η σοφία της αγνοιάς μας

Πόσες αλήθειες κρύβει άραγε ένα ερώτημα ?
όσα και τα στοιχειά που το κυκλώνουν
σε μια πάλη συνεχόμενη
στο ίδιο τερέν.
Αλλάζει ενίοτε ο νηκητής κι'ο ηττημένος,
όμως μια πάλη είναι ,
ένας αγώνας που ορίζει την επαύριο.
Ώς τα πενήντα ότι κάνεις!
Aπ'τα πενήντα ότι πείς!
Είναι η φύση των ανθρώπων τέτοια.
Όμως όλοι δε γίνονται σοφοί ,
ούτε μπορούνε να στηρίξουν τη σοφία τους
αλλά μπορούν να λένε ότι πρεσβεύουν , βάζοντας πάντα
στην αρχή το "εγώ νομίζω" και τελειώνοντας το λόγο τους
με το "Δεν είμαστε όμως σίγουροι για τίποτα απολύτως".
Έτσι η σοφία που θα διδάσκεται θα είναι αυτή της άγνοιάς μας.
Έτσι θα φτιάξουμε καλύτερους ανθρώπους κι'όχι
μυστήριους δήθεν μαχητές,
που δήθεν νοιάζονται για του συστήματος τις αδικίες,
που δήθεν ξέρουνε το δίκαιο και το άδικο,
που δήθεν ζουν τον έρωτα και τη φιλία
και που λογίζουνε εμάς τους υπολοίπους
φτωχά και άβουλα , ανίκανα ανθρωπάκια.
Κι'αναρωτιέμαι : το ξέρουν άραγε πως άμα βγούν απ'την
κρυψώνα τους θα είναι παντελώς αόρατοι ?
μα κι'άν με κόπο καταφέρουν να φανούν
πως θα φαντάζουνε ιθαγενείς απο τη ζούγκλα Λακαντόνα ?
Όπως και νά'χει αυτοί αποβάλλονται απο μόνοι τους
και μένουμε εμείς τα "ανίκανα ανθρωπάκια"
να πολεμάμε για να σώσουμε και το δικό τους το τομάρι.