέρουν άραγε πως άμα βγούν απ'την
κρυψώνα τους θα είναι παντελώς αόρατοι ?
μα κι'άν με κόπο καταφέρουν να φανούν
πως θα φαντάζουνε ιθαγενείς απο τη ζούγκλα Λακαντόνα ?
Όπως και νά'χει αυτοί αποβάλλονται απο μόνοι τους
και μένουμε εμείς τα "ανίκανα ανθρωπάκια"
να πολεμάμε για να σώσουμε και το δικό τους το τομάρι.
Κρυφές σκοτούρες που κρατούν από παλιά
Ιδιάζουσα περίπτωση
Τη μια πέφτει , την άλλη ανέρχεται.
Από ποιά ορμέμφυτα κρατά ?
Πως φέρεται ως φέρεται ?
Ούτε μπορεί κανείς να αναλογισθεί.
Οπωσδήποτε δεν είναι ανθρώπων έργο ,κάτι είναι που ούτε κατάφερε ο νους μου ν’αγκιστρώσει .
Μιλώ για κάτι που αγάπησα,
μιλώ για κάτι που ως φαίνεται ποτέ δεν μπόρεσα να έχω από ψυχής.
Ακόμα τώρα , σκέπτομαι πως μόνο τ’άφταστα αγαπώ ,για όλα τ’άλλα ανεμοκόπτομαι.
Κι όταν τ’άφταστα θα γίνουνε φτασμένα ,τότε κι’εκείνα τ’απαρνιέμαι γιατί γίνονται σίγουρα, κι’εμένα πια δε με χρειάζονται.
Ωστόσο ίσως εγώ να φταίω που’χω νου εγωιστή,
Ίσως να φταίει η μάνα μου που ως διαπρύσιος κήρυκας καυχιότανε πως το παιδί της μήτε που έμοιαζε με τ’άλλα ,γιατί είχε νου και λογισμό που αστράφτει και ομορφιά απαράμιλλη που μόνο σε αγγέλους είχε δει !
Ίσως να φταίει ο πατέρας μου που δε με μάλωσε ποτέ παρά μονάχα μου’ριχνε ένα βλέμμα ανέκφραστο κι’αντρίκιο σα να ‘μουν όμοιος του –κι’ας ήμουνα κορίτσι τόσο δα.
Μα όσο σκέπτομαι πως τούτη η δύσκολη ζωή σπουδαία μπλέκει και ξεμπλέκει ,όσο ακόμα ανθίζουν πασχαλιές, όσο εκεί έξω κάποιος μας χρειάζεται , το ποιος να φταίει πια δεν έχει τόση σημασία.
Τη μια πέφτει , την άλλη ανέρχεται.
Από ποιά ορμέμφυτα κρατά ?
Πως φέρεται ως φέρεται ?
Ούτε μπορεί κανείς να αναλογισθεί.
Οπωσδήποτε δεν είναι ανθρώπων έργο ,κάτι είναι που ούτε κατάφερε ο νους μου ν’αγκιστρώσει .
Μιλώ για κάτι που αγάπησα,
μιλώ για κάτι που ως φαίνεται ποτέ δεν μπόρεσα να έχω από ψυχής.
Ακόμα τώρα , σκέπτομαι πως μόνο τ’άφταστα αγαπώ ,για όλα τ’άλλα ανεμοκόπτομαι.
Κι όταν τ’άφταστα θα γίνουνε φτασμένα ,τότε κι’εκείνα τ’απαρνιέμαι γιατί γίνονται σίγουρα, κι’εμένα πια δε με χρειάζονται.
Ωστόσο ίσως εγώ να φταίω που’χω νου εγωιστή,
Ίσως να φταίει η μάνα μου που ως διαπρύσιος κήρυκας καυχιότανε πως το παιδί της μήτε που έμοιαζε με τ’άλλα ,γιατί είχε νου και λογισμό που αστράφτει και ομορφιά απαράμιλλη που μόνο σε αγγέλους είχε δει !
Ίσως να φταίει ο πατέρας μου που δε με μάλωσε ποτέ παρά μονάχα μου’ριχνε ένα βλέμμα ανέκφραστο κι’αντρίκιο σα να ‘μουν όμοιος του –κι’ας ήμουνα κορίτσι τόσο δα.
Μα όσο σκέπτομαι πως τούτη η δύσκολη ζωή σπουδαία μπλέκει και ξεμπλέκει ,όσο ακόμα ανθίζουν πασχαλιές, όσο εκεί έξω κάποιος μας χρειάζεται , το ποιος να φταίει πια δεν έχει τόση σημασία.
Μ’ένα φιλί στο μάγουλο : στηρίξου ! θα νικήσουμε εξάλλου
Σε απειροελάχιστο χρόνο ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται μια αλήθεια και «εργάζεται απεναντίας»
Εκεί στη μέση της εξέδρας το αποτέλεσμα ανατρέπεται ,όταν στο βάθος των κερκίδων κάποιος αβάσταχτα εγκυμονεί τη μια και μόνη αλήθεια : το άγγιγμα είναι τεχνητό και η ασφάλεια που σου φόρεσε σαν κόσμημα γύρω τριγύρω απ’το λαιμό σου , καλύτερα να την ξεχάσεις!
Κι’ο νους εργάζεται αντίστροφα ,κι’όσο γυρίζουν οι στροφές χωρίς time out και ειδικές προετοιμασίες , στήνεται σχέδιο μάχης εκεί πάνω στον αγώνα και φευ ! κινδυνεύει όποιος στήριξε το ψέμα.
Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν σίγουρο αλλά ο αγώνας δεν ολοκληρώνεται εκεί.
Ο εγκέφαλος συν-εργάζεται περεταίρω και δεν συχάζει παρά μόνο όταν το αντίπαλο δέος αφανιστεί από προσώπου γης!
Δολοφόνος ο νους !
Χωρίς ιδιαίτερες προεργασίες …
Χωρίς καθυστερήσεις…
Μια ζωή αγώνας για ένα ψέμα δεν είναι λίγο!
Είναι μια ζωή ! ποιος θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο σ’αυτό τον δολοφόνο που στο τέλος τέλος την ψυχή του δολοφόνησαν?
Κι’εκείνος μοιραία δολοφονεί τους δολοφόνους του και στο τέλος πεθαίνει.
Τι κρίμα μια τέτοια κατάληξη!
Κι’ήταν μόνο ένα άγγιγμα,ένα φιλί στο μάγουλο.
Εκεί στη μέση της εξέδρας το αποτέλεσμα ανατρέπεται ,όταν στο βάθος των κερκίδων κάποιος αβάσταχτα εγκυμονεί τη μια και μόνη αλήθεια : το άγγιγμα είναι τεχνητό και η ασφάλεια που σου φόρεσε σαν κόσμημα γύρω τριγύρω απ’το λαιμό σου , καλύτερα να την ξεχάσεις!
Κι’ο νους εργάζεται αντίστροφα ,κι’όσο γυρίζουν οι στροφές χωρίς time out και ειδικές προετοιμασίες , στήνεται σχέδιο μάχης εκεί πάνω στον αγώνα και φευ ! κινδυνεύει όποιος στήριξε το ψέμα.
Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν σίγουρο αλλά ο αγώνας δεν ολοκληρώνεται εκεί.
Ο εγκέφαλος συν-εργάζεται περεταίρω και δεν συχάζει παρά μόνο όταν το αντίπαλο δέος αφανιστεί από προσώπου γης!
Δολοφόνος ο νους !
Χωρίς ιδιαίτερες προεργασίες …
Χωρίς καθυστερήσεις…
Μια ζωή αγώνας για ένα ψέμα δεν είναι λίγο!
Είναι μια ζωή ! ποιος θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο σ’αυτό τον δολοφόνο που στο τέλος τέλος την ψυχή του δολοφόνησαν?
Κι’εκείνος μοιραία δολοφονεί τους δολοφόνους του και στο τέλος πεθαίνει.
Τι κρίμα μια τέτοια κατάληξη!
Κι’ήταν μόνο ένα άγγιγμα,ένα φιλί στο μάγουλο.
Υπό ευρεία έννοια
Το να ποιείς ,να δημιουργείς συσχετισμούς λέξεων δεν είναι πάντα συνώνυμο ακατάσχετης φλυαρίας ή φλυαρίας δίχως νόημα – ακριτομυθίας.
Είναι η εξωτερίκευση σκέψεων ή προβληματισμών που προσγειώνεται (ή απογειώνεται κατ’άλλους) σε λεκτικούς ακροβατισμούς .
Είναι η ευγενής εξωτερίκευση των συναισθημάτων,είναι μια λεπτεπίλεπτη αναφορά στον αεικίνητο εσωτερικό μας κόσμο.
Είναι μια προσπάθεια προσέγγισης (και όχι επιθετική εισβολή) του κόσμου που φιλοξενείται το σώμα μας .
Πρόκειται για κατάθεση λευκής σημαίας όταν άπαντες γύρω σου είναι προετοιμασμένοι για πόλεμο –είναι αυτοί οι ίδιοι που θεωρούν ότι η λευκή σημαία είναι ένδειξη ήττας και παράδοση αμαχητί!
Εν κατακλείδι , η διαφορά ημών που συσχετίζουμε τις λέξεις με τους άλλους που οπλίζουν τις κάνες τους ,είναι ο αφορισμός από τους μεν και η τυφλή προσήλωση από τους δε των «νόμων της ζούγκλας» , καθώς και η συνώνυμη αντιμετώπιση της ύλης (επικυρίαρχη για τους μεν , επικουρική για τους δε).
Άκαρπες οι όποιες προσπάθειες σύμπλευσης επί κοινού σκοπού.
Τελικά επιβάλλεται από μόνος του ο «νόμος της ζούγκλας» χωρίς όμως να υπάρχουν νικητές και νικημένοι (λόγω της ελλιπούς εφαρμογής των δημοκρατικών διαδικασιών).
Είναι η εξωτερίκευση σκέψεων ή προβληματισμών που προσγειώνεται (ή απογειώνεται κατ’άλλους) σε λεκτικούς ακροβατισμούς .
Είναι η ευγενής εξωτερίκευση των συναισθημάτων,είναι μια λεπτεπίλεπτη αναφορά στον αεικίνητο εσωτερικό μας κόσμο.
Είναι μια προσπάθεια προσέγγισης (και όχι επιθετική εισβολή) του κόσμου που φιλοξενείται το σώμα μας .
Πρόκειται για κατάθεση λευκής σημαίας όταν άπαντες γύρω σου είναι προετοιμασμένοι για πόλεμο –είναι αυτοί οι ίδιοι που θεωρούν ότι η λευκή σημαία είναι ένδειξη ήττας και παράδοση αμαχητί!
Εν κατακλείδι , η διαφορά ημών που συσχετίζουμε τις λέξεις με τους άλλους που οπλίζουν τις κάνες τους ,είναι ο αφορισμός από τους μεν και η τυφλή προσήλωση από τους δε των «νόμων της ζούγκλας» , καθώς και η συνώνυμη αντιμετώπιση της ύλης (επικυρίαρχη για τους μεν , επικουρική για τους δε).
Άκαρπες οι όποιες προσπάθειες σύμπλευσης επί κοινού σκοπού.
Τελικά επιβάλλεται από μόνος του ο «νόμος της ζούγκλας» χωρίς όμως να υπάρχουν νικητές και νικημένοι (λόγω της ελλιπούς εφαρμογής των δημοκρατικών διαδικασιών).
Πρέπει να ήμουνα εγώ
Στο βάθος του ορίζοντα έβλεπα βάνδαλους να τα βάζουνε μαζί μου
Να με χτυπάνε ανελέητα με δίχως χέρια , μα με σιδερογροθιές!
Να με βρίζουνε και να μη μ’αφήνουνε να φύγω ,να με σκοτώσουν θέλανε παραδειγματικά.
Να με φωνάζουνε : Αναρχικό , και να με φτύνουν – μια πράξη αποτροπιασμού εμπρός στα μάτια φουκαράδων διαδηλωτών που ήρθαν να υψώσουν τη φωνή τους διαμαρτυρόμενοι για τα ολίγα που τους προσφέρουν για να παιδέψουν τα παιδιά μας ..δάσκαλοι θαρρώ πως ήταν.
Κι’όλο που φώναζα βοήθεια δεν έβγαινε η φωνή μου , αν και οι διαδηλωτές φεύγανε βουβά γυρνώντας μου την πλάτη,
νόμιζα πως δεν θέλανε να μου συμπαρασταθούν και πόναγα ακόμα περισσότερο ,μα όταν με γύρισαν ανάσκελα να μου χαράξουνε στο πρόσωπο σημάδι του φονιά είδα πως φεύγανε οι διαδηλωτές γιατί τους απειλούσανε με όπλα.
Κι’ενώ περίμενα να τελειώσει το μαρτύριο έλεγα πως δεν πρέπει να πεθάνω γιατί τότε θα λέγανε : Αυτός έφταιγε!
Κάποτε αναρωτήθηκα : ποιοι με χτυπήσανε ? ήτανε όμοιοι μ’εμένα και δε φορούσανε στολές βασανιστών,
γιατί τα βάλανε μαζί μου ?
ένα "γιατί?" όλοι μας κουβαλάμε ,που να σκεφτεί κανείς να απαντήσει στα "γιατί" των άλλων!
Ήμουν παράλυτος για χρόνια ώσπου στο τέλος τα κατάφερα.
Κάποτε γίνανε ,
και τώρα γίνονται λυπούμαι που το λέω .
Κάποτε γίνανε και άμα κρίνω απ'τα σημάδια..πρέπει να ήμουνα εγώ.
Να με χτυπάνε ανελέητα με δίχως χέρια , μα με σιδερογροθιές!
Να με βρίζουνε και να μη μ’αφήνουνε να φύγω ,να με σκοτώσουν θέλανε παραδειγματικά.
Να με φωνάζουνε : Αναρχικό , και να με φτύνουν – μια πράξη αποτροπιασμού εμπρός στα μάτια φουκαράδων διαδηλωτών που ήρθαν να υψώσουν τη φωνή τους διαμαρτυρόμενοι για τα ολίγα που τους προσφέρουν για να παιδέψουν τα παιδιά μας ..δάσκαλοι θαρρώ πως ήταν.
Κι’όλο που φώναζα βοήθεια δεν έβγαινε η φωνή μου , αν και οι διαδηλωτές φεύγανε βουβά γυρνώντας μου την πλάτη,
νόμιζα πως δεν θέλανε να μου συμπαρασταθούν και πόναγα ακόμα περισσότερο ,μα όταν με γύρισαν ανάσκελα να μου χαράξουνε στο πρόσωπο σημάδι του φονιά είδα πως φεύγανε οι διαδηλωτές γιατί τους απειλούσανε με όπλα.
Κι’ενώ περίμενα να τελειώσει το μαρτύριο έλεγα πως δεν πρέπει να πεθάνω γιατί τότε θα λέγανε : Αυτός έφταιγε!
Κάποτε αναρωτήθηκα : ποιοι με χτυπήσανε ? ήτανε όμοιοι μ’εμένα και δε φορούσανε στολές βασανιστών,
γιατί τα βάλανε μαζί μου ?
ένα "γιατί?" όλοι μας κουβαλάμε ,που να σκεφτεί κανείς να απαντήσει στα "γιατί" των άλλων!
Ήμουν παράλυτος για χρόνια ώσπου στο τέλος τα κατάφερα.
Κάποτε γίνανε ,
και τώρα γίνονται λυπούμαι που το λέω .
Κάποτε γίνανε και άμα κρίνω απ'τα σημάδια..πρέπει να ήμουνα εγώ.
Λογιοσύνη
Τι άλλο να πούμε
που δεν το έχουμε πει ?
Όλα είναι ειπωμένα
τεχνηέντως καμωμένα
για να βγουν από το στόμα
μια επανάληψη ακόμα
Τι άλλο να πούμε χωριστά
ο ένας απ’τον άλλο
με λόγια λίγα και κοφτά
και λόγο υπερβάλλων ?
Έτσι κι’αλλιώς
έχουνε όλα ειπωθεί
όλα έχουν ακουστεί
με τραγούδια, με ευχές
και με φράσεις «τρομερές»
Τα’απόκρυφα,τα μυστικά
αποκαλύφθηκαν κι’αυτά
γίνανε τόσο πια γνωστά
και πάψαν να’ναι μυστικά
και μ’όλα τούτα
τι μου λες ?
να πάψω τις υπερβολές ?
τις λεκτικές?
τις φραστικές?
Δε θα σου λέω
για να σου πω
γιατί είμαι άνθρωπος κι’εγώ
και κάνω λάθη ένα σωρό
Ένα μονάχα προσπαθώ
να μην ξεχνώ,
να βάζω λέξεις στη σειρά
με απλά νοήματα ορθά.
Κι’όταν οι ευχές καραδοκούν : «και εις ανώτερα»
να μην ξεχνώ
πως κάπου αλλού
τα μέγιστα υστερώ.
Κι’αφού όλο χάσκουν τα πολλά
ζητώ τα λίγα και καλά.
που δεν το έχουμε πει ?
Όλα είναι ειπωμένα
τεχνηέντως καμωμένα
για να βγουν από το στόμα
μια επανάληψη ακόμα
Τι άλλο να πούμε χωριστά
ο ένας απ’τον άλλο
με λόγια λίγα και κοφτά
και λόγο υπερβάλλων ?
Έτσι κι’αλλιώς
έχουνε όλα ειπωθεί
όλα έχουν ακουστεί
με τραγούδια, με ευχές
και με φράσεις «τρομερές»
Τα’απόκρυφα,τα μυστικά
αποκαλύφθηκαν κι’αυτά
γίνανε τόσο πια γνωστά
και πάψαν να’ναι μυστικά
και μ’όλα τούτα
τι μου λες ?
να πάψω τις υπερβολές ?
τις λεκτικές?
τις φραστικές?
Δε θα σου λέω
για να σου πω
γιατί είμαι άνθρωπος κι’εγώ
και κάνω λάθη ένα σωρό
Ένα μονάχα προσπαθώ
να μην ξεχνώ,
να βάζω λέξεις στη σειρά
με απλά νοήματα ορθά.
