Υπό ευρεία έννοια
Το να ποιείς ,να δημιουργείς συσχετισμούς λέξεων δεν είναι πάντα συνώνυμο ακατάσχετης φλυαρίας ή φλυαρίας δίχως νόημα – ακριτομυθίας.
Είναι η εξωτερίκευση σκέψεων ή προβληματισμών που προσγειώνεται (ή απογειώνεται κατ’άλλους) σε λεκτικούς ακροβατισμούς .
Είναι η ευγενής εξωτερίκευση των συναισθημάτων,είναι μια λεπτεπίλεπτη αναφορά στον αεικίνητο εσωτερικό μας κόσμο.
Είναι μια προσπάθεια προσέγγισης (και όχι επιθετική εισβολή) του κόσμου που φιλοξενείται το σώμα μας .
Πρόκειται για κατάθεση λευκής σημαίας όταν άπαντες γύρω σου είναι προετοιμασμένοι για πόλεμο –είναι αυτοί οι ίδιοι που θεωρούν ότι η λευκή σημαία είναι ένδειξη ήττας και παράδοση αμαχητί!
Εν κατακλείδι , η διαφορά ημών που συσχετίζουμε τις λέξεις με τους άλλους που οπλίζουν τις κάνες τους ,είναι ο αφορισμός από τους μεν και η τυφλή προσήλωση από τους δε των «νόμων της ζούγκλας» , καθώς και η συνώνυμη αντιμετώπιση της ύλης (επικυρίαρχη για τους μεν , επικουρική για τους δε).
Άκαρπες οι όποιες προσπάθειες σύμπλευσης επί κοινού σκοπού.
Τελικά επιβάλλεται από μόνος του ο «νόμος της ζούγκλας» χωρίς όμως να υπάρχουν νικητές και νικημένοι (λόγω της ελλιπούς εφαρμογής των δημοκρατικών διαδικασιών).
Είναι η εξωτερίκευση σκέψεων ή προβληματισμών που προσγειώνεται (ή απογειώνεται κατ’άλλους) σε λεκτικούς ακροβατισμούς .
Είναι η ευγενής εξωτερίκευση των συναισθημάτων,είναι μια λεπτεπίλεπτη αναφορά στον αεικίνητο εσωτερικό μας κόσμο.
Είναι μια προσπάθεια προσέγγισης (και όχι επιθετική εισβολή) του κόσμου που φιλοξενείται το σώμα μας .
Πρόκειται για κατάθεση λευκής σημαίας όταν άπαντες γύρω σου είναι προετοιμασμένοι για πόλεμο –είναι αυτοί οι ίδιοι που θεωρούν ότι η λευκή σημαία είναι ένδειξη ήττας και παράδοση αμαχητί!
Εν κατακλείδι , η διαφορά ημών που συσχετίζουμε τις λέξεις με τους άλλους που οπλίζουν τις κάνες τους ,είναι ο αφορισμός από τους μεν και η τυφλή προσήλωση από τους δε των «νόμων της ζούγκλας» , καθώς και η συνώνυμη αντιμετώπιση της ύλης (επικυρίαρχη για τους μεν , επικουρική για τους δε).
Άκαρπες οι όποιες προσπάθειες σύμπλευσης επί κοινού σκοπού.
Τελικά επιβάλλεται από μόνος του ο «νόμος της ζούγκλας» χωρίς όμως να υπάρχουν νικητές και νικημένοι (λόγω της ελλιπούς εφαρμογής των δημοκρατικών διαδικασιών).
Πρέπει να ήμουνα εγώ
Στο βάθος του ορίζοντα έβλεπα βάνδαλους να τα βάζουνε μαζί μου
Να με χτυπάνε ανελέητα με δίχως χέρια , μα με σιδερογροθιές!
Να με βρίζουνε και να μη μ’αφήνουνε να φύγω ,να με σκοτώσουν θέλανε παραδειγματικά.
