"Κρίμα που πήγαν χαμένες τόσες καλές ντομάτες .."


μολονότι δεν ακούμε όλα όσα λέγονται ,
δεν βλέπουμε όλα όσα γίνονται ,
πηγαίνουμε ακόμη στα καφενεία
ωσάν καταρτισμένοι κόκκορες
και ρητορεύουμε ,
θεωρώντας  πως το μόνο μας πρόβλημα είναι
η αδυναμία μας  να προφέρουμε το "ρό" !
Ωσάν ρήτορες σπουδαίοι
δεν ξεχνούμε να έχουμε πάντα μαζί μας
σε κάθε κύρηγμα
το ένδοξο : "θα" ,
το οποίο πια δεν υπόσχεται δια το μέλλον,
αλλά παραμένει εκεί
ως εργαλείο θλιβερού παρελθόντος
σε μορφή υπερσυντέλικου διαρκείας.

Κι'όσο φρυάζουν οι πολύξεροι , τόσο περσότερο καλύπτουν "τα κουσούρια τους"


                                                           photo
"εσείς που κάνετε......"
"εσείς που είσαστε......."
"που δεν μπορέσατε......"
"....είσαστε ανίσχυροι......"
πίσω απο τέτοιες κουβέντες κρύβεται μια πένα ανώνυμη, απρόσωπη,
φοβισμένη κατά βάθος ,δολοφόνος ,ενίοτε σχιζοφρενής, αυτόχειρ ενδεχόμενα εις τι μέλλον,
μια πένα που έχει μάθει να κρύβεται ενώ ταυτόχρονα έχει πειστεί ότι βρίσκεται σε κοινή θέα,
έτσι ώστε να χαιδεύει το "εγώ" της που έχει ανάγκη απο αυταπάτες!
και συνεχίζει να βάλλεται ανελέητα ,
και να εκτοξεύει οξύ προς πάσαν κατεύθυνση..
κι'όσο εμείς παλεύουμε να σώσουμε τη θιγμένη μας αξιοπρέπεια,
η πένα ετούτη αναγεννάται , γυαλίζει ωσάν τα μάτια ενός τρελού, χαίρεται που επιτέλους της δώσαμε σημασία κι'αρχίζει να χορεύει γύρω απο τον ανώνυμο εαυτό της ,
να γράφει ερωτήσεις και να τις απαντά η ίδια ,
να κοροιδεύει βγάζοντας τη γλώσσα άλλοτε έτσι χαζά και άλλοτε με βρωμερά υπονοούμενα
και να καυχιέται πως είναι σπουδαία !
Η θλίψη απομακρύνθηκε από κοντά της για λίγο ,
μα όσοι βλέπουμε τη θλίψη που κρύβεται επιμελώς,
μπορούμε να το καταλάβουμε :
το προφίλ ενός νοσηρού μυαλού !!!