Μένουμε μ'εκείνες τις πιθανότητες που γεννά το μυαλό μας με τα λίγα που γνωρίζει και τις παντρεύουμε ενίοτε με τις αντίστοιχες των άλλων ενώ ταυτόχρονα επιχειρούμε να αποδείξουμε ότι ο δικός μας νούς γεννά περσότερα απ'των άλλων.Το πάντρεμα των πιθανοτήτων δε φέρει πάντοτε το επιθυμητό διότι και με τούτο πειραματιζόμαστε -υπάρχει πάντα το "λιγότερο επιθυμητό", το "περισσότερο επιθυμητο" κ.ο.κ (μέχρι να αποκτήσουμε το πλέον επιθυμητό στη σειρά προτεραιοτητός μας , έχουμε κάνει εκ νέου διαβάθμηση και τούτο το όρισμα τέλος δεν έχει).
Ο κορεσμός έρχεται μονάχα όταν το κορμί μας ζαρώσει τόσο που δε θα βλεπόμαστε πια και τότε λέμε: αρκετά εγώ με τις πιθανότητες ,κατάφερα πολλά και τώρα πια η πείρα μου είναι το μείζον απόκτημα και τόσο σπουδαίο ώστε να πρέπει να το μεταδώσω (μπούρδες!).
όλο στην αρχή βρισκόμαστε , ένα tabula rasa που το γεμίζουμε με σκουπίδια πολλαπλής χρήσεως.
Η γνώση που λαμβάνουμε είναι αναπαραγωγή της γνώσης πρότερων γνώσεων με κύριο στόχο την αποκάλυψη της μιας και μόνης αλήθειας - μα πως γίνεται να δοκιμάζουμε νέες γεύσεις με το στόμα μας γεμάτο υπολείματα τροφών ?
Γενναίες οι βλέψεις μας για το σακί με κόκκαλα που κουβαλάμε μαζί με την αβεβαιότητα που μας κληροδότησε το σαρκίο μας για τη ζωή και το θάνατο μας (ένα "εν οίδα" όπου το "εν" συνήθως το παραλείπουμε).
Αυτό που ξέρουμε ταλαντεύεται ανάμεσα σε 24 γράμματα τα οποία μπερδεύουμε σας τραπουλόχαρτα και με αυτά φτιάχνουμε νόμους, κανόνες,ορίσματα,αμαρτίες , αρχές,εικόνες,ιστορίες,εχθρούς,πολέμους κ.α
Ο πόλεμος γεννάται απο τα 24 γράμματα , όμως αρκούν 4 για να ορμήξουν οι αντίπαλοι..
Να ! τέτοιοι είμαστε!
Και για το φόβο, τι να πει κανείς για το φόβο μας , αυτός μας άγει και μας φέρει, μας γεννάει και μας πεθαίνει, μας ανασταίνει και μας απειλεί.Ο φόβος είναι ο κανονιστής της ζωής μας , κι'εκεί πάνω στους κανόνες έρχονται οι ήδη χρεωκοπημένοι (αυτοί που έχουν χάσει ότι δε θα κερδίζανε λόγω της προσποιησής τους-προσποιούνται Αγνωστικισμό διότι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι κουβαλάνε κάτι περσότερο απο σάρκα, κόκκαλα και αίμα), ξέρουν δήθεν πως να επιβάλλονται με μαεστρία περίσσια στο φόβο τον άγνωστο.Κι'εμείς εκεί θα σταθούμε εμβρόντητοι δίχως να μπορούμε να επιλέξουμε αν θα τους πιστέψουμε ή όχι , ώσπου κάποιοι απο μας θα τους πιστέψουν...και κάπως έτσι ξεκινάμε να κατρακυλάμε άλλος απο εδώ και άλλος απο κει σε ανηφοροκατήφορους που εμεις οι ίδιοι φτιάξαμε τάχα να μας διευκολύνουν χωρίς να λόγίζουμε πως έτσι ογκώδης που είμαστε δε θα μπορούσαμε ποτέ την ανηφόρα.
Φτάνουμε λοιπόν να προσδοκούμε ένα τέλος διαφορετικό απο αυτό που ο φόβος μας προσδιορίζει,
προσδοκούμε μια τρόπον τινά "θανατογέννεση"...
Δυστυχώς οι εικόνες που έχω στο μυαλό μου , στη φαντασία μου και στο οπτικό μου πεδίο δε φτάνουν για να προσδιορίσουν επαρκώς τη βαθυτέρα επιθυμία μου καθώς η άβυσσος που κείται μέσα μου δεν έχει χρώμα , εικόνα και οσμή και
όσα ξέρω να λέω είναι μονάχα συνδυασμός των 24 γραμμάτων της αλφαβήτου.
