Κρυφές σκοτούρες που κρατούν από παλιά

Ιδιάζουσα περίπτωση
Τη μια πέφτει , την άλλη ανέρχεται.
Από ποιά ορμέμφυτα κρατά ?
Πως φέρεται ως φέρεται ?
Ούτε μπορεί κανείς να αναλογισθεί.
Οπωσδήποτε δεν είναι ανθρώπων έργο ,κάτι είναι που ούτε κατάφερε ο νους μου ν’αγκιστρώσει .
Μιλώ για κάτι που αγάπησα,
μιλώ για κάτι που ως φαίνεται ποτέ δεν μπόρεσα να έχω από ψυχής.
Ακόμα τώρα , σκέπτομαι πως μόνο τ’άφταστα αγαπώ ,για όλα τ’άλλα ανεμοκόπτομαι.
Κι όταν τ’άφταστα θα γίνουνε φτασμένα ,τότε κι’εκείνα τ’απαρνιέμαι γιατί γίνονται σίγουρα, κι’εμένα πια δε με χρειάζονται.
Ωστόσο ίσως εγώ να φταίω που’χω νου εγωιστή,
Ίσως να φταίει η μάνα μου που ως διαπρύσιος κήρυκας καυχιότανε πως το παιδί της μήτε που έμοιαζε με τ’άλλα ,γιατί είχε νου και λογισμό που αστράφτει και ομορφιά απαράμιλλη που μόνο σε αγγέλους είχε δει !
Ίσως να φταίει ο πατέρας μου που δε με μάλωσε ποτέ παρά μονάχα μου’ριχνε ένα βλέμμα ανέκφραστο κι’αντρίκιο σα να ‘μουν όμοιος του –κι’ας ήμουνα κορίτσι τόσο δα.
Μα όσο σκέπτομαι πως τούτη η δύσκολη ζωή σπουδαία μπλέκει και ξεμπλέκει ,όσο ακόμα ανθίζουν πασχαλιές, όσο εκεί έξω κάποιος μας χρειάζεται , το ποιος να φταίει πια δεν έχει τόση σημασία.