Οι περιορισμοί γεννάνε ψεύδη

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα , δουλεύοντας στο μέρος του εγκεφάλου που περιοριστικά μου επιβλήθηκε από κατασκευής μου ,

επιχειρώ λεκτικές ακροβασίες και στην προσπάθειά μου να εντυπωσιάσω τους ημετέρους , παρουσιάζω κοινότυπες σκέψεις θαυμάσια λεκτικά δοσμένες τόσο που να παραπλανούν κρύβοντας καλά το απλοϊκό τους περιεχόμενο.

Οι ημέτεροι καθώς δεν αντιλαμβάνονται την ανούσια κατά τ’ άλλα διατύπωση

 επευφημούν πληθωρικά τον δημιουργό.

Έτσι το ψεύδος διαιωνίζεται.

edit by T.Papadopoulos

Aν και διαφωνούμε χαίρουμαι που συμφωνούμε στην ποιητική απόδοση μια έγνοιας γεμάτης  !

                                          edit by T.Papadopoulos

Ο εγωισμός μας εισβολέας , δολερός Δον Κιχώτης

ερωτεύεται τη ματαιοδοξία μας,

εκείνη σαλιαρίζει σαχλά με τη δόξα και το savoir vivre .

Κι’ αυτή η δόλια η φωνή που αναβλύζει

από τα σπλάχνα μας,

«μας χαλάει την ηρεμία»!

Κι’ όλο σκεφτόμαστε πως θα μπορέσουμε να τη σωπάσουμε.

Κάπου  εδώ αρχίζει ο μεγάλος μας κατήφορος.

                              

Κι’ όμως κρυβόμαστε πίσω απ’ τις ανθοδέσμες …

Τα λουλούδια…

Πόσο περίτεχνα καλύπτουν την ανάγκη μας !

Με μια μόνο λογική ομορφαίνουν την περίσταση.

Αν με ρωτάς , θα ‘τανε πιότερη για μένα η συγκίνηση

με δυο γραμμές επάνω στο χαρτί .

Τι θες να πεις μ’ αυτά τα άνθη ?

Πώς να συλλάβω αυτή τη γλώσσα που

κι’ ο ίδιος δεν την ξέρεις καθαρά?

Εμείς μιλάμε αλλιώς,

σου γράφω ότι θέλω να σου πω ψιθυριστά,

σου τραγουδώ ,σου ζωγραφίζω, σ’ αγκαλιάζω

κι’ όταν γελώ με την καρδιά μου σου λέω πως φχαριστήθηκα.

Πώς να τα έλεγα όλα τούτα μ’ ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα ?

Κι’ αν μάθω και τα χρώματα τι αλλάζει ?

Αν κάνω λάθος σ’ ένα χρώμα τι θα γίνει ?


Τα λουλούδια…


Πόσο όμορφα είναι να τα βλέπεις να ανθοβολούν στο

φυσικό τους περιβάλλον!

Στο βάζο του σπιτιού μου δεν τα θέλω,

δεν έχουν κάτι να μου πουν ,

γιατί εκεί αργοπεθαίνουν,

τι κρίμα να στολίζουνε το χώρο μας

λίγα άνθη μισοπεθαμένα !

Betty Blue OST La Poubelle Cuisine

Έτσι αδιάπτωτα μετρώ τις αντοχές μου

Τι είχα κι’έχασα ?
ότι δε χρειαζόμουν.
Τι δεν απέκτησα?
ότι δεν ήταν στόχος.
Τι λάθη έπραξα ?
κρυφό διδασκαλείο.
Κι’ύστερα αυθόρμητα :
Το μίσος , η αηδία της ζωής ?
παραπομπές σε έργα άλλων.
Αγάπη ,έρωτας ?
τίμια μου φέρθηκαν και συνεχίζουν.
Και για το γίγνεσθαι :
Παρόν φιλεύσπλαχνο , έντιμος θάνατος.

Flamenco | Amazing Dance by Joaquín Cortés

Πως ν'ανανήψω από τη μέθη του ρυθμού ?

  Ίσως και να μην χρειάζεται.