Κι’όταν οι ευχές καραδοκούν : «και εις ανώτερα»
να μην ξεχνώ
πως κάπου αλλού
τα μέγιστα υστερώ.
Κι’αφού όλο χάσκουν τα πολλά
ζητώ τα λίγα και καλά.
Αυθόρμητα
Μικρά Ασία
Αφρική
Που πονάτε Ελλάδα ?
Ευρώπη
Καθώς πρέπει διατασσόμεθα.
Της Ανοίξεως τα άνθη τα μεταφέραμε εσπευσμένα
δια να ευδοκιμήσουν εις άλλα μέρη.
Κατά αντιμωλίαν αντιπαρερχόμεθα των κατηγοριών..
που να ξέρατε πως έχουμε ανάγκη το ψέμα σας - για να
ορθωθεί η αλήθεια μας μονάχη στο στερέωμα ,γυρεύει του ψέματος
την αμετροέπεια.
Ταξιδεύουμε βόρεια
Ανατολή
Δύση
'Ανθρωποι παντού
Το ίδιο είναι
Το κλίμα αλλάζει αλλά καταφέρνουμε και το φέρνουμε σταδιακά
στα δικά μας ανυπολόγιστα χρέη.
Αφρική
Που πονάτε Ελλάδα ?
Ευρώπη
Καθώς πρέπει διατασσόμεθα.
Της Ανοίξεως τα άνθη τα μεταφέραμε εσπευσμένα
δια να ευδοκιμήσουν εις άλλα μέρη.
Κατά αντιμωλίαν αντιπαρερχόμεθα των κατηγοριών..
που να ξέρατε πως έχουμε ανάγκη το ψέμα σας - για να
ορθωθεί η αλήθεια μας μονάχη στο στερέωμα ,γυρεύει του ψέματος
την αμετροέπεια.
Ταξιδεύουμε βόρεια
Ανατολή
Δύση
'Ανθρωποι παντού
Το ίδιο είναι
Το κλίμα αλλάζει αλλά καταφέρνουμε και το φέρνουμε σταδιακά
στα δικά μας ανυπολόγιστα χρέη.
Χρέος 2
Κι’εκεί που όλοι νομίζαν πως αρχίναγε ο κατήφορος..
γεννήθηκε ο Χριστός,
Ταπεινός , γαλήνιος ,όμορφος Θεός ή
Λαοπλάνος ?
Αυταπάτη?
Ότι και να’ταν ήτανε έξυπνος , μεθοδικός και φυσικά καθόλου ανασφαλής.
Ήρθε και μοίρασε ελπίδες , όνειρα , αιτίες κι’αφορμές.
Κι’εκεί που όλοι νόμιζαν πως αρχίναγε ο κατήφορος ήρθανε κι’άλλοι περισσότερο ή λιγότερο σπουδαίοι ,
ήρθε ο Σωκράτης , ο Αριστοτέλης ,ο Ηράκλειτος ,ο Νίτσε, η Luxemburg,ο Φρόυντ ,η Μητέρα Τερέζα…
και αναβαθμιστήκαμε , με τόσους σπουδαίους δεν υπήρχε κατήφορος πλέον !
Οι κρίσεις όμως δε σταμάτησαν και η μια διαδέχτηκε την άλλη –στην πρώτη νιότη της και άλλοτε ,τι ευτυχία , στα προχωρημένα γηρατειά.
Όλοι με βία ξεσηκώθηκαν αφού τα «Μη»και «Δεν» ήταν πολλά , να τα σηκώσει η καμπούρα τους αδύνατο .
Γιατί σε κρίση ούτε να πεις , ούτε να κάνεις , ούτε να σκέπτεσαι επιτρέπεται σε πλεονάζον χρόνο,
Όμως ,η κρίση - που ενώ γεννάται από την ευμάρεια των νοσηρών ανθρώπων κατά κύριο λόγο που δεν βλέπουν τα πράγματα απλά τα κοιτάζουν - γεννά διεξόδους για να ξεφύγουμε από αυτή.
Ωστόσο ανάμεσα μας κρύβεται η λύση με σάρκα και οστά και όποιος την ανακαλύψει κερδίζει «αιωνία ανάμνηση στο βιβλίο της ιστορίας των σπουδαίων ανθρώπων , πλάι στο Χριστό και το Σωκράτη , τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα , τον Νίτσε και τον Καστοριάδη , τον Βούδα και τον Δαλάι Λάμα…..
Τόσο σπουδαίο ετούτο το χρέος που ακόμα και η ίδια η ιστορία επιβραβεύει τον «ασήμαντο» που ανακάλυψε τον σπουδαίο «Σωτήρα της ανθρωπότητος» ή έστω τον «Σωτήρα αυτού του τόπου» που έχει γίνει έρμαιο του ασίγαστου κατήφορου.
Ας βιαστούμε.
γεννήθηκε ο Χριστός,
Ταπεινός , γαλήνιος ,όμορφος Θεός ή
Λαοπλάνος ?
Αυταπάτη?
Ότι και να’ταν ήτανε έξυπνος , μεθοδικός και φυσικά καθόλου ανασφαλής.
Ήρθε και μοίρασε ελπίδες , όνειρα , αιτίες κι’αφορμές.
Κι’εκεί που όλοι νόμιζαν πως αρχίναγε ο κατήφορος ήρθανε κι’άλλοι περισσότερο ή λιγότερο σπουδαίοι ,
ήρθε ο Σωκράτης , ο Αριστοτέλης ,ο Ηράκλειτος ,ο Νίτσε, η Luxemburg,ο Φρόυντ ,η Μητέρα Τερέζα…
και αναβαθμιστήκαμε , με τόσους σπουδαίους δεν υπήρχε κατήφορος πλέον !
Οι κρίσεις όμως δε σταμάτησαν και η μια διαδέχτηκε την άλλη –στην πρώτη νιότη της και άλλοτε ,τι ευτυχία , στα προχωρημένα γηρατειά.
Όλοι με βία ξεσηκώθηκαν αφού τα «Μη»και «Δεν» ήταν πολλά , να τα σηκώσει η καμπούρα τους αδύνατο .
Γιατί σε κρίση ούτε να πεις , ούτε να κάνεις , ούτε να σκέπτεσαι επιτρέπεται σε πλεονάζον χρόνο,
Όμως ,η κρίση - που ενώ γεννάται από την ευμάρεια των νοσηρών ανθρώπων κατά κύριο λόγο που δεν βλέπουν τα πράγματα απλά τα κοιτάζουν - γεννά διεξόδους για να ξεφύγουμε από αυτή.
Ωστόσο ανάμεσα μας κρύβεται η λύση με σάρκα και οστά και όποιος την ανακαλύψει κερδίζει «αιωνία ανάμνηση στο βιβλίο της ιστορίας των σπουδαίων ανθρώπων , πλάι στο Χριστό και το Σωκράτη , τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα , τον Νίτσε και τον Καστοριάδη , τον Βούδα και τον Δαλάι Λάμα…..
Τόσο σπουδαίο ετούτο το χρέος που ακόμα και η ίδια η ιστορία επιβραβεύει τον «ασήμαντο» που ανακάλυψε τον σπουδαίο «Σωτήρα της ανθρωπότητος» ή έστω τον «Σωτήρα αυτού του τόπου» που έχει γίνει έρμαιο του ασίγαστου κατήφορου.
Ας βιαστούμε.
Χρέος 1
Κάποτε κάποιος ταπεινά αναρωτήθηκε ποιο ήταν το πιο βαρύ του χρέος στη ζωή και πώς να δούλευε σωστά για να τον λένε «άνθρωπο»,
μα μπερδευότανε και όλο καθυστερούσε ν’απαντήσει στο ερώτημα που έθετε ο ίδιος στον εαυτό του .
Ο χρόνος πέρναγε και το ερώτημα φαινότανε ολοένα και πιο δύσκολο : «τι θα μπορούσα να προσφέρω σαν πιο σπουδαίο έργο ? πώς να το έκανα ?»
Κάποτε σκέφτηκε να ζήταγε βοήθεια απ’τον γείτονα – σοφό τον λέγανε –
« έ δεν μπορεί κάτι θα ξέρει να μου πει» σκέφτηκε , μόνο που… τυφλός ο γείτονας πως θα μπορούσε άραγε να βρει τι τον βασάνιζε ? τα μάτια λένε πως διαβάζουν την ψυχή…
-Για πες μου γείτονα , σύ τι νομίζεις πως θα έπρεπε να κάνω τόσο σπουδαίο που επάξια θα με φωνάζαν : Άνθρωπο ?
-Δε θα σου πω , θα σου ζητήσω δύο μέρες απ’την πολύτιμη ζωή σου
-Τι να τις κάνεις ?
-Εσύ θα ήθελες να δεις το χρέος σου δε μου’πες ?
-Ε ναι !
-Έ είναι απλό : θ’αφήσεις σπίτι , οικογένεια ,δουλειά και φίλους , να πάς να μείνεις δυο μέρες μες το δρόμο..κοιμήσου έξω με το φόβο μην τυχόν και δεν ξυπνήσεις ζωντανός ,ψάξε να βρεις να φας με χωρίς χρήματα στην τσέπη , να δεις τα βλέμματα των άλλων ζωντανών- που αν τους βγάλεις τα κουστούμια κι’εκείνοι θα σου μοιάζουν- να σε περιφρονούνε, να βρεις παγκάκι αποβραδίς να κοιμηθείς- που να μπορέσεις δηλαδή ! –πλάι στις μαρίνες με τα σκάφη των πλουσίων –που έχουν skipper …σοφέρ να τους πηγαίνει.
Κι’άλλα θα σου’λεγα μα δε μας παίρνει η ώρα.
Μονάχα φεύγοντας να μου αφήσεις να φυλάξω τα δύο ζευγάρια μάτια σου , να πας χωρίς αυτά να βρεις το χρέος σου..έτσι τυφλός θα το’βρεις και πιο γρήγορα !
-Τι να πω ?...μονάχα σου ζητώ συγνώμη..τόσο που είχα γεννηθεί με δυο μάτια, ποτέ δεν έμαθα σωστά να βλέπω…ζητώ συγνώμη..
-Να μη ζητάς γιατί νομίζω πως κατάλαβες το χρέος σου!
Πάρε τα μάτια σου και φύγε! Θαρρώ βοήθησα λιγάκι .
μα μπερδευότανε και όλο καθυστερούσε ν’απαντήσει στο ερώτημα που έθετε ο ίδιος στον εαυτό του .
Ο χρόνος πέρναγε και το ερώτημα φαινότανε ολοένα και πιο δύσκολο : «τι θα μπορούσα να προσφέρω σαν πιο σπουδαίο έργο ? πώς να το έκανα ?»
Κάποτε σκέφτηκε να ζήταγε βοήθεια απ’τον γείτονα – σοφό τον λέγανε –
« έ δεν μπορεί κάτι θα ξέρει να μου πει» σκέφτηκε , μόνο που… τυφλός ο γείτονας πως θα μπορούσε άραγε να βρει τι τον βασάνιζε ? τα μάτια λένε πως διαβάζουν την ψυχή…
-Για πες μου γείτονα , σύ τι νομίζεις πως θα έπρεπε να κάνω τόσο σπουδαίο που επάξια θα με φωνάζαν : Άνθρωπο ?
-Δε θα σου πω , θα σου ζητήσω δύο μέρες απ’την πολύτιμη ζωή σου
-Τι να τις κάνεις ?
-Εσύ θα ήθελες να δεις το χρέος σου δε μου’πες ?
-Ε ναι !
-Έ είναι απλό : θ’αφήσεις σπίτι , οικογένεια ,δουλειά και φίλους , να πάς να μείνεις δυο μέρες μες το δρόμο..κοιμήσου έξω με το φόβο μην τυχόν και δεν ξυπνήσεις ζωντανός ,ψάξε να βρεις να φας με χωρίς χρήματα στην τσέπη , να δεις τα βλέμματα των άλλων ζωντανών- που αν τους βγάλεις τα κουστούμια κι’εκείνοι θα σου μοιάζουν- να σε περιφρονούνε, να βρεις παγκάκι αποβραδίς να κοιμηθείς- που να μπορέσεις δηλαδή ! –πλάι στις μαρίνες με τα σκάφη των πλουσίων –που έχουν skipper …σοφέρ να τους πηγαίνει.
Κι’άλλα θα σου’λεγα μα δε μας παίρνει η ώρα.
Μονάχα φεύγοντας να μου αφήσεις να φυλάξω τα δύο ζευγάρια μάτια σου , να πας χωρίς αυτά να βρεις το χρέος σου..έτσι τυφλός θα το’βρεις και πιο γρήγορα !
-Τι να πω ?...μονάχα σου ζητώ συγνώμη..τόσο που είχα γεννηθεί με δυο μάτια, ποτέ δεν έμαθα σωστά να βλέπω…ζητώ συγνώμη..
-Να μη ζητάς γιατί νομίζω πως κατάλαβες το χρέος σου!
Πάρε τα μάτια σου και φύγε! Θαρρώ βοήθησα λιγάκι .
Επιμέτρηση
Απολογίζω κάθε μέρα
και μου απομένουν ολίγα σπουδαία.
Θα μπορούσαν να μου απομείνουν
πολλά σπουδαία ,αλλά δεν αποθαρρύνομαι
καθώς η επόμενη μέρα μου είναι παντελώς απρόβλεπτη!
Λογιάζω στην ευσπλαχνία της.
Απολογίζω κάθε νύχτα
για να καθαρίσω τα μέσα μου,
εκεί όπου ευθύνομαι .
Λέω προσευχές λογιών λογιών
στους Θεούς που παραφυλάνε να τις ακούσουν.
Απολογίζω για κείνα και για τ’άλλα ,
για κείνα που ξέρω πως έφταιξα
και για τ’άλλα που δεν ξέρω – πλάνη τ’αποκαλώ
μιας και η συνείδηση μου απείχε απ’το αδίκημα
κι’ουδέποτε συναίνεσε.
Απολογίζω κι’όσα λογιάζω για καλά
μες την ψυχή μου αποθέτω.
Όσα λογιάζω βλάψιμα τα υπερπηδώ και με δριμύ
διασκελισμό απ’τους κοντόφθαλμους ιππότες ξεμακραίνω.
απόπειρα ανεπίσημου προσδιορισμού της γενιάς των 590
αφηρημένα αναλογίζομαι :
με τόσες πληροφορίες που'χω μαζέψει , έχω γίνει ένα κακέκτυπο ηλεκτρονικού υπολογιστή.Έχω όμως σκέψη και βούληση -που δεν έχουν τα μηχανήματα- που ενεργοποιείται μ'ένα μονίμως απενεργοποιημένο enter.
Πόσο καλύτερα θα αισθανόμουν αν ήξερα ότι αναβαθμίζομαι!
Το σοβαρότερο όμως απ'όλα είναι το ότι ο νόμος των πιθανοτήτων επηρρεάζει την υπαρξή μου τόσο που ζώ εν γνώση ενός σοβαρού ενδεχομένου : η παλαιότητα μου να με οδηγήσει σ'ένα ανεπανόρθωτο pc crash.
με τόσες πληροφορίες που'χω μαζέψει , έχω γίνει ένα κακέκτυπο ηλεκτρονικού υπολογιστή.Έχω όμως σκέψη και βούληση -που δεν έχουν τα μηχανήματα- που ενεργοποιείται μ'ένα μονίμως απενεργοποιημένο enter.
Πόσο καλύτερα θα αισθανόμουν αν ήξερα ότι αναβαθμίζομαι!
Το σοβαρότερο όμως απ'όλα είναι το ότι ο νόμος των πιθανοτήτων επηρρεάζει την υπαρξή μου τόσο που ζώ εν γνώση ενός σοβαρού ενδεχομένου : η παλαιότητα μου να με οδηγήσει σ'ένα ανεπανόρθωτο pc crash.
η οικονομία μας
όσο να πεις , την έχουμε εξαντλήσει από πλευράς αναλύσεων.
Ποιος δεν έχει γυρίσει να κοιτάξει αυτό το θηλυκό που απλώνει το χέρι του στην τσέπη μας ,
που επηρεάζει τους έρωτες μας , τις διαθέσεις μας , τις αποδόσεις μας στο εργασιακό ,
που διαπραγματεύεται την αγάπη των παιδιών μας ,την εκτίμηση των γονέων μας, τις καλοκαιρινές μας διακοπές ?
ποιος δεν χλεύασε τις υπερβολές της ?
δεν επαίνεσε την ευημερία της ?
μα πάνω απ’όλα : ποιος τόλμησε να την εμπιστευτεί ?
-κανείς !
Εκεί που νομίζεις πως είναι η καλή σου φίλη συμπαραστάτης εκείνη σε προδίδει φωνάζοντας : είμαι φτωχή και ανήμπορη !!
Βέβαια δεν φταίει εκείνη για την κατάντια της ,αλλά εμείς που ενώ τη βλέπουμε να καταρρέει αντί να την ενισχύσουμε σύσσωμοι ,ψάχνουμε να βρούμε τον ένοχο που την ατίμασε !
Ας είναι κάποτε η ειλικρίνεια μας να βρει που πραγματικά πονάει ,για να μπορέσει κάποτε αυτή η κυρία να γίνει πάλι ενζενί!
σκέψη
Από γεννήσεως κόσμου εμείς οι άνθρωποι επιχειρούμε να λέμε σοφίες που δεν έχουν ξαναειπωθεί (ή νομίζουμε πως δεν έχουν ξαναειπωθεί).Είναι στην ανθρώπινη φύση μας αυτή η ανάγκη για υπεροχή έναντι των ομοίων του είδους μας.Οι σοφίες όμως ομοιάζουν νοηματικά διότι είναι βγαλμένες απ’αυτή την ίδια την πορεία της εξέλιξή μας.Η διατύπωση τους είναι θέμα αντίληψης –όχι εξυπνάδας – και κατανόησης της ανάδρασης του «εγώ» ως προς το «εμείς» και αντίστροφα.
Οι εμπνευσμένες σοφίες μας κληρονομούνται ενίοτε ως ένδειξη γνώσης αποκτηθείσας ή και εκ γεννήσεως κατέχουσα (!!!!) εξυπνάδας και εξέλιξης.
Έχουμε μια ευκολία η αλήθεια είναι στο να βάζουμε ταμπέλες και να υποδεικνύουμε – στοχευόμενα ενίοτε- πρότυπα.
Η ικανότητα του να λέμε σοφίες δεν απέχει από αυτή του να μασάμε καλά το φαγητό μας (ξέρουμε ότι θα πρέπει να μασάμε καλά το φαγητό μας αλλά δεν το κάνουμε όλοι , κατά τον ίδιο λόγο ξέρουμε να λέμε σοφίες που καταπίνονται «αμάσητες»).
Όλα είναι σχετιζόμενα και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζονται.
Όλα είναι σχετικά γι’αυτό και αντιμετωπίσιμα.
Οι εμπνευσμένες σοφίες μας κληρονομούνται ενίοτε ως ένδειξη γνώσης αποκτηθείσας ή και εκ γεννήσεως κατέχουσα (!!!!) εξυπνάδας και εξέλιξης.
Έχουμε μια ευκολία η αλήθεια είναι στο να βάζουμε ταμπέλες και να υποδεικνύουμε – στοχευόμενα ενίοτε- πρότυπα.
Η ικανότητα του να λέμε σοφίες δεν απέχει από αυτή του να μασάμε καλά το φαγητό μας (ξέρουμε ότι θα πρέπει να μασάμε καλά το φαγητό μας αλλά δεν το κάνουμε όλοι , κατά τον ίδιο λόγο ξέρουμε να λέμε σοφίες που καταπίνονται «αμάσητες»).
Όλα είναι σχετιζόμενα και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζονται.
Όλα είναι σχετικά γι’αυτό και αντιμετωπίσιμα.
υποθέτω πως,
επιτυχία είναι....
δύναμη είναι...
και το να μπορείς να λές αυτά που ασπάζεσαι στοχεύοντας σε αμφισβητίες κοινωνούς.
δύναμη είναι...
και το να μπορείς να λές αυτά που ασπάζεσαι στοχεύοντας σε αμφισβητίες κοινωνούς.
αυτάρκης
πρόπερσι το καλοκαίρι
η έγνοια μου μεγάλωνε την ανησυχία μου
και μια ατέρμονη αναζήτηση που ξεκινούσε από τα μέσα μου έμοιαζε να μην ξέρει κατά που να στραφεί.
Δεν τα κατάφερε ν’αναδυθεί ,
προτίμησε την αυτανάφλεξη.
Ετούτη ήταν η ρίζα των αντάρτικων αναζητήσεων μου.
Το έμαθα αργότερα όταν διαπίστωσα πως τίποτα πια δεν μ’έκανε να λαχταρώ περισσότερα από αυτά που μου είχαν ήδη χαριστεί.
η έγνοια μου μεγάλωνε την ανησυχία μου
και μια ατέρμονη αναζήτηση που ξεκινούσε από τα μέσα μου έμοιαζε να μην ξέρει κατά που να στραφεί.
Δεν τα κατάφερε ν’αναδυθεί ,
προτίμησε την αυτανάφλεξη.
Ετούτη ήταν η ρίζα των αντάρτικων αναζητήσεων μου.
Το έμαθα αργότερα όταν διαπίστωσα πως τίποτα πια δεν μ’έκανε να λαχταρώ περισσότερα από αυτά που μου είχαν ήδη χαριστεί.
συλλογισμός
Η μεγαλύτερη του κόσμου ανασφάλεια είναι η φυγή από την ορθή του στόχου του πορεία ,μα ποια πορεία θα διασφάλιζε ένα σφαλερό του νου μας θυμικό?
Αγάπης φονικό
Αν δεν θα το βλεπα
δε θα το πίστευα
αυτό που αντίκρισα.
Μια λίμνη αίματος
σε μαύρο πάτωμα
και το μυαλό του νοσταλγού
σα σφουγγάρι
να εξαφανίζει ότι άφησε
το φονικό ξωπίσω του.
Μια λίμνη αίματος
Σ’ένα στενό δωμάτιο
Μαύρο το πάτωμα ,
παντού πινέλα , καβαλέτα
πίνακες άτακτα γυρτά βαλμένοι
κι’ένα μαχαίρι στα δεξιά του!
Μιγάς η αγάπη μου!
Που έφταιξα ?
Τι νά’κανα ?
Βαρέθηκα μαζί σου ,στ’ομολόγησα!
Κι’εσύ απάντησες με χρώμα κόκκινο
Κείνο το βράδυ
μου ‘πες πως θα’βγαζες ,
τον πίνακα με τους αγγέλους
να ζωγράφιζες,
Που να’ξερα!
Κείνο το βράδυ
φιλοτέχνησες το πάτωμα
που ήτανε μαύρο
Όπως το χρώμα της ψυχής σου
Σάμπως που να’ ξερα πως θα σε σκότωνα ?
Σου ‘πα βαρέθηκα
κι’έφυγα δίχως να προσμένω
απάντηση σου.
Τώρα το πάτωμα είναι κομμάτι
της ψυχής μου
καλά κρυμμένο,
αργά αργά με κατατρώει
Και δε βολεύομαι!
Ούτε χορταίνω
την απέραντη ευτυχία
που μου χάρισε κατόπι η ζωή
Μόνο είμαι εδώ και γράφω
για να βρίσκομαι,
και διασκεδάζω άλλοτε
και δείχνω εξαρτημένη
από γλυκά και «κρατερά»
ανθρώπινα αισθήματα,
και δείχνω να ‘χω
μ’όλα τούτα ευφορία!
Η μόνη εξάρτηση : το φονικό
που μου κρατάει χώρο
στην ψυχή μου,
και ψάχνω θεούς
και τους αφήνω
και δε βολεύομαι
ούτε μ’αυτούς!
Κι’ όλο μου λένε :
«Πλάσμα αψίκορο,
με του φευγιού τη φόρα!»
Κι όλο γυρίζω ,δέχομαι,
μιλάω , ερωτεύομαι
με την ψυχή στα δύο μοιρασμένη.
Έως το θάνατο,
τότε που θά’ρθω
να σε βρω
και να σου δώσω
Ότι σου στέρησα!
δε θα το πίστευα
αυτό που αντίκρισα.
Μια λίμνη αίματος
σε μαύρο πάτωμα
και το μυαλό του νοσταλγού
σα σφουγγάρι
να εξαφανίζει ότι άφησε
το φονικό ξωπίσω του.
Μια λίμνη αίματος
Σ’ένα στενό δωμάτιο
Μαύρο το πάτωμα ,
παντού πινέλα , καβαλέτα
πίνακες άτακτα γυρτά βαλμένοι
κι’ένα μαχαίρι στα δεξιά του!
Μιγάς η αγάπη μου!
Που έφταιξα ?
Τι νά’κανα ?
Βαρέθηκα μαζί σου ,στ’ομολόγησα!
Κι’εσύ απάντησες με χρώμα κόκκινο
Κείνο το βράδυ
μου ‘πες πως θα’βγαζες ,
τον πίνακα με τους αγγέλους
να ζωγράφιζες,
Που να’ξερα!
Κείνο το βράδυ
φιλοτέχνησες το πάτωμα
που ήτανε μαύρο
Όπως το χρώμα της ψυχής σου
Σάμπως που να’ ξερα πως θα σε σκότωνα ?
Σου ‘πα βαρέθηκα
κι’έφυγα δίχως να προσμένω
απάντηση σου.
Τώρα το πάτωμα είναι κομμάτι
της ψυχής μου
καλά κρυμμένο,
αργά αργά με κατατρώει
Και δε βολεύομαι!
Ούτε χορταίνω
την απέραντη ευτυχία
που μου χάρισε κατόπι η ζωή
Μόνο είμαι εδώ και γράφω
για να βρίσκομαι,
και διασκεδάζω άλλοτε
και δείχνω εξαρτημένη
από γλυκά και «κρατερά»
ανθρώπινα αισθήματα,
και δείχνω να ‘χω
μ’όλα τούτα ευφορία!
Η μόνη εξάρτηση : το φονικό
που μου κρατάει χώρο
στην ψυχή μου,
και ψάχνω θεούς
και τους αφήνω
και δε βολεύομαι
ούτε μ’αυτούς!
Κι’ όλο μου λένε :
«Πλάσμα αψίκορο,
με του φευγιού τη φόρα!»
Κι όλο γυρίζω ,δέχομαι,
μιλάω , ερωτεύομαι
με την ψυχή στα δύο μοιρασμένη.
Έως το θάνατο,
τότε που θά’ρθω
να σε βρω
και να σου δώσω
Ότι σου στέρησα!
μονομερώς..
εσείς οι ποιητές ζείτε στην πλάνη
του λόγου σας, που ενώ είναι τόσο συμπαθής
κατά βάθος τον περιφρονείτε.
του λόγου σας, που ενώ είναι τόσο συμπαθής
κατά βάθος τον περιφρονείτε.
Όλο μιλώ σα να ξεχνώ πως μίλησα και πριν
«μόνο έργα όχι λόγια»
θαρρώ πως άκουγα συνέχεια και παντού.
«Όλο μιλάς, πολύ μιλάς..»
αυτές οι ρίμες με μπερδεύουν συνεχώς.
Όταν μιλώ
έχω βεβαίως κάτι σίγουρα να πω
κι’ αφού έχω γνώμη και μπορώ
έχω και στόμα να μιλώ.
-«δεκάρες δύο για να σκεφτείς
κάτι αξιόλογο να πεις»
-Θαρρείς το κάνω για να δω
λάμψη στα μάτια σας τα δυο ?
Θαρρείς πως είμαι ευτυχής
απλήρωτος διασκεδαστής?
Θαρρείς πως θέλω ένα κοινό
για να’ χω λόγο για να ζω?
Δεν είμαι τόσο συγγενής
της ακατάσχετης φωνής
που έχει βήμα για να πει
μα δε μιλάει στη σιωπή.
Εγώ τολμώ με τη φωνή
λόγια να πω για να φανεί
πως όσο είμαι ζωντανή
δε θα τα πνίγω στη σιωπή.
Και η σιωπή λόγος βαρύς
μονάχα αν ξέρεις να τον πεις.
θαρρώ πως άκουγα συνέχεια και παντού.
«Όλο μιλάς, πολύ μιλάς..»
αυτές οι ρίμες με μπερδεύουν συνεχώς.
Όταν μιλώ
έχω βεβαίως κάτι σίγουρα να πω
κι’ αφού έχω γνώμη και μπορώ
έχω και στόμα να μιλώ.
-«δεκάρες δύο για να σκεφτείς
κάτι αξιόλογο να πεις»
-Θαρρείς το κάνω για να δω
λάμψη στα μάτια σας τα δυο ?
Θαρρείς πως είμαι ευτυχής
απλήρωτος διασκεδαστής?
Θαρρείς πως θέλω ένα κοινό
για να’ χω λόγο για να ζω?
Δεν είμαι τόσο συγγενής
της ακατάσχετης φωνής
που έχει βήμα για να πει
μα δε μιλάει στη σιωπή.
Εγώ τολμώ με τη φωνή
λόγια να πω για να φανεί
πως όσο είμαι ζωντανή
δε θα τα πνίγω στη σιωπή.
Και η σιωπή λόγος βαρύς
μονάχα αν ξέρεις να τον πεις.
Όταν οι προοπτικές είναι ψευδείς εχθρός γίνεται ο εαυτός μας
Στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
θυσιάζουμε τα περσινά μας ρούχα,
σχεδόν τα χαρίζουμε,
στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
αγοράζουμε κινητά και ακίνητα
γιατί η ευχαρίστηση μας περισσεύει,
στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
στέλνουμε στ’ανάθεμα τα παλιά μας όνειρα
σχεδόν τα αφορίζουμε,
στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
ξεχνούμε,
μας τυφλώνουν τα φώτα της ράμπας,
στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
λέμε : Ο πραίτωρ δεν ασχολείται με τ’ασήμαντα,
στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
ξεχνούμε ότι
ο θάνατος έχει τον τελευταίο λόγο.
θυσιάζουμε τα περσινά μας ρούχα,
σχεδόν τα χαρίζουμε,
στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
αγοράζουμε κινητά και ακίνητα
γιατί η ευχαρίστηση μας περισσεύει,
στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
στέλνουμε στ’ανάθεμα τα παλιά μας όνειρα
σχεδόν τα αφορίζουμε,
στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
ξεχνούμε,
μας τυφλώνουν τα φώτα της ράμπας,
στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
λέμε : Ο πραίτωρ δεν ασχολείται με τ’ασήμαντα,
στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
ξεχνούμε ότι
ο θάνατος έχει τον τελευταίο λόγο.
Παιδεύοντας μια σκέψη
Oι ίδιες οι λέξεις μας ακολουθούν.
Η προς επεξεργασία βάση της οντοτητάς μας ,διαθέτει ορισμένο (μα όχι περιορισμένο) εύρος.Ο ορισμός αυτού γίνεται δεδομένων των κοινωνικών συνθηκών.Η εξέλιξη αυτής(της οντότητας) εν συνεχεία , είναι θέμα συλλογικής επιρροής αλλά κατά βάσει προσωπικών επιλογών.Ευθύνες σε περίπτωση λάθους δεν αναζητούμε τριγύρω αλλά ούτε και καταφεύγουμε σε αμφισβήτηση της βάσης.
Η εξέλιξη δεν είναι πάντα ανοδική.Εξέλιξη θεωρούμε και την ικανοποιητική(αν όχι άριστη)διατήρηση του μέτρου (όχι του μετρίου).Η εξέλιξη δεν εντοπίζεται σε υλικά αποκτήματα ,αλλά τα υλικά αποκτήματα τις περισσότερες φορές συνηγορούν στο δεδομένο στόχο.Όταν δεν υπάρχει εξέλιξη , τότε μελετάμε τη σχέση :Βάσης-Υποκειμένου.Δεν είναι πάντοτε το αναγώγιμο συμπέρασμα και το δεδομένο.
Αυτή τη σχέση μελετάνε ερευνητές του ψυχικού ανθρώπινου προσβάσιμου.Η ικανότητα αυτών αποκαθιστά τη δεδομένη δυσλειτουργία ή ενίοτε αδυνατεί να συνδιάσει τα δεδομένα-όσο ακολουθεί για την επίλυση του προβλήματος μια μέθοδο "πεπατημένη" έτοιμη για κάθε παρόμοια ασθένεια(η οποία βεβαίως δε σχετίζεται με το υποκείμενο , γι'αυτό και δεν αποφέρει πάντα ).
Συμπέρασμα : Το νόημα των λέξεων διαφοροποιεί την ουσία του αναγώγιμου και όχι τις λέξεις κατ'ουσίαν.
Η προς επεξεργασία βάση της οντοτητάς μας ,διαθέτει ορισμένο (μα όχι περιορισμένο) εύρος.Ο ορισμός αυτού γίνεται δεδομένων των κοινωνικών συνθηκών.Η εξέλιξη αυτής(της οντότητας) εν συνεχεία , είναι θέμα συλλογικής επιρροής αλλά κατά βάσει προσωπικών επιλογών.Ευθύνες σε περίπτωση λάθους δεν αναζητούμε τριγύρω αλλά ούτε και καταφεύγουμε σε αμφισβήτηση της βάσης.
Η εξέλιξη δεν είναι πάντα ανοδική.Εξέλιξη θεωρούμε και την ικανοποιητική(αν όχι άριστη)διατήρηση του μέτρου (όχι του μετρίου).Η εξέλιξη δεν εντοπίζεται σε υλικά αποκτήματα ,αλλά τα υλικά αποκτήματα τις περισσότερες φορές συνηγορούν στο δεδομένο στόχο.Όταν δεν υπάρχει εξέλιξη , τότε μελετάμε τη σχέση :Βάσης-Υποκειμένου.Δεν είναι πάντοτε το αναγώγιμο συμπέρασμα και το δεδομένο.
Αυτή τη σχέση μελετάνε ερευνητές του ψυχικού ανθρώπινου προσβάσιμου.Η ικανότητα αυτών αποκαθιστά τη δεδομένη δυσλειτουργία ή ενίοτε αδυνατεί να συνδιάσει τα δεδομένα-όσο ακολουθεί για την επίλυση του προβλήματος μια μέθοδο "πεπατημένη" έτοιμη για κάθε παρόμοια ασθένεια(η οποία βεβαίως δε σχετίζεται με το υποκείμενο , γι'αυτό και δεν αποφέρει πάντα ).
Συμπέρασμα : Το νόημα των λέξεων διαφοροποιεί την ουσία του αναγώγιμου και όχι τις λέξεις κατ'ουσίαν.
Με ένα νεύμα
Εσείς ?
Εσάς σας έχω ξαναδεί!
θαρρώ πως είσασταν στο πλήθος που ζητωκραύγαζε στη συναυλία
των Franz Ferdinand το καλοκαίρι του 2009.
Σας αναγνώρισα όταν είδα τη φωτογραφία σας σ'ένα ένθετο που ξεφύλισα τυχαία - με φιλοσοφικές ερμηνείες - το οποίο είχατε υπογράψει.
Όταν σας ξαναείδα στη στάση του μετρό ήθελα να σας πώ
πως " αφορίζετε σπουδαία " , όμως δε θέλησα να χαλάσω
τη σπουδαία γαλήνη που ταίριαζε στην έχουσα λάμψη του προσώπου σας!
ήθελα να σας πω πως αφορίζετε σπουδαία αλλά άφησα γι'άλλον τη χαρά,
αν και θαρρώ πως καταλάβατε αυτό που είχα να σας πώ
όταν περνώντας σας χαιρέτησα με νεύμα και χαμόγελο.
Εσάς σας έχω ξαναδεί!
θαρρώ πως είσασταν στο πλήθος που ζητωκραύγαζε στη συναυλία
των Franz Ferdinand το καλοκαίρι του 2009.
Σας αναγνώρισα όταν είδα τη φωτογραφία σας σ'ένα ένθετο που ξεφύλισα τυχαία - με φιλοσοφικές ερμηνείες - το οποίο είχατε υπογράψει.
