Aγάπη

Κοιτώ απ’το παράθυρο
με λούζει το φώς
του χρόνου το λάφυρο

κι’εκείνη η σελήνη
μου τάζει γαλήνη
μου λέει το δάκρυ
που τρέχει άκρη άκρη
δεν ήρθε να μείνει

κι’αφού η ευτυχία
βαδίζει μαζί μου
στην ίδια ευθεία

νικάω το χρόνο
μια νίκη αντίδοτη
σε κείνα που έχασα
για σένανε μόνο

και είναι σπουδαίο
εκείνο το "κάτι"
που άφησες φεύγοντας

και τώρα που μπόρεσα
το λέω "Αγάπη"

Μικρά γλυκά σοκολατάκια

Σκέψεις τυλιγμένες στο χαρτί,
μια ανυπόμονη δε βλέπει καν το περιτύλιγμα,
μια δεύτερη ,άκρως συγκρατημένη ,το αγγίζει με ευπρέπεια
η τρίτη που χορταίνει μόνο με το βλέμμα δεν έχει σχέση με
την τέταρτη που αν και έχει γευτεί τη λιχουδιά αχόρταγη  ως είναι
αρπάζει με το βλέμμα της των άλλων τα μικρά σοκολατάκια.
Mια σκέψη έρχεται να πάρει για να δώσει : ότι δικό μου το χαρίζω γιατί πολύ σε αγαπώ ! (αυτού του είδους τα κεράσματα έχουν αξία και ας μην είναι από σοκολάτα φίνα).
Άλλη μια σκέψη που από φόβο έχανε τη σειρά της ,ούτε κατάφερε ποτέ να δοκιμάσει…
Να μην ξεχάσω και την άλλη που η γλύκα της υπερτερεί περί πολλού αυτή της σοκολάτας , λαμβάνει πάραυτα μια θέση στο γλυκό – χαμόγελο της !
Σκέψεις μπερδεύονται σ’ένα πανέμορφο κουτί με σοκολάτες, σοκολατάκια και γλυκύτατα κεράσματα,
Κι’όταν τελειώσει το κουτί  οι σκέψεις σβήνουν έως το άνοιγμα του επόμενου.

Το (Τι) « Είναι » περισσότερο (?)

                                                     photo by theo

Σ’ένα λευκό δωμάτιο η συνείδηση μας μόνη,

απαλλαγμένη από τις εγω-ιστικές μας θέσεις,

απαλλαγμένη από το «φαίνεσθαι»,

απαλλαγμένη από το cogito και απ’αυτό το ίδιο το μηδέν,

μόνη,

γυμνή από φαινόμενα ,

να φλερτάρει το αιτιατό της υπάρξεως μας – που

κρύβεται σε φαινομενολογίες και νομιναλιστικές θεωρήσεις

σε δυισμούς ,

που πετάγεται από τα χείλη του ενός ή του άλλου φιλοσόφου

και εμφανίζεται εμπρός μας έτσι μισόγυμνη με λογιών λογιών 

κουρέλια στις αποσκευές της….

Εάν τολμούσαμε να μπαίναμε στο λευκό δωμάτιο

 με ξυρισμένα τα κεφάλια

και με δίχως ίχνος μακιγιάζ,

θα ήτο υπέρτατη ανάγκη να προλάβουμε το θάνατο

πριν μας γελάσει η ζωή με παραβάτες εραστές (όπως

 εκείνο το ηδονικό «φαίνεσθαι»

που στήνεται συνεχώς εμπρός απ’τους καθρέφτες μας και που

νομίζουμε πως είναι καθεαυτό το είδωλο μας ).

Ανεμολόγιο

αναδημοσίευση αφορισμών

                                                                    edit by theo

Να κάπως έτσι φτιάξαμε το σπίτι μας :ένα γκρεμίσαμε μικρό που χώραγε μια οικογένεια με σκύλο στην αυλή και πέντε χτίσαμε το ένα πάνω στ'άλλο,

και για τον σκύλο ..ούτε κουβέντα.