Να με φωνάζουνε : Αναρχικό , και να με φτύνουν – μια πράξη αποτροπιασμού εμπρός στα μάτια φουκαράδων διαδηλωτών που ήρθαν να υψώσουν τη φωνή τους διαμαρτυρόμενοι για τα ολίγα που τους προσφέρουν για να παιδέψουν τα παιδιά μας ..δάσκαλοι θαρρώ πως ήταν.
Κι’όλο που φώναζα βοήθεια δεν έβγαινε η φωνή μου , αν και οι διαδηλωτές φεύγανε βουβά γυρνώντας μου την πλάτη,
νόμιζα πως δεν θέλανε να μου συμπαρασταθούν και πόναγα ακόμα περισσότερο ,μα όταν με γύρισαν ανάσκελα να μου χαράξουνε στο πρόσωπο σημάδι του φονιά είδα πως φεύγανε οι διαδηλωτές γιατί τους απειλούσανε με όπλα.
Κι’ενώ περίμενα να τελειώσει το μαρτύριο έλεγα πως δεν πρέπει να πεθάνω γιατί τότε θα λέγανε : Αυτός έφταιγε!
Κάποτε αναρωτήθηκα : ποιοι με χτυπήσανε ? ήτανε όμοιοι μ’εμένα και δε φορούσανε στολές βασανιστών,
γιατί τα βάλανε μαζί μου ?
ένα "γιατί?" όλοι μας κουβαλάμε ,που να σκεφτεί κανείς να απαντήσει στα "γιατί" των άλλων!
Ήμουν παράλυτος για χρόνια ώσπου στο τέλος τα κατάφερα.
Κάποτε γίνανε ,
και τώρα γίνονται λυπούμαι που το λέω .
Κάποτε γίνανε και άμα κρίνω απ'τα σημάδια..πρέπει να ήμουνα εγώ.
Να με χτυπάνε ανελέητα με δίχως χέρια , μα με σιδερογροθιές!
Να με βρίζουνε και να μη μ’αφήνουνε να φύγω ,να με σκοτώσουν θέλανε παραδειγματικά.
Να με φωνάζουνε : Αναρχικό , και να με φτύνουν – μια πράξη αποτροπιασμού εμπρός στα μάτια φουκαράδων διαδηλωτών που ήρθαν να υψώσουν τη φωνή τους διαμαρτυρόμενοι για τα ολίγα που τους προσφέρουν για να παιδέψουν τα παιδιά μας ..δάσκαλοι θαρρώ πως ήταν.
Κι’όλο που φώναζα βοήθεια δεν έβγαινε η φωνή μου , αν και οι διαδηλωτές φεύγανε βουβά γυρνώντας μου την πλάτη,
νόμιζα πως δεν θέλανε να μου συμπαρασταθούν και πόναγα ακόμα περισσότερο ,μα όταν με γύρισαν ανάσκελα να μου χαράξουνε στο πρόσωπο σημάδι του φονιά είδα πως φεύγανε οι διαδηλωτές γιατί τους απειλούσανε με όπλα.
Κι’ενώ περίμενα να τελειώσει το μαρτύριο έλεγα πως δεν πρέπει να πεθάνω γιατί τότε θα λέγανε : Αυτός έφταιγε!
Κάποτε αναρωτήθηκα : ποιοι με χτυπήσανε ? ήτανε όμοιοι μ’εμένα και δε φορούσανε στολές βασανιστών,
γιατί τα βάλανε μαζί μου ?
ένα "γιατί?" όλοι μας κουβαλάμε ,που να σκεφτεί κανείς να απαντήσει στα "γιατί" των άλλων!
Ήμουν παράλυτος για χρόνια ώσπου στο τέλος τα κατάφερα.
Κάποτε γίνανε ,
και τώρα γίνονται λυπούμαι που το λέω .
Κάποτε γίνανε και άμα κρίνω απ'τα σημάδια..πρέπει να ήμουνα εγώ.
Λογιοσύνη
Τι άλλο να πούμε
που δεν το έχουμε πει ?
Όλα είναι ειπωμένα
τεχνηέντως καμωμένα
για να βγουν από το στόμα
μια επανάληψη ακόμα
Τι άλλο να πούμε χωριστά
ο ένας απ’τον άλλο
με λόγια λίγα και κοφτά
και λόγο υπερβάλλων ?