  Δε βιάζομαι ,

   η μόνη βιάση : για νερό κι'ανάσα.

edit by Aris Davoulos

Ομολογία

Φέρθηκα ανόητα .
Στο μέσον του καυγά έδειξα τον ανασφαλή μου εαυτό και αποκάλυψα όσες αλήθειες πηγαινοερχόντουσαν στο αυτό μέσον του κεφαλιού μου.
Αδιανόητο τελικά να μην αφήνεις τον άλλο να ζεί στο ψέμα του , στο αγγελικό του ψέμα καμωμένο από χρυσό και αλάβαστρο.
Η απροσδόκητη αλήθεια μόνο φόβο προκαλεί ,και κατόπιν ακολουθούν τα συμπαρομαρτούντα συναισθήματα ντροπής, οργής και αηδίας που οδηγούν σε συνώνυμες πράξεις , ενώ κάποιες άτιμες φορές φτάνουν έως το φόνο.
Φέρθηκα ανόητα και θέλησα να δείξω ότι δεν είμαι διατεθειμένη να αφήσω κανέναν γύρω μου να κοιμάται ήσυχος μέσα στον αγγελικό ψεύτικο κόσμο του.
Σκέφτηκα να αναφέρω την αλήθεια ακόμα κι’αν χρειαζόταν να μιλώ συλλαβιστά εξηγώντας ότι το παρόν ψέμα είναι παραβάν πίσω από το οποίο κρύβεται μια αλήθεια – αν είναι νέα και όμορφη θα είναι πιο εύκολο να εισακουστεί , χωρίς φοβερές απώλειες ,αν είναι γριά και ζόρικη απ’τις πολλές αναμονές εκεί θα γευτεί το έτερον ήμισυ μέσα στο ψέμα του μια πίκρα άνευ προηγουμένου.
Η δική μου ανοησία αφορούσε ευτυχώς νεαρά αλήθεια –γεγονός ωστόσο που δεν υπάγεται σε κανένα κανόνα τη στιγμή που λαμβάνει χώρα η αποκάλυψη :
«Αγαπημένε μου σε απάτησα δις»!
Δεν ήτο λόγος να το αποκαλύψω παρά μόνο αν το έντυνα με τη γλυκιά φορεσιά της μετανοήσεως , ρίχνοντας στα λόγια καθώς θα εξορύσσεται εκ του στόματος μου , τόνους μέλι.
«πρέπει να λέω την αλήθεια μόνον» θα ήταν το έμβλημα του αγώνος που θα ξεκινούσα από σήμερα.
Τίποτα δε θα με σταματούσε, είχα πάρει την απόφαση μου, και ήμουν έτοιμη να υποστώ τις συνέπειες των αποκαλύψεων μου.
Την αποκάλυψη μου ακολούθησε σιγή απεριόριστος, ώσπου αντί για θυμό και οργή -ως προδοσίας ξέσπασμα- ήρθα αντιμέτωπη με το εξής δυσεύρετο ξέσπασμα : "Το ήξερα αγάπη μου αλλά περίμενα τη μέρα που θα μου το αποκάλυπτες και είχα αρχίσει να μετρώ αντίστροφα .Ωστόσο ήξερα ότι θα μου έλεγες την αλήθεια, γι’ αυτό περίμενα ώσπου να σε συγχωρήσω! Δεν θα είναι βεβαίως εύκολο αλλά δε θα είναι και το δυσκολότερο του κόσμου."
Όλα τα πιθανά σενάρια που είχα στο μυαλό μου έμειναν στην αφάνεια ά-παιχτα . Οι υποθέσεις περί του πιθανότερου ξεσπάσματος παραμείναν υποθέσεις και η θέση μου εξαιρετικά δύσκολη διότι είχα προετοιμαστεί για το τέλος.Τώρα ποια η θέση μου ?
-Πες μου αλήθεια αγάπη μου , εσύ τι θα’κανες στη θέση μου ?
Προς στιγμήν αναρωτήθηκα μήπως με εμπαίζει ,αλλά δε φάνηκε να έχει ύφος εμπαικτικό.Κατά δεύτερον θα έπρεπε να απαντήσω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια , έτσι όπως ξεκίνησα.
Μα αν πω ότι αισθάνομαι θα τον επηρεάσω στην τελική απόφαση του!
Κι’αν λάβει αυτό που θα του πω πολύ στα σοβαρά?
Τι να απαντήσω άραγε ?
Μήπως να επέλεγα τη μισή αλήθεια για αρχή ?
Μήπως θα προκαλούσα ανηκέστως βλάβη εις τη υγείαν μου αν υπερβάλω σε δοσολογία αληθείας ?
Διώχνω τα δαιμόνια τα οποία υπό τη μορφή νεφελωμάτων καθυστέρησαν τη σκέψη μου , και απαντώ με σαφήνεια : «η αλήθεια είναι πως εγώ δε θα σε συγχωρούσα τόσο εύκολα» ,
Το είπα και άδειασα!
Τώρα βρίσκομαι στο έλεος των αόρατων ενόρκων .
- εντάξει !
- τι εντάξει ?
- εντάξει , εννοώ πως για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε η διαφορετικότητά μας , αυτή που φορές φορές μας ενώνει και άλλες μας χωρίζει.Σε συγχωρώ αλλά επέτρεψε μου να μείνω για λίγες μέρες μόνος για να παλέψω κι’εγώ με τα δικά μου δαιμόνια!
- Εντάξει
- Τι εντάξει ?
- Εντάξει θα σε αφήσω μόνο σου αφού μου το ζητάς …..μία εβδομάδα ?
- Μου φτάνει.
- Γειά
- Γειά .
Έξω από την πόρτα έμεινα μια ολόκληρη ώρα .Ένιωθα το κρανίο μου να συσπάται και να μου μεταδίδει τις συσπάσεις κι’εγώ δεν ξέρω πως , σ’όλο μου το σώμα.
Όταν ηρέμησα σκέφτηκα : Καλώς ήρθες στον κόσμο της αλήθειας!
Περπατώντας ως το κατώφλι του πατρικού μου σπιτιού , αναρωτιόμουν αν υπάρχει εγχειρίδιο που να αναφέρει ευθαρσώς τη δοσολογία της αληθείας που αντέχει η καρδούλα μας αλλά και τις περιπτώσεις εκείνες όπου η υπερδοσολογία επιφέρει κρανιοεγκεφαλικές βλάβες ή αντίστοιχα καρδιακά νοσήματα ανεπανόρθωτης αποκαταστάσεως !
Η δικιά μου αλήθεια σήμερα βρήκε τον τόπο της – και ευτυχώς δηλαδή διότι αν θα συνεχιζότανε και μεγάλωνε και γινότανε γηραιά , θα έπρεπε να ελαύνω προς πάσα κατεύθυνση για να μην δώ την πικρία της.
Μάζεψα τις σκέψεις μου , τις εναπόθεσα προσεχτικά σε μια θέση πρέπουσα και έγειρα το κεφάλι στο παιδικό μου προσκέφαλο ,
εκείνο ήταν εκεί και με περίμενε ,ένα ασφαλές καταφύγι από τη γέννηση ως τον ύστατο αποχαιρετισμό.

