νοεί-ματα

                                                               photo

Μένουμε μ'εκείνες τις πιθανότητες που γεννά το μυαλό μας με τα λίγα που γνωρίζει και τις παντρεύουμε ενίοτε με τις αντίστοιχες των άλλων ενώ ταυτόχρονα επιχειρούμε να αποδείξουμε ότι ο δικός μας νούς γεννά περσότερα απ'των άλλων.Το πάντρεμα των πιθανοτήτων δε φέρει πάντοτε το επιθυμητό διότι και με τούτο πειραματιζόμαστε -υπάρχει πάντα το "λιγότερο επιθυμητό", το "περισσότερο επιθυμητο" κ.ο.κ (μέχρι να αποκτήσουμε το πλέον επιθυμητό στη σειρά προτεραιοτητός μας , έχουμε κάνει εκ νέου διαβάθμηση και τούτο το όρισμα τέλος δεν έχει).
Ο κορεσμός έρχεται μονάχα όταν το κορμί μας ζαρώσει τόσο που δε θα βλεπόμαστε πια και τότε λέμε: αρκετά εγώ με τις πιθανότητες ,κατάφερα πολλά και τώρα πια η πείρα μου είναι το μείζον απόκτημα και τόσο σπουδαίο ώστε να πρέπει  να το μεταδώσω (μπούρδες!).
 όλο στην αρχή βρισκόμαστε , ένα tabula rasa που το γεμίζουμε με σκουπίδια πολλαπλής χρήσεως.
Η γνώση που λαμβάνουμε είναι αναπαραγωγή της γνώσης πρότερων γνώσεων με κύριο στόχο την αποκάλυψη της μιας και μόνης αλήθειας - μα πως γίνεται να δοκιμάζουμε νέες γεύσεις με το στόμα μας γεμάτο υπολείματα τροφών ?
Γενναίες οι βλέψεις μας  για το σακί με κόκκαλα που κουβαλάμε μαζί με την αβεβαιότητα που μας κληροδότησε το σαρκίο μας για τη ζωή και το θάνατο μας (ένα "εν οίδα" όπου το "εν" συνήθως το παραλείπουμε).
Αυτό που ξέρουμε ταλαντεύεται ανάμεσα σε 24 γράμματα τα οποία μπερδεύουμε σας τραπουλόχαρτα και με αυτά φτιάχνουμε νόμους, κανόνες,ορίσματα,αμαρτίες , αρχές,εικόνες,ιστορίες,εχθρούς,πολέμους κ.α
Ο πόλεμος γεννάται απο τα 24 γράμματα , όμως αρκούν 4 για να ορμήξουν οι αντίπαλοι..
Να ! τέτοιοι είμαστε!
Και για το φόβο, τι να πει κανείς για το φόβο  μας , αυτός μας άγει και μας φέρει, μας γεννάει και μας πεθαίνει, μας ανασταίνει και μας απειλεί.Ο φόβος είναι ο κανονιστής της ζωής μας , κι'εκεί πάνω στους κανόνες έρχονται οι ήδη χρεωκοπημένοι (αυτοί που έχουν χάσει ότι δε θα κερδίζανε λόγω της προσποιησής τους-προσποιούνται Αγνωστικισμό διότι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι κουβαλάνε κάτι περσότερο απο σάρκα, κόκκαλα και αίμα), ξέρουν δήθεν πως να επιβάλλονται με μαεστρία περίσσια στο φόβο τον άγνωστο.Κι'εμείς εκεί θα σταθούμε εμβρόντητοι δίχως να μπορούμε να επιλέξουμε αν θα τους πιστέψουμε ή όχι , ώσπου κάποιοι απο μας θα τους πιστέψουν...και κάπως έτσι ξεκινάμε να κατρακυλάμε άλλος απο εδώ και άλλος απο κει σε ανηφοροκατήφορους που  εμεις οι ίδιοι φτιάξαμε τάχα να μας διευκολύνουν χωρίς να λόγίζουμε πως έτσι ογκώδης που είμαστε δε θα μπορούσαμε ποτέ την ανηφόρα.
Φτάνουμε λοιπόν να προσδοκούμε ένα τέλος διαφορετικό απο αυτό που ο φόβος μας προσδιορίζει,
προσδοκούμε μια τρόπον τινά "θανατογέννεση"...
Δυστυχώς οι εικόνες που έχω στο μυαλό μου , στη φαντασία μου και στο οπτικό μου πεδίο δε φτάνουν για να προσδιορίσουν επαρκώς τη βαθυτέρα επιθυμία μου καθώς η άβυσσος που κείται μέσα μου δεν έχει χρώμα , εικόνα και οσμή και 
όσα ξέρω να λέω είναι μονάχα συνδυασμός των 24 γραμμάτων της αλφαβήτου.


