Υπάρχει μια υποψία να την κάνεις βεβαιότητα.
Υπάρχει μια βεβαιότητα να σε υποψιάσει.
Υπάρχει ένα αόρατο σχοινί τεντωμένο μεταξύ επιθυμιών και δυνατοτήτων.
Υπάρχουν κάποιες σκέψεις που βυθίζονται στη σιωπή μας ,
εκεί γιγαντώνονται και γίνονται σπουδαίες ,
και κάνουν πιο σπουδαία τη σιωπή μας-
κι’όσο μαθαίνουμε σπουδαία να σιωπούμε δε μας τρομάζει το αόρατο σχοινί
που είναι εκεί συνέχεια τεντωμένο σε ευθεία παράλληλη μ’εκείνη του βλέμματος μας.
Εκεί , ανάμεσα στις δυο γραμμές πηγαινοέρχονται όλα τα συναισθήματα
κι’οι σκέψεις μας,
όχι όμως τα όνειρα ! – αυτά μήτε που βλέπουνε γραμμές ,
μονάχα βλέπουν ανοιχτούς ορίζοντες.
Υπάρχουν κάποια όνειρα που δε σ’αφήνουν να ξυπνήσεις και
υπάρχουν κι’ άλλα που δε σ’αφήνουνε να κοιμηθείς.
Όμως δεν είναι σύνορο-γραμμή ο ύπνος , ο ύπνος είναι απέραντος αιώνιος και τα όνειρα που κάνουμε καλπάζουν πότε απ’τη μια , πότε απ’την άλλη του πλευρά.
Αιώνια απέραντα τα όνειρα , ποτέ δε μοιάζουν μεταξύ τους.
Κι’όσο μιλάω για τα όνειρα ένα δε λέει να φύγει απ’το μυαλό μου :
«Θα ‘θελα να’χα φίλους»
Κι’ένιωσα θλίψη σαν κατάλαβα πως ήταν όνειρο παιδιού!
8 σχόλια:
Δεν υπάρχει αόρατο σχοινί ή φράχτης μεταξύ επιθυμίας και δυνατότητας. Υπάρχει το "θέλω" που δημιουργεί τη δύναμη για την επίτευξη.
Όσο για τα όνειρα προτιμώ αυτά που βλέπω (φαντάζομαι) στον ξύπνιο μου...ίσως κάποια στιγμή μπορέσουν να πραγματοποιηθούν (εξαρτάται από τη δύναμη του "θέλω" μου)
Νοητή διαχωριστική γραμμή υπάρχει διότι και τα "θέλω" μας δεν είναι ανεξέλεγκτα , σε κοινωνία ζούμε όχι σε ζούγκλα !
Τα όνειρα όμως είναι ανεξέλεγκτα, μα φτάνουμε όσα μπορούμε και θέλουμε (μπορώ-συνισταμένη πολλών παραμέτρων-)όχι απλά όσα θέλουμε.Ένας κουφός πχ.δεν μπορεί όσο κι'αν θέλει να ακούσει τον ήχο των κυμμάτων, μπορεί αν θέλει όμως να κάνει άλλα σπουδαία.
..να ζωγραφίσει ένα μπλέ κύμα και να το χαρίσει στον τυφλό φίλο του να το ακούει αυτός.
και πάλι, η εικόνα δεν θα είναι απευθείας , θα είναι διαμέσου...
Ίσως υπάρχουν μερικοί (πολύ λιγότεροι απ'όσοι νομίζουμε) αντικειμενικοί παράγοντες που περιορίζουν τις δυνατότητές μας σε σχέση με τα θέλω μας. Αλλά δε νομίζω πως θα πρέπει να σχετίζονται με τα όρια που θέτει η κοινωνία. Η κοινωνία συχνά επιβάλλει ό,τι την βολεύει και σίγουρα δεν τη βολεύουν άνθρωποι που φαντάζονται, ονειρεύονται, τολμούν. Η προσωπική μας καλλιέργεια και ηθική (με τη φιλοσοφική της έννοια) πρέπει να θέτει τα όρια. Κανείς άλλος έξω από εμάς..