αφορισμός

Η βάση θα παραμείνει η ίδια : μη ντύνεσαι έτσι ώστε να κινείς υποψίες!

Η βάση διαβάλλεται :το ντύσιμο δεν παίζει κανένα ρόλο...το μέσα έχει σημασία και η ορμή που οδηγεί το σώμα σου σε ένα ρούχο!

Η βάση σείεται: όταν δεν ντύνεσαι δεν κινείς υποψίες, δημιουργείς φανατικούς εραστές !

Η λύση στα ερωτήματα μου : πόσο πάθος ?

Η ουσία της λύσης στα ερωτήματα μου : πάθος απεριόριστο , ακατεύθυντο , ασίγαστο , ερωτοτρόπο , μεταβαλλόμενο , αιώνιο , υπαρκτό
(στην αυλή του άλλου όπου μόνη μου αυτοπροσκαλούμαι...εκεί επιδίδομαι σε αγοραπωλησίες ανήθικες και δε σέβομαι παρά ότι μου ανήκει !)

Eσύ

Τόσα πράγματα ωραία μου χαμογελάνε.
Εσύ ομορφαίνεις τη μορφή μου καθώς περιμένεις
τις αχτίδες του ήλιου εσύ να τις στολίσεις πάνω μου
για να καθρεφτίζεις στα μάτια μου το πρόσωπο σου.
Με ντύνεις με τα ρούχα σου μα εγώ φοβούμαι μη μου πάνε
πιότερο από τα δικά μου.
Κλείνω τα μάτια να μη δώ.
Κλείνω τ’ αυτιά μου μην ακούσω τον καθρέφτη να περιγράφει
εσένα στη μορφή μου!
Ήλιε γλυκιέ γλυκόφωτε άκου πως ανήλεα φωνάζουν οι αισθήσεις μου
και ολοζώντανος ο οίκτος μου για μένα που θα μείνω ολομόναχη!
ήλιε γλυκιέ στου φεγγαριού το πέρασμα ζητώ να με παντρέψεις
με αυτό που ονειρεύεται η ψυχή μου
χωρίς τα στέφανα γενναία να με πνίγουν,
μονό λουλούδια και τραγούδια
κι ένα κατάμαυρο δαντελένιο μισοφόρι
που όλο θα χάνεται στο φως του ήλιου σαν χορεύω…
έρωτας θάνατος κι εκεί βαθύ πηγαδι..εκει μου πρόσφερες
αυτό που εσύ περίμενες μια ζωή , δυο ζωές!
σ 'ευχαριστώ που ήσουνα εκεί κι ας μη σε είδα
αρκεί που ένιωσα το τρυφερό σου χάδι πάνω στου στήθους μου την άσβεστη λαχταρά!

αφορισμός

Με λέξεις που δε γνώριζα έφτιαχνα εύηχες προτάσεις .Η μια λέξη απείχε από την άλλη όσο οι προτάσεις μεταξύ τους .Όμως περίεργο , για δες ! ταυτίστηκα με κείνα τα κενά που είχανε μείνει!

Η φύση φταίει

Προσοδοφόρα γη
μα αντί για σπόρους έβγαζε δολάρια
μ’ένα σχοινί στην άκρη περασμένο
σαν τα δολώματα που ρίχνουν οι ψαράδες.
Ο ουρανός την τάιζε με βόλι που φυτεύεται στο χώμα
κι’εκείνο φύτρωνε και γίνονταν οβίδες,
όπλα πολλά που ολούθε έσπερναν τον τρόμο.
Μ’αυτά και μ’άλλα λέγαμε πως μόνος του ο κόσμος κατρακύλησε,
η φύση φταίει,
ο ουρανός που τάιζε τη γη,
η γη που εγέναε συνεχώς,
κι’ή θάλασσα με τα κρυφά δολώματα.
Εμείς τι κάναμε?
Θερίζαμε,ψαρεύαμε και ζούσαμε προσμένοντας
με το κεφάλι χαμηλά.
- Αυτά που λέγαμε κανείς μας δεν τα πίστευε,
μήπως και τα πιστέψουμε τα λέγαμε.

Αδέσποτη παρατήρηση

Ήτανε πιότερο παράξενα μονάχη,
κανείς θα έλεγε πως περπατά σε ανοιχτούς ορίζοντες.
όχι τρελή μα ιδιαίτερη.
Ο τόπος τούτος δεν τη βόλευε,
γιομάτος αστραπές την αντιμάχεται.
- Σίχασε λίγο για ν'ακούσω την ανάσα της
- Κόπασε λίγο να χαιδέψω την ψυχή της.
Κι'όσο εκείνη θ 'αναπαύεται
θ'αποτολμήσω να διαβώ τους ανοιχτούς οριζοντές της.
Πλανεύτρα εικόνα ,
χίλιες λέξεις δε μου φτάνουνε.

Ludwig Wittgenstein

Kι'άλλο τραγούδι

Στο μουσικοπωλείο εκείνο σύσσωμοι περί τους τριακόσιους
διασκεδάζανε παρέα με αλκοόλ και με βαριά ρεμπέτικη βοή.
Η κομπανία ανέβαζε τις νότες και ενίοτε τις κατέβαζε
διάβαζε ως φαίνεται τα θέλω και τα όχι του μιχτού ακροατηρίου – κάτι σαν πύργος της Βαβέλ!
Έτσι είναι κύριοι οι σπουδαίοι καλλιτέχνες ,
άλλοτε πάνε χαμηλά τις μουσικές τους , τόσο που η άχνα τους ν’αγγίζει τις χορδές του ιλαρού ,
κι’άλλοτε τόσος οργασμός σε χορωδία που ξεσηκώνει όλους «σε μια πίστα από φώσφορο».
Σα θα βρεθείς εκεί μαζί τους μην κάνεις το σπουδαίο,
Γιατί κανείς δε θα σου δώσει σημασία,
χόρεψε πιες και πούλα την ψυχή σου όσο όσο ,
έτσι κι’αλλιώς δε θα τη χάσεις ,
στην πόρτα του φευγιού θα στη γυρίσουν πάλι πίσω.
Μη χολοσκάς γιατί κανείς δε νοιάζεται παρά να διασκεδάσει
αυτό που ο ίδιος κουβαλάει.
Κιόλο θα παίζουνε οι μουσικοί τραγούδια για το ευάρεστο κοινό τους.
Κι’εκείνοι θα χειροκροτούν ,
και μέσα στο πιοτό θα χολοσκάνε ,
και θα γιομίζουν την ψυχή τους με τραγούδια που είτε δάκρυο ή χαμόγελο τους φέρνουν !
Πάμε μαέστρο !

αφορισμός

Όσο δρόμο έχω,τόσο περπατώ νομίζοντας ότι το τέλος θα το φτάσω.
Αυτές οι ψευδαισθήσεις κάνουν τα όνειρα μου να αναπαράγονται.

