Αν ζωή είχε μόνο μια κατεύθυνση αυτή θα ήταν : Εμπρός !

 photo     

                                                                                          

Νίκη θα πεί να καβαλάς το δαίμονα που έχεις μέσα σου
και να ιππεύεις τη δική του την οργή,
μέχρι να φτάσεις το δικό σου τον παράδεισο.

Ψηφοθέτημα

                                                                                             photo

Έτσι άπληστοι που είμαστε

αντι να ψάχνουμε ψωμί

γυρεύουμε το μαγικό λυχνάρι.

Έχω δυό λόγια να σου πώ

μα είναι το στόμα μου κλειστό

κι'αυτά τα χείλη μου

της σκέψης μου προδότης.

Εσύ εκεί να κυνηγάς τον εαυτό σου,

κι'εγώ να τρέχω να ξεφύγω απ'το ανίκητο" εγώ μου",

ίδιος ο αγώνας μας,

όλο νικάω

μα εσύ είσαι πάντα ο σπουδαίος.

Βγαίνω απ'το σπίτι το πρωί

αφού θαυμάσω όλο αυτό που αφήνω μέσα.

Βυσσοδομούμε για να μείνουμε

όπως είμαστε : χαρταετοί χιλιάδες στο στερέωμα.

Αν πείς για κείνα τα φτηνά ξενοδοχεία

αν δεν υπήρχανε κι'αυτά

θα'ταν οι δρόμοι  μαυσωλεία αξιών.

Η τέχνη του μάρτυρα

Σε κελιά που φυτρώνουν τουλίπες
ομορφαίνει η τέχνη,
όταν γέρνει στα βρώμικα στρώματα,
με μολύβια σπασμένα,
θεούς ζωγραφίζει
και σκαρώνει παιάνες
που απαγγέλονται μαζί με βρισιές
απο χνώτα που ζέχνουν.
Κι'όσο εκείνη ομορφαίνει
γυναίκας μοιάζει
γυμνή να στολίζει τον τοίχο φθαρμένων κελιών,
κι'έτσι αψεγάδιαστη , ερωτοτρόπος , ανέγγιχτη,
να γίνεται μάρτυρας σπουδαίων στιγμών!
Αυτή η τέχνη ,
η τέχνη του κατάδικου με το τατουάζ στο μπράτσο και στα δάχτυλα,
που ρούφηξε το μεγαλείο της ένδοξης χάρης του γένους
σα να τη γέννησε η δική του μάνα,
η μάνα αυτή που κουβαλάει στην ψυχή του με τιμή,

αυτή την τέχνη την εθαύμασα περσότερο απ'όλες.  

Πληγές μετρούμε στα χαλάσματα όταν ο Βίος γίνει Βία

                     photo                                                                       

Οι λέξεις σύμφυτες τόσο όμοια φτιαγμένες
 λές και η σύμφυσις αυτή απο τη λύση να προτιμά το μπέρδεμα.
Σαν ξεκινούμε απο την αρχή ο Βίος γίνεται ανάγκη, επιταγή, συνώνυμο της ίδιας της υπάρξεως
 και παραπέρα, γίνεται στόχος  και μονόδρομος
 ώσπου το "φτάσιμο" να καταντά αστείο!
Και τότε οι λέξεις παραιτούνται του αγώνος επιχειρώντας ν'αυτονομηθούν,
άλλοι στηρίζουμε τις μέν ,
 κι'άλλοι  στηρίζουμε τις δε..
χάνεται πια το πανανθρώπινο κι'η αναρχία
 που σκορπά τις ακατάλυτες ορμές μας
 αλλάζει τ'όραμα του Βίου και παραπαίει.
Τότε ο Βίος και η Βία συνωστίζονται σε ένα κόσμο που δεν ξέρει πια τι θέλει,
και μες το Βίο η Βία υπερτερεί γλυκειά , πανούργα θυλυκιά με μόνο σύμμαχο
το αστόχαστο "Εγώ" να καταλύουνε του Βίου το μεγαλείο.

τώρα ο χρόνος πια δεν κρύβεται

                                                                        photo

Επιτελούμε φιλότιμες άοκνες προσπάθειες όχι δια να κρατήσομεν το ηθικόν μας ακμαίο και υψηλό αλλά δια να μην εκτοξευθούμεν ατάκτως απο τον πύργο της ματαιοδοξίας που παθιασμένα χτίζαμεν επι μακρόν.