Αν ο στόχος μας ήταν ένας έντιμος θάνατος ,

η πορεία προς αυτόν θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα - ίσως περισσότερο απο την ίδια τη ζωή.

Άλλοτε σηκώνουμε το Ιερό Δισκοπότηρο και άλλοτε την Ιερή Τιάρα.

Όμως αυτή η διαδοχή των 'Αγίων αντικειμένων" μας μπερδεύει ενίοτε

και για να ζυγώσουμε στην ουσία χωριζόμαστε σε φατρίες.

Ξεχνούμε βλέπεις τη Βαβέλ!

Oι μεγάλες αξίες γράφονται με λέξεις απλές οι οποίες μας δυσκολεύουν αφάνταστα

Οι δοκησίσοφοι εντυπωσιάζουν με το δήθεν εύρος των γνωσιολογικών τους ικανοτήτων.

Η εμφανισή τους όμως δεν είναι παρά μια πρόζα .

Πίσω στα καμαρίνια όταν η αυλαία πέφτει,σωρεύουν οι αδυναμίες τους στο σύθαμπο

και κατακλύζουν την ιερή τους δυστυχία.

τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα τους

κι'ύστερα φωνάζουν τα πουλιά

για να κρύψουν τη γύμνια τους.

η εξέλιξη καταπίνει την ιστορία,

η ιστορία ξερνάει την εξέλιξη.

Όσο δρόμο έχω,τόσο περπατώ νομίζοντας ότι το τέλος θα το φτάσω.

Αυτές οι ψευδαισθήσεις κάνουν τα όνειρα μου να αναπαράγονται.

Γλυκιέ μου έρωτα το ξέρω πως κι’εσύ θα με αφήσεις,

Θα με χαρίσεις στην αγάπη ,ξέρει καλύτερα ως φαίνεται εκείνη τους ξεχασμένους του έρωτος να φροντίζει.

Ανοίγω τα πόδια για να γεννήσω κάτι καλύτερο από μένα.

Ανοίγω τα πόδια για να αποβάλω τα λάθη μου.

Κι’οσο γεννώ θεριεύω,

κι’η περιπλάνηση ατελείωτη σ’αυτή τη μήτρα της σιωπής.

Πλήρωσα τόσες φορές το ίδιο εισιτήριο

Λες και θα επιβίβαζα το πολυδιάστατο του χαραχτήρα μου.

απάντηση..μα κάτσε πρώτα...

                                                                                           
Δεν είναι οι μίζεροι υπαινιγμοί σου παρά ακροβατικά χειρίστου είδους…


Μπορεί να είμαι λάθος αλλά είμαι σωστό λάθος και
το σίγουρο είναι πως γελάω με την ψυχή μου,
κι’άμα βολευτείς σε λάθος που σε κάνει να γελάς δύσκολα ξεβολεύεσαι…

Πάρε παράδειγμα απ’τον δικό σου εαυτό που η σιγουριά σου είναι μονάχα εγχειρίδιο πολέμου…..

Μην ξεχάσεις να μη μου απαντήσεις καθότι τούτο συνιστά περιττό έξοδο..

Λατρεμένε μου υπότιτλε , δεν θα μπορέσεις ποτέ να εξελιχθείς παρά σε κάτι άλλο «υπό»…

Φεύγοντας μη λησμονήσεις πως μπήκες σε σπίτι..

Σαν ακρίδα

edit by theo

Κάθε μέρα προχωράω
για να πάω,
πού να πάω ?

Κάποιος μίλησε για μέλλον
να το χτίσω είπε τώρα
«βιάσου μην περάσει η ώρα»

Κι’εγώ άρχισα να κάνω
Ότι μου’πανε πως πρέπει
για να γίνω ευτυχισμένη
για να γίνω καθώς πρέπει.

Κι’όσο πέρναγαν οι μέρες
όλο κάτι κουβαλούσα
ένα σύντροφο σπουδαίο
και χρυσό σταυρό φορούσα.