by Davoulos Aris

Μια ιστορία αλλιώτικη

Στη μέση της μέρας σα να διέκρινα μια γνώριμη φυσιογνωμία να με προσπερνά όσο ανηφόριζα το δρόμο για το σπίτι μου. Όντας κυριευμένη από μια γλυκιά αφηρημάδα ,ούτε που πρόσεξα αν ήταν άντρας ή γυναίκα – τόσο βαθειά κλεισμένη ήμουνα στις σκέψεις μου που εμπαίζοντά τες τις γυρόφερνα σα να ‘χα κάνει μαζί τους μια μυστική συνομωσία που μου επέτρεπε να τις πειράζω , χωρίς αυτό να τις προσβάλει.
Κάποια στιγμή ένα σκούντημα με έκανε να στρέψω το κεφάλι μου προς τη μεριά του δεξιού μου ώμου και έκπληκτη διαπίστωσα μια γνωστή φυσιογνωμία, τόσο γνωστή που ένα απλό κοίταγμα αρκούσε για να χαϊδέψει απαλά τη μνήμη μου.
Ήταν η Διοτίμα , μια παλιά μου συμμαθήτρια και καλύτερη μου φίλη ,μια κοπέλα μικρόσωμη και «αεράτη» που μόλις που κατάφερνε κανείς να τη συγκρατήσει για λίγα δευτερόλεπτα στο οπτικό του πεδίο .Δε φαινότανε να την είχανε κάνει αλλιώτικη τα χρόνια ,τουναντίον συνιστά κατάδειξη μιας γλυκερής νίκης έναντι του χρόνου –πολέμιου.Για μια στιγμή τα βλέμματα μας συναντηθήκανε και ευθύς αμέσως λαμπερά χαμόγελα φωτίσανε και των δύων μας τα πρόσωπα – είναι πάντοτε εύμορφες αυτές οι συναντήσεις γιατί είναι σα να έρχονται τα παιδικά μας περάσματα να μας βρουν ,πόσο δε μάλλον όταν τα έχεις αφήσει πίσω περί τις δύο δεκαετίες.
Η χαρά μας ήταν μεγάλη τόσο που ξεχάσαμε που θέλαμε να πάμε.Μέσα στο συρφετό των λόγων και της επαναφοράς των παρελθόντων αναμνήσεων οδηγηθήκαμε στο πλησιέστερο καφέ.
Ενώ μιλούσαμε περιεργαζόμουν την μικροκαμωμένη αέρινη συμμαθήτρια μου ενώ ταυτόχρονα άκουγα τη συμπαθητική ιστορία της η οποία μπορεί να μην είχε βασιλόπουλο και άσπρο άλογο όπως σχεδιάζαμε στα παιδικά μας δωμάτια αλλά είχε ένα περίλαμπρο «μπορώ και καταφέρνω» το οποίο έκανε τη Διοτίμα να στέκεται εμπρός στην ψυχή σου και να σε μαγεύει!
Την άφηνα να μιλάει για αρκετή ώρα, ενώ συνεχώς σκεπτόμουν πως μπορεί να είναι από τους λίγους ανθρώπους που ακολουθήσανε το κάλεσμα της ψυχής τους ,που δεν είχε να κάνει με κοινωνικές επιταγές –όρους χαμένου βίου,με αξιοπρεπή φερσίματα φιμωμένων ανθρώπων, με παραδοσιοπληξίες και προγονοπληξίες , με ελαττωματικά κατεστημένα κενόσπουδων , με κατακρεουργημένες φιλοδοξίες πολύφερτων κοριτσιών…με μίζερα καλλωπίσματα ! Βάδισε η γλυκιά Διοτίμα κατά πως της πρόσταζαν τα μέσα της και δεν είχε άλλο σύμβουλο παρά της ψυχής της το πρόσταγμα – ήταν η μόνη προσταγή την οποία σεβότανε και στην οποία πειθαρχούσε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Τόσο με μάγεψε ο λόγος της –που πήγαζε από μέσα της- το απόγευμα κείνο ,που λίγο έλλειψε να τη ρωτήσω αν ήταν πέρα για πέρα αληθινή.
Η ώρα περνούσε και τα μάτια της συνέχιζαν να λάμπουνε καθώς η ομιλία της γινότανε πιότερο μελλιστάλαχτη.Κάπου κάπου,και ενώ ολοκλήρωνε μια εξιστόρηση της , με ρωτούσε αν μου άρεσε η ζωή μου,αν πίστευα στη δύναμη μου,αν κατάφερα αυτά που ήθελα , αν έχω όνειρα και στόχους για το μέλλον , αν αγαπούσα τον άντρα μου –εκείνη τον λάτρευε καθώς έλεγε – αν θα άλλαζα με κάτι άλλο τη ζωή μου ..και τόσα άλλα και με προβλημάτιζε κι’ενώ ζητούσα λίγο να σκεφτώ πριν της απαντήσω ,εκείνη μου’λεγε γελώντας : σαν τότε που έλεγες μάθημα και ενώ δεν είχες διαβάσει ζητούσες χρόνο ,κι’όταν σου δίνανε αυτοσχεδίαζες μια πάντοτε περίφημη απάντηση !
Έτσι ήταν πράγματι , συμφώνησα, ήθελα να μπορώ να εφεύρω κάτι που θα ταίριαζε σ’αυτό που ήθελα ν’ακούσει η δασκάλα!
Πόσα μου θύμισε και πόσο πολύ με προβλημάτισε στις λίγες ώρες έως να πιούμε τον καφέ μας .
Είπαμε κι’άλλα πιο σπουδαία, για φίλους που βλέπουμε που και που και για άλλους που χάσαμε τελείως .Και για τα φλερτ μας είπαμε ,για τα ομορφότερα αγόρια στο σχολείο και το θυμότανε για δες και μου το είπε πως πάντα σ’εμένα αρέσανε οι καθηγητές : «αυτοί που με ύφος καλλιτέχνη και οι άλλοι που θεότρελα μιλούσαν για κόσμους ανεξερεύνητους και πολιτισμούς αξιοερεύνητους»!
Τόσα που είπαμε μας βρήκε το σκοτάδι και έτσι όμορφα χωρίσαμε με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε σύντομα ανταλλάσοντας βεβαίως τα τηλεφωνά μας.
Ένα πράγμα που με εντυπωσίασε ήταν ο τρόπος που ορμώμενη από τη δική της ζωή προσπαθούσε να μου μεταδώσει αισιοδοξία και δύναμη , σα να ήξερε ότι τη χρειαζόμουνα στην παρούσα φάση της ζωής μου.
Πριν χωρίσουμε με χαιρέτισε λέγοντας μου : «ήταν σα να με κάλεσες γλυκιά μου φιλενάδα»
Ανταπέδωσα το γλυκό της χαιρετισμό και έφυγα.
Τις επόμενες ημέρες ακολούθησε μια εύνοια προς πάσα κατεύθυνση στη ζωή μου και η σκέψη μου όλο πήγαινε στην συνάντηση της προηγούμενης εβδομάδας.Τόσο πολύ όμως το πίστεψα που είπα να καλέσω τη Διοτίμα να της το πω.
Την επόμενη κάλεσα το τηλέφωνο που μου είχε δώσει και το τηλέφωνο σήκωσε η ηλικιωμένη πια μητέρα της .Χωρίς να της συστηθώ –αποφεύγω τις συστάσεις όταν αυτές μου κλέβουν χρόνο- ζητώ τη Διοτίμα και έκπληκτη εισέπραξα από την άλλη άκρη της γραμμής την αβόλευτη στη σκέψη μου απάντηση : Η Διοτίμα δε ζει πια παιδί μου ,έχει φύγει χρόνια πριν! Την ευχαρίστησα και κλείνοντας το τηλέφωνο ανακαλώντας ταυτόχρονα στη σκέψη μου τη συζήτηση της προηγούμενης εβδομάδας .Μια σκέψη μόνο μου’ρθε στο μυαλό : Η ψυχή μου ζήτησε βοήθεια και την εισέπραξε με τρόπο όχι και τόσο σύνηθες.
Κάπου μπερδεύτηκα στο χωροχρόνο , κάπου η συμπαιγνία της φύσης με το ασυνείδητο , κάπου θα λάθεψα το φανταστικό με το υλικό ,κάπου οι ζωτικοί μου πόθοι μ’αποπλάνησαν κι η προαναφερθείσα συνάντηση ήταν ένα παιχνίδι του μυαλού μου!
Ποιος ξέρει ! ίσως και να μη μάθω ποτέ.Ας είναι όμως ,ότι και να’ταν χόρτασε τη δίψα μου και έλαμψε μεγαλόπρεπα μέσα μου.