Έτσι κι’αλλιώς
έχουνε όλα ειπωθεί
όλα έχουν ακουστεί
με τραγούδια, με ευχές
και με φράσεις «τρομερές»
Τα’απόκρυφα,τα μυστικά
αποκαλύφθηκαν κι’αυτά
γίνανε τόσο πια γνωστά
και πάψαν να’ναι μυστικά
και μ’όλα τούτα
τι μου λες ?
να πάψω τις υπερβολές ?
τις λεκτικές?
τις φραστικές?
Δε θα σου λέω
για να σου πω
γιατί είμαι άνθρωπος κι’εγώ
και κάνω λάθη ένα σωρό
Ένα μονάχα προσπαθώ
να μην ξεχνώ,
να βάζω λέξεις στη σειρά
με απλά νοήματα ορθά.
Κι’όταν οι ευχές καραδοκούν : «και εις ανώτερα»
να μην ξεχνώ
πως κάπου αλλού
τα μέγιστα υστερώ.
Κι’αφού όλο χάσκουν τα πολλά
ζητώ τα λίγα και καλά.
που δεν το έχουμε πει ?
Όλα είναι ειπωμένα
τεχνηέντως καμωμένα
για να βγουν από το στόμα
μια επανάληψη ακόμα
Τι άλλο να πούμε χωριστά
ο ένας απ’τον άλλο
με λόγια λίγα και κοφτά
και λόγο υπερβάλλων ?
Έτσι κι’αλλιώς
έχουνε όλα ειπωθεί
όλα έχουν ακουστεί
με τραγούδια, με ευχές
και με φράσεις «τρομερές»
Τα’απόκρυφα,τα μυστικά
αποκαλύφθηκαν κι’αυτά
γίνανε τόσο πια γνωστά
και πάψαν να’ναι μυστικά
και μ’όλα τούτα
τι μου λες ?
να πάψω τις υπερβολές ?
τις λεκτικές?
τις φραστικές?
Δε θα σου λέω
για να σου πω
γιατί είμαι άνθρωπος κι’εγώ
και κάνω λάθη ένα σωρό
Ένα μονάχα προσπαθώ
να μην ξεχνώ,
να βάζω λέξεις στη σειρά
με απλά νοήματα ορθά.
Κι’όταν οι ευχές καραδοκούν : «και εις ανώτερα»
να μην ξεχνώ
πως κάπου αλλού
τα μέγιστα υστερώ.
Κι’αφού όλο χάσκουν τα πολλά
ζητώ τα λίγα και καλά.
Αυθόρμητα
Μικρά Ασία
Αφρική
Που πονάτε Ελλάδα ?
Ευρώπη
Καθώς πρέπει διατασσόμεθα.
Της Ανοίξεως τα άνθη τα μεταφέραμε εσπευσμένα
δια να ευδοκιμήσουν εις άλλα μέρη.
Κατά αντιμωλίαν αντιπαρερχόμεθα των κατηγοριών..
που να ξέρατε πως έχουμε ανάγκη το ψέμα σας - για να
ορθωθεί η αλήθεια μας μονάχη στο στερέωμα ,γυρεύει του ψέματος
την αμετροέπεια.
Ταξιδεύουμε βόρεια
Ανατολή
Δύση
'Ανθρωποι παντού
Το ίδιο είναι
Το κλίμα αλλάζει αλλά καταφέρνουμε και το φέρνουμε σταδιακά
στα δικά μας ανυπολόγιστα χρέη.
Αφρική
Που πονάτε Ελλάδα ?
Ευρώπη
Καθώς πρέπει διατασσόμεθα.
Της Ανοίξεως τα άνθη τα μεταφέραμε εσπευσμένα
δια να ευδοκιμήσουν εις άλλα μέρη.
Κατά αντιμωλίαν αντιπαρερχόμεθα των κατηγοριών..
που να ξέρατε πως έχουμε ανάγκη το ψέμα σας - για να
ορθωθεί η αλήθεια μας μονάχη στο στερέωμα ,γυρεύει του ψέματος
την αμετροέπεια.
