Lex naturae

Δες πως χανόμαστε σε μια στιγμούλα και
πως βρισκόμαστε σε μια στιγμούλα!
Πρώτα τα δάκρυα : « μη φύγεις , έρχομαι..»
Μετά παράπονο πικρό και άπονο : «για δες πως έφυγε! λες και με μίσησε…»
Ύστερα λήθη : «ήτανε κάποτε…που με αγάπησε..καλά να είναι !»
Πόσο προβλέψιμος ο κάθε έρωτας !
Ο χρόνος φεύγοντας μας σέρνει αόρατα κι’αργά στο πλάι του
Κι’εμείς ξεχνάμε : τους έρωτες που έρχονται και πάνε !
Κι΄’όσο μακραίνουμε και μεγαλώνουμε
τόσο μαθαίνουμε να μην πληγώνουμε αυτό που έχουμε ολοδικό μας : τον αξιέραστο τον εαυτό μας.

2 σχόλια:

jokand είπε...

Μου αρεσε πολυ το ποημα σου...σιγα-σιγα μαθαινεις κι εσυ...(οχι το να γραφεις ωραια ποιηματα...απο τη ζωη εννοω)
Λειπω σε πασχαλινες διακοπες απο internet cafe σου γραφω θα τα πουμε οταν γυρισω εκτενεστερα.
Καλη Ανασταση κοριτσι με τις αποριες!!!

Alex είπε...

Ευχαριστώ jok !