Κι’έτσι γίναμε ομάδες
που παλεύαμε σκληρά
τι και πως κανείς δεν είπε
ξάστερα και καθαρά.

Κάποτε είχα απηυδήσει..
βγάζω το χρυσό σταυρό
να παιδέψω το μυαλό μου
κάτι άλλο για να βρω.

Τότε αρχίσανε τα θαύματα
οι υποσχέσεις ,
οι εκλείψεις,
οι ερμηνείες,
κι’οι αλλοδαπές θρησκείες,

οι Νοστράδαμοι,
η συντέλεια,
η κρίση ,
και ο φόβος
να φουντώνει
μην τυχόν και μείνω μόνη..

έπρεπε να καταφέρουν
να με άγουν
να με φέρουν,

πήραν τους γόρδιους δεσμού μου
να με ντύσουν,
να με γδύσουν,
πιο πολύ να με φοβίσουν..

ένιωσα τελείως μόνη
είχαν πάρει τους δεσμούς μου
και τους κάναν απειλή
μια πράξη που φιμώνει

και κάποτε..
έμαθα να τους αντέχω
και ξωπίσω τους να τρέχω
τους χαρίζω το γινάτι
και τους πνίγω στο κρεβάτι.

Συνουσίες

Λεπτόκορμος φοίνιξ έγερνε εκουσίως προσφέροντας σκιά εις τους αργόσχολους λουόμενους.

Το καθήκον του φοίνικος ήτο να στρέψει τον κορμό του εις το βάθος της ακτής , μια γλυκερά συνουσία με την υποχρέωση των λουομένων να τέρψουν εαυτούς ώστε να σταθούν ικανότεροι και αποδοτικότεροι τον χειμώνα που έρχεται.
Τέτοιου είδους ευτυχής συνουσίες λαμβάνουν χώρα ,εν τω μέσω του θέρους και είναι τόσο απαραίτητες ,ώστε η ανυπαρξία τους να μην υφίσταται ούτε σαν το χείριστο των ενδεχομένων.
Έτσι η ανάγκη του φοίνικος να λυγίσει τον βαρύ κορμό του στην ακροθαλασσιά γίνεται ταυτοχρόνως και ανάγκη των λουομένων να απολαύσουν το ωραίο αυτό θέαμα .
Έτσι κάπως λαμβάνουν χώρα γλυκερές συνουσίες υποχρεώσεων ,ανάγκης και καθήκοντος κατακαλόκαιρο !

Κοίτα με τρέχω

Κοίτα με τρέχω,
στους δρόμους που άλλοτε περπάταγα,
εκεί που νόμιζα πως δε θα έφτανα ποτέ σ'αυτό το λίγο χρόνο
που μου δόθηκε...
κοίτα με τρέχω,
και βλέπω τα πόδια μου ένα με την ψυχή μου,
και νιώθω τα χέρια μου να ξεκολάνε απ'το κορμί μου,
να προσπαθούν ν'αγγίξουν την άλλη άκρη -αόριστη , απροσπέλαστη,απεριόριστη...
έτσι αόρίστως και απεριορίστως αγωνίζομαι και θα τα καταφέρω !
κοίτα με τρέχω,
περνώ τα σύννεφα - σύνορο ασφαλείας του δρόμου που χαράξανε να περπατώ ασφαλώς ,
περνώ τις γέφυρες απο τις οποίες μου απαγορεύσανε να περνώ (μου είπαν μη βιάζεσαι , θα φτάσεις περπατώντας ΑΝ χρειαστεί...)
κοίτα με τρέχω,
αν δε με βλέπεις είναι επειδή γίνομαι αόρατη, συναγωνίζομαι αυτή την ίδια τη σκιά μου..την προσπερνώ...
αρχίζω και αισθάνομαι σπουδαία ,
κι'αυτή η ασυγκράτητη ορμή μου , φυγόπονη, ακούραστη , ατέρμονη
με βοηθά να μη μπορώ να ξεχωρίσω : που η ζωή και που το θαύμα !