Ταξιδεύουμε βόρεια
Ανατολή
Δύση
'Ανθρωποι παντού
Το ίδιο είναι
Το κλίμα αλλάζει αλλά καταφέρνουμε και το φέρνουμε σταδιακά
στα δικά μας ανυπολόγιστα χρέη.
Χρέος 2
Κι’εκεί που όλοι νομίζαν πως αρχίναγε ο κατήφορος..
γεννήθηκε ο Χριστός,
Ταπεινός , γαλήνιος ,όμορφος Θεός ή
Λαοπλάνος ?
Αυταπάτη?
Ότι και να’ταν ήτανε έξυπνος , μεθοδικός και φυσικά καθόλου ανασφαλής.
Ήρθε και μοίρασε ελπίδες , όνειρα , αιτίες κι’αφορμές.
Κι’εκεί που όλοι νόμιζαν πως αρχίναγε ο κατήφορος ήρθανε κι’άλλοι περισσότερο ή λιγότερο σπουδαίοι ,
ήρθε ο Σωκράτης , ο Αριστοτέλης ,ο Ηράκλειτος ,ο Νίτσε, η Luxemburg,ο Φρόυντ ,η Μητέρα Τερέζα…
και αναβαθμιστήκαμε , με τόσους σπουδαίους δεν υπήρχε κατήφορος πλέον !
Οι κρίσεις όμως δε σταμάτησαν και η μια διαδέχτηκε την άλλη –στην πρώτη νιότη της και άλλοτε ,τι ευτυχία , στα προχωρημένα γηρατειά.
Όλοι με βία ξεσηκώθηκαν αφού τα «Μη»και «Δεν» ήταν πολλά , να τα σηκώσει η καμπούρα τους αδύνατο .
Γιατί σε κρίση ούτε να πεις , ούτε να κάνεις , ούτε να σκέπτεσαι επιτρέπεται σε πλεονάζον χρόνο,
Όμως ,η κρίση - που ενώ γεννάται από την ευμάρεια των νοσηρών ανθρώπων κατά κύριο λόγο που δεν βλέπουν τα πράγματα απλά τα κοιτάζουν - γεννά διεξόδους για να ξεφύγουμε από αυτή.
Ωστόσο ανάμεσα μας κρύβεται η λύση με σάρκα και οστά και όποιος την ανακαλύψει κερδίζει «αιωνία ανάμνηση στο βιβλίο της ιστορίας των σπουδαίων ανθρώπων , πλάι στο Χριστό και το Σωκράτη , τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα , τον Νίτσε και τον Καστοριάδη , τον Βούδα και τον Δαλάι Λάμα…..
Τόσο σπουδαίο ετούτο το χρέος που ακόμα και η ίδια η ιστορία επιβραβεύει τον «ασήμαντο» που ανακάλυψε τον σπουδαίο «Σωτήρα της ανθρωπότητος» ή έστω τον «Σωτήρα αυτού του τόπου» που έχει γίνει έρμαιο του ασίγαστου κατήφορου.
Ας βιαστούμε.
γεννήθηκε ο Χριστός,
Ταπεινός , γαλήνιος ,όμορφος Θεός ή
Λαοπλάνος ?
Αυταπάτη?
Ότι και να’ταν ήτανε έξυπνος , μεθοδικός και φυσικά καθόλου ανασφαλής.
Ήρθε και μοίρασε ελπίδες , όνειρα , αιτίες κι’αφορμές.
Κι’εκεί που όλοι νόμιζαν πως αρχίναγε ο κατήφορος ήρθανε κι’άλλοι περισσότερο ή λιγότερο σπουδαίοι ,
ήρθε ο Σωκράτης , ο Αριστοτέλης ,ο Ηράκλειτος ,ο Νίτσε, η Luxemburg,ο Φρόυντ ,η Μητέρα Τερέζα…
και αναβαθμιστήκαμε , με τόσους σπουδαίους δεν υπήρχε κατήφορος πλέον !
