Πορεύου χαίρων..

                                                                               photo
Aστέρια μετρώ
και χάνομαι στο μέτρημα

το χθες προσπερνώ

τα δύσκολα,

τ’ αμέτρητα.

Aστέρια κρατώ

 και λάμπουν στα μάτια

ελπίδες,

αλλήλων ευχές,

του ονείρου εραστές

κρυφά μονοπάτια.

Aστέρια κρατώ

μα πάλι ρωτώ

για κάτι που λείπει

κι’ η ίδια απαντώ

δεν είναι χαρά

για όσους πονούν

η ελπίδα,

μα θλίψη.

Λυγίζω ,πονώ

λυπώ μα σηκώνομαι

λιοντάρι γεννώ

κι’ η γέννα μου οδύνη

τον πόνο τον ζώνομαι.

Ρομφαία κρατώ

τον πόνο απειλώ :

αστέρια έχω μέσα μου

το φως τους δυνάμωσα

λιοντάρι που γέννησα

μια δύναμη αιώνια

κρατώ μες τα σπλάχνα

κι’ ο χρόνος που έρχεται

να είναι καλότυχος

τη δόξα με σύνεση

να άγει, να φέρει.

Αντιλαμβάνομαι τη σιωπή σας ,όμως τώρα είναι Χριστούγεννα..

                                                   photo                                      

  

Αυτή η αυγή που ξημερώνει με ένα έλατο  γεμάτο με λαμπιόνια στην μεγαλύτερη γωνιά του σαλονιού,

μ’ένα τραπέζι  όλο γλυκά και

μια οικογένεια όλο γλύκα,

είναι η αυγή η καλύτερη του έτους!

                                                           photo

Ας μην ξεχνούμε πως υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι

που έχουν το βλέμμα βυθισμένο στη σιωπή τους ,

κι έχουν τα μάτια μακριά απ’την ψυχή τους

θαρρείς και φταίει αυτή για κάτι..

                              
                                                          photo                           
                                                  

σε κάποια άλλη γειτονιά  φωνές παιδιών

νοικοκυρές να καθαρίζουν παστρικά ,

να φτιάχνουν νόστιμα γλυκά

ότι μας λείπει…

                                               photo

"να μην ξεχνούμε"

είναι αυτό το μυστικό

να μην ξεχνούμε τη χαρά των ημερών

να την κρατάμε για τα δύσκολα μες το κουτί

με τα παλιά αγαπημένα παραμύθια..

Στην παρούσα φάση τα λόγια να λέγονται κατά τη φορά του ανέμου..

                                                                 photo

Απλή καταγραφή συνιστά και υποδεικνύει  εκουσίως μα και ακούσια , την ψυχογράφηση του εαυτού μας ,
μπούσουλα για τα περεταίρω...
Ότι καταταχθήκαμε πρίν καν λεχθεί η ακριβής ιδιότητα του τάγματος είναι αληθές,
μα δι-α-τί καταταχθήκαμε ?
Τη δεδομένη στιγμή το παρελθόν ως απλή αναφορά ούτε παραπλανά ,αλλά ούτε και διδάσκει.
Στην παρούσα φάση που οι διδαχές πάσχουν - καθώς οι αμφισβητίες είναι περισσότεροι απο τους υποψήφιους οπαδούς - οι σωστοί δάσκαλοι για τον καθένα συνιστούν περιουσιακό δεδομένο ασφαλές και μοναδικό,
πολύτιμο και ανεκτίμητο.
Η ιστορία λοιπόν υποκλίνεται εμπρός στον ορθό λόγο και στη φιλοσοφία,
οι μύθοι καταρίπτονται,
η απλότητα μεγαλειώνεται και
πάμε πάλι απο την αρχή!

όταν τα πόδια δεν ακούνε παρά μόνο την ψυχή..

                         
                                                       photo
                                             
Οκτώ παρά ένα και είναι όλοι στη γραμμή εκκίνησης..
ο γρηγορότερος γελά λιγότερο , είναι περισσότερος ο φόβος του
να μη του φύγουν τα λεπτά , τα δευτερόλεπτα..
ο φοβητσιάρης πάει εμπρός, είναι τιμή να είσαι στην εκκίνηση με τους σπουδαίους
που ύστερα χάνονται , καθώς αναμετρώνται όχι με τους λοιπούς συναθλητές,
 αλλά με τον αέρα και το φώς!
ο θαρραλέος , που δεν λογίζει ούτε χρόνο , ούτε δρόμο,ούτε την αβυσσαλέα φούρια των χιλιάδων μετεχόντων , αναμετράται με τον  δίδυμο εαυτό του - κεινόν που θέλει να μπορεί , και με τον άλλο που μπορεί το περισσότερο απ'αυτό που θέλει.
Μαζί όμως όλοι στην εκκίνηση ένα μονάχα λαχταρούν βαθύτερα απ'όλα :  να δούν το γρηγορότερο την κόκκινη γραμμή τερματισμού- που κι'άν δεν είναι κόκκινη ενίοτε , στα μάτια τους την κοκκινίζει η λαχτάρα !
Τότε τα πόδια δεν ακούνε παρά μόνο την ψυχή ,
κι'άς μην το ξέρουμε,
τόση μεγάλη  η δυναμή μας !

Όταν ξεχνούμε τ'αυτονόητα..

