post scriptum



μόνο που ξέχασα να σου πω ευχαριστώ...

το περισσότερο που μπόρεσες να πεις
λίγο πριν κλείσεις την πόρτα πίσω σου (γιατί ίσως πίστεψες
πως οι πόρτες είναι για να κλείνουν)
ήταν : έχουμε (τον παράδεισο που)- ότι- μας αξίζει !

μα και βέβαια !

τούτο δεν ήταν διαπίστωση σπουδαία,
ούτε είναι αφορισμός που βγαίνει στην οργή μας ..
τούτο είναι το πιότερο όμορφο απ'όλα :
"εμείς μες τον παραδεισό μας "
και όταν βγαίνουμε απο κεί είμαστε έτοιμοι,
όσο κι'άν έξω είναι κόλαση,
όσο τραχύς και δύσκολος ο πόλεμος
τόσο τρελή η ανάγκη μας να στρέφουμε το βλέμμα μας στα μέσα μας.

Το περισσότερο που μπόρεσες !
μα δεν κρατώ κακία,
έμαθα βλέπεις να κρατάω τα καλά
και ευτυχώς αυτή η ζωή που δεν ξεχνά,
με ανταμείβει γενναιόδωρα.

5 σχόλια:

negentropist είπε...

Κάθε έξοδος είναι είσοδος κάπου αλλού !

Είσοδος σε μιά απίστευτη μουσική ομορφιά

Αδυσώπητος νόμος, Αλεξία ..


:)

rainmaker's phantom είπε...

Όσο εύκολα κλείνει πίσω μας η πόρτα ενός χαμένου παραδείσου ή μιας κόλασης, τόσο εύκολα ανοίγει μία καινούρια..
Καλημέρα:)

Alex είπε...

Σταύρο , πάντοτε αισιόδοξος..ένα μπράβο στη μουσική σου!

rainmaker's phantom , συμφωνώ μαζί σου και ανταποδίδω το χαμόγελο που συνοδεύει την Καλημέρα σου !

Νimertis είπε...

έμαθα βλέπεις να κρατάω τα καλά...

είναι μια τέχνη θαυμαστή αυτό... καλησπέρα Αλεξ...

Alex είπε...

και το σημαντικότερο nimerti , πως τούτη η τακτική πάντα σε βγάζει κερδισμένο!

καλησπέρα κι'απο μένα!