Όταν σας ξαναείδα στη στάση του μετρό ήθελα να σας πώ
πως " αφορίζετε σπουδαία " , όμως δε θέλησα να χαλάσω
τη σπουδαία γαλήνη που ταίριαζε στην έχουσα λάμψη του προσώπου σας!
ήθελα να σας πω πως αφορίζετε σπουδαία αλλά άφησα γι'άλλον τη χαρά,
αν και θαρρώ πως καταλάβατε αυτό που είχα να σας πώ
όταν περνώντας σας χαιρέτησα με νεύμα και χαμόγελο.
Όμως
Ο τρόπος που αφορίζετε δεν μου κινεί την περιέργεια ,
ίσως γιατί οι αφορισμοί σας σκοντάφτουν πάνω στους τέσσερις τοίχους που ισοβίως σας φιλοξενούν.
ίσως γιατί οι αφορισμοί σας σκοντάφτουν πάνω στους τέσσερις τοίχους που ισοβίως σας φιλοξενούν.
Τύψεις 1
Το βέλος στην ταμπέλα έδειχνε εμένα,
αίφνης έκρυψα το προσωπό μου
έτσι κι'αλλιώς δεν ήξερα αν ήταν καλό ή κακό..
κι'ενώ επιτάχυνα το βήμα μου θυμήθηκα το νεαρό ηθοποιό στους δρόμους της Μονπάρτης,
τόσο όμορφα που ήταν τα μακριά μαλλιά του που ο αέρας του τα χαϊδευε, το σώμα του ψηλό και στοιβαρό και το προσωπό του γλυκύτατο με δυο μεγάλα μάτια .Αυτό το πρόσωπο το έκρυβε απ'όλους σα να φοβόταν μην το δούνε και χαθεί η σπάνια ομορφιά του,
κι'όταν τον ρώταγα "γιατί....?" με κοίταζε βαθειά μέσα στα μάτια και τότε έπαυε να λειτουργεί της ακοής μου το αισθητήριο !
"ότι έχεις μην το χαρίζεις πανταχού" μου έλεγε συχνά,
κι'όσο θυμόμουνα τον Pierre ,τόσο περισσότερο κρυβόμουνα ...
Πώς είναι αλήθεια δυνατό αυτά τα βέλη στις ταμπέλες να με δείχνουνε?
θα είναι μάλλον που αυτή η ενοχή μου ταμπέλες φτιάχνει και τις στρέφει εναντίον μου..
...γλυκιέ μου Pierre ,
τώρα κατάλαβα αυτό που πήγες να μου πείς μια νύχτα στη Μονπάρτη
και δε σε άφησα απο φόβο μη σκοντάψουνε ξανά οι επιθυμίες μου, η λαχτάρα και ο πόθος μου...έτσι που έφυγα θαρρείς πως ήμουν κλέφτης ,
μα πως να πω : φοβήθηκα μη τύχει και πάψω να σ'έχω μύθο στην ψυχή μου.
Τώρα με καταδιώκουν οι ταμπέλες
κι'εγώ κρύβω το προσωπό μου μην τυχόν και απαντήσω κακό ποτέ.
αίφνης έκρυψα το προσωπό μου
έτσι κι'αλλιώς δεν ήξερα αν ήταν καλό ή κακό..
κι'ενώ επιτάχυνα το βήμα μου θυμήθηκα το νεαρό ηθοποιό στους δρόμους της Μονπάρτης,
τόσο όμορφα που ήταν τα μακριά μαλλιά του που ο αέρας του τα χαϊδευε, το σώμα του ψηλό και στοιβαρό και το προσωπό του γλυκύτατο με δυο μεγάλα μάτια .Αυτό το πρόσωπο το έκρυβε απ'όλους σα να φοβόταν μην το δούνε και χαθεί η σπάνια ομορφιά του,
κι'όταν τον ρώταγα "γιατί....?" με κοίταζε βαθειά μέσα στα μάτια και τότε έπαυε να λειτουργεί της ακοής μου το αισθητήριο !
"ότι έχεις μην το χαρίζεις πανταχού" μου έλεγε συχνά,
κι'όσο θυμόμουνα τον Pierre ,τόσο περισσότερο κρυβόμουνα ...
Πώς είναι αλήθεια δυνατό αυτά τα βέλη στις ταμπέλες να με δείχνουνε?
θα είναι μάλλον που αυτή η ενοχή μου ταμπέλες φτιάχνει και τις στρέφει εναντίον μου..
...γλυκιέ μου Pierre ,
τώρα κατάλαβα αυτό που πήγες να μου πείς μια νύχτα στη Μονπάρτη
και δε σε άφησα απο φόβο μη σκοντάψουνε ξανά οι επιθυμίες μου, η λαχτάρα και ο πόθος μου...έτσι που έφυγα θαρρείς πως ήμουν κλέφτης ,
μα πως να πω : φοβήθηκα μη τύχει και πάψω να σ'έχω μύθο στην ψυχή μου.
Τώρα με καταδιώκουν οι ταμπέλες
κι'εγώ κρύβω το προσωπό μου μην τυχόν και απαντήσω κακό ποτέ.
Άγιες μέρες
Άγιο Πάσχα μες τη μέση της κουβέντας
μετά κρασί, λουλούδια, φαγοπότι και το νόημα το χάσαμε..
- Ποιό νόημα ? το δικό μου ή το δικό τους ?
- Τι σημασία έχει άραγε ? το θέμα είναι πως γιορτάζουμε μαζί
κι'αυτό το νόημα είναι πολύ πιο δυνατό απο τις χωριστές δεήσεις
προς τον ίδιο το Θεό.
Άγιο Πάσχα κι'η χαρά μας απερίγραπτη - για την αργία ίσως ? για τη φυγή απ'το κλεινόν άστυ ? για της Ανοίξεως τον ερχομό ?
Άγιο Πάσχα κι'όλοι μιλάμε ίδια γλώσσα : Χρόνια Πολλά !
και φοράμε τα καλά μας και χωρίς να το καταλάβουμε γινόμαστε όμοιοι με τα "ατσαλάκωτα" πρόσωπα των διαφημίσεων..για λίγες μέρες..για λίγες ώρες
και μετά τη γιορτή switch off !
μετά κρασί, λουλούδια, φαγοπότι και το νόημα το χάσαμε..
- Ποιό νόημα ? το δικό μου ή το δικό τους ?
- Τι σημασία έχει άραγε ? το θέμα είναι πως γιορτάζουμε μαζί
κι'αυτό το νόημα είναι πολύ πιο δυνατό απο τις χωριστές δεήσεις
προς τον ίδιο το Θεό.
Άγιο Πάσχα κι'η χαρά μας απερίγραπτη - για την αργία ίσως ? για τη φυγή απ'το κλεινόν άστυ ? για της Ανοίξεως τον ερχομό ?
Άγιο Πάσχα κι'όλοι μιλάμε ίδια γλώσσα : Χρόνια Πολλά !
και φοράμε τα καλά μας και χωρίς να το καταλάβουμε γινόμαστε όμοιοι με τα "ατσαλάκωτα" πρόσωπα των διαφημίσεων..για λίγες μέρες..για λίγες ώρες
και μετά τη γιορτή switch off !
Lex naturae
Δες πως χανόμαστε σε μια στιγμούλα και
πως βρισκόμαστε σε μια στιγμούλα!
Πρώτα τα δάκρυα : « μη φύγεις , έρχομαι..»
Μετά παράπονο πικρό και άπονο : «για δες πως έφυγε! λες και με μίσησε…»
Ύστερα λήθη : «ήτανε κάποτε…που με αγάπησε..καλά να είναι !»
Πόσο προβλέψιμος ο κάθε έρωτας !
Ο χρόνος φεύγοντας μας σέρνει αόρατα κι’αργά στο πλάι του
Κι’εμείς ξεχνάμε : τους έρωτες που έρχονται και πάνε !
Κι΄’όσο μακραίνουμε και μεγαλώνουμε
τόσο μαθαίνουμε να μην πληγώνουμε αυτό που έχουμε ολοδικό μας : τον αξιέραστο τον εαυτό μας.
πως βρισκόμαστε σε μια στιγμούλα!
Πρώτα τα δάκρυα : « μη φύγεις , έρχομαι..»
Μετά παράπονο πικρό και άπονο : «για δες πως έφυγε! λες και με μίσησε…»
Ύστερα λήθη : «ήτανε κάποτε…που με αγάπησε..καλά να είναι !»
Πόσο προβλέψιμος ο κάθε έρωτας !
Ο χρόνος φεύγοντας μας σέρνει αόρατα κι’αργά στο πλάι του
Κι’εμείς ξεχνάμε : τους έρωτες που έρχονται και πάνε !
Κι΄’όσο μακραίνουμε και μεγαλώνουμε
τόσο μαθαίνουμε να μην πληγώνουμε αυτό που έχουμε ολοδικό μας : τον αξιέραστο τον εαυτό μας.
Μια καλημέρα τη χρωστάμε
Κι’εμείς που κάνουμε τους έξυπνους και στη βολή μας όλο λόγια λέμε
τάχα πως δεν τα είπε άλλος κανείς και ούτε τα σκέφτηκε ποτέ ο νούς του ανθρώπου,
ξεχνούμε να αποδώσουμε μια καλημέρα στον ρακένδυτο ρακοσυλέκτη που τη χρωστάμε ως άνθρωποι σε άνθρωπο ,
φοβούμαστε μη μας λερώσει η αλήτικη διάλεκτος που περιφέρει λέξεις μές το στόμα του και έξω , ξεχνούμε πως μπορεί κείνος να είναι πιο έξυπνος απο τους λιγότερο αλήτες στην εμφάνιση ,και ίσως εκείνος να μπορεί τα σκεπάσματα του νού μας ν'αερίσει–κι’άς μην ξέρει τους Blues Brothers , και ας μην έχει ποτέ δεί τον Buster Keaton και ας μην ξέρει πως η Dianna πρίν πεθάνει έγινε πριγκίπισσα !
....έλεγα και στη μια άκρη της γραμμής του κινητού μου τηλεφώνου ήταν μια φίλη απ’τα παλιά που μ'άκουγε να κλαίω για τον ρακένδυτο που πέθανε κι' ούτε που πρόλαβα να φτάσω ως εκεί ένα πρωί για να του πω μια καλημέρα, αυτή που πάντοτε του χρώσταγα.
τάχα πως δεν τα είπε άλλος κανείς και ούτε τα σκέφτηκε ποτέ ο νούς του ανθρώπου,
ξεχνούμε να αποδώσουμε μια καλημέρα στον ρακένδυτο ρακοσυλέκτη που τη χρωστάμε ως άνθρωποι σε άνθρωπο ,
φοβούμαστε μη μας λερώσει η αλήτικη διάλεκτος που περιφέρει λέξεις μές το στόμα του και έξω , ξεχνούμε πως μπορεί κείνος να είναι πιο έξυπνος απο τους λιγότερο αλήτες στην εμφάνιση ,και ίσως εκείνος να μπορεί τα σκεπάσματα του νού μας ν'αερίσει–κι’άς μην ξέρει τους Blues Brothers , και ας μην έχει ποτέ δεί τον Buster Keaton και ας μην ξέρει πως η Dianna πρίν πεθάνει έγινε πριγκίπισσα !
....έλεγα και στη μια άκρη της γραμμής του κινητού μου τηλεφώνου ήταν μια φίλη απ’τα παλιά που μ'άκουγε να κλαίω για τον ρακένδυτο που πέθανε κι' ούτε που πρόλαβα να φτάσω ως εκεί ένα πρωί για να του πω μια καλημέρα, αυτή που πάντοτε του χρώσταγα.
Λόγω ντροπής , λόγω αδυναμίας...
φτιάχνουμε σπίτια ,κρυψώνες απαραβίαστες για να μπορούμε εκεί να κρύβουμε τον ερασιτέχνη καλλιτέχνη , δάσκαλο , πολιτικό,ηγέτη που κρύβουμε μέσα μας -
πολλώ δε μάλλον όταν δεν μπορούμε να τον παραστήσουμε υπό το βλέμμα των πολλών.
πολλώ δε μάλλον όταν δεν μπορούμε να τον παραστήσουμε υπό το βλέμμα των πολλών.
Ότι θα έλεγα…
Από πού ν’αρχίσει κανείς το συμμάζεμα ?
Από τη βουλή των ελλήνων , ο χώρος αυτός θέλει ένα φρεσκάρισμα για αρχή διότι αν το σπίτι μας δεν είναι καθαρό πώς να μας λογίζουν για παστρικούς ?
Να φροντίζουμε πρέπει την καθαριότητα του τόπου μας σε καθημερινή βάση και όχι μόνο όταν δεχόμαστε επισκέπτες (ευρωπαίους επιτρόπους , ολυμπιακές επιτροπές, ενεχυροδανείστριες χώρες κ.ο.κ).
Να καθαρίσουμε λοιπόν για αρχή κι’άς το κάνουμε κλαίγοντας κι’αναπολώντας την ακαταστασία του παρελθόντος.
Έπειτα να τακτοποιήσουμε τους κοινόχρηστους χώρους ώστε να είναι πιο λειτουργικοί και εύχρηστοι(δημιουργία ποδηλατοδρόμων, grocery markets σε δημόσια πάρκα,ενίσχυση των θεατρικών ομάδων του δρόμου κ.α)
Μια άλλη κίνηση ευγενούς συμμαζέματος του δημοσίου βίου θα αποτελούσε η διαχείριση των λειτουργιών και των λειτουργών ( εκ-παίδευση των εκπαιδευτικών και τακτικός έλεγχος του έργου τους ,των ιατρών,καθώς και του λοιπού επιστημονικού προσωπικού της επικρατείας ,επαναπροσδιορισμός και σαφής ορισμός του περιεχομένου των όρων εκπαίδευση και μόρφωση, ίδρυση υπηρεσιών δημιουργικής απασχόλησης και παροχής έργου που θα στελεχώνεται από νέους μαθητές κατά τους θερινούς μήνες κ.α).
Το συμμάζεμα που αφορά στην καθημερινότητα όλων ημών των Ελλήνων χρειάζεται και τη δική μας συμβολή και συμβουλή διότι είμαστε συνδιαχειριστές του τόπου .
Λέω πως η κάθαρση δεν ξεκινάει με απόδοση ευθυνών αλλά με καλή θέληση και η επίτευξη φέρει ανυπολόγιστη ικανοποίηση όταν είναι στόχος πολλών – όσο μπορώ αγωνίζομαι και όσο αγωνίζομαι μπορώ και συμμετέχω.
Ευχές για ένα ευγενές συμμάζεμα.
Από τη βουλή των ελλήνων , ο χώρος αυτός θέλει ένα φρεσκάρισμα για αρχή διότι αν το σπίτι μας δεν είναι καθαρό πώς να μας λογίζουν για παστρικούς ?
Να φροντίζουμε πρέπει την καθαριότητα του τόπου μας σε καθημερινή βάση και όχι μόνο όταν δεχόμαστε επισκέπτες (ευρωπαίους επιτρόπους , ολυμπιακές επιτροπές, ενεχυροδανείστριες χώρες κ.ο.κ).
Να καθαρίσουμε λοιπόν για αρχή κι’άς το κάνουμε κλαίγοντας κι’αναπολώντας την ακαταστασία του παρελθόντος.
Έπειτα να τακτοποιήσουμε τους κοινόχρηστους χώρους ώστε να είναι πιο λειτουργικοί και εύχρηστοι(δημιουργία ποδηλατοδρόμων, grocery markets σε δημόσια πάρκα,ενίσχυση των θεατρικών ομάδων του δρόμου κ.α)
Μια άλλη κίνηση ευγενούς συμμαζέματος του δημοσίου βίου θα αποτελούσε η διαχείριση των λειτουργιών και των λειτουργών ( εκ-παίδευση των εκπαιδευτικών και τακτικός έλεγχος του έργου τους ,των ιατρών,καθώς και του λοιπού επιστημονικού προσωπικού της επικρατείας ,επαναπροσδιορισμός και σαφής ορισμός του περιεχομένου των όρων εκπαίδευση και μόρφωση, ίδρυση υπηρεσιών δημιουργικής απασχόλησης και παροχής έργου που θα στελεχώνεται από νέους μαθητές κατά τους θερινούς μήνες κ.α).
Το συμμάζεμα που αφορά στην καθημερινότητα όλων ημών των Ελλήνων χρειάζεται και τη δική μας συμβολή και συμβουλή διότι είμαστε συνδιαχειριστές του τόπου .
Λέω πως η κάθαρση δεν ξεκινάει με απόδοση ευθυνών αλλά με καλή θέληση και η επίτευξη φέρει ανυπολόγιστη ικανοποίηση όταν είναι στόχος πολλών – όσο μπορώ αγωνίζομαι και όσο αγωνίζομαι μπορώ και συμμετέχω.
Ευχές για ένα ευγενές συμμάζεμα.
Ψιλοκουβέντες
- Φίλε μου δες πως ανησυχώ για την πορεία της οικονομίας
- Και τι βγάζεις ?
- Τίποτα , απλώς ανησυχώ και περικόπτω τη συναισθηματική μου γενναιοδωρία
- Λές αυτό να φταίει που γεμίσαμε φτωχούς ? η συναισθηματική απλοχεριά ?
- Με όλες τις πιθανότητες φίλε μου!
- Και τι σκοπεύεις να κάνεις επί του πρακτέου ?
- Όποτε αισθάνομαι συναισθηματική ανασφάλεια να κλείνομαι στο σπίτι μου και να φορτώνω την ντουλάπα μου με λογιώ λογιώ γαλβανιζέ περιβλήματα, νά ..πως να στο πώ , κάτι σαν πανοπλίες που δεν αφήνουν τίποτα να έρθει σε επαφή με τις ευαισθησίες μου,
- Δηλαδή μου λές πως το έξω μας
αφήνει την ψυχή εκτεθειμένη ?
- Ναι, μα μόνο σε άχρηστους παροχείς, το χρήσιμο στην ουσία δεν κοστίζει...
- Και πως τα ξεχωρίζεις ?
- Τα μάτια δεν κρύβουν μήτε την ψυχασθένεια ,μήτε την καλοσύνη , μήτε την εμπάθεια ,μήτε το σεξιστικό του χαραχτήρος , τίποτα δεν μπορείς να κρύψεις παρά μόνο με το κατέβασμα της βλεφαρίδος..
- Με το θάνατο?
- ή με την προσποίηση..
- Καλά τα λές!
- Άμα σ'αρέσουν μείνε εδώ , αλλού θ'ακούσεις άλλα!
- Και τι βγάζεις ?
- Τίποτα , απλώς ανησυχώ και περικόπτω τη συναισθηματική μου γενναιοδωρία
- Λές αυτό να φταίει που γεμίσαμε φτωχούς ? η συναισθηματική απλοχεριά ?
- Με όλες τις πιθανότητες φίλε μου!
- Και τι σκοπεύεις να κάνεις επί του πρακτέου ?
- Όποτε αισθάνομαι συναισθηματική ανασφάλεια να κλείνομαι στο σπίτι μου και να φορτώνω την ντουλάπα μου με λογιώ λογιώ γαλβανιζέ περιβλήματα, νά ..πως να στο πώ , κάτι σαν πανοπλίες που δεν αφήνουν τίποτα να έρθει σε επαφή με τις ευαισθησίες μου,
- Δηλαδή μου λές πως το έξω μας
αφήνει την ψυχή εκτεθειμένη ?
- Ναι, μα μόνο σε άχρηστους παροχείς, το χρήσιμο στην ουσία δεν κοστίζει...
- Και πως τα ξεχωρίζεις ?
- Τα μάτια δεν κρύβουν μήτε την ψυχασθένεια ,μήτε την καλοσύνη , μήτε την εμπάθεια ,μήτε το σεξιστικό του χαραχτήρος , τίποτα δεν μπορείς να κρύψεις παρά μόνο με το κατέβασμα της βλεφαρίδος..
- Με το θάνατο?
- ή με την προσποίηση..
- Καλά τα λές!
- Άμα σ'αρέσουν μείνε εδώ , αλλού θ'ακούσεις άλλα!
οίκτος σε μικρές δόσεις
Πρώτα το οργανόγραμα, έπονται διαμαρτυρίες,συλλαλητήρια
στη συνέχεια η πρώτη εφαρμογή των μέτρων,
οι διαμαρτυρίες εντείνονται,γίνονται απεργίες,μαζικές κινητοποιήσεις,όμως διάλογος ουδείς , διότι δεν υπάρχει η δυνατότητα συναλλαγής.Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τα δρώμενα "ως έχουν" ,τόνοι μελάνι,άσκηση δημοσιογραφίας -τα δύσκολα θέματα χειρίζονται οι δημοσιογράφοι του τάδε ή του δείνα καναλιού , της τάδε ή της δείνα εφημερίδας.
Έπεται νέο κύμα αντιδράσεων ..
πάλι όμως τίποτα!
οι μέρες περνούν, οι μάζες αποδυναμώνονται καθώς διαβλέπουν να σείωνται τα κεκτημένα τους-ο πόλεμος εναντίον τους ,όπως τον αποκαλούν,έχει πάρει διαστάσεις λαίλεπας - αποσύρονται ηττημένοι στα τετραγωνικά μέτρα που τους ανήκουν-μην τύχει και χαθούν κι'αυτά!
Εκεί οι διοικούντες αισθάνονται ότι επήλθε επιτέλους χαλιναγώγηση των ατίθασων μαζών και ξεκινούν την κατά κεφαλήν καταμέτρηση , τη σφράγιση του αριθμού των εισερχομένων στην πολιτική κοινωνία της ευρώπης του 2010.
Στη συνέχεια ανακοινώνουν τις νέες κατευθύνσεις - σε προγραμματικές δηλώσεις - επαναπροσδιορίζουν τα ήθη ,τα έθιμα,τις αργίες ,τις συνήθειες,καταργούν,ψηφίζουν,ελέγχουν,καταστέλουν και διοικούν...κατά το δοκούν.
Εμείς που αποφασίσαμε να χαμηλώσουμε την κεφαλή-προδότες κατά τον παλιό κώδικα των μαζών-επαναπρογραμματίζουμε τον εγκεφαλό μας και ζούμε βάσει αυτού του νέου κώδικα-χρησιμοποιόντας το αριστερό μέρος του εγκεφάλου εί δυνατόν.
Ας πούμε πως η -πρότερη- αντιδρασή μας έφταιγε..
Ας πούμε πως γλιτώσαμε -ίσως-απο μια επικείμενη πομπηϊα όταν η χρήση έγινε κατάχρηση,
Ας πούμε πως όλα τώρα είναι καλά για να'χει ενδιαφέρον τούτο το ξεκίνημα !
στη συνέχεια η πρώτη εφαρμογή των μέτρων,
οι διαμαρτυρίες εντείνονται,γίνονται απεργίες,μαζικές κινητοποιήσεις,όμως διάλογος ουδείς , διότι δεν υπάρχει η δυνατότητα συναλλαγής.Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τα δρώμενα "ως έχουν" ,τόνοι μελάνι,άσκηση δημοσιογραφίας -τα δύσκολα θέματα χειρίζονται οι δημοσιογράφοι του τάδε ή του δείνα καναλιού , της τάδε ή της δείνα εφημερίδας.
Έπεται νέο κύμα αντιδράσεων ..
πάλι όμως τίποτα!
οι μέρες περνούν, οι μάζες αποδυναμώνονται καθώς διαβλέπουν να σείωνται τα κεκτημένα τους-ο πόλεμος εναντίον τους ,όπως τον αποκαλούν,έχει πάρει διαστάσεις λαίλεπας - αποσύρονται ηττημένοι στα τετραγωνικά μέτρα που τους ανήκουν-μην τύχει και χαθούν κι'αυτά!
Εκεί οι διοικούντες αισθάνονται ότι επήλθε επιτέλους χαλιναγώγηση των ατίθασων μαζών και ξεκινούν την κατά κεφαλήν καταμέτρηση , τη σφράγιση του αριθμού των εισερχομένων στην πολιτική κοινωνία της ευρώπης του 2010.
Στη συνέχεια ανακοινώνουν τις νέες κατευθύνσεις - σε προγραμματικές δηλώσεις - επαναπροσδιορίζουν τα ήθη ,τα έθιμα,τις αργίες ,τις συνήθειες,καταργούν,ψηφίζουν,ελέγχουν,καταστέλουν και διοικούν...κατά το δοκούν.
Εμείς που αποφασίσαμε να χαμηλώσουμε την κεφαλή-προδότες κατά τον παλιό κώδικα των μαζών-επαναπρογραμματίζουμε τον εγκεφαλό μας και ζούμε βάσει αυτού του νέου κώδικα-χρησιμοποιόντας το αριστερό μέρος του εγκεφάλου εί δυνατόν.
Ας πούμε πως η -πρότερη- αντιδρασή μας έφταιγε..
Ας πούμε πως γλιτώσαμε -ίσως-απο μια επικείμενη πομπηϊα όταν η χρήση έγινε κατάχρηση,
Ας πούμε πως όλα τώρα είναι καλά για να'χει ενδιαφέρον τούτο το ξεκίνημα !
φτάνει
πόση μιζέρια περισσότερη από μια μάταιη ανούσια καρτερία?
συ που θα ήθελες να'ταν τα πράγματα αλλιώς κραυγάζεις τώρα :"έτσι καλύτερα"
και τόσο μίζερος που γίνεσαι μας κάνεις όλους να θέλουμε (απο οίκτο) να σου χαρίσουμε μια μεγάλη φουντωτή ουρά , να δεις τα πράγματα αλλιώς όπως θα ήθελες πραγματικά να ήταν.
συ που θα ήθελες να'ταν τα πράγματα αλλιώς κραυγάζεις τώρα :"έτσι καλύτερα"
και τόσο μίζερος που γίνεσαι μας κάνεις όλους να θέλουμε (απο οίκτο) να σου χαρίσουμε μια μεγάλη φουντωτή ουρά , να δεις τα πράγματα αλλιώς όπως θα ήθελες πραγματικά να ήταν.
Έξυπνη κόρη, μεγάλωσε νωρίς τώρα όμως ψάχνει τις κούκλες της..
Παιδί μικρό
σωστή κυρία,
που χαιρετά
που σου μιλά
και που στα μάτια σε κοιτά .
Παιδί μικρό μα με φουστάνι λαμπερό
και μ’ένα τόσο δα φουρό,
που όλο στις μύτες περπατά
και σ’όλους μας χαμογελά,
δε σταματά…τόσο γλυκά!
που αν δε βλέπεις το φουρό
μήτε φαντάζεσαι πως πρόκειται
για ένα παιδί τόσο μικρό.
Ύστερα πέρασε ο καιρός
Και ξαναβρέθηκα τυχαία
σε μια συνάντηση λαθραία
μόνος με ‘κείνο το παιδί
που είχε γίνει δεσποινίς ετών 30 !
είχε κοτσίδα στα μαλλιά επιμελώς
για να’ναι πάντα το κεφάλι της κομψά καλλωπισμένο,
κι’είχε στα χέρια ρούχα μικροσκοπικά
τόσα που σκέφτηκα «θα’χε σκυλάκι τόσο δα»! ,
μα όταν κουνήθηκε αδέξια ,
φάνηκε η κούκλα με τα όμορφα μαλλιά !
η ιστορία η παλιά μου ήρθε τότε στο μυαλό
μ’εκείνο το όμορφο μωρό
με το φουρό….
που όλο γελούσε…
Κι’ύστερα έφυγα
γιατί έπρεπε να παίξει .
σωστή κυρία,
που χαιρετά
που σου μιλά
και που στα μάτια σε κοιτά .
Παιδί μικρό μα με φουστάνι λαμπερό
και μ’ένα τόσο δα φουρό,
που όλο στις μύτες περπατά
και σ’όλους μας χαμογελά,
δε σταματά…τόσο γλυκά!
που αν δε βλέπεις το φουρό
μήτε φαντάζεσαι πως πρόκειται
για ένα παιδί τόσο μικρό.
Ύστερα πέρασε ο καιρός
Και ξαναβρέθηκα τυχαία
σε μια συνάντηση λαθραία
μόνος με ‘κείνο το παιδί
που είχε γίνει δεσποινίς ετών 30 !
είχε κοτσίδα στα μαλλιά επιμελώς
για να’ναι πάντα το κεφάλι της κομψά καλλωπισμένο,
κι’είχε στα χέρια ρούχα μικροσκοπικά
τόσα που σκέφτηκα «θα’χε σκυλάκι τόσο δα»! ,
μα όταν κουνήθηκε αδέξια ,
φάνηκε η κούκλα με τα όμορφα μαλλιά !
η ιστορία η παλιά μου ήρθε τότε στο μυαλό
μ’εκείνο το όμορφο μωρό
με το φουρό….
που όλο γελούσε…
Κι’ύστερα έφυγα
γιατί έπρεπε να παίξει .
Σύστασις
Άκου ανθρωπάκο : με την επιθετική σου συμπεριφορά εγκληματείς και ούτε που σου περνά απο το νού το μέγεθος του εγκλήματος που διαπράτεις.
Με τη στάση σου αυτή βροντοφωνάζεις σε εμάς και στα παιδιά σου :
-Κοιτάξτε με , διαφέρω απ’όλους σας (μη υπολογίζοντας το εύρος του συνόλου στο οποίο απευθύνεσαι),
-Θαυμάστε με που τολμώ και σας επιτίθεμε κανοντάς σας να ασχολείστε μαζί μου- το βλέπεις για προτέρημα εσύ αυτό ? γιατί οι περισσότεροι θα λέγανε πως «κάτι τρέχει με τα μέσα σου» ,
- Με βρίζετε γιατί κάνω κάτι που πολύ θα θέλατε να κάνατε - η παιδεία του καθενός και το πρότερο μεγαλωμά του καθορίζει αντίστοιχα τα «θέλω» του , δεν φοβούμαστε όλοι όπως νομίζεις τη δημόσια κατακραυγή ,
-Δείτε πόσο υπεύθυνος είμαι για τις συνέπειες των πραξεών μου - τόσο που έρχεσαι ακάλεστος σε χώρους ιδιωτικούς ,κάνοντας επίδειξη των γνωσιολογικών σου ικανοτήτων, και τούτο το λες εσύ υπευθυνότητα ?
-Αδιαφορώ για την απομόνωση με την οποία με απειλείτε , την προτιμώ από τη συναναστροφή μου με ανεγκέφαλους και με όσους ηδονίζονται στο να αυτοπροβάλονται-ξεχνάς μάλλον πως είσαι μέρος του κοινωνικού συνόλου και ως τέτοιο θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι ! οι ανεγκέφαλοι τους οποίους επικαλείσαι απαξιωτικά ίσως σου στάθηκαν, ίσως και να σου σταθούν αφιλοκερδώς σε κάποια φάση της μονόχρωμης ζωής σου , ενώ εσύ δεν θα ήσουν χρήσιμος σε κανέναν απο αυτούς , εκείνοι δε θα μπορούσαν να πορευθούν έστω και για λίγο με ανθρώπους υπερόπτες που κομπάζουν και φωνάζουν την ανωτερότητά τους,
- Εγώ ωσονούπω εκτελώ το χρέος μου, η ζωή δεν έχει να μου διδάξει τίποτα άλλο διότι είναι μια ατελείωτη επανάληψη πολυπαιγμένων επεισοδίων – δεν μπορείς να κρύψεις την υστερόφημη οπτική σου , όσο κι’άν προσπαθείς ,όπως κι’εμείς έτσι κι’εσύ δεν ξέρεις απολύτως τίποτα για το γίγνεσθαι του βίου μας , την αλήθεια των πραγμάτων όλοι την αγνοούμε , απλά ενίοτε εικάζουμε και βάσει των εικασιών μας πορευόμαστε.
Μέσα σου κρύβεις επιμελώς τα τεράστια υστερηματά σου!
Θα ήταν πρέπον να δουλέψεις τον λαβωμένο σου εαυτό , να φοβερίσεις το Εγώ σου που ξεχυλίζει απο οργή κλαίγοντας για την κατάντια του!-κι’εσύ νομίζεις πως η κοινωνία είναι μια γυναίκα που περιμένει να τη βιάσεις ! πόσο άνους είστε αγαπητέ !
Δεν αποτελεί προσόν η ανούσια ιδιαιτερότητάς σας και πόσο μάλλον η ενοχλητική παρεμβασή σας !
Δεν περιμένει κανείς τίποτα απο εσάς και ο λόγος που γινόσαστε ιδιαίτερα δημoφιλής είναι διότι θεωρείστε «διασκεδαστικός» - όταν όμως η συζήτηση στην οποία συμμετέχετε ολοκληρώνεται , κανείς δεν επιθυμεί να σας «φιλοξενήσει» στο σπίτι του, στην καρδιά του ή στο κρεβάτι του !
Είσαστε «λίγος» αγαπητέ και η αδυναμίες σας πολλές φορές ταράσουν την ησυχία μας (την οποία εσείς ειρωνικά αποκαλείτε «ύπνο δικαίου»),
Φροντίστε τον εαυτό σας για το δικό σας καλό και κατόπιν ανοίξτε το κουτί των συναισθημάτων σας (δεν μπορεί να μην το έχετε ! να το χάσατε στην πορεία της ζωή σας ?) και αφήστε μόνο ότι μπορεί να συνοδεύσει ένα γλυκό χαμόγελο ως την άκρη του δρόμου ,
Εκεί όλο και κάποιος θα σας περιμένει φιλόξενα...αν ποτέ μπορέσουν να τον δούν τα διάφανα μάτια σας !
Στη διαθεσή σας για οποιαδήποτε επεξήγηση
Με τη στάση σου αυτή βροντοφωνάζεις σε εμάς και στα παιδιά σου :
-Κοιτάξτε με , διαφέρω απ’όλους σας (μη υπολογίζοντας το εύρος του συνόλου στο οποίο απευθύνεσαι),
-Θαυμάστε με που τολμώ και σας επιτίθεμε κανοντάς σας να ασχολείστε μαζί μου- το βλέπεις για προτέρημα εσύ αυτό ? γιατί οι περισσότεροι θα λέγανε πως «κάτι τρέχει με τα μέσα σου» ,
- Με βρίζετε γιατί κάνω κάτι που πολύ θα θέλατε να κάνατε - η παιδεία του καθενός και το πρότερο μεγαλωμά του καθορίζει αντίστοιχα τα «θέλω» του , δεν φοβούμαστε όλοι όπως νομίζεις τη δημόσια κατακραυγή ,
-Δείτε πόσο υπεύθυνος είμαι για τις συνέπειες των πραξεών μου - τόσο που έρχεσαι ακάλεστος σε χώρους ιδιωτικούς ,κάνοντας επίδειξη των γνωσιολογικών σου ικανοτήτων, και τούτο το λες εσύ υπευθυνότητα ?
-Αδιαφορώ για την απομόνωση με την οποία με απειλείτε , την προτιμώ από τη συναναστροφή μου με ανεγκέφαλους και με όσους ηδονίζονται στο να αυτοπροβάλονται-ξεχνάς μάλλον πως είσαι μέρος του κοινωνικού συνόλου και ως τέτοιο θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι ! οι ανεγκέφαλοι τους οποίους επικαλείσαι απαξιωτικά ίσως σου στάθηκαν, ίσως και να σου σταθούν αφιλοκερδώς σε κάποια φάση της μονόχρωμης ζωής σου , ενώ εσύ δεν θα ήσουν χρήσιμος σε κανέναν απο αυτούς , εκείνοι δε θα μπορούσαν να πορευθούν έστω και για λίγο με ανθρώπους υπερόπτες που κομπάζουν και φωνάζουν την ανωτερότητά τους,
- Εγώ ωσονούπω εκτελώ το χρέος μου, η ζωή δεν έχει να μου διδάξει τίποτα άλλο διότι είναι μια ατελείωτη επανάληψη πολυπαιγμένων επεισοδίων – δεν μπορείς να κρύψεις την υστερόφημη οπτική σου , όσο κι’άν προσπαθείς ,όπως κι’εμείς έτσι κι’εσύ δεν ξέρεις απολύτως τίποτα για το γίγνεσθαι του βίου μας , την αλήθεια των πραγμάτων όλοι την αγνοούμε , απλά ενίοτε εικάζουμε και βάσει των εικασιών μας πορευόμαστε.