                                                             photo

Κι'ενώ όλοι παρατηρούμε καθημερινά τα γεγονότα να κυλούν αβασάνιστα παρά τις μύριες προσπαθειές μας να τα φρενάρουμε , μήπως γλιτώσουμε λίγη απο την κατρακύλα της κατηφόρας , η οργή που υπάρχει μέσα μας φουντώνει και γίνεται θυμός ,
και γίνεται πράξη απερρίσκεπτη ,
και γίνεται σκέψη αμοραλιστική ,
και γίνεται όπλο που στρέφεται καταπρόσωπο στον συνάνθρωπό μας που τον δικάσαμε και τον καταδικάσαμε σε ένα δευτερόλεπτο (πως γίνεται να καταδικάζουμε έναν συνανθρωπό μας σε ένα δευτερόλεπτο ; ..η οργή δεν ελέγχεται απο τη λογική !),
και γίνεται μίσος ,
και γίνεται αέναος αγώνας επιβίωσης.
Μα όσο πληθαίνουν τα σενάρια μιας επικείμενης φτώχιας , όσο οι θεωρίες συνομωσίας προκαλούν το φόβο μιας επικείμενης καταστροφής ,
όσο αυτοί που επαγγέλονται ηγέτες απομακρύνονται απο τη Δημοκρατία του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής συνύπαρξης - ενώ ταυτόχρονα καταδικάζονται ερήμην στις ψυχές όλων μας-
όσο και να προσπαθούμε να απομακρυνθούμε απο τις φημολογίες και τις δυσοίωνες προβλέψεις κρυμμένοι πίσω απο τους περιάνδρους της τραπεζαρίας μας  και τους πίνακες υψηλής αισθητικής αλλά και στις αίθουσες των πολλά υποσχόμενων διδασκαλίων ανατολικών φιλοσοφιών (ιδιαίτερα αυτές που απευθύνονται σε -οικονομικά-εκλεκτούς πολίτες),
όσο αποποιούμεθα την ανθρώπινη υποστασή μας επικαλούμενοι ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΟΣ ,
όσο εξακολουθούμε να ζούμε όπως ζούσαμε πριν υποκρινόμενοι πως η κρίση είναι για τους άλλους,
όσο πληθαίνουν οι φωνές στη Βαβέλ που μας χαρίστηκε ,
όσο αφορίζουμε η γή , το χώμα τη φύση , την απλότητα,
τόσο χειρότερα για μας .
Η οργή που κρύβεται εκεί μέσα  σα νόσο επάρατη μολύνει διαρκώς τα σωθηκά μας
κι'όλο μας φταίει κάτι άλλο ,
μα δεν ελέγξαμε ποτέ το διαχειριστή μας και μας δελέασαν τα όμορφα του δώρα!
Γιατί να φταίει λοιπόν μονάχα η Εύα και όχι ο Αδάμ ?
γιατί να λέμε πως υπάρχει εμπιστοσύνη αφού δεν είμαστε ποτέ ειλικρινείς ?
γιατί να λέμε συνεχώς και να μην κάνουμε έργα σπουδαία άλλος κρατώντας κιμωλία , άλλος την πένα άλλος να σπέρνει , να θερίζει , να γιατρεύει ..κι'ότι ο καθένας μας μπορεί ;
Γιατί αν τα λόγια γίνουν πράξεις τότε και μόνο τότε θα εκτιμούμε ότι μας δόθηκε και ας μην είναι τούτο ολοδικό μας ...περαστικοί εξάλλου είμαστε .

Μια πορεία αντίστροφη ,η ιστορία αναποδογυρισμένη..

                                                            photo                                                   

Με αφέλεια κοιτάμε το πέλαγο κι’ενώ  ο ουρανός αλλάζει χρώμα ούτε που το παρατηρούμε ,

εμείς εκεί ..στο πέλαγο !

Κάποτε με συμβουλέψανε : άνοιξε τα φτερά σου…

όμως δεν έχω φτερά, ποτέ δεν είχα

 κι ’ούτε μπορούσα ποτέ να προσποιούμαι ότι έχω σε κάτι που δεν είχα..

Προσποιούμασταν πως είχαμε φτερά ενώ…δεν είχαμε !

Δύο τα τινά α) η προσποίηση και β) τα φτερά..

εφόσον μάθαμε στην προσποίηση , της φαντασία μας το απαύγασμα - πως τάχα έχουμε φτερά- ήταν εύκολο να το μάθουμε..

και άμα μάθεις στο ψέμα  δεν ξεμαθαίνεις εύκολα!

Ακόμα δυσκολότερο το να ζεις σε μια εικονική πραγματικότητα

και να μην το ξέρεις...

και όταν γενιές ολάκερες γεννιούνται σ’ αυτή ,

τότε η βεβαιότητά σου  πως αυτή γεννήθηκε μαζί σου, είναι κομμάτι από την υπόστασή σου, εμπεριέχει τη λύση των θεμελιωδών ερωτημάτων σου ,ξεπερνά κάθε ρανίδα αμφιβολίας !

Φτάνει όμως και η στιγμή που η βεβαιότητά σου γκρεμίζεται,

η πραγματικότητα γυμνώνεται και αποκαλύπτει το εικονικό της υπαρξεώς της,

τότε και μόνο τότε σου ζητάνε να επιστρέψεις στο πρώτο το σκαλί - κει που νόμιζες ότι 

κατάφερες ν'αγγίξεις την κορφή..

άσχημο συναίσθημα, περίεργο..

Εκεί τι κάνεις ?

Η μάχη γίνεται για μια πραγματικότητα που έμαθες να ζεις..

 Πεισμώνεις ?

Την υπερασπίζεσαι ?

 Πεθαίνεις ?

Τους τη δίνεις χωρίς μάχη ?....

 Ρωτώ μα δε χρειάζομαι απάντηση,

δε θα υπήρχε μια  απάντηση που να καλύπτει όλους μας,

ρωτώ ενώ προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη..

Όλοι μας έχουμε μια έτοιμη απάντηση που μας ταιριάζει,

μας λείπει η τόλμη και το θάρρος 

η πρόθεση κι'η προτροπή.

Η προτροπή : Ας προσπαθήσουμε!

Βρέχει στην πόλη

photo 

Ανυπόμονα ψάχνεις την πόλη στη βροχή ,

μήπως και δείς τη λάμψη της γλυκά να ξεπροβάλει

τώρα που η σκόνη και η βρωμιά κατρακυλούν

 καταδεικνύοντας τις πιο λαμπρές γωνιές της.

Κάνεις το βήμα σου γοργό για να προλάβεις

το καινούριο φιλντισένιο ηλιοβασίλεμα

απ'όλες της γωνιές να δείς..

κι'εκεί που περπατάς  τα πόδια σου ξεφεύγουνε και τρέχεις

και μήτε προλαβαίνεις να σκεφτείς αφού οι ακτίνες του φωτός

γεμίζουνε αλήθειες την ψυχή και την καρδιά σου,

αλήθειες και εικόνες που όλο τρέχουνε αφού τα πόδια σου δε λεν να σταματήσουν..

και είναι ωραία στη βροχή όταν το φως σε περιλούζει και

σου κρατάει συντροφιά ωσάν φανός πάνω απ'τις όμορφες εικόνες

τόσο καθάριες μα και τόσο ζωντανές που έχουν ακόμα στάλες

τις βροχής επάνω τους να τις χαιδεύουν απαλά

σα να τις χαιρετάνε

καθώς η ώρα του φευγιού τους έφτασε.

Τότε και μόνο τότε τα πόδια σου λυγίζουνε

τα γονατά σου τρέμουν

και κάθεσαι εκεί γονατιστός με τον ιδρώτα και τις στάλες της βροχής

να τρέχουνε μαζί στο προσωπό σου

και ασυναίσθητα το χέρι σου σηκώνεις

να χαιρετίσεις ότι έφυγε

με δίχως πόνο , ούτε χαρά

με μια παρήγορη βαθειά ικανοποίηση.

Σιωπή παρακαλώ ..

