Κι’ όμως κρυβόμαστε πίσω απ’ τις ανθοδέσμες …

Τα λουλούδια…

Πόσο περίτεχνα καλύπτουν την ανάγκη μας !

Με μια μόνο λογική ομορφαίνουν την περίσταση.

Αν με ρωτάς , θα ‘τανε πιότερη για μένα η συγκίνηση

με δυο γραμμές επάνω στο χαρτί .

Τι θες να πεις μ’ αυτά τα άνθη ?

Πώς να συλλάβω αυτή τη γλώσσα που

κι’ ο ίδιος δεν την ξέρεις καθαρά?

Εμείς μιλάμε αλλιώς,

σου γράφω ότι θέλω να σου πω ψιθυριστά,

σου τραγουδώ ,σου ζωγραφίζω, σ’ αγκαλιάζω

κι’ όταν γελώ με την καρδιά μου σου λέω πως φχαριστήθηκα.

Πώς να τα έλεγα όλα τούτα μ’ ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα ?

Κι’ αν μάθω και τα χρώματα τι αλλάζει ?

Αν κάνω λάθος σ’ ένα χρώμα τι θα γίνει ?


Τα λουλούδια…


Πόσο όμορφα είναι να τα βλέπεις να ανθοβολούν στο

φυσικό τους περιβάλλον!

Στο βάζο του σπιτιού μου δεν τα θέλω,

δεν έχουν κάτι να μου πουν ,

γιατί εκεί αργοπεθαίνουν,

τι κρίμα να στολίζουνε το χώρο μας

λίγα άνθη μισοπεθαμένα !

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Καταθέτω το σεβασμό μου στην ποιήτρια Αλεξία, χωρίς περαιτέρω σχόλια!

Alex είπε...

Υπερβολές !
Μη δόκιμος ο χαρακτηρισμός,
δεν είμαι ποιήτρια .
Εκκολαπτόμενη δημιουργός θα έλεγα εγώ.