απόπειρα ανεπίσημου προσδιορισμού της γενιάς των 590

αφηρημένα αναλογίζομαι :
με τόσες πληροφορίες που'χω μαζέψει , έχω γίνει ένα κακέκτυπο ηλεκτρονικού υπολογιστή.Έχω όμως σκέψη και βούληση -που δεν έχουν τα μηχανήματα- που ενεργοποιείται μ'ένα μονίμως απενεργοποιημένο enter.
Πόσο καλύτερα θα αισθανόμουν αν ήξερα ότι αναβαθμίζομαι!
Το σοβαρότερο όμως απ'όλα είναι το ότι ο νόμος των πιθανοτήτων επηρρεάζει την υπαρξή μου τόσο που ζώ εν γνώση ενός σοβαρού ενδεχομένου : η παλαιότητα μου να με οδηγήσει σ'ένα ανεπανόρθωτο pc crash.

4 σχόλια:

PaTN είπε...

Xμμμ... Όσο περνούν τα χρόνια, υποψιάζομαι πως, σε αντίθεση με τους υπολογιστές μας, η δική μας παλαιότητα μας κάνει ανθεκτικότερους, αποφασιστικότερους και πιο "ευέλικτους" σε σχέση με τα εμπόδια που συναντάμε.. Γιατί είναι πολλά αυτά που δεν κατάφεραν να μας σκοτώσουν αλλά τελικά μας έκαναν πιο δυνατούς.. Υπάρχει βέβαια μια αθροιστική, ίσως, κούραση αλλά συνολικά το μίγμα γίνεται, θαρρείς, συνεκτικότερο... Μακάρι να μην κάνω λάθος.

ΥΓ: Βέβαια, δεν λείπουν και σε μένα οι ώρες που νιώθω πως δεν το γλυτώνω το pc crash. Αλλά, εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύεται πως δεν είναι τόσο απλό να συμβεί. Και πίστεψέ με.. Είχε πολλές ευκαιρίες ως τώρα..

Alex είπε...

"Γιατί είναι πολλά αυτά που δεν κατάφεραν να μας σκοτώσουν αλλά τελικά μας έκαναν πιο δυνατούς.. "
θα ακουστεί παράταιρο αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να με πείσουν ή να με καθησυχάσουν οι κλισέ διαπιστώσεις.Χωρίς να εκθρονίζω την έμφυτη αισιοδοξία μου , διαβλέπω μια τάση να πλάθουμε αισιόδοξα μυνήματα , μην τύχει και καταρεύσουμε ...
PaTN , να μη σε σκοτίζω με τις αμφιβολίες μου , καλό είναι να έχουμε ελπίδες έστω και φρούδες αρκεί να ξέρουμε όμως τι μας γίνεται...

PaTN είπε...

Μα δεν είναι ελπίδα! Διαπίστωση εξ ιδίων είναι! "Σκότισέ με" όσο θέλεις. Ελεύθερα! :-) Δεν πρόκειται να είναι περισσότερο απ'όσο με "σκοτίζει" ο εαυτός μου. Χρόνια τώρα. Βλέπεις: δεν μιλάω με βεβαιότητες. Λέω "μακάρι να ΜΗΝ κάνω λάθος". Ούτε λέω "Ο,ΤΙ δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς". Λέω πως ειναι πολλά αυτά που δεν κατάφεραν να μας σκοτώσουν αλλά μας έκαναν πιο δυνατούς. Και ούτε μ' αρέσουν τα κλισέ. Όταν, έφηβη, είχα ακούσει το συγκεκριμένο, χαμογέλασα ειρωνικά. Από τότε, έφτασα αρκετές φορές κοντά στο crash. Δεν συνέβη όμως τελικά, παρ' ότι ήμουν σίγουρη πως δεν το γλυτώνω. Δεν λέω πως δεν υπάρχει περίπτωση, στο μέλλον, κάποια στιγμή να ξεπεράσω το όριο ελαστικότητάς μου και να σπάσω τελικά. Λέω όμως ότι τώρα, όταν δυσκολεύομαι, κάποιες στιγμές που καταλαγιάζει τουλάχιστον ο πανικός, βλέπω ψύχραιμα πίσω και γεμίζω δύναμη αναλογιζόμενη το πόσα ξεπέρασα και πόσο πιο "ανθεκτική" και "έξυπνη" συναισθηματικά με έκαναν. Δεν υποστηρίζω την απροβλημάτιστη αποδοχή και διατήρηση κοινών και κλισαρισμένων ελπίδων, σε καμία περίπτωση. Αλλά τη συνειδητή διατήρηση της ελπίδας, μετά από προσεκτική παρατήρηση των όσων μας συμβαίνουν και αναγνώριση της δύναμης που έχουμε κατά καιρούς επιδείξει (και που μέχρι τότε αγνοούσαμε πλήρως την ύπαρξή της).

Επίσης, κοιτώντας και πίσω (τα δικά μου) αλλά και διαφόρους ανθρώπους γύρω μου, δημιουργώ όλο και πιο ακράδαντα την πεποίθηση ότι και η "κατάρρευση", ως ένα σημείο, είναι επιλογή.

ΥΓ: Ελπίζω να μην ακούγομαι "διδακτική". Κάποιες διαπιστώσεις μόνο μοιράζομαι. Για να τις θυμάμαι κι εγώ. Πού ξέρεις; Μπορεί να απομείνουν να κοιμούνται ήσυχα στα πόδια της αισιοδοξίας σου και κάποτε να θελήσει να τις ξυπνησει... ;-)

Alex είπε...

Τώρα μου ακούγεσαι καλύτερα ,
μάλλον εγώ εξέλαβα διαφορετικά τις διαπιστώσεις σου!
άρα συν-πλέουμε επί του θέματος!