Με αφέλεια κοιτάμε το πέλαγο κι’ενώ ο ουρανός αλλάζει χρώμα ούτε που το παρατηρούμε ,
εμείς εκεί ..στο πέλαγο !
Κάποτε με συμβουλέψανε : άνοιξε τα φτερά σου…
όμως δεν έχω φτερά, ποτέ δεν είχα
κι ’ούτε μπορούσα ποτέ να προσποιούμαι ότι έχω σε κάτι που δεν είχα..
Προσποιούμασταν πως είχαμε φτερά ενώ…δεν είχαμε !
Δύο τα τινά α) η προσποίηση και β) τα φτερά..
εφόσον μάθαμε στην προσποίηση , της φαντασία μας το απαύγασμα - πως τάχα έχουμε φτερά- ήταν εύκολο να το μάθουμε..
και άμα μάθεις στο ψέμα δεν ξεμαθαίνεις εύκολα!
Ακόμα δυσκολότερο το να ζεις σε μια εικονική πραγματικότητα
και να μην το ξέρεις...
και όταν γενιές ολάκερες γεννιούνται σ’ αυτή ,
τότε η βεβαιότητά σου πως αυτή γεννήθηκε μαζί σου, είναι κομμάτι από την υπόστασή σου, εμπεριέχει τη λύση των θεμελιωδών ερωτημάτων σου ,ξεπερνά κάθε ρανίδα αμφιβολίας !
Φτάνει όμως και η στιγμή που η βεβαιότητά σου γκρεμίζεται,
η πραγματικότητα γυμνώνεται και αποκαλύπτει το εικονικό της υπαρξεώς της,
τότε και μόνο τότε σου ζητάνε να επιστρέψεις στο πρώτο το σκαλί - κει που νόμιζες ότι
κατάφερες ν'αγγίξεις την κορφή..
άσχημο συναίσθημα, περίεργο..
Εκεί τι κάνεις ?
Η μάχη γίνεται για μια πραγματικότητα που έμαθες να ζεις..
Πεισμώνεις ?
Την υπερασπίζεσαι ?
Πεθαίνεις ?
Τους τη δίνεις χωρίς μάχη ?....
Ρωτώ μα δε χρειάζομαι απάντηση,
δε θα υπήρχε μια απάντηση που να καλύπτει όλους μας,
ρωτώ ενώ προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη..
Όλοι μας έχουμε μια έτοιμη απάντηση που μας ταιριάζει,
μας λείπει η τόλμη και το θάρρος
η πρόθεση κι'η προτροπή.
Η προτροπή : Ας προσπαθήσουμε!