Μέσα σου κρύβεις επιμελώς τα τεράστια υστερηματά σου!
Θα ήταν πρέπον να δουλέψεις τον λαβωμένο σου εαυτό , να φοβερίσεις το Εγώ σου που ξεχυλίζει απο οργή κλαίγοντας για την κατάντια του!-κι’εσύ νομίζεις πως η κοινωνία είναι μια γυναίκα που περιμένει να τη βιάσεις ! πόσο άνους είστε αγαπητέ !
Δεν αποτελεί προσόν η ανούσια ιδιαιτερότητάς σας και πόσο μάλλον η ενοχλητική παρεμβασή σας !
Δεν περιμένει κανείς τίποτα απο εσάς και ο λόγος που γινόσαστε ιδιαίτερα δημoφιλής είναι διότι θεωρείστε «διασκεδαστικός» - όταν όμως η συζήτηση στην οποία συμμετέχετε ολοκληρώνεται , κανείς δεν επιθυμεί να σας «φιλοξενήσει» στο σπίτι του, στην καρδιά του ή στο κρεβάτι του !
Είσαστε «λίγος» αγαπητέ και η αδυναμίες σας πολλές φορές ταράσουν την ησυχία μας (την οποία εσείς ειρωνικά αποκαλείτε «ύπνο δικαίου»),
Φροντίστε τον εαυτό σας για το δικό σας καλό και κατόπιν ανοίξτε το κουτί των συναισθημάτων σας (δεν μπορεί να μην το έχετε ! να το χάσατε στην πορεία της ζωή σας ?) και αφήστε μόνο ότι μπορεί να συνοδεύσει ένα γλυκό χαμόγελο ως την άκρη του δρόμου ,
Εκεί όλο και κάποιος θα σας περιμένει φιλόξενα...αν ποτέ μπορέσουν να τον δούν τα διάφανα μάτια σας !
Στη διαθεσή σας για οποιαδήποτε επεξήγηση
morgens kurz nach acht
habt ihr meinem traum
grausam kalt gemacht.
hier steh ich ganz allein,
ich hab euch nichts getan
und fühl mich doch so schwach
und klein - allein
die die immer bei mir war'n'
drehn sich einfach um
warum
und die die für mich wichtig war'n
glotzen nur noch stumm
warum
warum schweigt ihr
sie gehen auf mich los
warum zeigt ihr auf mich
was soll das bloß
warum
wollt ihr mich nicht seh'n
wie ich wirklich bin
ich kann euch nicht verstehn
ich - ich stehe hier vor euch
und seh' euch ins gesicht
das bin ich
ich - ich bleibe wer ich bin
und klein kriegt ihr mich nicht
niemals (niemals)
warum schweigt ihr
sie gehen auf mich los
warum zeigt ihr
auf mich was soll das bloß
warum
wollt ihr mich nicht sehn
wie ich wirklich bin
ich kann euch nicht versteh'n
warum seid ihr so
lasst mich alleine stehn
trotzdem werde ich
meinen weg so weiter gehn
hier bin ich, seht her,
ich bin bereit
ihr geht mir doch total am arsch vorbei!
habt ihr meinem traum
grausam kalt gemacht.
hier steh ich ganz allein,
ich hab euch nichts getan
und fühl mich doch so schwach
und klein - allein
die die immer bei mir war'n'
drehn sich einfach um
warum
und die die für mich wichtig war'n
glotzen nur noch stumm
warum
warum schweigt ihr
sie gehen auf mich los
warum zeigt ihr auf mich
was soll das bloß
warum
wollt ihr mich nicht seh'n
wie ich wirklich bin
ich kann euch nicht verstehn
ich - ich stehe hier vor euch
und seh' euch ins gesicht
das bin ich
ich - ich bleibe wer ich bin
und klein kriegt ihr mich nicht
niemals (niemals)
warum schweigt ihr
sie gehen auf mich los
warum zeigt ihr
auf mich was soll das bloß
warum
wollt ihr mich nicht sehn
wie ich wirklich bin
ich kann euch nicht versteh'n
warum seid ihr so
lasst mich alleine stehn
trotzdem werde ich
meinen weg so weiter gehn
hier bin ich, seht her,
ich bin bereit
ihr geht mir doch total am arsch vorbei!
Επίκαιρα
Μέσα μας φτερουγίζει η ελπίδα : το μη χειρον βέλτιστο !
Ενώ όλα συνηγορούν υπέρ ενός δυσοίωνου μέλλοντος,
«και τι έγινε ?...» η αντίδραση των ολίγων!
«ωχ , περικόπτουνε ....» η αντίδραση των πολλών!
Και οι πένες των ΜΜΕ καλά κρατούν!
Διασκεδάζουμε την αδυναμία μας ,
εξαιρετικά άνιση η πάλη με τον γίγαντα που απειλεί χρηματο οικονομικά και πολιτικά και πολιτισμικά αλλά και κοινωνικά τη χώρα (Μας ?, Σας?, Τους?) και οι περσότερο ψύχραιμοι (???) και ωριμότεροι (???)– ηλικιακά – ωσάν γέροι του mapet show περιπαίζουν την αγωνία των υπολοίπων υμών των αρουραίων που κλείσαμε τις πύλες του οίκου μας μην τύχει και εισβάλει κανείς (και ζητήσει το λόγο για την αγορά της νέας μας luis Vuitton , της 45mp TV , του αγαπημένου μας Vacheron Constadin , των δυο laptop , του αυθεντικού μας Bukhara κ.α).
Για πόσο άραγε το θέμα θα είναι μείζωνος σημασίας ?
-ξέρουν οι αστρολόγοι !
-ξέρουν οι επιφανείς οικονομολόγοι (που τώρα γίνανε πολλοί ωσάν εκ δια μαγείας – «Ελληνοφάνεια»- ότι πουλάει το γεννάμε εν μια νυκτί ! , έχουμε ενίοτε γεννήσει θεούς , επιφανείς ειδικούς ,επιστήμονες ,αεριτζίδες κ.α) ,
-ξέρουν οι κολητοί μας που επειδή έχουν την ευχαίρεια λόγου νομίζουν πως έχουν και την ευχαίρεια προβλέψεων και επιδέξιων χειρισμών ,
-ξέρουν κι’αυτοί που θέλουν να πουλήσουν την «πραμάτεια τους» κοψοχρονιά!
-Ξέρουν εκείνοι που τα βάζουν με το σύστημα που δολοπλοκώντας ευνοεί (και θα ευνοεί κατά τις προβλέψεις τους ) τις αδικίες εις βάρος των αδυνάμων (ξεχνάνε πως μια χούφτα αδύναμοι «ίδρυσαν» το πελατειακό σύστημα και ωσάν γλωσσοπλάστες εφεύραν την πολυφορεμένη φράση «αν έχεις μέσον διάβαινε»)
-Ξέρουμε εμείς που κλείνουμε την πανεπιστημίου εμποδίζοντας την εργασία ημών των υπολοίπων και δεν κλείνουμε την είσοδο του Μαξίμου Μεγάρου......
Υπάρχουνε ωστόσο τρόπος να κάνουμε κάτι αν και εφόσον το επιθυμούμε :
Απλά , πολύ απλά να κάνουμε καλύτερα ότι κάνουμε και να μην κάνουμε ότι εως τώρα δεν έπρεπε να κάνουμε (αλλά το κάναμε γιατί αυτό θα έκανε ο κάθε ευρωπαίος και γιατί έτσι θα σκεφτότανε ο κάθε ευρωπαίος).
Η παραπάνω σύσταση δεν αποτελεί παρά μια υποκειμενική προσέγγιση που θα μπορούσε εν πολλοίς να αμφισβητηθεί.
Ενώ όλα συνηγορούν υπέρ ενός δυσοίωνου μέλλοντος,
«και τι έγινε ?...» η αντίδραση των ολίγων!
«ωχ , περικόπτουνε ....» η αντίδραση των πολλών!
Και οι πένες των ΜΜΕ καλά κρατούν!
Διασκεδάζουμε την αδυναμία μας ,
εξαιρετικά άνιση η πάλη με τον γίγαντα που απειλεί χρηματο οικονομικά και πολιτικά και πολιτισμικά αλλά και κοινωνικά τη χώρα (Μας ?, Σας?, Τους?) και οι περσότερο ψύχραιμοι (???) και ωριμότεροι (???)– ηλικιακά – ωσάν γέροι του mapet show περιπαίζουν την αγωνία των υπολοίπων υμών των αρουραίων που κλείσαμε τις πύλες του οίκου μας μην τύχει και εισβάλει κανείς (και ζητήσει το λόγο για την αγορά της νέας μας luis Vuitton , της 45mp TV , του αγαπημένου μας Vacheron Constadin , των δυο laptop , του αυθεντικού μας Bukhara κ.α).
Για πόσο άραγε το θέμα θα είναι μείζωνος σημασίας ?
-ξέρουν οι αστρολόγοι !
-ξέρουν οι επιφανείς οικονομολόγοι (που τώρα γίνανε πολλοί ωσάν εκ δια μαγείας – «Ελληνοφάνεια»- ότι πουλάει το γεννάμε εν μια νυκτί ! , έχουμε ενίοτε γεννήσει θεούς , επιφανείς ειδικούς ,επιστήμονες ,αεριτζίδες κ.α) ,
-ξέρουν οι κολητοί μας που επειδή έχουν την ευχαίρεια λόγου νομίζουν πως έχουν και την ευχαίρεια προβλέψεων και επιδέξιων χειρισμών ,
-ξέρουν κι’αυτοί που θέλουν να πουλήσουν την «πραμάτεια τους» κοψοχρονιά!
-Ξέρουν εκείνοι που τα βάζουν με το σύστημα που δολοπλοκώντας ευνοεί (και θα ευνοεί κατά τις προβλέψεις τους ) τις αδικίες εις βάρος των αδυνάμων (ξεχνάνε πως μια χούφτα αδύναμοι «ίδρυσαν» το πελατειακό σύστημα και ωσάν γλωσσοπλάστες εφεύραν την πολυφορεμένη φράση «αν έχεις μέσον διάβαινε»)
-Ξέρουμε εμείς που κλείνουμε την πανεπιστημίου εμποδίζοντας την εργασία ημών των υπολοίπων και δεν κλείνουμε την είσοδο του Μαξίμου Μεγάρου......
Υπάρχουνε ωστόσο τρόπος να κάνουμε κάτι αν και εφόσον το επιθυμούμε :
Απλά , πολύ απλά να κάνουμε καλύτερα ότι κάνουμε και να μην κάνουμε ότι εως τώρα δεν έπρεπε να κάνουμε (αλλά το κάναμε γιατί αυτό θα έκανε ο κάθε ευρωπαίος και γιατί έτσι θα σκεφτότανε ο κάθε ευρωπαίος).
Η παραπάνω σύσταση δεν αποτελεί παρά μια υποκειμενική προσέγγιση που θα μπορούσε εν πολλοίς να αμφισβητηθεί.
άξιο πρέπει
δεν υπάρχουν αξιοπρεπείς λέξεις
υπάρχουν αναξιοπρεπείς άνθρωποι
που κάνουν τις λέξεις να φαίνονται
φτηνές και άτιμες , τόσο που θα νόμιζε κανείς
ότι προσβάλλουν κάθε αξιοπρέπεια.
υπάρχουν αναξιοπρεπείς άνθρωποι
που κάνουν τις λέξεις να φαίνονται
φτηνές και άτιμες , τόσο που θα νόμιζε κανείς
ότι προσβάλλουν κάθε αξιοπρέπεια.
oh!
dear! i forgot to remind you the thing that my mother used to remind me during my early childhood : pick up a role and act like a lady.
Τέρψη της ακοής , συναισθημάτων επίσκεψις
Αν δεν ήμουν τόσο ευτυχής θα μου έλλειπε όχι τόσο η ευτυχία , όσο αυτή η δυνατότητα να την εκφράζω λεκτικά.
Ίσως...
Αν ο στόχος μας ήταν ένας έντιμος θάνατος ,
η πορεία προς αυτόν θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα - ίσως περισσότερο απο την ίδια τη ζωή.
η πορεία προς αυτόν θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα - ίσως περισσότερο απο την ίδια τη ζωή.
Φεύ
Άλλοτε σηκώνουμε το Ιερό Δισκοπότηρο και άλλοτε την Ιερή Τιάρα.
Όμως αυτή η διαδοχή των 'Αγίων αντικειμένων" μας μπερδεύει ενίοτε
και για να ζυγώσουμε στην ουσία χωριζόμαστε σε φατρίες.
Ξεχνούμε βλέπεις τη Βαβέλ!
Όμως αυτή η διαδοχή των 'Αγίων αντικειμένων" μας μπερδεύει ενίοτε
και για να ζυγώσουμε στην ουσία χωριζόμαστε σε φατρίες.
Ξεχνούμε βλέπεις τη Βαβέλ!
Le petite café
Κυριακάτικο πρωινό σ’ ένα χώρο τόσο οικείο.
Καμία παρουσία εκεί μέσα δεν ήταν περιττή,
Κανένα αντικείμενο δεν ήταν λάθος τοποθετημένο.
Κι’ η μουσική ! τόσο αέρινα να περιηγείται στο χώρο!
Μέσα εκεί ο φωτισμός ήταν απλώς μια προέκταση του φωτός της ημέρας
και οι λέξεις ,τα βλέμματα , τα χαμόγελα, όλα συνυπήρχαν ευχάριστα.
Μια ζεστή σοκολάτα – η σκέψη η δεύτερη!
Μια ζεστή σοκολάτα ,σα να το διάβαζα στο εξώφυλλο του βιβλίου
που είχαμε αγοράσει περιπλανώμενοι στην έκθεση βιβλίου
στην πλατεία Κλαυθμώνος : «Εκποίηση Βιβλίου»,
- Μα πώς εκποιείτε ένα βιβλίο ?
- «Το εκποιούμε χρηματικά ΜΟΝΟΝ για να κάνουμε δελεαστική την αγορά του» , ήταν η απάντηση που πήρα ( αν και δε με ικανοποίησε δεν θέλησα να προσβάλω τον τίτλο του πανηγυριού τους).
Και πάλι πίσω στο petite café
Μια ζεστή σοκολάτα, κι’ από κάτω : Βενετία – Κέρκυρα-Κωνσταντινούπολη , του Giacomo Casanova!
Λέξεις πηγαινοφέρνανε συναισθήματα , αστεϊσμοί, θύμισες , προβλήματα που λύνονται εύκολα και άλλα που μας δυσκολεύουν,
Απ’όλα είχαμε σ’εκείνο το café
Μια ζεστή σοκολάτα να παραγγείλουμε ?
Δε ρώτησα , επανέλαβα τη σκέψη του άλλου!
Ξάφνου σταμάτησε να παίζει το πικάπ ,όμως δεν ακούστηκε η παραμικρή ηχητική παραφωνία.
Το πικάπ ξανάρχισε να παίζει , χαμογελάσαμε πάλι.
Μια γλυκιά φυσιογνωμία μας πλησίασε : «καλή σας μέρα ! τι θα πάρετε?»
Αυτό ήταν !
Είχαμε ήδη πάρει !
Καμία παρουσία εκεί μέσα δεν ήταν περιττή,
Κανένα αντικείμενο δεν ήταν λάθος τοποθετημένο.
Κι’ η μουσική ! τόσο αέρινα να περιηγείται στο χώρο!
Μέσα εκεί ο φωτισμός ήταν απλώς μια προέκταση του φωτός της ημέρας
και οι λέξεις ,τα βλέμματα , τα χαμόγελα, όλα συνυπήρχαν ευχάριστα.
Μια ζεστή σοκολάτα – η σκέψη η δεύτερη!
Μια ζεστή σοκολάτα ,σα να το διάβαζα στο εξώφυλλο του βιβλίου
που είχαμε αγοράσει περιπλανώμενοι στην έκθεση βιβλίου
στην πλατεία Κλαυθμώνος : «Εκποίηση Βιβλίου»,
- Μα πώς εκποιείτε ένα βιβλίο ?
- «Το εκποιούμε χρηματικά ΜΟΝΟΝ για να κάνουμε δελεαστική την αγορά του» , ήταν η απάντηση που πήρα ( αν και δε με ικανοποίησε δεν θέλησα να προσβάλω τον τίτλο του πανηγυριού τους).
Και πάλι πίσω στο petite café
Μια ζεστή σοκολάτα, κι’ από κάτω : Βενετία – Κέρκυρα-Κωνσταντινούπολη , του Giacomo Casanova!
Λέξεις πηγαινοφέρνανε συναισθήματα , αστεϊσμοί, θύμισες , προβλήματα που λύνονται εύκολα και άλλα που μας δυσκολεύουν,
Απ’όλα είχαμε σ’εκείνο το café
Μια ζεστή σοκολάτα να παραγγείλουμε ?
Δε ρώτησα , επανέλαβα τη σκέψη του άλλου!
Ξάφνου σταμάτησε να παίζει το πικάπ ,όμως δεν ακούστηκε η παραμικρή ηχητική παραφωνία.
Το πικάπ ξανάρχισε να παίζει , χαμογελάσαμε πάλι.
Μια γλυκιά φυσιογνωμία μας πλησίασε : «καλή σας μέρα ! τι θα πάρετε?»
Αυτό ήταν !
Είχαμε ήδη πάρει !
Μια εξαίρεση στους κανόνες
Ήταν τόσο παιδί που αγαπούσε όλους όσους του χαμογέλαγαν.
Η ζωή του ήταν μια ιστορία που άρχιζε και τελείωνε στο πίσω μέρος των ματιών του , ήταν μια ρανίδα χώρου στον εγκέφαλο του – τόσο ενδιαφέρουσα που έκανε το αίμα του να επισκέπτεται κείνο το χώρο στον εγκέφαλο του όλο και πιο συχνά.
Έλεγε και ξανάλεγε : Την ιστορία μας την φτιάχνουν η γλώσσα και τα μάτια , άμα δεν τα’ χουμε τα δίνει απλόχερα η άχραντη ψυχή μας.