Όταν το finale σε βρίσκει κατακαλόκαιρο….


photo 
                                                  
Πόσο δύσκολο να βλέπεις μια ταινία να τελειώνει,
Πόσο θα επιθυμούσες να μην τελειώσει αυτή τη φορά,
Πόσα happy or not happy end σε έχουν αφήσει να παλεύεις με την τελεολογία των γεγονότων-πραγμάτων..
Πόσο ανέτοιμοι είμαστε κάθε φορά να δεχτούμε τους τίτλους τέλους…
Η εσωτερική μας αυτή αδυναμία πηγάζει από την αντίστοιχη αδυναμία μας (που φτάνει στα όρια του τρόμου) να δεχτούμε το δικό μας τέλος, τη δική μας λήξη της πραγματικότητας που βιώνουμε και που τις περισσότερες φορές συνδέεται με το απροσδιόριστο (ως υπαρξιακό ) γεγονός του θανάτου.
Οι αδυναμίες μας είναι συσχετιζόμενες μα ωστόσο τις ερευνούμε αυτόνομες , ανεξάρτητη τη μια από την άλλη και τούτο ίσως είναι το μεγάλο λάθος.
Ακόμα και οι ταινίες με happy end μας λυπούν διότι το ευτυχές τέλος της υποθέσεως δεν υπόσχεται και  ευτυχές τέλος της ζωής των ηρώων το οποίο και θα θέλαμε πραγματικά,
Οι ταινίες με μη ευτυχές τέλος είναι ο φόβος μας προσωποποιημένος ..
Και στις δυο περιπτώσεις το finale  μας βρίσκει ανέτοιμους και περισσότερο φοβισμένους.


και ποιός σου είπε πως δε σε βλέπω ?..


photo
Σ'ένα σωρό αποκαϊδια ιδεών σπέρνουμε και θερίζουμε.
Τη μια η σοδιά ικανοποιεί τις προσδοκίες μας -εφήμερες κι'αυτές , με το στανιό να μείνουν λίγο περισσότερο-και την άλλη μας φωνάζει να σταματήσουμε να ξήνουμε τη ράχη της(γιατί ετούτη η γη αρνείται πια να μας ποτίζει και να μας ταϊζει).
Ένα σωρό γενιές βασίσανε την υπαρξή τους

