Οι λέξεις σύμφυτες τόσο όμοια φτιαγμένες
λές και η σύμφυσις αυτή απο τη λύση να προτιμά το μπέρδεμα.
Σαν ξεκινούμε απο την αρχή ο Βίος γίνεται ανάγκη, επιταγή, συνώνυμο της ίδιας της υπάρξεως
και παραπέρα, γίνεται στόχος και μονόδρομος
ώσπου το "φτάσιμο" να καταντά αστείο!
Και τότε οι λέξεις παραιτούνται του αγώνος επιχειρώντας ν'αυτονομηθούν,
άλλοι στηρίζουμε τις μέν ,
κι'άλλοι στηρίζουμε τις δε..
χάνεται πια το πανανθρώπινο κι'η αναρχία
που σκορπά τις ακατάλυτες ορμές μας
αλλάζει τ'όραμα του Βίου και παραπαίει.
Τότε ο Βίος και η Βία συνωστίζονται σε ένα κόσμο που δεν ξέρει πια τι θέλει,
και μες το Βίο η Βία υπερτερεί γλυκειά , πανούργα θυλυκιά με μόνο σύμμαχο
το αστόχαστο "Εγώ" να καταλύουνε του Βίου το μεγαλείο.
4 σχόλια:
Καλά μας τα πες για τον βίο και τη βία, πες μας τώρα και για το βιός...
Άσκαρ , μη σε σκοτίζω καλοκαιριάτικα !
Πολύ ωραία μετατροπή και άκρως συνειρμική. Αν και θα σου θυμίσω ότι η Βία ήταν αδελφή του Κράτους...
Άστο Δήμο αυτό(Κράτος) τώρα μη μας το θυμίζεις καλοκαιριάτικα..
Δημοσίευση σχολίου