Οι κρίσεις όμως δε σταμάτησαν και η μια διαδέχτηκε την άλλη –στην πρώτη νιότη της και άλλοτε ,τι ευτυχία , στα προχωρημένα γηρατειά.
Όλοι με βία ξεσηκώθηκαν αφού τα «Μη»και «Δεν» ήταν πολλά , να τα σηκώσει η καμπούρα τους αδύνατο .
Γιατί σε κρίση ούτε να πεις , ούτε να κάνεις , ούτε να σκέπτεσαι επιτρέπεται σε πλεονάζον χρόνο,
Όμως ,η κρίση - που ενώ γεννάται από την ευμάρεια των νοσηρών ανθρώπων κατά κύριο λόγο που δεν βλέπουν τα πράγματα απλά τα κοιτάζουν - γεννά διεξόδους για να ξεφύγουμε από αυτή.
Ωστόσο ανάμεσα μας κρύβεται η λύση με σάρκα και οστά και όποιος την ανακαλύψει κερδίζει «αιωνία ανάμνηση στο βιβλίο της ιστορίας των σπουδαίων ανθρώπων , πλάι στο Χριστό και το Σωκράτη , τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα , τον Νίτσε και τον Καστοριάδη , τον Βούδα και τον Δαλάι Λάμα…..
Τόσο σπουδαίο ετούτο το χρέος που ακόμα και η ίδια η ιστορία επιβραβεύει τον «ασήμαντο» που ανακάλυψε τον σπουδαίο «Σωτήρα της ανθρωπότητος» ή έστω τον «Σωτήρα αυτού του τόπου» που έχει γίνει έρμαιο του ασίγαστου κατήφορου.
Ας βιαστούμε.
Χρέος 1
Κάποτε κάποιος ταπεινά αναρωτήθηκε ποιο ήταν το πιο βαρύ του χρέος στη ζωή και πώς να δούλευε σωστά για να τον λένε «άνθρωπο»,
μα μπερδευότανε και όλο καθυστερούσε ν’απαντήσει στο ερώτημα που έθετε ο ίδιος στον εαυτό του .
Ο χρόνος πέρναγε και το ερώτημα φαινότανε ολοένα και πιο δύσκολο : «τι θα μπορούσα να προσφέρω σαν πιο σπουδαίο έργο ? πώς να το έκανα ?»
Κάποτε σκέφτηκε να ζήταγε βοήθεια απ’τον γείτονα – σοφό τον λέγανε –
« έ δεν μπορεί κάτι θα ξέρει να μου πει» σκέφτηκε , μόνο που… τυφλός ο γείτονας πως θα μπορούσε άραγε να βρει τι τον βασάνιζε ? τα μάτια λένε πως διαβάζουν την ψυχή…
-Για πες μου γείτονα , σύ τι νομίζεις πως θα έπρεπε να κάνω τόσο σπουδαίο που επάξια θα με φωνάζαν : Άνθρωπο ?
-Δε θα σου πω , θα σου ζητήσω δύο μέρες απ’την πολύτιμη ζωή σου
-Τι να τις κάνεις ?
-Εσύ θα ήθελες να δεις το χρέος σου δε μου’πες ?
-Ε ναι !
-Έ είναι απλό : θ’αφήσεις σπίτι , οικογένεια ,δουλειά και φίλους , να πάς να μείνεις δυο μέρες μες το δρόμο..κοιμήσου έξω με το φόβο μην τυχόν και δεν ξυπνήσεις ζωντανός ,ψάξε να βρεις να φας με χωρίς χρήματα στην τσέπη , να δεις τα βλέμματα των άλλων ζωντανών- που αν τους βγάλεις τα κουστούμια κι’εκείνοι θα σου μοιάζουν- να σε περιφρονούνε, να βρεις παγκάκι αποβραδίς να κοιμηθείς- που να μπορέσεις δηλαδή ! –πλάι στις μαρίνες με τα σκάφη των πλουσίων –που έχουν skipper …σοφέρ να τους πηγαίνει.
Κι’άλλα θα σου’λεγα μα δε μας παίρνει η ώρα.