Η ζωή του ήταν μια ιστορία που άρχιζε και τελείωνε στο πίσω μέρος των ματιών του , ήταν μια ρανίδα χώρου στον εγκέφαλο του – τόσο ενδιαφέρουσα που έκανε το αίμα του να επισκέπτεται κείνο το χώρο στον εγκέφαλο του όλο και πιο συχνά.
Έλεγε και ξανάλεγε : Την ιστορία μας την φτιάχνουν η γλώσσα και τα μάτια , άμα δεν τα’ χουμε τα δίνει απλόχερα η άχραντη ψυχή μας.
Απόσπασμα μιας ιστορίας
Από τις γρίλιες του παλαιού αρχοντικού σπιτιού, που βρισκότανε κοντά στο παλιό λιμάνι ,ακούγονταν έντονα οι λογομαχίες του κυρίου Χ με την κατά πολύ μικρότερη νεαρή σύζυγο του. Ούτε που προσπαθούσαν να κρατήσουν εντός του οίκου τους το βαρυσήμαντο πρόβλημά τους.
Χωρίς να το θέλω , περαστική όντας ,άκουσα μέρος της ανεπιθύμητης συνομιλία τους.
Ο κύριος Χ μεμφότανε το δίχως άλλο την προκλητική συμπεριφορά της νεαρής συζύγου του και χωρίς να κρατά ούτε καν τα τυπικά ενός απλού διαλόγου , προέβη σε καταιγιστικό μονόλογο ωσάν να προέδρευε σε κακουργιοδικείο.H εμφάνιση της, οι συναναστροφές της ,ο τρόπος ομιλίας της ,όλα του έφταιγαν και όλα ήταν σοβαρές αιτίες που δικαιολογούσαν - άκουσον άκουσον - ένα βάρβαρο ξυλοδαρμό.
Η κυρία Ψ , από τα λίγα που ξεστόμισε φάνηκε πως βρίσκονταν σε θέση όμοια με αυτή μιας παιδούλας που υφίσταται τις προσβολές και τη χειροδικία ενός βάναυσου πατέρα , για μια πράξη που πρόσβαλε τις οικογενειακές αρχές και αξίες.
Ανίσχυρη μπροστά στον τεράστιο θυμό του συζύγου της ,δεχότανε τις συνέπειες της ύπαρξης της δίπλα του. Μόνο της όπλο το απελπιστικό της κλάμα και οι ύστατες ικεσίες και παρακλήσεις της για άφεση των αμαρτιών της (αυτών που δε διέπραξε).
Ωστόσο οφείλω να διευκρινίσω πως η εκεί παρουσία μου το μοιραίο εκείνο βράδυ ουδόλως σχετίζεται με την ικανοποίηση του ενστίκτου της περιεργείας μου , διότι όλοι σ’αυτό το νησί γνωρίζανε πάνω κάτω τι συνέβαινε σ’εκείνο το σπίτι.Παρολαταύτα , κι’ενώ όλοι ξέρανε κανείς δεν τολμούσε να πάρει θέση, ακόμα και στην περίπτωση που η διαπόμπευση της νεαράς από το σύζυγο της ελάμβανε χώρα δημοσίως!
Όλοι κάνανε πως δεν γνωρίζανε και κανείς δεν τολμούσε να σχολιάσει τα γεγονότα , αλλά και όλοι αποφεύγανε να συναντήσουν ακόμα και τυχαία τη νεαρά από φόβο μήπως βρεθούν ξαφνικά μπλεγμένοι !
Η υπόληψη του κυρίου Χ , η δύναμη του,η ιδιοκτησία του σε τούτο τον τόπο και οι σχέσεις του με τα υπουργεία στην Αθήνα, ακολουθούσαν τη φήμη του κατά πόδας.
Βρισκόμασταν όλοι εκουσίως εμπλεκόμενοι στο σχεδιασμό ενός μελλοντικού εγκλήματος ,ή καλύτερα (λιγότερο ενοχικά) ως παρατηρητές σωπαίναμε εμπρός στη θέα ενός καθημερινού ακρωτηριασμού – ψυχικού και σωματικού!
Εκείνο το βράδυ η κοπέλα μισοπεθαμένη μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του νησιού.Οι γιατροί δεν την βλέπανε για πρώτη φορά .
«για τον ίδιο λόγο» σιγοψιθύρισαν μεταξύ τους.
Κι’ενώ όλα θα γινότανε όπως τις προηγούμενες φορές συνέβη τούτο : η κοπέλα μετά την πρόχειρη περίθαλψη άρχισε να μιλάει, να γελάει,να τραγουδάει ή να κραυγάζει ενίοτε! Ήτανε πλέον φανερό : είχε χάσει τα λογικά της!..............................
Χωρίς να το θέλω , περαστική όντας ,άκουσα μέρος της ανεπιθύμητης συνομιλία τους.
Ο κύριος Χ μεμφότανε το δίχως άλλο την προκλητική συμπεριφορά της νεαρής συζύγου του και χωρίς να κρατά ούτε καν τα τυπικά ενός απλού διαλόγου , προέβη σε καταιγιστικό μονόλογο ωσάν να προέδρευε σε κακουργιοδικείο.H εμφάνιση της, οι συναναστροφές της ,ο τρόπος ομιλίας της ,όλα του έφταιγαν και όλα ήταν σοβαρές αιτίες που δικαιολογούσαν - άκουσον άκουσον - ένα βάρβαρο ξυλοδαρμό.
Η κυρία Ψ , από τα λίγα που ξεστόμισε φάνηκε πως βρίσκονταν σε θέση όμοια με αυτή μιας παιδούλας που υφίσταται τις προσβολές και τη χειροδικία ενός βάναυσου πατέρα , για μια πράξη που πρόσβαλε τις οικογενειακές αρχές και αξίες.
Ανίσχυρη μπροστά στον τεράστιο θυμό του συζύγου της ,δεχότανε τις συνέπειες της ύπαρξης της δίπλα του. Μόνο της όπλο το απελπιστικό της κλάμα και οι ύστατες ικεσίες και παρακλήσεις της για άφεση των αμαρτιών της (αυτών που δε διέπραξε).
Ωστόσο οφείλω να διευκρινίσω πως η εκεί παρουσία μου το μοιραίο εκείνο βράδυ ουδόλως σχετίζεται με την ικανοποίηση του ενστίκτου της περιεργείας μου , διότι όλοι σ’αυτό το νησί γνωρίζανε πάνω κάτω τι συνέβαινε σ’εκείνο το σπίτι.Παρολαταύτα , κι’ενώ όλοι ξέρανε κανείς δεν τολμούσε να πάρει θέση, ακόμα και στην περίπτωση που η διαπόμπευση της νεαράς από το σύζυγο της ελάμβανε χώρα δημοσίως!
Όλοι κάνανε πως δεν γνωρίζανε και κανείς δεν τολμούσε να σχολιάσει τα γεγονότα , αλλά και όλοι αποφεύγανε να συναντήσουν ακόμα και τυχαία τη νεαρά από φόβο μήπως βρεθούν ξαφνικά μπλεγμένοι !
Η υπόληψη του κυρίου Χ , η δύναμη του,η ιδιοκτησία του σε τούτο τον τόπο και οι σχέσεις του με τα υπουργεία στην Αθήνα, ακολουθούσαν τη φήμη του κατά πόδας.
Βρισκόμασταν όλοι εκουσίως εμπλεκόμενοι στο σχεδιασμό ενός μελλοντικού εγκλήματος ,ή καλύτερα (λιγότερο ενοχικά) ως παρατηρητές σωπαίναμε εμπρός στη θέα ενός καθημερινού ακρωτηριασμού – ψυχικού και σωματικού!
Εκείνο το βράδυ η κοπέλα μισοπεθαμένη μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του νησιού.Οι γιατροί δεν την βλέπανε για πρώτη φορά .
«για τον ίδιο λόγο» σιγοψιθύρισαν μεταξύ τους.
Κι’ενώ όλα θα γινότανε όπως τις προηγούμενες φορές συνέβη τούτο : η κοπέλα μετά την πρόχειρη περίθαλψη άρχισε να μιλάει, να γελάει,να τραγουδάει ή να κραυγάζει ενίοτε! Ήτανε πλέον φανερό : είχε χάσει τα λογικά της!..............................
Φρενίτιδα
Οι τοίχοι φωνάζουν,
αποκαλύπτουν όλα όσα άκουσαν.
Οι κλειδαρότρυπες ορθάνοιχτες γίνονται video wall.
Το πάτωμα επαναστατεί για το βάρος που επωμίστηκε
επί σειρά ετών.
Η οροφή οργισμένη ισχυρίζεται έλλειψη συμπόνιας –γιατί το μέσα μέρος της είναι προστατευμένο , ενώ το έξω εκτεθειμένο στο έλεος των καιρικών φαινομένων.
Ο κήπος επαναστατεί επίσης για τη ανελέητη εκμετάλλευση του «σαρκίου του».
Το σπίτι μας τελεί υπό κατάληψη,
δεν είναι πλέον σύμμαχος μας.
Κάποτε όλα διαμαρτύρονται , έμψυχα ,άψυχα
είτε ακούμε τη φωνή τους είτε όχι
κι'εμείς τα αγνοούμε ...
και τραγουδάμε..
kiss me....
αποκαλύπτουν όλα όσα άκουσαν.
Οι κλειδαρότρυπες ορθάνοιχτες γίνονται video wall.
Το πάτωμα επαναστατεί για το βάρος που επωμίστηκε
επί σειρά ετών.
Η οροφή οργισμένη ισχυρίζεται έλλειψη συμπόνιας –γιατί το μέσα μέρος της είναι προστατευμένο , ενώ το έξω εκτεθειμένο στο έλεος των καιρικών φαινομένων.
Ο κήπος επαναστατεί επίσης για τη ανελέητη εκμετάλλευση του «σαρκίου του».
Το σπίτι μας τελεί υπό κατάληψη,
δεν είναι πλέον σύμμαχος μας.
Κάποτε όλα διαμαρτύρονται , έμψυχα ,άψυχα
είτε ακούμε τη φωνή τους είτε όχι
κι'εμείς τα αγνοούμε ...
και τραγουδάμε..
kiss me....
Τόσα χρώματα που….
Κι’ αυτή η θλίψη λιώνει όταν ο ουρανός μας χαρίζει
ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο.
Γεμίζει η ψυχή μας χρώμα τόσο που
ακόμα κι’ αν ακολουθήσει συννεφιά θα’ ναι χρωματιστή …
οι άκρες των χειλιών τραβιούνται τόσο πίσω που θαρρείς πως
θ’ αγγίξουν τους λοβούς των αυτιών…
τα πρόσωπα αντανακλούν διάφορες αποχρώσεις και
ακόμα και το μαύρο γίνεται μουσικό κλειδί στην εορταστική συγχορδία των χρωμάτων!
Η θλίψη παύει όταν αποφασίσουμε να παίξουμε με τα χρώματα.
Τα χρώματα διασκεδάζουν τη θλίψη κι’ εκείνη γίνεται γλυκιά νοσταλγία , ναζιάρικο παράπονο , σύντομος αναστεναγμός…..παρελθόν!
ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο.
Γεμίζει η ψυχή μας χρώμα τόσο που
ακόμα κι’ αν ακολουθήσει συννεφιά θα’ ναι χρωματιστή …
οι άκρες των χειλιών τραβιούνται τόσο πίσω που θαρρείς πως
θ’ αγγίξουν τους λοβούς των αυτιών…
τα πρόσωπα αντανακλούν διάφορες αποχρώσεις και
ακόμα και το μαύρο γίνεται μουσικό κλειδί στην εορταστική συγχορδία των χρωμάτων!
Η θλίψη παύει όταν αποφασίσουμε να παίξουμε με τα χρώματα.
Τα χρώματα διασκεδάζουν τη θλίψη κι’ εκείνη γίνεται γλυκιά νοσταλγία , ναζιάρικο παράπονο , σύντομος αναστεναγμός…..παρελθόν!
Λίγο έμεινε ....
να ξεφορτωθούμε το σήμερα και να πάμε στο αύριο.Κι'ενώ το αύριο γίνεται σήμερα , το σήμερα γίνεται παρελθόν. Αυτή η ίδια διαδοχή στους αιώνες αναδεικνύει το εύρος του σύμπαντος που μας γεννά και μας ξεχνά.
Συγκέντρωση στα προπύλαια
Πανό,πλακάτ,σημαίες ,συνθήματα και ανάθεμα στην εξουσία,
Ποιά εξουσία ?
Δεν έχει όνομα , δεν έχει σώμα , έχει μόνο χρηματική υπεροχή και τούτο προκαλεί δυσαρέσκιες – που περιπλέκονται περισσότερο αφού αυτή κοιλοπονά τη διαχείρηση του δημοσίου χρήματος-ελλείματος.
Κι’εκείνοι οι συνταξιούχοι , οι λιμενεργάτες ,οι άνεργοι νεολαίοι οργίζονται και φέρονται ενάντια σε τι ?
Σ’ένα εχθρό απρόσωπο ?
Σ’ένα κακό διαχειριστή ?
Σ’ένα σύστημα του οποίου τις βάσεις εμείς οι ίδιου «ξεσκονίζουμε» κάθε τετραετία ?
Δεν έχουμε προκαθορίσει την ουσία του αντίπαλου δέους.
Δεν ξέρουμε κάν αν εμείς συντηρούμε ένα αντίπαλο δέος.
Ένα ποδοβολητό αλόγων τα χρόνια που πέρασαν : ομοψυχία, κοινό όραμα , ανάγκη απελευθέρωσης : «δεν τον αντέχει το ζυγό ο Έλληνας» , κι’ύστερα: «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται» λέγαμε...και τι δε λέγαμε !
Κομπάζαμε για την αντρειοσύνη μας, μα σε καιρό πολιτικής αναταραχής δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια, τον Βενιζέλο , τον Παναγούλη κ.α (ομοψυχία!).
Στη συγκέντρωση στα προπύλαια προσωποποιούμε το αντιπαλο δέος , το ονομάζουμε «κυβερνών κόμμα» και αιτούμαστε , απαιτούμε ,συνθηκολογούμε και ενίοτε απειλούμε με τρομοκρατικές επιθέσεις.
Εμείς εναντίων υμών , ένας εμφύλιος πόλεμος με όρους Δημοκρατίας , μία Δημο-κρατία των λίγων , ένα Συνταγματικό πολίτευμα με πατερίτσες που όσο κι’άν προσπαθούμε κάπου κάπου με αναζωγονητική αιμοκάθαρση –αναθεώρηση να του προσφέρουμε ίαση , εκείνο αργοσβήνει.
Δεν μπορούμε να παρέμβουμε στην ολιγοκρατία, δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως τα ονόματα δεν είναι πια σύμβολα(Δημο-κρατία,Ευ-γενία,Αλεξ-άνδρα,Ζωή κ.α ), δεν μπορούμε να αλλάξουμε μια χώρα ολόκληρη με συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας , δεν μπορούμε να απειλούμε συνεχώς με αεργία κλείνοντας τους δρόμους , δεν μπορούμε να χωρίζουμε τους πολίτες σε πανεπιστημιακούς και μη υποστηρίζοντας τους πρώτους περισσότερο ,δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε master και PhD για τα παιδιά μας τη στιγμή που όταν σπάσει το σύστημα ύδρευσης δεν βρίσκουμε εύκολα τεχνικό να το επισκευάσει .
Ας σταματήσουμε κάποτε να παριστάνουμε τους σπουδαίους και να φροντίσουμε να μονιάσουμε στο οικοδομικό τετράγωνο στο οποίο διαμένουμε – αυτό θα ήταν επικερδέστερο κι’απ’αυτή τη φτωχή συγκέντρωση στα προπύλαια.
Ποιά εξουσία ?
Δεν έχει όνομα , δεν έχει σώμα , έχει μόνο χρηματική υπεροχή και τούτο προκαλεί δυσαρέσκιες – που περιπλέκονται περισσότερο αφού αυτή κοιλοπονά τη διαχείρηση του δημοσίου χρήματος-ελλείματος.
Κι’εκείνοι οι συνταξιούχοι , οι λιμενεργάτες ,οι άνεργοι νεολαίοι οργίζονται και φέρονται ενάντια σε τι ?
Σ’ένα εχθρό απρόσωπο ?
Σ’ένα κακό διαχειριστή ?
Σ’ένα σύστημα του οποίου τις βάσεις εμείς οι ίδιου «ξεσκονίζουμε» κάθε τετραετία ?
Δεν έχουμε προκαθορίσει την ουσία του αντίπαλου δέους.
Δεν ξέρουμε κάν αν εμείς συντηρούμε ένα αντίπαλο δέος.
Ένα ποδοβολητό αλόγων τα χρόνια που πέρασαν : ομοψυχία, κοινό όραμα , ανάγκη απελευθέρωσης : «δεν τον αντέχει το ζυγό ο Έλληνας» , κι’ύστερα: «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται» λέγαμε...και τι δε λέγαμε !
Κομπάζαμε για την αντρειοσύνη μας, μα σε καιρό πολιτικής αναταραχής δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια, τον Βενιζέλο , τον Παναγούλη κ.α (ομοψυχία!).
Στη συγκέντρωση στα προπύλαια προσωποποιούμε το αντιπαλο δέος , το ονομάζουμε «κυβερνών κόμμα» και αιτούμαστε , απαιτούμε ,συνθηκολογούμε και ενίοτε απειλούμε με τρομοκρατικές επιθέσεις.
Εμείς εναντίων υμών , ένας εμφύλιος πόλεμος με όρους Δημοκρατίας , μία Δημο-κρατία των λίγων , ένα Συνταγματικό πολίτευμα με πατερίτσες που όσο κι’άν προσπαθούμε κάπου κάπου με αναζωγονητική αιμοκάθαρση –αναθεώρηση να του προσφέρουμε ίαση , εκείνο αργοσβήνει.