Κι αν σε κάποια σημεία δεν συμφωνώ, μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες.
ΥΓ: Ο (εκ γενετής, τουλάχιστον) κουφός μπορεί και να μη θέλει καν να ακούσει το κύμα. Άλλο είναι γι’αυτόν το κύμα κι άλλο για μένα. Αλλιώς τα απολαμβάνει.
ΥΓ2: Προβοκατόρικη ερώτηση (την έκανα στον εαυτό μου όταν συνειδητοποίησα ότι κι εγώ «θα’θελα να’χα φίλους»): Τι είναι ο φίλος;
PaTN ,έχεις όλο το δικαίωμα να διαφωνείς , άλλοστε κανείς δεν είναι ποτέ σίγουρος ..εικάζουμε,ισχυριζόμαστε , αναιρούμε και καμιά φορά συμπίπτουν οι εικασίες μας -οι απόψεις καθώς τις λέμε- και έτσι πορευόμαστε ,
και όσο πορευόμαστε μαθαίνουμε να αμφισβητούμε και να υιοθετούμε άλλα λιγότερο ή περισσότερο χρήσιμα γι'αυτη την ίδια την πορεία μας.
Για τον κουφό έθεσες κάτι που δεν το είχα σκεφτεί , ωστόσο ..ανικανοποίητη η ανθρώπινη φύση με ότι έχει και ορέγεται αυτά που δεν έχει!
φίλος ...είναι λέει η δική μου θεωρία , αυτός που στέκει δίπλα σου ανιδιοτελώς (η μόνη ιδιοτέλεια : η κοινός φόβος της μοναξιάς ).
Σ'ευχαριστώ που πέρασες !
Όντως, Alex, κι εγώ (και πολλοί άλλοι) έτσι ορίζω τον φίλο. Εκεί που κολλάω είναι στο πώς ορίζεται το «ανιδιοτελώς» μέσα στην ανθρώπινη φύση. Αυτή τη φύση που κι εσύ λες ότι είναι ανικανοποίητη, ότι ορέγεται ό,τι δεν έχει.. Ο κοινός φόβος της μοναξιάς που αναφέρεις δεν είναι, νομίζω, κάτι απλό και ξεκάθαρο. Μπορεί να εκδηλωθεί σε άπειρες εκφάνσεις..Διάφορες περίεργες και ενοχλητικές ανθρώπινες συμπεριφορές μπορεί να έχουν τη ρίζα τους εκεί. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί μήπως έχω αδικήσει «φίλους» ζητώντας πολύ περισσότερα απ’όσα μπορούν να δώσουν (ή ακόμα κι απ’ όσα εγώ θα μπορούσα ίσως να δώσω)... Κι επειδή έχω μια τάση να ρίχνω τις ευθύνες πρώτα στον εαυτό μου, λέω καμιά φορά: μήπως νομίζω πως δεν έχω φίλους γιατί δεν είμαι ΕΓΩ φίλη τους αρκετά ώστε να συγχωρήσω επάνω τους ό,τι δεν μου κάνει; Ή έστω να ψάξω να βρω τι το προκαλεί και να συμφιλιωθώ μαζί του;
πάνω απ'όλα πρέπει να κοιτάμε προς την ίδια κατεύθυνση γιατί τότε δημιουργούμε φίλους "κατ'ανάγκη".Όμως δεν υπάρχει σωστός ορισμός για τις λέξεις διότι υπάρχει κάτι που θέλουμε να πούμε και δεν μπορούμε και καθώς λέει ο Wittgenstein : Αυτό που δεν μπορούμε να σκεφτούμε, αυτό δεν μπορούμε να το σκεφτούμε, και δεν μπορούμε να πούμε αυτό που δεν μπορούμε να σκεφτούμε.
Δημοσίευση σχολίου