Παντρεύοντας τις ασυμφωνίες

Η γεύση του κακού όμοια μ’ εκείνη
του στενού σου κεφαλιού
που λίγα θέλει να κρατά απ’ τα
πολλά που ευγενικά σε χαιρετάνε.
Και λες πως όμοια με δράκους είναι τα
όσα με κοιτάζουν ,έτοιμα να ορμήσουν πάνω μου
χωρίς να καταλάβω.
Κι’ όταν σου λέω «δεν έχουν λόγο λαίμαργα να
με κατασπαράξουν»
μου απαντάς σαρκαστικά : « μα πως μπορείς να είσαι τόσο αφελής?».
Η γεύση του κακού είναι για μένα όμοια με τις άλλες ,
δεν ξεχωρίζω από πριν καμία , κι’ όλες το ίδιο καλοδέχομαι.
Όμως για σένα είναι άλλο,
Πώς να παντρέψουμε της λογικής μας τη Βαβέλ ?
Πώς να τη μάθουμε να ζει κάτω απ’ την ίδια στέγη ?
Δεν είναι δύσκολο σου λέω , τώρα που μάθαμε καλά να διαφωνούμε
δε θα’ ναι δύσκολο να μάθουμε
να συμφωνούμε όταν οι γνώμες μας αλλιώτικες πασχίζουνε
γλυκά ν'αγκαλιαστούνε.
Θα ήταν μόνο δύσκολο όταν δε θα ήμασταν πιο σίγουροι
από τώρα , πως πάνω απ’ όλα θέλουμε κι’ οι δυο να συμφωνήσουμε.