                                                photo

Έτσι που οι μέρες περνούν γινόμαστε ανυπόμονοι,
ξεδιάντροπα ανυπόμονοι ,
λέμε : να γίνει κάτι τώρα , σήμερα , αυτές τις μέρες ...να κάνει ΚΑΠΟΙΟΣ κάτι !!
όμως ποιός είναι αυτός ο ΚΑΠΟΙΟΣ ?
Τάχα δεν έχουμε σπουδαίους επιστήμονες όλων των ειδών στη χώρα μας ?
Γιατί όμως δεν εμφανίζεται αυτός ο ΚΑΠΟΙΟΣ για τον οποίο όλοι μιλούμε ?
Μιλούμε για τους ομοεθνείς μας και βάζουμε τον εαυτό μας χώρια..ωσάν να υπερέχουμε (λες και εμείς
που περνάμε με κόκκινο είμαστε πιότερο ευρωπαίοι απο εκείνους που βρίζουν πάνω στα νεύρα τους χωρίς τάκτ το δίχως άλλο !...και άλλα πολλά)
Μιλούμε για επανάσταση , για πραξικόπημα  για ξεσηκωμό αλλά....μόνο στα λόγια τα καταφέρνουμε (διότι εμείς δε χάσαμε ακόμα τη δουλειά μας  και πο φόβο μην την χάσουμε δε μιλάμε ! ..πάλι εγωιστές και διόλου αλτρουιστές!)..
Βέβαια έχουμε και ένα ελαφρυντικό επιχείρημα :δε μπορέσαμε ποτέ να ξεχωρίσουμε το ψέμα απο την αλήθεια! (σάμπως μπορέσαμε ποτέ να καταλάβουμε πόση μεγάλη η ανάγκη διαχωρισμού αυτών των δυο στη ζωή μας !), όχι πως τούτο μας απαλλάσει απο την ευθύνη-τουναντίον μας καταδικάζει απο μόνο του ως άφρονες και αμαθείς, που αντί να σκύβουμε το κεφάλι  σκεπτόμενοι πως θα επανορθώσουμε , κομπάζουμε αναιδέστατα για τις γνώσεις μας που πιστοποιούνται με έναν πάπυρο κάποιου πανεπιστημίου ή μ'ένα επιπλέον αποδεικτικό κάποιου ξένου πανεπιστημίου! γνώσεις με σφραγίδα, έτοιμες να κάνουν έναν άνθρωπο επιστήμονα !
Και για να μη μείνουμε στο περιθώριο αυτής της αναταραχής της άνευ προηγουμένου , καθόμαστε και αναλύουμε τα γεγονότα συνδυάζοντας την τάδε ή τη δείνα θεωρία, κρίνουμε τους πολιτικούς , τους διευθυντές , τους ιθύνοντες,τον γειτονά μας , τις ζωές των άλλων και επιδιώκουμε ενίοτε να υποκινήσουμε τα απελπισμένα πλήθη έναντι ενός θεσμοθετημένου αδίκου  από...τον καναπέ μας !
Προτάσεις όμως δεν δίνουμε..
Δεν έχουμε στην ουσία κάτι να πούμε..
Φοβούμαστε και ο φόβος μας αυτός εμποδίζει τη λογική μας και ερεθίζει το θυμικό μας τόσο που το μόνο που θα μπορούσαμε να κάνουμε (εμείς που την αδυναμία μας την επιδεικνύουμε ως δύναμη) είναι να σωπάσουμε!
Να σωπάσουμε για να μιλήσουν αυτοί που πραγματικά έχουν κάτι να πούν και να πάψουμε επιτέλους να τους πολεμάμε εγωιστικά και δίχως λόγο !
Να ψάξουμε εμείς οι ίδιοι να βρούμε τους ικανούς και να τους υποδείξουμε...
Να σταματήσουμε επιτέλους να εξευτελίζουμε ότι μας έχει απομείνει!
Σιωπή λοιπόν !

Nena- 99luft Balons

όψη

                                                   
                                                               photo

Oι σκέψεις μας εξελίσσονται μέσα απο την ταυτενέργεια των ετεροτήτων και απο την ταυτόχρονη αμφισβήτησή τους . Όμως , λόγω της γεννετήσιας συνηθειάς μας να αντιδρούμε (διαρρήδην-όταν ο εγωισμός μας γίνεται ταγός!) σε επιβεβλημένες αξιωματικές  ανα(συμπερι)φορές , που ενισχύεται απο την ταυτόχρονη αγνωσία μας(ανέγνωροι εκ προιμίου),
αυτή η ίδια η ετεροτητά μας α-πορεί. 

calexico - all the pretty horses

Σπάρταθλον 2011

Ένα μπράβο στους Σπαρταθλητές,
σ'αυτούς που ξεκίνησαν και
σ'αυτούς που θα τερματίσουν !

Στα παρασκήνια βλέπεις καλύτερα..

photo

Χειμώνας έρχεται λέμε και τρέχουμε για να κρυφτούμε

μέσα στα σπίτια μας ,

μες τα μπουφάν ,

μεσα σε χνώτα και ανάσες μας οικείες,

μέσα σε γνώριμες ή άλλες αγγαλιές,

μέσα σε ότι μας καλύπτει : στο σώμα μα

και στην ψυχή.....
και το xειμώνα τον φοβούμαστε

γιατί η φύση ορθώνει ανάστημα, λιγάκι αγριεύει..

όμως περσότερος  ο φόβος μας μήπως

οι άλλοι μας ξεχάσουν ,

μήπως και δεν αναζητήσουν

τη δική μας αγγαλιά ως πιο ζεστή απ'όλες !

κι'ο φόβος μας παντρεύεται με τον εγωισμό

κι'η λογική με το παράλογο συμπλέουν κι'αποφαίνονται :

Ναι ! ο Χειμώνας είναι λίγο εχθρικός

και σα να θέλει να σε κάνει να ξεχάσεις του

καλοκαιριού τις τρέλες , σε φοβερίζει τάχα πως

αν δεν προσέξεις θ'αρρωστήσεις και αν δε δουλέψεις δε θα φάς!

Όμως αν μείνεις λίγο εκεί στα παρασκήνια,

θα δείς

 πως η αλήθεια είναι κάπου μες τη μέση!

David Garrett Brahms Hungarian Dance No. 5

Bruce Springsteen - Oh Mary Don't You Weep

post scriptum

μόνο που ξέχασα να σου πω ευχαριστώ...

το περισσότερο που μπόρεσες να πεις
λίγο πριν κλείσεις την πόρτα πίσω σου (γιατί ίσως πίστεψες
πως οι πόρτες είναι για να κλείνουν)
ήταν : έχουμε (τον παράδεισο που)- ότι- μας αξίζει !

μα και βέβαια !

τούτο δεν ήταν διαπίστωση σπουδαία,
ούτε είναι αφορισμός που βγαίνει στην οργή μας ..
τούτο είναι το πιότερο όμορφο απ'όλα :
"εμείς μες τον παραδεισό μας "
και όταν βγαίνουμε απο κεί είμαστε έτοιμοι,
όσο κι'άν έξω είναι κόλαση,
όσο τραχύς και δύσκολος ο πόλεμος
τόσο τρελή η ανάγκη μας να στρέφουμε το βλέμμα μας στα μέσα μας.

Το περισσότερο που μπόρεσες !
μα δεν κρατώ κακία,
έμαθα βλέπεις να κρατάω τα καλά
και ευτυχώς αυτή η ζωή που δεν ξεχνά,
με ανταμείβει γενναιόδωρα.

Εκδίωξη απο τον παράδεισο

                                                                                 photo

Φοβούμαι πως δεν προσέξαμε όσο έπρεπε και

τώρα πληρώνουμε το τίμημα : διωκόμαστε άλλη μια απο τον παράδεισο ,

κι'εκεί που τρέχουμε εμάς να περισώσουμε πάνω στις γυαλινές μας γόβες

έρχεται μπόρα  μα,

ούτε κανείς μας σκέφτηκε  πως εκεί έξω απ'τον παράδεισο

ίσως να'βρεχε για μέρες ,

για χρόνια  ,

για αιώνες !

κρυφοκοιτάζουμε στα όπισθεν και ούτε δάκρυ δεν υπάρχει για να αφήσουμε,

ούτε συναίσθημα,

ούτε οίκτος για τον δίπλα που πεθαίνει..

"για το τομάρι μου μιλάμε..ή θα το σώσω ή εγώ ο ίδιος θαρρετά το θανατώσω ".

κι'άμα σκεφτόμαστε τα λάθη στον Παράδεισο μετανοούμε μα δεν υπάρχει λόγος..

τώρα πια είμαστε διωγμένοι..

κι'αυτό δεν είναι για ν'αλλάξει..

αυτή η δεύτερη φορά είναι πιο βίαιη απ'την πρώτη ,

και μες τη φούρια του διωγμού ούτε θρησκείες κουβαλάμε στην καμπούρα μας

ούτε αξίες , ούτε τίποτα.

κι'ο φόβος ο άφοβος..

                                                            photo                                              

τέταρτη μέρα και έψαχνα γύρω μου

να βρω τι φταίει..

ούτε που σκέφτηκα πως φταίει η σιωπή σου..

αυτή η εντύπωση της μοναξιάς μας - μες τη  ζωή και ως το θάνατο-

στρεβλή και ανάποδη μας κατατρύχει,

κι'ο φόβος όρνεο, θεριό ανήμερο 

μας κάνει αδύναμους κι'όλο μας πείθει:

για τη δυναμή μας που είναι γυάλινη,

για τη δυναμή του που είναι ατσάλινη.

Φόβος του φόβου είναι  η ελπίδα μας

και η ευτυχία είναι ασπίδα μας.

Δε σβήνει ο πόνος ,

μα σβήνει ο φόβος που φέρνει ο πόνος,

και όταν έρθει πάντα ακάλεστη η σταναχώρια

η δυναμή μας στο φόβο ορθώνεται άμα μπορέσουμε

φόβο και πόνο να ξεχωρήσουμε ,

δε μας τρομάζουνε αυτά τα δυο σα ζούνε χώρια.

δυο οι ανάγκες μας..

                                                                                photo                                                                

                                                  Τι να πούμε για τις ανάγκες μας ?

τόσο που τις επικαλούμαστε ξεχνούμε πως

όσο και να τις αυγαταίνουμε  κείνες  θα'ναι για πάντοτε ζευγάρι

κι'ούτε που να χωρίσουν σκέπτονται!

Μια η επιβίωση -βρόση και πόση τη λέν αλλιώς- και 

η άλλη το συναίσθημα -αγάπη και συντροφικότητα.

Λίγο χρώμα...

                                       

                                                               photo

Μπλέ : χρωματικά συμβατό με άλλα δύστροπα χρώματα.

Λευκό : δεν είναι διόλου επιθυμητό απο μόνο του ,

            (στη χώρα μας έτη πολλά , αιώνες τόσους νυμφευμένο με το μπλέ!).

Πράσινο : το ενεργητικό.

Κόκκινο : το πολεμοχαρές αλλά και σύμβολο του έρωτος και της αγάπης!

Ρόζ : κοριτσίστικο της παρθενίας.

Γαλάζιο : του ουρανού και της θάλασσας..

Κίτρινο : το ερωτηματικό,

και Μαύρο το μυστήριο.

Μια ζωγραφιά

photo

Ερωτευμένη κι'ευτυχισμένη

κι'η ευτυχία

καλά κρυμμένη,

μέσα σε στίχους

σε εικόνες

σε ήχους,

σε μάτια αστέρια

σε δυο χέρια...

τέσσερα χείλη

τα δυο  να λένε

λόγια του έρωτα

κι'ότι ποθούν,

δυο να φυλάνε

τα λόγια που έρχονται

προτού χαθούν.

Σειρήνες

                                                               photo

        

Σειρήνες σε ροζ κοράλλια τόσο μεγάλα που δε σ’αφήνουν να τις δεις και αναρωτιέσαι απο πούθε οι φωνές ....

Σειρήνες οι προεκτάσεις της παρουσίας σου που αναστατώνουν της φύσεως τη γαλήνη,

κι'όταν το σκέπτεσαι λες.. φταις  που’σαι όρθιος και περπατάς,

και μποδίζεις τον αέρα να περνά απ’τη μεριά που στέκεις…

για τούτο η φύση σ’εκδικείται !

Σειρήνες που μεγαλώνουν και γίνονται γριές και παύουν να’ναι όμορφες και ας μην τις βλέπεις διαισθάνεσαι τη γέρικη κοψιά τους , τα βαθουλωμένα μάτια τους , τα γκριζόασπρα μαλλιά τους και τα ζαρωμένα χείλη τους που μποδίζουν τη φωνή τους να βγει γάργαρη όπως τότε που κρυμμένες στα ροζ κοράλλια, τρελαίνανε το νου των ανθρώπων..

Σειρήνες οι σκέψεις μας γερνάνε μόνες κι’ας φροντίζουν πριν ζαρώσουν να μοιράζονται....

Σειρήνες οι γνώσεις μας που όλο φωνάζουν τάχα σπουδαίες να σου πάρουνε το νου , μα μοναχά είναι όμορφες όσο είναι νέες , φρέσκιες και ζωντανές…

Σειρήνες οι έρωτες και γρήγορα γερνούν και κυρτώνουν κι’αφορίζουν συνεχώς ..

Σειρήνες οι αλήθειες μας που συνεχώς φωνάζουν όμως κανείς δεν τις ακούει και γερνάνε πικραμένες και ζαρώνουν κι’ασκημαίνουν την ψυχή.

                                   

nuda veritas

Παραπάνω απ'όσα γυρεύουμε έχουμε , όμως

πέπλο θαμπό καλύπτει τον πλούτο της περι-ουσίας μας,

τέτοιο που να μας κάνει να θέλουμε ξανά και ξανά τα όμοια μ'εκείνα που'χουμε,

γιατί στο σύθαμπο, η απόχτηση υπερτερεί της κατοχής και

η λήθη , της αποχτήσεως ιέρεια , αφορίζει ότι παρήλθε.

Αμφιβολία και βεβαιότητα

                                                 

          

Θα μπαίναμε σε φυσικές περιπέτειες με τούτο δω το προϊόν της αμφιβολίας μας .

Ενώ στην αρχή πιστέψαμε πως με την αμφιβολία λύνουμε πραγματικά τις απορίες μας , διαπιστώσαμε στη συνέχεια πως η αμφιβολία «έδινε πάσα» στην απομόνωση και στην αποξένωση από τους λοιπούς κοινωνούς μας ,καθώς βρίσκανε εξαιρετικά δύσκολο το εγχείρημα να αιτιολογήσουν τα δεδομένα τους τα οποία δέχτηκαν αδιαπραγμάτευτα επειδή βόλευαν τον τρόπο ζωής τους  .Τι να λέγαμε λοιπόν  σ’εκείνους ? να γκρεμίσουνε τον κόσμος τους διότι ο δικός μας προτεινόμενος θ α  μ π ο ρ ο ύ σ ε να  είναι καλύτερος ? και που το ξέραμε εμείς αυτό ? αφού υποθέσεις κάναμε, υποθέσεις που ενδεχομένως να οδηγούσαν και σε αδιέξοδο . Ωστόσο δε θα μπορούσαμε να καταδικάσουμε ποτέ τον φόβο αυτών των ανθρώπων που ευρίσκουν συναισθηματική ασφάλεια ή  παραισθησιογόνος ευτυχία  σε  αδιαμφισβήτητα πιστεύω , ιδεολογίες , δόγματα , αξίες ή ακόμα ακόμα και σε  κοσμοθεωρίες , διότι όπως σωστά έχει ειπωθεί  :   Μην αμφιβάλεις ποτέ για κείνον που σου  λέει ότι  φοβάται …

Μάθαμε λοιπόν να ζούμε με το φόβο τους και να αποκρύπτουμε  τεχνηέντως τη διάθεση μας να αμφιβάλουμε για τις επιλογές τους διότι τελικά η ευτυχία τους έστω και παραισθησιογόνος ,έστω και αυταπάτη μοσχοβολούσε έρωτα κι’ αγάπη …το ποθητό..το ποθούμενο!

ψέμα-φόβος-επιθυμία

                                                                     photo

Μολονότι μιλώ με πάσα ειλικρίνεια , σήμερα επιθυμώ να πω ένα μεγάλο ψέμα, όχι σε κάποιον για κάποιο λόγο αλλά στον ίδιο μου τον εαυτό..ένα ψέμα πέρα από κάθε απλοϊκό ρεαλισμό  που να αναιρεί τις περισσότερες αλήθειες που έφτιαξα για να ζήσω όπως όλοι οι λογικοί άνθρωποι και έννομοι πολίτες Είπα λοιπόν να έβρισκα τρόπο να έπειθα τον εαυτό μου ότι γνώριζα κάτι που δε γνώριζα : ότι η ζωή μας είναι ο προθάλαμος για μια άλλη ζωή , ότι η εμφάνιση μας είναι ένα κουστούμι που τυχαία επιλέχθηκε για να φορεθεί από εμάς (πόσο πολύ φαίνεται να μας επηρεάζει το ρούχο που φορά η ψυχή μας , που το στολίζουμε  για να το κάνουμε ακόμα πιο σπουδαίο  και ….η ψυχή μας μαραζώνει καθώς είναι κρυμμένη μέσα εκεί  και μοιάζει να ατροφεί , να γέρνει..και έτσι κυρτή και γέρικη μόνο το θάνατο προσμένει- κι’αυτός ακόμα ασυνεπής άλλοτε περιμένει  το κουστούμι να παλιώσει , «να κρεμάσει», να ρυτιδώσει ,να χάσει κάθε ομορφιά  , ν’αποζητά το θάνατο από μόνο του ..κι’άλλοτε έρχεται νωρίς όταν το ρούχο είναι ακόμα νέο κι’όμορφο ).

Μ’αυτό το ψέμα ίσως άλλαζα , ίσως γινόμουνα πιο λεύτερη ,να τριγυρνούσα εδώ κι’εκεί άλλοτε να έμενα και να έγραφα αφηγήματα για τόπους που θα έβλεπα , άλλοτε αστείες παρωδίες και ωραία καταλόγια , μετά να γύρναγα για λίγο στην αρχή  ,κι’ύστερα πάλι να συνέχιζα με τα φτερά που έχω να πετάω..

Άμα κατάφερνα να πείσω μια στιγμή τον εαυτό μου , ίσως να το’βλεπε η ψυχή και ν’αναθάρυνε , να λαμποκόπαγε και με το θάμβος της να παρεκκλίνει ο θάνατος και να ξεχνά να σταματά στην πόρτα μας.

Άμα κατάφερνα ένα ψέμα , θα νίκαγα κι’αυτή την ίδια μου αδυναμία να μη μπορώ να λέω ψέματα.

