Αγγαλιά με ένα σημείο

Στενεύει ο χώρος κινησεώς μας,περιορίζεται, γίνεται μια σταλιά,
και μας πιέζει αφόρητα.
Άλλοτε πάλι απεραντοσύνη απλώνεται εμπρός
λές και από δράκοι γινόμαστε μυρμύγκια,
λές και το τρομολάγνο οπτικό μας νεύρο παίζει παιχνίδια μ'αυτόv
τον ίδιο μας τον τρόμο,
λες και η αντιληψή μας απειροεικάζει τον χωροχρόνο.
Άν σταθούμε σ'ένα σημείο και λάβουμε αυτό ως κέντρο αναφοράς ,
τότε περιστρεφόμαστε γύρω του , γινόμαστε δορυφόροι του , το κουβαλάμε
ενίοτε το συμβουλευόμαστε και η σκέψη μας ταλανίζεται απο την αφόρητη επιδρασή του.
Όταν αποφασίσουμε να το αφήσουμε ,να ξεριζωθούμε απο την εμβελειά του τότε
η πορεία μας στρέφεται σε μια εκ των τριών επιλογών :
ή
- επιλέγουμε ένα σημείο άλλο , οπότε αλλάζουν τα προσδιοριστικά μας δεδομένα ,
ή
- εκούσια αποφασίζουμε να μην επιλέξουμε ,οπότε οι ενέργειες μας γίνονται λιγότερο ασφυκτικές,
ή
- δεν επιλέγουμε (άλλο σημείο αναφοράς) διότι δεν έχουμε επιλογές,στην περίπτωση αυτή πέφτουμε σε θλίψη
γιατί ο εγωισμός μας πλήττεται , ενεργοποιείται η "μοναχοσύνη"μας ενώ ταυτόχρονα υποβιβάζεται η αυτοπεποίθεσή μας (αφού δεν έχουμε επιλογές).
Για τους ανωτέρω λόγους εξαρχής αποτολμούμε να παραμείνουμε στο αρχικό σημείο - της αρχικής μας επιλογής- από φόβο μην το χάσουμε κι'αρχίσει ο χώρος μας να περιορίζεται,και άλλοτε να εκτείνεται
κι'εμείς να γινόμαστε δράκοι και άλλοτε μυρμύγκια.