Xαμαιτυπείο

Αυτή η αναμονή δημιουργεί φαντάσματα , δαίμονες που παλεύουν με Θεούς, αγγέλους που έρχονται να σώσουν τους δίκαιους και που φεύγοντας ματώνουν τα φτερά τους..
μια ολόκληρη σκηνή γιομάτη με ζωή και θάνατο,
κι'εσύ να είσαι εκεί, να περιμένεις και να εύχεσαι να μη λαβωθούν θανάσιμα οι Άγγελοι και μείνουν αφύλαχτες οι προσευχές σου.

Απο τα παραμύθια προτιμώ τους μύθους.

Χάος..
ένα χάος απέραντο, ασυμάζευτο, άπληστο, αχόρταγο..
Ψευδαίσθηση,
ότι το χάος παλεύεται..
Ελπίδα,
να βρούμε τη θέση μας μέσα στο χάος ,
να την κρατήσουμε δυνατά και σταθερά
εώς ότου το χάος μας ξεράσει.

Τα "σίγουρα" μας χορταίνουν δυσιδαιμονίες και προλήψεις.

Ζούμε με "μαγικά" χάπια, με "μαγικά" ροφήματα,
με "μαγικό" οξυγόνο , με "μαγικά " όνειρα..
έτσι όπως πάμε στο διάδρομο προσγείωσης
θα διαπιστώσουμε πόσο εύθραυστα είναι τα εισαγωγικά
πρό και μετά των λέξεων.

 

Λίγο πριν σημάνει η εκκίνηση

                                                                        photo

Τα πόδια τρέχουν
όμως στέκονται ακίνητα
ένα έχουν γίνει με το έδαφος.
Στο χώμα πάνω
ζωγραφίζεται η σκιά μου.
Μετρώ τις μέρες
με  τον ίδιο παλμογράφο
που μετράει τους χτύπους της καρδιάς μου.
Άμα πληθαίνουν οι παλμοί
ζυγώνουνε οι μέρες
Κι’άμα η ψυχή μου  φωνάζει : δεν αντέχω
έτοιμη είμαι!
Πιάσε τα χέρια μου να δεις
μικρές και κόκκινες φωτιές
μέσα στη χούφτα σου,
Αλήθεια λέω,
δεν ήμουνα ποτέ πιο ήρεμη.
Την αγαπάω αυτή την αγωνία
όσο ποτέ δεν την αγάπησε κανείς.
Πλαγιάζω να ονειρευτώ ό,τι μονάχα ζω στον ξύπνιο μου
Αλήθεια λέω ,
Ποτέ δεν ήμουν τόσο ευτυχής.

Περίπατος εις το πεντάγραμμο

                                                                     photo

Τρεις στίχοι διασχίζοντες

θαρρώ ακροπατώντας

του πενταγράμμου τη φορά

νότες αναζητώντας ,

φλυαρούν..

Ώ πόσο διασκεδάζανε

στις κλίμακος τα μέρη

κι’αν κάτι αναζητούσανε

κανείς θεός δεν ξέρει.

Ωωωωωω…ακούστηκε υψίφωνο

τι έγινε μ’ αυτούς

μια  ψηλά

μια χαμηλά

θαρρείς πως περιοδεύουνε

σε κόσμους ζηλευτούς.

Κι’ενώ συνέχεια ψάχνανε

για άλλα πιο σπουδαία

πίσω τους φώναζε η «λα»

σαν ενζενί  μοιραία !

Παρέα ήτανε και η «ντο»

και η «μι» διπλά μιλάει

κι’ενώ καλεί τη «ρε» μαζί

όλο τη «σολ» φιλάει!

Όλο αυτό το μπέρδεμα ξεμυάλισε τους στίχους

που ενώ τους γέννησε η σιωπή

λατρεύανε τους ήχους!

Όμως δες !

Οι νότες πανούργα θηλυκά

τους στίχους ξελόγιαζουν
και με λωτούς ,

και με μαντζούνια παστρικά

τους κάναν να ξεχάσουν

πως στη σιωπή γεννήθηκαν

στις νότες θα γεράσουν.

Όσα φέρνει η στιγμή

                                                                                 photo

Λίγο έλλειψε να καταλάβω

τι πάει να πεί : Περνώ απέναντι !

Άλλο είναι να μαθαίνεις διαβάζοντας

κι'άλλο είναι να επιστρατεύεται το θυμικό

και το επιθυμητικό,

με θάρρος το ένα και με εγκράτεια το άλλο

να παλέψουν το γεγονός και όχι

να διαχειριστούν

τις ιστορικές αναφορές εντός σου .

Σε εξαιρετικά δύσκολες περιπτώσεις - όπως όταν

σώζεσαι εκ του θαύματος-

τίποτα δε λειτουργεί όπως θα ήθελες

να λειτουργούσε, αλλά(λειτουργεί)

όπως παιδεύεται και εκπαιδεύεται.

Ενδεχομένως τούτο να συνιστά και ένα test

ανοίγματος του αερόσακου.

Ο αερόσακος αχρηστεύεται, έκανε αυτό

για το οποίο   κατασκευάστηκε και

αντικαθίσταται με άλλον όμοιο που θα

εργαστεί το ίδιο αν χρειαστεί,

σε κάθε περίπτωση που δεν  τύχει "να περάσεις απέναντι"....

Kroke - Time

Τα δύσκολα τα ζωγραφίζω..

                                                                                     photo
                                                                      
Με λίγες λέξεις,
όνειρα ζωγραφίζω
και έχω χρώματα,
έχω παλέτα,
πινέλα έχω
και φαντασία..
Μου λέιπει ο χώρος,
δω δε βολεύομαι,
ούτε τα χρώματα μπορούν να σμίξουνε
μ'εκείνα τ'ουρανού, της γής
και με το διάφανο του αέρα - αυτό
που κάνει όλα να'χουνε διάσταση,
να'χουν σχήμα και
να κινούνται διαρκώς.
Πνίγονται όλα μέσα σ'ετούτο το δωμάτιο..
Βγαίνω έξω,
με την παλέτα αγκαλιά,
το καβαλέτο,
με τα πινέλα
κι'ότι φορώ ώστε να κρύβεται η γύμνια μου
απ'του αέρα το διάφανο το χρώμα.
Βγήκα,
βολεύτηκα στην άκρη του πελάγου
και όσο ανέπνεα
τόσο ζωντάνευαν όλα στη φαντασία μου..
Κι'ενω ζωγράφιζα,
έβλεπα κείνες τις παραστάσεις που αποτύπωνα,
να ξεπηδούν απο το κάδρο -
φαίνεται δεν τους χώραγε-
και με κινήσεις αέρινες ,
σχεδόν χορευτικές,
να χάνονται στο βάθος του ορίζοντα..
Βλέπω ότι θα'θελα να έβλεπα,
ακούω ότι θα'θελα να άκουγα
και προσπαθώ να κάνω χώρο στις δυσκολίες,
να βολεύονται  μονάχα μακριά μου,
σαν πλησιάζουν τραγουδώ,
κι'άμα δε φεύγουν λέω στον εαυτό μου :

Έχεις φτερά στα πόδια σου !

ξεκίνα !

Διασκευή

Mέσα σε λίγα λεπτά
βολεύουμε μια ώρα.
Έτσι που καταντήσαμε να κάνουμε
σύντμηση του αιώνος μέσα σε ένα έτος,
γερνάει ο νούς μας γρηγορότερα
κι'ας ξεγελάει το κουφάρι μας
που εξακολουθεί
να παραμένει νεαρό.