Δεν μπορούμε να παρέμβουμε στην ολιγοκρατία, δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως τα ονόματα δεν είναι πια σύμβολα(Δημο-κρατία,Ευ-γενία,Αλεξ-άνδρα,Ζωή κ.α ), δεν μπορούμε να αλλάξουμε μια χώρα ολόκληρη με συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας , δεν μπορούμε να απειλούμε συνεχώς με αεργία κλείνοντας τους δρόμους , δεν μπορούμε να χωρίζουμε τους πολίτες σε πανεπιστημιακούς και μη υποστηρίζοντας τους πρώτους περισσότερο ,δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε master και PhD για τα παιδιά μας τη στιγμή που όταν σπάσει το σύστημα ύδρευσης δεν βρίσκουμε εύκολα τεχνικό να το επισκευάσει .
Ας σταματήσουμε κάποτε να παριστάνουμε τους σπουδαίους και να φροντίσουμε να μονιάσουμε στο οικοδομικό τετράγωνο στο οποίο διαμένουμε – αυτό θα ήταν επικερδέστερο κι’απ’αυτή τη φτωχή συγκέντρωση στα προπύλαια.
Και το κακό με τους θεούς ... "Που σε ξεχνάνε"
Και τότε έρχεται η δράκαινα.
Εισβάλλει στο απαλό σου δέρμα και γδέρνει τα τοιχωματά του,
Κι’όλο σε κάνει να πονάς κι’ο πόνος μεγαλώνει όσο κοιτάζεις το άσχημό της πρόσωπο.
Κι’ο πόνος μεγαλώνει όσο μακραίνει το μαρτύριο.
Κι’ο πόνος μεγαλώνει όσο το τέλος χάνει τη σειρά του.
Εσύ έχεις ήδη δύο φορές πεθάνει κι’όλο φοβάσαι μην πεθάνεις άλλη μια....
«Όσοι θεοί πουλάτε προστασία με αγγέλους φύλακες ή με μυστήρια πνεύματα σκιές ...σας φτύνω τούτη τη στιγμή του βιασμού!
Σεις που αρνείστε συνεργεία στο μαρτύριο και μου φορτώνεται ως άξιο της σαρκός μου τούτο το κακό , ζητάτε να αρνηθώ τον πόνο μου , ζητάτε να αψηφήσω της ψυχής μου το ρεζίλεμα , το ξέσκισμα του λογικού μου
και να λογίζω τούτο το κακό ως χάρισμα !
Εγώ η εκλεκτή που αφού βιάστηκα μπορώ να αντέξω περισσότερα!
Εγώ η εκλεκτή που ταπεινώθηκα ως άνθρωπος σε άνθρωπο να περπατώ με το κεφάλι χαμηλά κουβαλώντας το μιασμένο μου σαρκίο!
Εγώ η εκλεκτή που ούτε θάνατο δεν δύναμαι να επιλέξω μοναχή!
Εγώ η εκλεκτή που είμαι δούλη ενός θεού που δε συστήνεται ποτέ !
Εγώ η εκλεκτή που αθελά μου κυοφόρησα το ασχημάτιστο παιδί του δολοφόνου που με τη βία εισέβαλε στο σώμα μου .
Εγώ η εκλεκτή που δολοφόνησα της κοιλιάς μου τον καρπό,
κάποτε παρακάλεσα θεούς και δαίμονες , όμως κανείς δε φάνηκε...
Και τώρα κουβαλάω μια ψυχή ατιμασμένη και θυμό ....πολύ θυμό ,τόσο που φτάνει να σας φτύνω μια ζωή .
Κι’όλο αντρειώνει ο θυμός όσο το ίδιο έργο παίζεται συνέχεια κι’οι ατιμασμένες στην ψυχή γινόμαστε πολλές»
Εισβάλλει στο απαλό σου δέρμα και γδέρνει τα τοιχωματά του,
Κι’όλο σε κάνει να πονάς κι’ο πόνος μεγαλώνει όσο κοιτάζεις το άσχημό της πρόσωπο.
Κι’ο πόνος μεγαλώνει όσο μακραίνει το μαρτύριο.
Κι’ο πόνος μεγαλώνει όσο το τέλος χάνει τη σειρά του.
Εσύ έχεις ήδη δύο φορές πεθάνει κι’όλο φοβάσαι μην πεθάνεις άλλη μια....
«Όσοι θεοί πουλάτε προστασία με αγγέλους φύλακες ή με μυστήρια πνεύματα σκιές ...σας φτύνω τούτη τη στιγμή του βιασμού!
Σεις που αρνείστε συνεργεία στο μαρτύριο και μου φορτώνεται ως άξιο της σαρκός μου τούτο το κακό , ζητάτε να αρνηθώ τον πόνο μου , ζητάτε να αψηφήσω της ψυχής μου το ρεζίλεμα , το ξέσκισμα του λογικού μου
και να λογίζω τούτο το κακό ως χάρισμα !
Εγώ η εκλεκτή που αφού βιάστηκα μπορώ να αντέξω περισσότερα!
Εγώ η εκλεκτή που ταπεινώθηκα ως άνθρωπος σε άνθρωπο να περπατώ με το κεφάλι χαμηλά κουβαλώντας το μιασμένο μου σαρκίο!
Εγώ η εκλεκτή που ούτε θάνατο δεν δύναμαι να επιλέξω μοναχή!
Εγώ η εκλεκτή που είμαι δούλη ενός θεού που δε συστήνεται ποτέ !
Εγώ η εκλεκτή που αθελά μου κυοφόρησα το ασχημάτιστο παιδί του δολοφόνου που με τη βία εισέβαλε στο σώμα μου .
Εγώ η εκλεκτή που δολοφόνησα της κοιλιάς μου τον καρπό,
κάποτε παρακάλεσα θεούς και δαίμονες , όμως κανείς δε φάνηκε...
Και τώρα κουβαλάω μια ψυχή ατιμασμένη και θυμό ....πολύ θυμό ,τόσο που φτάνει να σας φτύνω μια ζωή .
Κι’όλο αντρειώνει ο θυμός όσο το ίδιο έργο παίζεται συνέχεια κι’οι ατιμασμένες στην ψυχή γινόμαστε πολλές»
Ti νόημα βγάζεις ?
Κάπου στην άκρη της Τουρκίας
ο φόβος γίνεται μαρτύριο
όταν για λίγα μέτρα γής στήνεται πόλεμος.
Μα κι'άν σκοτώσουν τους δεινούς πολιορκητές
θα τους χαρίσουνε αθελά τους τη γή
που πολεμάνε να φυλάξουν αφού
εκεί θα θάψουν το κουφάρι τους.
Έτσι φθονούν τους ζωντανούς αλλόθρησκους
ενώ χαρίζουνε τη γή εις τους νεκρούς αλλόθρησκους!
Τι νόημα βγάζεις ?
ο φόβος γίνεται μαρτύριο
όταν για λίγα μέτρα γής στήνεται πόλεμος.
Μα κι'άν σκοτώσουν τους δεινούς πολιορκητές
θα τους χαρίσουνε αθελά τους τη γή
που πολεμάνε να φυλάξουν αφού
εκεί θα θάψουν το κουφάρι τους.
Έτσι φθονούν τους ζωντανούς αλλόθρησκους
ενώ χαρίζουνε τη γή εις τους νεκρούς αλλόθρησκους!
Τι νόημα βγάζεις ?
Στο φώς
Ευθυτενής και απερισπούδαστη ,
θολή μα και λαμπρή ,
γεμάτη γνώση η ζωή μας.
Εκεί που στέκομαι αισιόδοξα μην ξέροντας
το που να στρέψω τη χαρά μου
αντίκρυ ορθώνεται αμάζευτη των αλλωνών η θλίψη,
και έτσι θλίβομαι συγχρόνως όσο χαίρομαι
κι’ύστερα χαίρομαι τη θλίψη να ξεχνάω.
Πάντα γλυκόπικρα ζυγίζομαι
άλλοτε γέρνω δεξιά ,άλλοτε πέφτω αριστερά ώσπου να
έρθω πάλι αυθόρμητα στην αρχική
εμβρυακή μου θέση.
Ευθυτενής θα είναι πάντα η ζωή μου
Και αν υπάρχουνε σ’αυτή κρυφοφυγάδες
Θα τους λογίζω ακίνδυνα,
μικρό κακό - έως καθόλου – η ύπαρξη τους
στην άπειρη , ανέσπερη δική μου ευτυχία.
θολή μα και λαμπρή ,
γεμάτη γνώση η ζωή μας.
Εκεί που στέκομαι αισιόδοξα μην ξέροντας
το που να στρέψω τη χαρά μου
αντίκρυ ορθώνεται αμάζευτη των αλλωνών η θλίψη,
και έτσι θλίβομαι συγχρόνως όσο χαίρομαι
κι’ύστερα χαίρομαι τη θλίψη να ξεχνάω.
Πάντα γλυκόπικρα ζυγίζομαι
άλλοτε γέρνω δεξιά ,άλλοτε πέφτω αριστερά ώσπου να
έρθω πάλι αυθόρμητα στην αρχική
εμβρυακή μου θέση.
Ευθυτενής θα είναι πάντα η ζωή μου
Και αν υπάρχουνε σ’αυτή κρυφοφυγάδες
Θα τους λογίζω ακίνδυνα,
μικρό κακό - έως καθόλου – η ύπαρξη τους
στην άπειρη , ανέσπερη δική μου ευτυχία.
Συμβο(ου)λή
Αξιολάτρευτε συνδρομητή ,
οι συμβουλές σας εισακούσθησαν
η εφαρμογή των εστέφθησαν με απόλυτη επιτυχία
αποδημώμεν ευτυχής!
οι συμβουλές σας εισακούσθησαν
η εφαρμογή των εστέφθησαν με απόλυτη επιτυχία
αποδημώμεν ευτυχής!
Aphorismus
Οι δοκησίσοφοι εντυπωσιάζουν με το δήθεν εύρος των γνωσιολογικών τους ικανοτήτων.
Η εμφανισή τους όμως δεν είναι παρά μια πρόζα .
Πίσω στα καμαρίνια όταν η αυλαία πέφτει,σωρεύουν οι αδυναμίες τους στο σύθαμπο
και κατακλύζουν την ιερή τους δυστυχία.
Η εμφανισή τους όμως δεν είναι παρά μια πρόζα .
Πίσω στα καμαρίνια όταν η αυλαία πέφτει,σωρεύουν οι αδυναμίες τους στο σύθαμπο
και κατακλύζουν την ιερή τους δυστυχία.
Εκ-θέτοντας μια αναφορά
Σε λίγες μέρες ολοκληρώνει τη γνωμάτευση της «περί των ανεκπλήρωτων επιθυμιών».
Οι βασικές πτυχές της ερευνάς της περιελάμβαναν μεταξύ των άλλων και τα παρακάτω :
Τις «ψυχικές ελλείψεις» που καταπιέζουν τα θέλω και περιορίζουν τις εκφραστικές δυνατότητες του ατόμου.
Τις κοινωνικές επιταγές - σχετικός ο ρόλος τους , συνήθως συνδέεται με αξίες που συνήθως εξυπηρετούν – καθώς και τις σχετικές διατεταγμένες –θρησκευτικοηθικοπολιτισμικές.
Βάσει της ισχύος ενός εκ των παραπάνω ενδεχομένων , φύεται μια προσωπικότητα ελλιπής (τα ελλείποντα κομμάτια φυλάσσονται επιμελώς από τους υποταγμένους στο «μη ερεύνα» γονείς , ωσάν να πρόκειται για νεραιδοπέπλα).
Σε μια άλλη πτυχή της ερευνάς της εντοπίζουμε την «ξαφνική επανάσταση» των αρρωστημένων προσωπικοτήτων , η οποία τις περισσότερες φορές είναι αποτυχημένη.Πρόκειται για τις περιπτώσεις όπου το ψυχικά ασθενές άτομο εκτιμά ότι αφού έχει αντιληφθεί την ανεπιθύμητη κατάσταση που λειτουργεί εις βάρος του μπορεί ταυτοχρόνως και να την πολεμήσει , να της ξεφύγει και να της επιβληθεί… όμως λάθος εκτίμηση…
Σε κάποιο άλλο σημείο υπάρχει αναφορά στο χρόνο ,τον οποίο χαρακτηρίζει ως εχθρό της βιασύνης και σύμμαχο της υπομονής.
Επίσης γίνεται αναφορά στους «πολιτικούς χειμώνες» ,οι οποίοι γέννησαν πολλές «κομμένες ψυχές» (ψαλιδισμένες επιτηδευμένα).
Στη συνέχεια αναφέρει , σχολιάζει ,κατηγορεί και προτείνει.
Θα σταθώ εδώ ,στις προτάσεις της :
Να γεννήσουμε , λέει, τους υγιείς εαυτούς μας.
Να χιμήξουμε και να ξεσκίσουμε αυτούς που χαϊδεύουν την αρρώστια μας.
Να πλανεύουμε (πλάνισμα ως τέχνη του πλανίσματος)εμάς τους ίδιους, όχι στα κρυφά αλλά στα φανερά για να μας βλέπουν και οι άλλοι που ντρέπονται και αντί να πλανίζουν ,κρύβουν συνέχεια την ασκήμια τους.
Να μην κοιτάμε πίσω , η ιστορία δε μας διδάσκει πάντα και αν όλοι εμείς σύσσωμοι το επιθυμούμε , αυτή δεν επαναλαμβάνεται.
Να κρατάμε στα χέρια μας δαυλούς ,για να μη χάνουμε το δρόμο μας στην άφιξη του σκοταδιού.
Να’χουμε τόσες απαντήσεις , όσες θα είναι οι ερωτήσεις που θα χρειαστεί να κάνουμε.
Να βλογάμε την πορεία μας ,γιατί εμείς οι θεοί των ψυχών μας έχουμε τα νεραϊδόπεπλα των γόνων μας.
Να στήσουμε καρτέρι στους αιώνιους εφιάλτες μας ,για να’ναι η ζήση μας με όνειρα μονάχα καμωμένη.
….
Θέσεις , προτάσεις , προτροπές όλα μαζί ζυμωμένα κι τόσο έντεχνα δουλεμένα συνθέτουν την θεώρηση της Δίδας Κ.Π.
Έκλεισα το βιαστικό μου πέρασμα στις σελίδες της εργασίας της με λίγες λέξεις από την κατακλείδα της : Και ως επιθυμούμε να προκάμωμεν , ωσάν τυφλόμυγες οργώνουμε κι’εκείνα τα σκοτάδια.
Οι βασικές πτυχές της ερευνάς της περιελάμβαναν μεταξύ των άλλων και τα παρακάτω :
Τις «ψυχικές ελλείψεις» που καταπιέζουν τα θέλω και περιορίζουν τις εκφραστικές δυνατότητες του ατόμου.
Τις κοινωνικές επιταγές - σχετικός ο ρόλος τους , συνήθως συνδέεται με αξίες που συνήθως εξυπηρετούν – καθώς και τις σχετικές διατεταγμένες –θρησκευτικοηθικοπολιτισμικές.
Βάσει της ισχύος ενός εκ των παραπάνω ενδεχομένων , φύεται μια προσωπικότητα ελλιπής (τα ελλείποντα κομμάτια φυλάσσονται επιμελώς από τους υποταγμένους στο «μη ερεύνα» γονείς , ωσάν να πρόκειται για νεραιδοπέπλα).
Σε μια άλλη πτυχή της ερευνάς της εντοπίζουμε την «ξαφνική επανάσταση» των αρρωστημένων προσωπικοτήτων , η οποία τις περισσότερες φορές είναι αποτυχημένη.Πρόκειται για τις περιπτώσεις όπου το ψυχικά ασθενές άτομο εκτιμά ότι αφού έχει αντιληφθεί την ανεπιθύμητη κατάσταση που λειτουργεί εις βάρος του μπορεί ταυτοχρόνως και να την πολεμήσει , να της ξεφύγει και να της επιβληθεί… όμως λάθος εκτίμηση…
Σε κάποιο άλλο σημείο υπάρχει αναφορά στο χρόνο ,τον οποίο χαρακτηρίζει ως εχθρό της βιασύνης και σύμμαχο της υπομονής.
Επίσης γίνεται αναφορά στους «πολιτικούς χειμώνες» ,οι οποίοι γέννησαν πολλές «κομμένες ψυχές» (ψαλιδισμένες επιτηδευμένα).
Στη συνέχεια αναφέρει , σχολιάζει ,κατηγορεί και προτείνει.
Θα σταθώ εδώ ,στις προτάσεις της :
Να γεννήσουμε , λέει, τους υγιείς εαυτούς μας.
Να χιμήξουμε και να ξεσκίσουμε αυτούς που χαϊδεύουν την αρρώστια μας.
Να πλανεύουμε (πλάνισμα ως τέχνη του πλανίσματος)εμάς τους ίδιους, όχι στα κρυφά αλλά στα φανερά για να μας βλέπουν και οι άλλοι που ντρέπονται και αντί να πλανίζουν ,κρύβουν συνέχεια την ασκήμια τους.
Να μην κοιτάμε πίσω , η ιστορία δε μας διδάσκει πάντα και αν όλοι εμείς σύσσωμοι το επιθυμούμε , αυτή δεν επαναλαμβάνεται.
Να κρατάμε στα χέρια μας δαυλούς ,για να μη χάνουμε το δρόμο μας στην άφιξη του σκοταδιού.
Να’χουμε τόσες απαντήσεις , όσες θα είναι οι ερωτήσεις που θα χρειαστεί να κάνουμε.
Να βλογάμε την πορεία μας ,γιατί εμείς οι θεοί των ψυχών μας έχουμε τα νεραϊδόπεπλα των γόνων μας.
Να στήσουμε καρτέρι στους αιώνιους εφιάλτες μας ,για να’ναι η ζήση μας με όνειρα μονάχα καμωμένη.
….
Θέσεις , προτάσεις , προτροπές όλα μαζί ζυμωμένα κι τόσο έντεχνα δουλεμένα συνθέτουν την θεώρηση της Δίδας Κ.Π.
Έκλεισα το βιαστικό μου πέρασμα στις σελίδες της εργασίας της με λίγες λέξεις από την κατακλείδα της : Και ως επιθυμούμε να προκάμωμεν , ωσάν τυφλόμυγες οργώνουμε κι’εκείνα τα σκοτάδια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)