νοεί-ματα

                                                               photo

Μένουμε μ'εκείνες τις πιθανότητες που γεννά το μυαλό μας με τα λίγα που γνωρίζει και τις παντρεύουμε ενίοτε με τις αντίστοιχες των άλλων ενώ ταυτόχρονα επιχειρούμε να αποδείξουμε ότι ο δικός μας νούς γεννά περσότερα απ'των άλλων.Το πάντρεμα των πιθανοτήτων δε φέρει πάντοτε το επιθυμητό διότι και με τούτο πειραματιζόμαστε -υπάρχει πάντα το "λιγότερο επιθυμητό", το "περισσότερο επιθυμητο" κ.ο.κ (μέχρι να αποκτήσουμε το πλέον επιθυμητό στη σειρά προτεραιοτητός μας , έχουμε κάνει εκ νέου διαβάθμηση και τούτο το όρισμα τέλος δεν έχει).
Ο κορεσμός έρχεται μονάχα όταν το κορμί μας ζαρώσει τόσο που δε θα βλεπόμαστε πια και τότε λέμε: αρκετά εγώ με τις πιθανότητες ,κατάφερα πολλά και τώρα πια η πείρα μου είναι το μείζον απόκτημα και τόσο σπουδαίο ώστε να πρέπει  να το μεταδώσω (μπούρδες!).
 όλο στην αρχή βρισκόμαστε , ένα tabula rasa που το γεμίζουμε με σκουπίδια πολλαπλής χρήσεως.
Η γνώση που λαμβάνουμε είναι αναπαραγωγή της γνώσης πρότερων γνώσεων με κύριο στόχο την αποκάλυψη της μιας και μόνης αλήθειας - μα πως γίνεται να δοκιμάζουμε νέες γεύσεις με το στόμα μας γεμάτο υπολείματα τροφών ?
Γενναίες οι βλέψεις μας  για το σακί με κόκκαλα που κουβαλάμε μαζί με την αβεβαιότητα που μας κληροδότησε το σαρκίο μας για τη ζωή και το θάνατο μας (ένα "εν οίδα" όπου το "εν" συνήθως το παραλείπουμε).
Αυτό που ξέρουμε ταλαντεύεται ανάμεσα σε 24 γράμματα τα οποία μπερδεύουμε σας τραπουλόχαρτα και με αυτά φτιάχνουμε νόμους, κανόνες,ορίσματα,αμαρτίες , αρχές,εικόνες,ιστορίες,εχθρούς,πολέμους κ.α
Ο πόλεμος γεννάται απο τα 24 γράμματα , όμως αρκούν 4 για να ορμήξουν οι αντίπαλοι..
Να ! τέτοιοι είμαστε!
Και για το φόβο, τι να πει κανείς για το φόβο  μας , αυτός μας άγει και μας φέρει, μας γεννάει και μας πεθαίνει, μας ανασταίνει και μας απειλεί.Ο φόβος είναι ο κανονιστής της ζωής μας , κι'εκεί πάνω στους κανόνες έρχονται οι ήδη χρεωκοπημένοι (αυτοί που έχουν χάσει ότι δε θα κερδίζανε λόγω της προσποιησής τους-προσποιούνται Αγνωστικισμό διότι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι κουβαλάνε κάτι περσότερο απο σάρκα, κόκκαλα και αίμα), ξέρουν δήθεν πως να επιβάλλονται με μαεστρία περίσσια στο φόβο τον άγνωστο.Κι'εμείς εκεί θα σταθούμε εμβρόντητοι δίχως να μπορούμε να επιλέξουμε αν θα τους πιστέψουμε ή όχι , ώσπου κάποιοι απο μας θα τους πιστέψουν...και κάπως έτσι ξεκινάμε να κατρακυλάμε άλλος απο εδώ και άλλος απο κει σε ανηφοροκατήφορους που  εμεις οι ίδιοι φτιάξαμε τάχα να μας διευκολύνουν χωρίς να λόγίζουμε πως έτσι ογκώδης που είμαστε δε θα μπορούσαμε ποτέ την ανηφόρα.
Φτάνουμε λοιπόν να προσδοκούμε ένα τέλος διαφορετικό απο αυτό που ο φόβος μας προσδιορίζει,
προσδοκούμε μια τρόπον τινά "θανατογέννεση"...
Δυστυχώς οι εικόνες που έχω στο μυαλό μου , στη φαντασία μου και στο οπτικό μου πεδίο δε φτάνουν για να προσδιορίσουν επαρκώς τη βαθυτέρα επιθυμία μου καθώς η άβυσσος που κείται μέσα μου δεν έχει χρώμα , εικόνα και οσμή και 
όσα ξέρω να λέω είναι μονάχα συνδυασμός των 24 γραμμάτων της αλφαβήτου.

Όταν το finale σε βρίσκει κατακαλόκαιρο….



photo 

                                                  

Πόσο δύσκολο να βλέπεις μια ταινία να τελειώνει,

Πόσο θα επιθυμούσες να μην τελειώσει αυτή τη φορά,

Πόσα happy or not happy end σε έχουν αφήσει να παλεύεις με την τελεολογία των γεγονότων-πραγμάτων..

Πόσο ανέτοιμοι είμαστε κάθε φορά να δεχτούμε τους τίτλους τέλους…

Η εσωτερική μας αυτή αδυναμία πηγάζει από την αντίστοιχη αδυναμία μας (που φτάνει στα όρια του τρόμου) να δεχτούμε το δικό μας τέλος, τη δική μας λήξη της πραγματικότητας που βιώνουμε και που τις περισσότερες φορές συνδέεται με το απροσδιόριστο (ως υπαρξιακό ) γεγονός του θανάτου.

Οι αδυναμίες μας είναι συσχετιζόμενες μα ωστόσο τις ερευνούμε αυτόνομες , ανεξάρτητη τη μια από την άλλη και τούτο ίσως είναι το μεγάλο λάθος.

Ακόμα και οι ταινίες με happy end μας λυπούν διότι το ευτυχές τέλος της υποθέσεως δεν υπόσχεται και  ευτυχές τέλος της ζωής των ηρώων το οποίο και θα θέλαμε πραγματικά,

Οι ταινίες με μη ευτυχές τέλος είναι ο φόβος μας προσωποποιημένος ..

Και στις δυο περιπτώσεις το finale  μας βρίσκει ανέτοιμους και περισσότερο φοβισμένους.



Φεγγάρι Αγάπη Χωρισμός-Μανωλης Λιδακης

και ποιός σου είπε πως δε σε βλέπω ?..



photo

Σ'ένα σωρό αποκαϊδια ιδεών σπέρνουμε και θερίζουμε.
Τη μια η σοδιά ικανοποιεί τις προσδοκίες μας -εφήμερες κι'αυτές , με το στανιό να μείνουν λίγο περισσότερο-και την άλλη μας φωνάζει να σταματήσουμε να ξήνουμε τη ράχη της(γιατί ετούτη η γη αρνείται πια να μας ποτίζει και να μας ταϊζει).
Ένα σωρό γενιές βασίσανε την υπαρξή τους
 στο οξυγόνο του πλανήτη μας,
ένα σωρό ζωές και θάνατοι γράψαν την ιστορία μας,

 ένα σωρό μελέτες ,
πειράματα, υποθέσεις που γίνανε πραγματικότητα,

πραγματικότητες που στάθηκαν αδύνατο

να κρατήσουν στις πλάτες τους
τα όνειρα τόσων ανθρώπων - επειδή τα ονειρά τους ήταν διαφορετικά, ενίοτε ασύμμετρα
αντιμαχόμενα και τις περισσότερες φορές αδιάλλακτα και αδιαπραγμάτευτα.
Τόσες οι ασυμφωνίες σε τούτο τον πλανήτη ,

όσες οι αδυναμίες μας

και ακόμα περισσότερες
οι φωνές απο τις σιωπές μας -

που αντί να σιωπούν φωνάζουν δυνατότερα .
Η παράνοια ηγεμών των απανταχού αδυνάμων -

τόσο που τούτη η απολυταρχία γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας.
Λύσεις δε βλέπουμε γιατί πάσχουμε απο χρόνια τύφλωση.
Λύσεις υπάρχουν αλλά μας πείθουν συνεχώς πως

αναμεσά σ'εκείνες και σ'εμάς υπάρχει ένα βαθύ ποτάμι..

και πως να το περάσουμε ,

τυφλοί όντας ?
έτσι μάθαμε να ακούμε τις εντολές

των θεραπόντων ιατρών μας (επιστήμονες άνευ διδασκάλου)..
Η λύση μπορεί να είναι δίπλα μας , λέμε κάποιοι απείθαρχοι χαμογελαστοί αμφισβητείες...
μπορεί να μην υπάρχει καν ποτάμι..
και μπορεί να μην είμαστε τυφλοί
και οι εικόνες που βλέπουμε να μην είναι καθαρές εικασίες

ή κάποιου είδους virtual trip!
Η λύση είναι δίπλα μας αρκεί να πιστέψουμε πως δεν είμαστε ασθενείς.
Ποιός όμως θα μπορούσε να μας πείσει για κάτι τέτοιο ?
ο ένας τον άλλο και κάπως έτσι : εγώ τον διπλανό μου ,
ο διπλανός μου το διπλανό του κ.ο.κ
έτσι όπως γίνεται συνήθως με τις αλήθειες

που δεν παίζονται στην τηλεόραση και που

δεν διαφημίζονται στα ΜΜΕ ,σε αφίσες στο δρόμο ,
σε ηλεκτρονικούς πίνακες , σε φωτεινά αερόστατα κ.α
έτσι κάπως μπορούμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό
όπως : το να μάθουμε να ακούμε όλες τις φωνές και όλες τις σιωπές

Η δύναμη του καθρέφτη

                              

                                           photo                                 

Πλησίον του παλαιού καθρέφτη

μια γελαστή φυσιογνωμία

αναρωτήθηκα γιατί δεν βρισκόταν εμπρός του

αλλά πριν ολοκληρώσω τη σκέψη μου

μου δόθηκε η εξήγηση ..