Μονάχα φεύγοντας να μου αφήσεις να φυλάξω τα δύο ζευγάρια μάτια σου , να πας χωρίς αυτά να βρεις το χρέος σου..έτσι τυφλός θα το’βρεις και πιο γρήγορα !
-Τι να πω ?...μονάχα σου ζητώ συγνώμη..τόσο που είχα γεννηθεί με δυο μάτια, ποτέ δεν έμαθα σωστά να βλέπω…ζητώ συγνώμη..
-Να μη ζητάς γιατί νομίζω πως κατάλαβες το χρέος σου!
Πάρε τα μάτια σου και φύγε! Θαρρώ βοήθησα λιγάκι .
μα μπερδευότανε και όλο καθυστερούσε ν’απαντήσει στο ερώτημα που έθετε ο ίδιος στον εαυτό του .
Ο χρόνος πέρναγε και το ερώτημα φαινότανε ολοένα και πιο δύσκολο : «τι θα μπορούσα να προσφέρω σαν πιο σπουδαίο έργο ? πώς να το έκανα ?»
Κάποτε σκέφτηκε να ζήταγε βοήθεια απ’τον γείτονα – σοφό τον λέγανε –
« έ δεν μπορεί κάτι θα ξέρει να μου πει» σκέφτηκε , μόνο που… τυφλός ο γείτονας πως θα μπορούσε άραγε να βρει τι τον βασάνιζε ? τα μάτια λένε πως διαβάζουν την ψυχή…
-Για πες μου γείτονα , σύ τι νομίζεις πως θα έπρεπε να κάνω τόσο σπουδαίο που επάξια θα με φωνάζαν : Άνθρωπο ?
-Δε θα σου πω , θα σου ζητήσω δύο μέρες απ’την πολύτιμη ζωή σου
-Τι να τις κάνεις ?
-Εσύ θα ήθελες να δεις το χρέος σου δε μου’πες ?
-Ε ναι !
-Έ είναι απλό : θ’αφήσεις σπίτι , οικογένεια ,δουλειά και φίλους , να πάς να μείνεις δυο μέρες μες το δρόμο..κοιμήσου έξω με το φόβο μην τυχόν και δεν ξυπνήσεις ζωντανός ,ψάξε να βρεις να φας με χωρίς χρήματα στην τσέπη , να δεις τα βλέμματα των άλλων ζωντανών- που αν τους βγάλεις τα κουστούμια κι’εκείνοι θα σου μοιάζουν- να σε περιφρονούνε, να βρεις παγκάκι αποβραδίς να κοιμηθείς- που να μπορέσεις δηλαδή ! –πλάι στις μαρίνες με τα σκάφη των πλουσίων –που έχουν skipper …σοφέρ να τους πηγαίνει.
Κι’άλλα θα σου’λεγα μα δε μας παίρνει η ώρα.
Μονάχα φεύγοντας να μου αφήσεις να φυλάξω τα δύο ζευγάρια μάτια σου , να πας χωρίς αυτά να βρεις το χρέος σου..έτσι τυφλός θα το’βρεις και πιο γρήγορα !
-Τι να πω ?...μονάχα σου ζητώ συγνώμη..τόσο που είχα γεννηθεί με δυο μάτια, ποτέ δεν έμαθα σωστά να βλέπω…ζητώ συγνώμη..
-Να μη ζητάς γιατί νομίζω πως κατάλαβες το χρέος σου!
Πάρε τα μάτια σου και φύγε! Θαρρώ βοήθησα λιγάκι .
Επιμέτρηση
Απολογίζω κάθε μέρα
και μου απομένουν ολίγα σπουδαία.
Θα μπορούσαν να μου απομείνουν
πολλά σπουδαία ,αλλά δεν αποθαρρύνομαι
καθώς η επόμενη μέρα μου είναι παντελώς απρόβλεπτη!
Λογιάζω στην ευσπλαχνία της.
Απολογίζω κάθε νύχτα
για να καθαρίσω τα μέσα μου,
εκεί όπου ευθύνομαι .
Λέω προσευχές λογιών λογιών
στους Θεούς που παραφυλάνε να τις ακούσουν.
