Μια άλλη όψη του κακού (μέσα απ’τα μάτια ενός παιδιού )

-«Σταθείτε κύριε , έπεσε το πακέτο σας....» ακούστηκε μια παιδική φωνή,
-«Τι λές παιδί μου ! δεν καπνίζω εγώ!» απάντησε αγριεμένα η αυστηρή φυσιογνωμία και η φωνή του έβγαινε τρεχάτη μέσα απο τα κιτρινωπά δόντια του.
-«Μα είμαι σίγουρος ! το είδα που έπεφτε απο την τσέπη του παντελονιού σας !»
-«κουβέντα θα κάνουμε τώρα ? σου είπα πως δεν καπνίζω !» ανταπάντησε αγριεμένα αυτή τη φορά ο αυστηρός μεσήλικας και γυρίζοντας του την πλάτη έφυγε νευριασμένος ενώ το παιδί απέμεινε να τον κοιτάζει.
-«Δεν του έπεσε καλό μου παιδί , το πέταξε! Για δές άδειο είναι!» του φώναξε ο γέροντας που πουλούσε κάστανα και καλαμπόκι στη γωνία του πεζοδρομίου.
-«πράγματι είναι άδειο ! το πέταξε ?» μονολόγησε το παιδί και μια θλίψη κυρίεψε το προσωπό του.
Θλίβεται γιατί κάποιος ήθελε να βλάψει τον κόσμο του .
Θλίβεται γιατί κάποιος δεν πίστεψε τη μια και μοναδική του αλήθεια. Θλίβεται γιατι ανακάλυψε πως οι μεγάλοι μπορεί να λένε τόσο εύκολα ψέματα. Η μητέρα του που έστεκε λίγο πιο πέρα και τον παρατηρούσε τον πλησίασε αθόρυβα και δειχνοντάς του το πακέτο του είπε :
-« Πήγαινε να το πετάξεις στον μπλέ κάδο , και να ξέρεις πως σήμερα έκανες κάτι σημαντικό ! Να μη σκέφτεσαι πως κάποιος έκανε κάτι κακό , αλλά να σκέφτεσαι πως εσύ έκανες κάτι καλό.Έτσι δε χρειάζεται να θυμώνεις με τους απερίσκεπτους ανθρώπους παρά να χαίρεσαι με τις καλές σου πράξεις».
Τα ματάκια του παιδιού τρεμοπαίξανε. Δεν είχε προλάβει να σκεφτεί την καλή πλευρά του κακού. Και χάρηκε τόσο με τούτο το εύρημα , στα παιδικά του μάτια φάνταζε σπουδαίο!
Κι’η θλίψη έφυγε πολύ πιο γρήγορα απ’ότι ήρθε.
Το βράδυ στον ύπνο του σκεφτότανε τον κόσμο μέσα απ’τα λόγια της μητέρας του , της καλής νεράϊδας των ονείρων του !