Kylie Minogue & Nick Cave - Where The Wild Roses Grow

αφορισμός

Γλυκιέ μου έρωτα το ξέρω πως κι’εσύ θα με αφήσεις,
Θα με χαρίσεις στην αγάπη ,ξέρει καλύτερα ως φαίνεται εκείνη τους ξεχασμένους του έρωτος να φροντίζει.

Origo mali - H ρίζα του κακού

Θηρία ανήμερα ανοίγουνε πληγές
στα πεθαμένα σώματα και αφού κατατρώνε
τις απονεκρωμένες σάρκες
περιφρονούν τ’απομεινάρια ,
έτσι όπως οι λαθραίοι κυνηγοί
περιφρονούν το μελλοθάνατο κυνήγι,
εκείνα τα θηράματα που τρέμουνε τις κάνες
όταν με βιάση στρέφονται στο μέρος τους.
Θηρία ανήμερα η φύση τα γεννάει
ώσπου οι συναναστροφές με άλλα θηρία όμοια τους
τα κάνει αδέκαστα, αιμοσταγή!
Ακόμα κι’όταν πετυχαίνουν αυτό που επιθυμούν
διακαώς : ευδαιμονία, ευτυχία,ευζωϊα ,
δε σταματούν να στέργουν κι’ άλλα περισσότερα,
όχι όμως πια για βρώση και για πόση
μα για ένα μόνο κραταιό παραλογισμό : Αυτό του τίτλου του αρχηγού των κοπαδιών,
Κ’εκεί αρχινάει ένας ανήλεος κατήφορος …
Ad gloriam
Ad fidem

Neil Young Old Man live in '71

αφορισμός

Πλήρωσα τόσες φορές το ίδιο εισιτήριο
Λες και θα επιβίβαζα το πολυδιάστατο του χαραχτήρα μου.

Hand in my pocket

Αυτή που όμορφα ονειρεύεται

Χαμένος στο πέλαγο
ο νούς της
έρμαιο του καιρού
και της πυξίδας

«δώς μου ένα βλέμμα
μια στιγμούλα,
για λίγο φώτισε το πέλαγο
με τα υπεροχά σου μάτια»

καθάρια η σκέψη της, άτρομη
οδηγεί το πλεουμενό της!
Και το κύμα το περιμένει !
Και τον αέρα τον συλλογίζεται!
Για τα καλά και τα άσκημα,
για τα άλογα και τα έλλογα
για τα αληθινά και τα ψεύτικα,

Και το βλέμα που δέχεται εγκάρδια
το κρατά εκεί δίπλα στο τιμόνι
να το’χει μπούσολα στο άγνωστο σκοτάδι.

Κι’ή προσευχή της αλλού στρέφεται
άλλο καλεί ,
κι’άλλο παλεύει να κερδίσει.

Πόσα κομμάτια γίνεται
για ν’αγαπάει όλα τα ταξίδια!
Πούθε πηγάζει η αγάπη η αστείρευτη
που αναβλύζει απ’τα μέσα της?

Μα να ! μεσούσης της θαλάσσεως
ο αέρας της με κύκλωσε!
Πνοή γαλήνια!
Ευχή της δίνω
να’χει πάντα καλοκαίρι.

αφορισμός

Ανοίγω τα πόδια για να γεννήσω κάτι καλύτερο από μένα.
Ανοίγω τα πόδια για να αποβάλω τα λάθη μου.
Κι’οσο γεννώ θεριεύω,
Κι’η περιπλάνηση ατελείωτη σ’αυτή τη μήτρα της σιωπής.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου ενός έτους

Συζητήσεις επί συζητήσεων,συνεντεύξεις , ομιλίες,εκτιμήσεις προθέσεων ενός νέου εκλεγομένου ,από ειδήμονες θεωρητικούς επιστήμονες καταρτισμένοι σε τί ?
Τεράστιος ο όγκος των γεγονότων υπέρογκες οι διαστάσεις των αναλύσεων αυτών!
Οι αλήθειες που γράφονται με λόγια απλά καταγράφονται ως ψευδής και παρουσιάζονται αλλιώτικα υπό το πρίσμα των “ειδικών επιστημονικών μελετών”.
Αλλαγή πολιτικής ηγεσίας =αλλαγή φρουράς
Πρόκειται για το ίδιο ακριβώς θεατρικό παιγμένο από άλλο θίασο!
Κι’άν αποτύχει?
Δεν πειράζει έχουμε και την ΑΕΚ που ανέβηκε κατηγορία!
Ποδόσφαιρο-πολιτική-τζόγος-κουτσομπολιό και δε βαριέσαι αδερφέ!
Εγώ ο Έλληνας τα ξέρω όλα! Μόνο που τώρα χρωστάω στην τράπεζα τις κάρτες και το σπίτι μου!
Εκλογική φιέστα! Εκλέχθηκε “ο δικός μας άνθρωπος”, “θα βολευτούμε”!!
Οφείλω να ομολογήσω πως πούλησα σε αξία αδιαπραγμάτευτα υψηλή τους στόχους μου για μια νύχτα στα μπουζούκια!
Οι “σοφοί” αναλυτές με κατηγοριοποιήσανε ως “υποκινούμενη μάζα”με δίχως συνείδηση!
Είμαι ένας έλληνας με κουλτούρα δυτική , εκλέγω τους αντιπροσώπους μου στο κοινοβούλιο και εκείνοι φροντίζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μου για μια ειρηνική και δίκαιη συνύπαρξη με τους ομοεθνής μου (και μη) εντός της χώρας μου!
..............................
είναι το ίδιο έργο επί σκηνής : εκλογές
και οι θεατές οι ίδιοι
πανευτυχής η πόλις!

Αφορισμός

Αλήθεια πόσο ακόμα θα παλεύω για να πείσω το κουφάρι μου πως όσο κι’αν περίφημα με ζέση το φροντίζω , κείνο θα χάσει τους χυμούς του , θα στεγνώσει,θα κυρτώσει και υποβαστάζουν θα γυρνά και θα καυχιέται πως κάποτε υπήρξε ρωμαλέο ?

Το μυαλό μου ζυγίζει και στο ζύγι βγαίνουν λιγότερα

Το μυαλό μου ζυγίζει και στο ζύγι βγαίνουν
λιγότερα, κάτι ξέχασα να υπολογίσω κάτι με βασανίζει,
αυτό που σα σφήνα εμποδίζει τα
περάσματα του νου, με βιάζει ,με πιέζει και περιφρονεί την ελευθερία μου.
Φωνάζω , κραυγάζω για να μ' ακούσει
κάποιος μα η φωνή μου βαριά και μήτε που
βγαίνει προς τα έξω!
Το μυαλό μου κάνει κύκλους γύρω από την
ελευθερία μου τη φυλακισμένη και προσμένει
θεούς και δαίμονες να μου προσφέρουν
ανταλλάγματα.
Κι' όλο ζυγίζω μήπως και βρω το δικό μου
λάθος και λυτρωθώ από μοναχός μου
Κι' όλο κάτι βρίσκω , κι' ύστερα το χάνω-
ο εαυτός μου κριτής όλο δίκιο μου δίνει και
το άδικο το πνίγει.
Άλλοτε ακούω φωνές που ταράζουν την
ανταρσία μου , φωνές του παρόντος
που βαδίζουν μ' εμένα παράλληλα : η
ζωοφόρος πραγματικότητα με παροτρύνει να
δουλέψω έτσι όπως έμαθα, με το βλέμμα χαμηλά
, να παλέψω να κρατηθώ από αυτούς που με
γέννησαν , απ' αυτούς που με δέχτηκαν και
γελούν μαζί μου , απ' αυτούς που γέννησα
και μεγαλώνω μαζί τους .Η ζωοφόρος
πραγματικότητα δε μιλά για βιασμό , για
λευτεριά μιλάει!
Άλλες φωνές με ξεσηκώνουν να πολεμήσω
Είναι φωνές της πραγματικότητας της
πλασμένης από το νου μου τον αγύρτη ,
εκείνες φωνάζουνε να ξεσηκωθούν ,ν' απαρνηθούν τη βολή
που κληρονόμησα και να
ταΐσω τις αισθήσεις μου όσο πιο λαίμαργα
μπορώ , κι όταν δε μπορώ να πέφτω σε λήθαργο
ώσπου να σηκωθώ πάλι και να αντιστέκομαι
στους προγραμματισμένους οργασμούς και
στις βάσει σχεδίου περιπτύξεις.
Πως να ηρεμήσω το πνεύμα μου όταν συνεχώς
ακούω φωνές να με καλούν πότε εδώ και πότε εκεί!
Πώς να τις ξεχωρίσω ; πώς να επιλέξω ; πως να
μιλήσω χωρίς να ανακατέψω τις λέξεις ;
Πώς να σηκωθώ αφού ξέρω πως θα πέσω πάλι?
Ζυγίζω της ζωής τα μετρητά όπως ο μυλωνάς
το αλεύρι και τα βγάζω σωστά!
Τ' αμέτρητα όμως πόσα να' ναι ; ρωτώ
κι' απάντηση δεν παίρνω!
Ναρκώνω το μυαλό μου για να κάνει το σώμα
μου όσα μπορεί -να λειτουργήσει αυτοβούλως ,δίχως τη συνδρομή του νου :
ερωτεύομαι, γελάω ,μεθάω , χορεύω ,τραγουδάω και κλαίω
,παραπλανώ τις αισθήσεις μου κι' ύστερα
πέφτω πάλι στη σιωπή μου, τη σκέψη μου , τη
μοναξιά της επιβίωσης που επέλεξα ν' ακολουθήσω .
Είναι παράδοση ,από τη στιγμή της γεννήσεώς
μου, να υπηρετώ το γένος μου και θα συνεχίσω
να το κάνω όχι γιατί φοβούμαι το θάνατο
-αυτόν δε θα τον αντικρύσω κατάματα- αλλά
γιατί έτσι θα κρύβω καλά μέσα μου την άλλη
ζωή που ζω και που κανείς δεν μπορεί να μου
την κλέψει.
Είναι η ζωή των ονείρων μου τυλιγμένη σε
πέπλο κατάλευκο , με ξεσηκώνει και οδηγεί το
χέρι και την καρδιά μου, την ψυχή και τα
αισθήματά μου , αιώνια θα σκέπτομαι ,θα
ονειρεύομαι και θα ελπίζω πως η λευτεριά
μου θα νικήσει τους δεσμώτες , τους θεούς
και τους δαίμονες ώσπου να βρεί την ευτυχία
ή άλλως τη Νιτσεική ευθεία γραμμή!

αφορισμός

Η τύχη έρχεται σαν από μηχανής θεός να μας γλιτώσει από τα λάθη μας ,
αυτά που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «ατυχία».