Έχουμε γεμίσει παραμυθάδες που άλλοτε φορούν γραβάτες και κοστούμια και άλλοτε ως ρασοφόροι με γενειάδες ,άλλοτε ως διακεκριμένοι επιστήμονες και άλλοτε ως καθημερινοί άνθρωποι ευτυχείς κατά τα λοιπά διότι είναι σχεδόν σίγουροι για τις απαντήσεις σε οντολογικά ερωτήματα περί του βίου των ανθρώπων .
Αρχή-τέλος-μέση…τα ενδιάμεσα μας διαφεύγουν..
Και ενώ για έτη πολλά εμπιστευτήκαμε τις λέξεις «Δημοκρατία,Ελευθερία,Ανεξιθρησκεία,Δικαίωμα,Υποχρέωση»
Καταμεσής μας πρόδωσαν…
Καταμεσής ?
(Λέω πως είμαστε στη μέση για να μπορώ να κουβαλώ ένα σημείο αναφοράς)
Δε φταιν οι λέξεις όμως , φταίμε εμείς που θεωρήσαμε ότι μπορούνε μόνες τους να μας μαζέψουν , να μας κάνουνε καλύτερους , να μας διδάξουν κοινωνία και να ταιριάξουν καθώς λέμε τις ανάσες μας στο σύνολο.
Δε βγάζουμε άκρη !
Μια αρχή υπήρξε μα ακυρώθηκε, δηλώθηκε αλλιώτικα ,όμως κι’εκείνη δε μας φτούρησε .
Καταμεσής ρωτούσαμε άμα υπήρχε τέλος και το ρώτημα το υποβάλλαμε όχι για να μας δώσει κάποιος μιαν απάντηση μα για να βεβαιώσουμε αυτή τη δόλια και αμφίβολη ύπαρξη μας – να ! λέμε πως δε μας «ακυρώσανε» ως αμετροεπής και μη συμβατοί με το μονοποριακό τους σύστημα.
Να μας «ακυρώσουν» ποιοι ?
Ούτε αυτό το ξέρουμε να το απαντήσουμε , παντού και γύρω μας βλέπουμε εχθρούς , άλλους ανόμοιους πολέμιους με σάρκα ή χωρίς.
Κι’όσο απέλπιδες , προβληματισμένοι γιομάτοι φόβο για το αύριο, ψάχνουμε την ακριβή μας θέση(μέση? Αρχή?) εκείνοι που κατασκευάζουνε τα παραπετάσματα κάνουνε πλιάτσικο, ασελγούν,βιάζουν ανενόχλητοι φροντίζοντας πάντα να μην αφήνουν ίχνη ορατά από εμάς τους γυμνούς τυφλούς.
Κι’έτσι στα αόρατα και στα ορατά η ζωή συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου