Και εκεί που όλα ήταν ρόδινα , άρχισε η αντίστροφη πορεία..

                                                                                  photo
Το παραμύθι ξεκινά απο το τέλος προς την αρχή και παρά το γεγονός ότι το τέλος είναι ευτυχέστερο των προσδοκιών μας , η αρχή - αυτή που φόβιζε πάντα τον Benjamin Button- είναι δραματική!
Δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε τα γεγονότα να μας προσπερνάνε και να πιστεύουμε πως δεν θα μας ξεπεράσουν εντελώς,
να θεωρούμε πως θα υπάρξει μαγικό ραβδί και Θεία δίκη, απόδοση δικαιοσύνης και άλλες τέτοιες παροιμιώδης εκφράσεις που μας συντροφεύανε στον πρότερο έγκλιτο βίο μας.
Η αλήθεια είναι δραματική και όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε τόσο περισσότερες πιθανότητες θα έχουμε να περισώσουμε λίγη απο την αληθινή μας ευτυχία.
Η αλήθεια - όχι αυτή που μαθαίναμε να κρύβουμε και που συνήθως παρέπεμπε σε θρησκευτικές νόρμες (ηθών και πεποιθήσεων) και κανόνες ,αλλά αυτή που οδηγεί την πραγματικότητα σε ατραπούς απαγορευμένους για τις δυνατοτητές μας και κατ'επέκταση μη διαχειρίσιμους-αυτή η  αλήθεια φώναζε πάντα, αλλά νομίζαμε πως είχαμε τη δυνατότητα να την αγνοήσουμε,
νομίζαμε πως εκ φύσεως είχαμε επιλογές ,
νομίζαμε πως σε τελική ανάλυση διαθέτουμε και περίοδο χάριτος
και το τραγικότερο όλων : ακόμα νομίζουμε πως βρισκόμαστε σε περίοδο προσαρμογής!
Εξαιρώντας τους εαυτούς μας γυρεύουμε να επιρρίψουμε ευθύνες σε άλλους , νομίζοντας ότι έτσι εξασφαλίζουμε τουλάχιστο τις ενοχές ,που σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν ολοδικιές μας.
Γιατί τα λέω όμως αυτά?
προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι η αισιοδοξία μου δεν είναι γαλβανιζέ περίβλημα αλλά ασπίδα προστασίας απο τα βέλη που χύνονται με ορμή,
ότι πίσω μου υπάρχει καμένη γή και εμπρός μου πόλεμος,
ότι το μόνο που μπορώ να ατενίζω με γαλήνη ψυχής είναι τα συναισθηματά μου και οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους ,
ότι η δύναμη χρειάζεται όχι για να παλεύω αλλά για να κρατάω γερά την ασπίδα μην τυχόν και τα βέλη με σημαδέψουν όπου δε θα'πρεπε,
ότι σαν και μενα είναι πολλοί και
ότι , όσο μιλάω δυνατά για τα αμαρτηματά μου και ταπεινώνομαι παραμερίζοντας της (παρερμηνευμένη) περηφάνια μου τόσο περισσότερες πιθανότητες θα έχω να παραμένω όρθια κρατώντας την ασπίδα μου ψηλά , να προστατεύομαι απ'τα βέλη που μου ρίχνει ο εαυτός που ήθελα να είχα.
 

3 σχόλια:

Νimertis είπε...

νομίζω ότι η πρώτη παράγραφος θα μπορούσε να είναι και η τελευταία... στο ενδιαφέρον κείμενό σου εννοώ... διότι η 'δικαίωση' του Μπ.Μπάτον βρίσκεται εκεί ακριβώς... στο ότι η αρχή είναι η δραματική και το τέλος -κατά Σωκράτη τουλάχιστον - απαλλαγή από όλα τα... δράματα... κάνεις μια ουσιαστική ανάλυση... να'σαι καλά...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Όπως το έγραψες: μπρος καμένη γη και πίσω πόλεμος...

Alex είπε...

nimerti,πολύ σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Δήμο,κάπου υπάρχει φώς..ίσως μέσα μας!