Το βέλος στην ταμπέλα έδειχνε εμένα,
αίφνης έκρυψα το προσωπό μου
έτσι κι'αλλιώς δεν ήξερα αν ήταν καλό ή κακό..
κι'ενώ επιτάχυνα το βήμα μου θυμήθηκα το νεαρό ηθοποιό στους δρόμους της Μονπάρτης,
τόσο όμορφα που ήταν τα μακριά μαλλιά του που ο αέρας του τα χαϊδευε, το σώμα του ψηλό και στοιβαρό και το προσωπό του γλυκύτατο με δυο μεγάλα μάτια .Αυτό το πρόσωπο το έκρυβε απ'όλους σα να φοβόταν μην το δούνε και χαθεί η σπάνια ομορφιά του,
κι'όταν τον ρώταγα "γιατί....?" με κοίταζε βαθειά μέσα στα μάτια και τότε έπαυε να λειτουργεί της ακοής μου το αισθητήριο !
"ότι έχεις μην το χαρίζεις πανταχού" μου έλεγε συχνά,
κι'όσο θυμόμουνα τον Pierre ,τόσο περισσότερο κρυβόμουνα ...
Πώς είναι αλήθεια δυνατό αυτά τα βέλη στις ταμπέλες να με δείχνουνε?
θα είναι μάλλον που αυτή η ενοχή μου ταμπέλες φτιάχνει και τις στρέφει εναντίον μου..
...γλυκιέ μου Pierre ,
τώρα κατάλαβα αυτό που πήγες να μου πείς μια νύχτα στη Μονπάρτη
και δε σε άφησα απο φόβο μη σκοντάψουνε ξανά οι επιθυμίες μου, η λαχτάρα και ο πόθος μου...έτσι που έφυγα θαρρείς πως ήμουν κλέφτης ,
μα πως να πω : φοβήθηκα μη τύχει και πάψω να σ'έχω μύθο στην ψυχή μου.
Τώρα με καταδιώκουν οι ταμπέλες
κι'εγώ κρύβω το προσωπό μου μην τυχόν και απαντήσω κακό ποτέ.
2 σχόλια:
Ο μυθος διαρκεί στιγμές και φέγγει μιά ζωή. Ανατρέχουμε και αναπολούμε υπερήφανα ή με πόνο. Σε αντίθετη περίπτωση γίνεται καθημερινότητα και χάνει τη λάμψη του. (Προτιμότερος από την ασφάλεια.)
Yπάρχουν και μύθοι που δεν τους καταρίπτει ούτε η καθημερινότητα .Τι τύχη να τους συναντάς!
Δημοσίευση σχολίου