Όταν το finale σε βρίσκει κατακαλόκαιρο….


photo 
                                                  
Πόσο δύσκολο να βλέπεις μια ταινία να τελειώνει,
Πόσο θα επιθυμούσες να μην τελειώσει αυτή τη φορά,
Πόσα happy or not happy end σε έχουν αφήσει να παλεύεις με την τελεολογία των γεγονότων-πραγμάτων..
Πόσο ανέτοιμοι είμαστε κάθε φορά να δεχτούμε τους τίτλους τέλους…
Η εσωτερική μας αυτή αδυναμία πηγάζει από την αντίστοιχη αδυναμία μας (που φτάνει στα όρια του τρόμου) να δεχτούμε το δικό μας τέλος, τη δική μας λήξη της πραγματικότητας που βιώνουμε και που τις περισσότερες φορές συνδέεται με το απροσδιόριστο (ως υπαρξιακό ) γεγονός του θανάτου.
Οι αδυναμίες μας είναι συσχετιζόμενες μα ωστόσο τις ερευνούμε αυτόνομες , ανεξάρτητη τη μια από την άλλη και τούτο ίσως είναι το μεγάλο λάθος.
Ακόμα και οι ταινίες με happy end μας λυπούν διότι το ευτυχές τέλος της υποθέσεως δεν υπόσχεται και  ευτυχές τέλος της ζωής των ηρώων το οποίο και θα θέλαμε πραγματικά,
Οι ταινίες με μη ευτυχές τέλος είναι ο φόβος μας προσωποποιημένος ..
Και στις δυο περιπτώσεις το finale  μας βρίσκει ανέτοιμους και περισσότερο φοβισμένους.


4 σχόλια:

vague είπε...

Αν το καλοσκεφτείς, χειρότερο απ' όλα είναι το ενδεχόμενο να μην υπάρχει καν τέλος. ;)

M είπε...

Επειδή καταλαβαίνω ακριβώς τι λες αποφάσισα εδώ και αρκετά χρόνια να επιθυμώ να εστιάζω :-)(δεν ξέρω αν το πετυχαίνω πάντα βέβαια) στις στιγμές πριν το τέλος. Το τέλος είτε ευτυχές είτε όχι, προσπαθώ να μην με αφορά πολύ, παρά μόνο ως αποτέλεσμα των στιγμών που προηγήθηκαν.

επί λέξει είπε...

Ίσως το "πιο μεγάλο λάθος" είναι ότι προσπερνάμε τα μικρότερα με ελαφράδα και χωρίς να δεχόμαστε με τη δέουσα προσοχή τα διδάγματά τους...
Να είσαι καλά!

Alex είπε...

riski , όσο γι'αυτό ας είναι καλά οι ντετερμινιστές που μας καθησυχάζουν τρόπον τινά !

dear "M",το τέλος μας δίνει τη δυνατότητα να ανατρέξουμε και να επανεξετάσουμε και αν το καλοσκεφτείς μπορεί να σημαίνει και μια νέα αρχή(σιγά τώρα να μην σκεφτείς θετικά ένα δυσάρεστο τέλος ...η φύση μας είναι τέτοια που τα θετικά τα προβάρει "εν Αιθρία" !

"επι λέξει" σε καλωσορίζω συμπληρώνοντας την όμορφη διαπιστωσή σου : ίσως το "μεγαλύτερο λάθος " να είναι που δεν το βλέπουμε ή που κάνουμε πως δεν το βλέπουμε (τεχνιτή προσποίηση να το πώ ή βλακεία ?) ..την καλημέρα μου !