Απολογίζω για κείνα και για τ’άλλα ,
για κείνα που ξέρω πως έφταιξα
και για τ’άλλα που δεν ξέρω – πλάνη τ’αποκαλώ
μιας και η συνείδηση μου απείχε απ’το αδίκημα
κι’ουδέποτε συναίνεσε.
Απολογίζω κι’όσα λογιάζω για καλά
μες την ψυχή μου αποθέτω.
Όσα λογιάζω βλάψιμα τα υπερπηδώ και με δριμύ
διασκελισμό απ’τους κοντόφθαλμους ιππότες ξεμακραίνω.
απόπειρα ανεπίσημου προσδιορισμού της γενιάς των 590
αφηρημένα αναλογίζομαι :
με τόσες πληροφορίες που'χω μαζέψει , έχω γίνει ένα κακέκτυπο ηλεκτρονικού υπολογιστή.Έχω όμως σκέψη και βούληση -που δεν έχουν τα μηχανήματα- που ενεργοποιείται μ'ένα μονίμως απενεργοποιημένο enter.
Πόσο καλύτερα θα αισθανόμουν αν ήξερα ότι αναβαθμίζομαι!
Το σοβαρότερο όμως απ'όλα είναι το ότι ο νόμος των πιθανοτήτων επηρρεάζει την υπαρξή μου τόσο που ζώ εν γνώση ενός σοβαρού ενδεχομένου : η παλαιότητα μου να με οδηγήσει σ'ένα ανεπανόρθωτο pc crash.
με τόσες πληροφορίες που'χω μαζέψει , έχω γίνει ένα κακέκτυπο ηλεκτρονικού υπολογιστή.Έχω όμως σκέψη και βούληση -που δεν έχουν τα μηχανήματα- που ενεργοποιείται μ'ένα μονίμως απενεργοποιημένο enter.
Πόσο καλύτερα θα αισθανόμουν αν ήξερα ότι αναβαθμίζομαι!
Το σοβαρότερο όμως απ'όλα είναι το ότι ο νόμος των πιθανοτήτων επηρρεάζει την υπαρξή μου τόσο που ζώ εν γνώση ενός σοβαρού ενδεχομένου : η παλαιότητα μου να με οδηγήσει σ'ένα ανεπανόρθωτο pc crash.
η οικονομία μας
όσο να πεις , την έχουμε εξαντλήσει από πλευράς αναλύσεων.
Ποιος δεν έχει γυρίσει να κοιτάξει αυτό το θηλυκό που απλώνει το χέρι του στην τσέπη μας ,
που επηρεάζει τους έρωτες μας , τις διαθέσεις μας , τις αποδόσεις μας στο εργασιακό ,
που διαπραγματεύεται την αγάπη των παιδιών μας ,την εκτίμηση των γονέων μας, τις καλοκαιρινές μας διακοπές ?
ποιος δεν χλεύασε τις υπερβολές της ?
δεν επαίνεσε την ευημερία της ?
μα πάνω απ’όλα : ποιος τόλμησε να την εμπιστευτεί ?
-κανείς !
Εκεί που νομίζεις πως είναι η καλή σου φίλη συμπαραστάτης εκείνη σε προδίδει φωνάζοντας : είμαι φτωχή και ανήμπορη !!
Βέβαια δεν φταίει εκείνη για την κατάντια της ,αλλά εμείς που ενώ τη βλέπουμε να καταρρέει αντί να την ενισχύσουμε σύσσωμοι ,ψάχνουμε να βρούμε τον ένοχο που την ατίμασε !
Ας είναι κάποτε η ειλικρίνεια μας να βρει που πραγματικά πονάει ,για να μπορέσει κάποτε αυτή η κυρία να γίνει πάλι ενζενί!