μια μητέρα δυνάστης που μόλις διέγνωσε ότι αυτό το υπέροχο

χαμόγελο της κόρης χαρίστηκε σ'έναν άγνωστο (σ'εμένα)

άγγιξε τον ώμο του παιδιού της δήθεν για σκοπό-

στην ουσία επρόκειτω να ακολουθήσει μια τρομερά επίπληξη :

"ο καθρέφτης δεν είναι για να στεκόμαστε με τις ώρες" της έλεγε ξανά και ξανά

"και αν θές να ξέρεις , ο ναρκισσισμός και η ωραιοπάθεια είναι αδέρφια

του εγωισμού και του αυτο-έρωτος...αμαρτία μεγάλη"..

η γελαστή φυσιογνωμία που γνώρισα τυχαία όσο κι'άν ήθελε να ξεφύγει απο τούτες τις νουθεσίες
ήταν αδύνατο.. και όπου έβλεπε καθρέφτη χαμήλωνε το βλέμμα της ,λες και μέσα εκεί ελλοχεύουν αμαρτωλά πνεύματα με υπερφυσικές δυνάμεις !

κάποτε την ξανασυνάντησα, χρόνια μετά, και όταν τη ρώτησα μου είπε :

"αγόρασα ένα σπίτι όλο καθρέφτες και είναι τόσο όμορφο ..κρίμα που η μητέρα μου δεν ζεί πια να το θαυμάσει. ..αν της εξηγούσα ..ίσως και να της άρεσε!"

Θυμοσοφίες



photo 


Παλαιοτέρα σοφία υποδείκνυε :

Όστις ικανότερος , τουτέστιν και εμπειροπόλεμος , οφείλει μεριμνά δια την ημετέραν σωτηρίαν , παίδευσιν και  ευδαιμονίαν.

Νεοτέρα σοφία υποδεικνύει :

Όστις ικανότερος , οφείλει  εφευρίσκει ορθοδόξους διεξόδους δια το κοινόν όφελος εν τω μέσω της ανοητοκρατίας   καθώς και να κρύπτει εαυτόν ίνα μην τον καταπατούν.

Και όπως λένε , όλα είναι δρόμος..

the photo

                                                           

Τώρα που η Ελλάδα φλέγεται

γεμίσαμε σοφίες

έξυπνα αποφθέγματα

και ειδήμονες σωσίες.

Τώρα που η ανάγκη των πολλών

όμοια πάει να γίνει

γυρεύουμε όλοι σύσσωμοι

ένα άμοιρο διοικητή

να λάβει την ευθύνη.

Ωστόσο μέχρι να βρεθεί

στη θέση του διοικητή

κάποιος χριστός πολίτης,

ψάχνουμε κρύπτες θυσαυρούς

χρυσές φωλιές , χρυσούς σταυρούς

οδούς της σωτηρίας,

εν μέσω εκεχειρίας.

Αντάρα κι'αναταραχή

βοή , τρομοκρατία

αυτή η εικόνα επικρατεί

στα σοβαρά

στ'αστεία.

Μα οφείλω να'μαι ειλικρινής

του φόβου και της προσμονής

αδέρφι ας έχω γίνει

για όλο τούτο το κακό

έχω κι'εγώ ,πως να το πω

μια τόση δα ευθύνη.

Όμως για δες με προσπαθώ

εμπράκτως να εξιλεωθώ

και μη μου λές πως είναι αργά

γιατί ένας δαίμονας βλογά

όσο παλεύω να μπορώ

με το Θεό να μετρηθώ.