 στο οξυγόνο του πλανήτη μας,
ένα σωρό ζωές και θάνατοι γράψαν την ιστορία μας,
 ένα σωρό μελέτες ,
πειράματα, υποθέσεις που γίνανε πραγματικότητα,
πραγματικότητες που στάθηκαν αδύνατο
να κρατήσουν στις πλάτες τους
τα όνειρα τόσων ανθρώπων - επειδή τα ονειρά τους ήταν διαφορετικά, ενίοτε ασύμμετρα
αντιμαχόμενα και τις περισσότερες φορές αδιάλλακτα και αδιαπραγμάτευτα.
Τόσες οι ασυμφωνίες σε τούτο τον πλανήτη ,
όσες οι αδυναμίες μας
και ακόμα περισσότερες
οι φωνές απο τις σιωπές μας -
που αντί να σιωπούν φωνάζουν δυνατότερα .
Η παράνοια ηγεμών των απανταχού αδυνάμων -
τόσο που τούτη η απολυταρχία γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας.
Λύσεις δε βλέπουμε γιατί πάσχουμε απο χρόνια τύφλωση.
Λύσεις υπάρχουν αλλά μας πείθουν συνεχώς πως
αναμεσά σ'εκείνες και σ'εμάς υπάρχει ένα βαθύ ποτάμι..
και πως να το περάσουμε ,
τυφλοί όντας ?
έτσι μάθαμε να ακούμε τις εντολές
των θεραπόντων ιατρών μας (επιστήμονες άνευ διδασκάλου)..
Η λύση μπορεί να είναι δίπλα μας , λέμε κάποιοι απείθαρχοι χαμογελαστοί αμφισβητείες...
μπορεί να μην υπάρχει καν ποτάμι..
και μπορεί να μην είμαστε τυφλοί
και οι εικόνες που βλέπουμε να μην είναι καθαρές εικασίες
ή κάποιου είδους virtual trip!
Η λύση είναι δίπλα μας αρκεί να πιστέψουμε πως δεν είμαστε ασθενείς.
Ποιός όμως θα μπορούσε να μας πείσει για κάτι τέτοιο ?
ο ένας τον άλλο και κάπως έτσι : εγώ τον διπλανό μου ,
ο διπλανός μου το διπλανό του κ.ο.κ
έτσι όπως γίνεται συνήθως με τις αλήθειες
που δεν παίζονται στην τηλεόραση και που
δεν διαφημίζονται στα ΜΜΕ ,σε αφίσες στο δρόμο ,
σε ηλεκτρονικούς πίνακες , σε φωτεινά αερόστατα κ.α
έτσι κάπως μπορούμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό
όπως : το να μάθουμε να ακούμε όλες τις φωνές και όλες τις σιωπές

Η δύναμη του καθρέφτη

                              
                                           photo                                 

Πλησίον του παλαιού καθρέφτη
μια γελαστή φυσιογνωμία
αναρωτήθηκα γιατί δεν βρισκόταν εμπρός του
αλλά πριν ολοκληρώσω τη σκέψη μου
μου δόθηκε η εξήγηση ..
μια μητέρα δυνάστης που μόλις διέγνωσε ότι αυτό το υπέροχο
χαμόγελο της κόρης χαρίστηκε σ'έναν άγνωστο (σ'εμένα)
άγγιξε τον ώμο του παιδιού της δήθεν για σκοπό-
στην ουσία επρόκειτω να ακολουθήσει μια τρομερά επίπληξη :
"ο καθρέφτης δεν είναι για να στεκόμαστε με τις ώρες" της έλεγε ξανά και ξανά
"και αν θές να ξέρεις , ο ναρκισσισμός και η ωραιοπάθεια είναι αδέρφια
του εγωισμού και του αυτο-έρωτος...αμαρτία μεγάλη"..
η γελαστή φυσιογνωμία που γνώρισα τυχαία όσο κι'άν ήθελε να ξεφύγει απο τούτες τις νουθεσίες
ήταν αδύνατο.. και όπου έβλεπε καθρέφτη χαμήλωνε το βλέμμα της ,λες και μέσα εκεί ελλοχεύουν αμαρτωλά πνεύματα με υπερφυσικές δυνάμεις !
κάποτε την ξανασυνάντησα, χρόνια μετά, και όταν τη ρώτησα μου είπε :
"αγόρασα ένα σπίτι όλο καθρέφτες και είναι τόσο όμορφο ..κρίμα που η μητέρα μου δεν ζεί πια να το θαυμάσει. ..αν της εξηγούσα ..ίσως και να της άρεσε!"