σκέψη
Από γεννήσεως κόσμου εμείς οι άνθρωποι επιχειρούμε να λέμε σοφίες που δεν έχουν ξαναειπωθεί (ή νομίζουμε πως δεν έχουν ξαναειπωθεί).Είναι στην ανθρώπινη φύση μας αυτή η ανάγκη για υπεροχή έναντι των ομοίων του είδους μας.Οι σοφίες όμως ομοιάζουν νοηματικά διότι είναι βγαλμένες απ’αυτή την ίδια την πορεία της εξέλιξή μας.Η διατύπωση τους είναι θέμα αντίληψης –όχι εξυπνάδας – και κατανόησης της ανάδρασης του «εγώ» ως προς το «εμείς» και αντίστροφα.
Οι εμπνευσμένες σοφίες μας κληρονομούνται ενίοτε ως ένδειξη γνώσης αποκτηθείσας ή και εκ γεννήσεως κατέχουσα (!!!!) εξυπνάδας και εξέλιξης.
Έχουμε μια ευκολία η αλήθεια είναι στο να βάζουμε ταμπέλες και να υποδεικνύουμε – στοχευόμενα ενίοτε- πρότυπα.
Η ικανότητα του να λέμε σοφίες δεν απέχει από αυτή του να μασάμε καλά το φαγητό μας (ξέρουμε ότι θα πρέπει να μασάμε καλά το φαγητό μας αλλά δεν το κάνουμε όλοι , κατά τον ίδιο λόγο ξέρουμε να λέμε σοφίες που καταπίνονται «αμάσητες»).
Όλα είναι σχετιζόμενα και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζονται.
Όλα είναι σχετικά γι’αυτό και αντιμετωπίσιμα.
Οι εμπνευσμένες σοφίες μας κληρονομούνται ενίοτε ως ένδειξη γνώσης αποκτηθείσας ή και εκ γεννήσεως κατέχουσα (!!!!) εξυπνάδας και εξέλιξης.
Έχουμε μια ευκολία η αλήθεια είναι στο να βάζουμε ταμπέλες και να υποδεικνύουμε – στοχευόμενα ενίοτε- πρότυπα.
Η ικανότητα του να λέμε σοφίες δεν απέχει από αυτή του να μασάμε καλά το φαγητό μας (ξέρουμε ότι θα πρέπει να μασάμε καλά το φαγητό μας αλλά δεν το κάνουμε όλοι , κατά τον ίδιο λόγο ξέρουμε να λέμε σοφίες που καταπίνονται «αμάσητες»).
Όλα είναι σχετιζόμενα και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζονται.
Όλα είναι σχετικά γι’αυτό και αντιμετωπίσιμα.
υποθέτω πως,
επιτυχία είναι....
δύναμη είναι...
και το να μπορείς να λές αυτά που ασπάζεσαι στοχεύοντας σε αμφισβητίες κοινωνούς.
δύναμη είναι...
και το να μπορείς να λές αυτά που ασπάζεσαι στοχεύοντας σε αμφισβητίες κοινωνούς.
αυτάρκης
πρόπερσι το καλοκαίρι
η έγνοια μου μεγάλωνε την ανησυχία μου
και μια ατέρμονη αναζήτηση που ξεκινούσε από τα μέσα μου έμοιαζε να μην ξέρει κατά που να στραφεί.
Δεν τα κατάφερε ν’αναδυθεί ,
προτίμησε την αυτανάφλεξη.
Ετούτη ήταν η ρίζα των αντάρτικων αναζητήσεων μου.
Το έμαθα αργότερα όταν διαπίστωσα πως τίποτα πια δεν μ’έκανε να λαχταρώ περισσότερα από αυτά που μου είχαν ήδη χαριστεί.
η έγνοια μου μεγάλωνε την ανησυχία μου
και μια ατέρμονη αναζήτηση που ξεκινούσε από τα μέσα μου έμοιαζε να μην ξέρει κατά που να στραφεί.
Δεν τα κατάφερε ν’αναδυθεί ,
προτίμησε την αυτανάφλεξη.
Ετούτη ήταν η ρίζα των αντάρτικων αναζητήσεων μου.
Το έμαθα αργότερα όταν διαπίστωσα πως τίποτα πια δεν μ’έκανε να λαχταρώ περισσότερα από αυτά που μου είχαν ήδη χαριστεί.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)