"Kάλλιον αφτιασίδωτη υποτέλεια " Tου Χρηστου Γιανναρα

Προειδοποίηση ευχετική, για την αποφυγή χιλιοειπωμένων εξηγήσεων (και παρεξηγήσεων): H σημερινή επιφυλλίδα είναι αυστηρώς ακατάλληλη για ιδεολόγους εθνικιστές - οπαδούς του «ελληνοχριστιανισμού» του κοραϊσμού, του «εκσυγχρονισμού» ή όποιους άλλους. Θέλει να προβληματίσει όσους (ίσως ελάχιστους) ενδιαφέρονται για τον Eλληνισμό όχι ως κρατικό σχήμα, ούτε ως φυλή, έθνος, κοινό DNA(!) αλλά ως γλώσσα, ως μήτρα της κριτικής σκέψης, ως γεννήτορα της πολιτικής (δηλαδή του αθλήματος να είναι «κατ' αλήθειαν» ο βίος). Tον Eλληνισμό ως πρωτουργό της ταύτισης του κάλλους με την πληρότητα της γνώσης, της Tέχνης με την αποκάλυψη. Tο σενάριο το αυστηρώς ακατάλληλο για ιδεολόγους (άσκηση προβληματισμού και όχι ακόμα πρόταση πράξης) συνοψίζεται στην παιγνιώδη υπόδειξη που είχε κάποτε τολμήσει ο Mάνος Xατζιδάκις: «Nα φέρουμε τους Eυρωπαίους να μας κυβερνήσουν, ώστε να μπορέσουμε εμείς να ασχοληθούμε με τα ουσιώδη». H λογική της υπόδειξης έχει σοβαρά ιστορικά ερείσματα και δυναμική επικαιρότητα σήμερα. Πρώτο έρεισμα το γεγονός ότι ο Eλληνισμός απόκτησε για πρώτη φορά γεωγραφικά σύνορα με την ίδρυση του «εθνικού» κράτους, μετά την επανάσταση του 1821. (Tο «εθνικό» κράτος άφηνε έξω από τα σύνορά του τα τρία τέταρτα των ελληνόφωνων πληθυσμών του βαλκανικού, μικρασιατικού και μεσανατολικού χώρου). Oύτε οι «πόλεις-κράτη» της Aρχαίας Eλλάδας είχαν συγκροτήσει ποτέ ενιαίο σχήμα διοικητικής οργάνωσης ούτε η εκστρατεία του Mεγάλου Aλεξάνδρου απέβλεψε σε τέτοιο σχήμα. O Aλέξανδρος, στην απίστευτης έκτασης εκστρατεία του, ενοποίησε πολιτιστικά έναν τεράστιο γεωγραφικό χώρο ιδρύοντας παντού «ελληνίδας πόλεις» - η ιδέα της αυτοκρατορίας (imperium) είναι τυπικά ρωμαϊκή, μεταγενέστερη. Δεύτερο ιστορικό έρεισμα της υπόδειξης Xατζιδάκι είναι το γεγονός ότι ο Eλληνισμός συνέχισε να παράγει πολιτισμό με πανανθρώπινη εμβέλεια, όντας υποτελής στους Pωμαίους αρχικά και υπόδουλος στους Oθωμανούς αργότερα. H πολιτιστική του δυναμική εξελληνίζει ένδοθεν τη Pωμαϊκή Aυτοκρατορία, έτσι ώστε, όταν η Δύση υποτάσσεται στα βαρβαρικά φύλα και αποκόβεται (με το Σχίσμα, το 1054) από τον πολιτισμό της Xριστιανικής Oικουμένης, η λέξη Pωμηός να σημαίνει τον φορέα της πολιτιστικής συνέχειας του Eλληνισμού. Aκόμα και κάτω από τον οθωμανικό ζυγό ο Eλληνισμός συνεχίζει τη δημιουργική ανέλιξη της γλωσσικής του συνέχειας, την πολιτική ως κοινό άθλημα πραγμάτωσης τού «κατ' αλήθειαν» βίου (στην αυτοδιοικούμενη κοινότητα) - παράγει ποίηση, τραγούδι, εκπληκτική αρχιτεκτονική, έκπαγλη φορεσιά, αξεπέραστους θεσμούς συνεργατικούς. O Eλληνισμός τελειώνει ιστορικά με την ίδρυση του «εθνικού» κράτους. Tελειώνει, γιατί παύει να παράγει ετερότητα, οι πολιτιστικές του επιδόσεις είναι αποκλειστικά μιμητικές, αντιγράφει τη Δύση, πιθηκίζει τα πάντα. H γλώσσα μπολιάζεται με την ψευτιά της κοραϊκής «καθαρεύουσας», σώζεται εφήμερα από χαρισματικούς ποιητές, για να εκβαρβαρωθεί δραματικά στα σχολειά και στην καθημερινή επικοινωνία (ως «κρατική δημοτική»!) τα τελευταία τριάντα χρόνια. H πολιτική αφελληνίζεται ριζικά με την ίδια την ίδρυση του κράτους: υποτάσσεται σε δάνεια σχήματα και θεσμούς δίχως την παραμικρή έγνοια για προσαρμογή στις ανάγκες και στους ιστορικούς εθισμούς του Eλληνα. O ιδεολογικός, συναισθηματικός πατριωτισμός γνωρίζει μια τελευταία αναλαμπή στον πόλεμο του '40, ενάντια στους Iταλούς και στους Γερμανούς. Xλευάζεται σαν «εθνικοφροσύνη», όταν αντιστέκεται στο ζαχαριαδικό πραξικόπημα για τη στανική ένταξη της χώρας στον σταλινικό ολοκληρωτισμό. Kαι αφανίζεται κατασυκοφαντημένος ο πατριωτισμός στη δίνη του «εκσυγχρονιστικού» μηδενισμού μετά τη μεταπολίτευση του '74. Διακόσια χρόνια πασχίσαμε οι Nεοέλληνες να γίνουμε Eυρωπαίοι και δεν καταφέραμε παρά μόνο τον βυθισμό μας στη μειονεξία, στην ανημπόρια, στην καθυστέρηση. Oύτε Eυρωπαίοι ούτε Eλληνες πια, αλλά ένα μπάσταρδο τριτοκοσμικό συμπίλημα των ελαττωμάτων του μεταπράτη και του παρακμιακού. Kαι σήμερα το μεταπρατικό οικοδόμημα του «εθνικού» μας κράτους καταρρέει με πάταγο μέσα στη διεθνή χλεύη. Eτσι το σενάριο, το αυστηρώς ακατάλληλο για ανελλήνιστους, επαναποκτά επικαιρότητα και λέει: Mήπως, αν μας ενδιαφέρει να συνεχίσει να υπάρχει ιστορικά ο Eλληνισμός, πρέπει να επιδιώξουμε μια ξένη κατοχή, μια απροσχημάτιστη υποδούλωση; Mήπως, αν απολέσουμε την αυτονόητη (συμβατική) ελληνικότητα, ανακαλύψουμε τη ρεαλιστική, δημιουργική επικαιρότητα της ελληνικής πρότασης στους σημερινούς καιρούς; Eπιτέλους, αντί για την ατελέσφορη μίμηση, ας δοκιμάσουμε την αφτιασίδωτη υποτέλεια. O Kοραής ονειρευόταν Γάλλους και Γραικούς «εις εν έθνος, Γραικογάλλων»! Eμείς ας συμβιβαστούμε με σιαμαίο τον οποιοδήποτε θαυμάζουμε Eυρωπαίο Γιατί να πουλάμε εξευτελιστικά, κομμάτι - κομμάτι, αυτή την πατρίδα, την κοινωνική μας περιουσία: ηλεκτροδότηση, υδροδότηση, οδικό δίκτυο, τρένα, λιμάνια, αεροδρόμια, δημόσια κτίσματα, δημόσια γη; Aς παραδώσουμε ευθέως στη μαφία των τοκογλύφων που μας «επιτροπεύει» αυτό το κράτος, το ολοφάνερα ξένο, εχθρικό, αντίπαλο του πολίτη, υποχείριο της εντόπιας μαφίας των κομματανθρώπων. Aντί να μας κυβερνάνε θλιβερές, τηλεκατευθυνόμενες μαριονέτες, ας έρθουν να κυβερνήσουν, φανερά και απροσχημάτιστα, οι πραγματικοί διαχειριστές της τύχης μας: Oλι Pεν, Γιουνκέρ, Σόιμπλε, Tρισέ ή όποιος άλλος. Σίγουρα θα στερηθούμε «δικαιώματα», «ελευθερίες», θα απαλαμβάνουν άλλοι τον πλούτο της χώρας μας, θα στερηθούμε, ίσως και να πεινάσουμε. Aλλά τότε, δίχως κρατικές επιφάσεις και συναισθηματικές ψευδαισθήσεις, θα κριθεί στην πράξη αν η ελληνική πρόταση «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης, η ετερότητα του πολιτισμού των Eλλήνων, έχει τον δυναμισμό και τη γονιμότητα ενεργητικής μετοχής στο ιστορικό γίγνεσθαι σήμερα. Aν ναι, ο Eλληνισμός θα καρπίσει και πάλι πολιτισμό με πανανθρώπινη εμβέλεια. Aν όχι, θα εξαφανισθούμε αθόρυβα στα απόνερα του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» μας: της καταναλωτικής αποχαυνωτικής μονοτροπίας. Tο «εθνικό» κράτος θα επιβίωνε μόνο υπηρετώντας την οικουμενική ελληνικότητα.  πηγή   http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_05/06/2011_1295439

Green Day - American Idiot