Η μοίρα έρημη σ’ακούμπησε στο βράχο,
Μα τι χαρά : σηκώθηκες μονάχη
Η πρώτη ανάσταση στο βρεφικό σου το κορμί.
Γύρω το πέλαγο γλυκό ,
όνομα σου’δωσε αντάξιο της θωριάς σου : Ελπίδα !
Και τούτο ακούστηκε στης θάλασσας την άκρη!
Τιμή απέραντη των ταπεινών γονέων που θε να χαίρονται
μ’αυτή την ευλογία.
Ελπίδα , ακούστηκε και μια κραυγή απ’ του μωρού τα χείλη:
«για σένα κίνδυνε που πάντα μας τρομάζεις και που τα λύπη σου
γιομάτη αγκάθια στέλνεις τούτη τη σάρκα μας σα σαρκοβόρο να ξεσκίζει,
ένα σου λέω : δε σε φοβούμαι ούτε σένα ούτε το θάνατο
γιατί μια Ανάσταση με γέννησε εδώ πέρα
και μια άλλη Ανάσταση αλλού θα με γεννήσει!».
"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου