Σαν ακρίδα

edit by theo

Κάθε μέρα προχωράω
για να πάω,
πού να πάω ?

Κάποιος μίλησε για μέλλον
να το χτίσω είπε τώρα
«βιάσου μην περάσει η ώρα»

Κι’εγώ άρχισα να κάνω
Ότι μου’πανε πως πρέπει
για να γίνω ευτυχισμένη
για να γίνω καθώς πρέπει.

Κι’όσο πέρναγαν οι μέρες
όλο κάτι κουβαλούσα
ένα σύντροφο σπουδαίο
και χρυσό σταυρό φορούσα.

Κι’έτσι γίναμε ομάδες
που παλεύαμε σκληρά
τι και πως κανείς δεν είπε
ξάστερα και καθαρά.

Κάποτε είχα απηυδήσει..
βγάζω το χρυσό σταυρό
να παιδέψω το μυαλό μου
κάτι άλλο για να βρω.

Τότε αρχίσανε τα θαύματα
οι υποσχέσεις ,
οι εκλείψεις,
οι ερμηνείες,
κι’οι αλλοδαπές θρησκείες,

οι Νοστράδαμοι,
η συντέλεια,
η κρίση ,
και ο φόβος
να φουντώνει
μην τυχόν και μείνω μόνη..

έπρεπε να καταφέρουν
να με άγουν
να με φέρουν,

πήραν τους γόρδιους δεσμού μου
να με ντύσουν,
να με γδύσουν,
πιο πολύ να με φοβίσουν..

ένιωσα τελείως μόνη
είχαν πάρει τους δεσμούς μου
και τους κάναν απειλή
μια πράξη που φιμώνει

και κάποτε..
έμαθα να τους αντέχω
και ξωπίσω τους να τρέχω
τους χαρίζω το γινάτι
και τους πνίγω στο κρεβάτι.

6 σχόλια:

negentropist είπε...

Mε συν + κίνησε .. και δεν το λέω σαν απλή φιλοφρόνηση, αλλά ειλικρινά .. πολύ όμορφο και ουσιαστικό ποίημα.

Alex είπε...

Προθεσίς μου προταρχική να σας συν-κινήσω ! Σταύρο αν με σένα το κατάφερα , η χαρά δική μου..

Ανώνυμος είπε...

Με στεναχώρησε Alex. Μου θύμησε Μανιώτη και τα βιβλία του. Ποίημα γιά αναγνώστες με χωρίς παραμορφωτικούς φακούς στα μάτια.

Ανώνυμος είπε...

*** αυτό το "με" παρεισφρύει συχνά και αλλοιώνει. Το συγχωρώ.

Alex είπε...

κι'όμως ήμουν τόσο χαρούμενη και ήρεμη όταν το έγραφα...
η παραμόρφωση που αναφέρατε αντιπροσωπεύει το σύνολο των αδυναμιών μας , όσο μικρότερη αυτή τόσο λιγότερες αυτές...

Alex είπε...

To "με" και το "μου" τόσο απαραίτητο ενίοτε όσο και η αλλοίωση.