μπερδέματα

Oι κροίσοι στις κρίσεις λειτουργούν αντίστροφα
απ'ότι οι κρίσεις στους κροίσους.

συλλογισμός

Η μεγαλύτερη του κόσμου ανασφάλεια είναι η φυγή από την ορθή του στόχου του πορεία ,μα ποια πορεία θα διασφάλιζε ένα σφαλερό του νου μας θυμικό?

Αγάπης φονικό

Αν δεν θα το βλεπα
δε θα το πίστευα
αυτό που αντίκρισα.

Μια λίμνη αίματος
σε μαύρο πάτωμα
και το μυαλό του νοσταλγού
σα σφουγγάρι
να εξαφανίζει ότι άφησε
το φονικό ξωπίσω του.

Μια λίμνη αίματος
Σ’ένα στενό δωμάτιο
Μαύρο το πάτωμα ,
παντού πινέλα , καβαλέτα
πίνακες άτακτα γυρτά βαλμένοι

κι’ένα μαχαίρι στα δεξιά του!

Μιγάς η αγάπη μου!
Που έφταιξα ?
Τι νά’κανα ?
Βαρέθηκα μαζί σου ,στ’ομολόγησα!
Κι’εσύ απάντησες με χρώμα κόκκινο

Κείνο το βράδυ
μου ‘πες πως θα’βγαζες ,
τον πίνακα με τους αγγέλους
να ζωγράφιζες,

Που να’ξερα!

Κείνο το βράδυ
φιλοτέχνησες το πάτωμα
που ήτανε μαύρο
Όπως το χρώμα της ψυχής σου

Σάμπως που να’ ξερα πως θα σε σκότωνα ?

Σου ‘πα βαρέθηκα
κι’έφυγα δίχως να προσμένω
απάντηση σου.

Τώρα το πάτωμα είναι κομμάτι
της ψυχής μου
καλά κρυμμένο,
αργά αργά με κατατρώει

Και δε βολεύομαι!
Ούτε χορταίνω
την απέραντη ευτυχία
που μου χάρισε κατόπι η ζωή

Μόνο είμαι εδώ και γράφω
για να βρίσκομαι,
και διασκεδάζω άλλοτε
και δείχνω εξαρτημένη
από γλυκά και «κρατερά»
ανθρώπινα αισθήματα,
και δείχνω να ‘χω
μ’όλα τούτα ευφορία!

Η μόνη εξάρτηση : το φονικό
που μου κρατάει χώρο
στην ψυχή μου,
και ψάχνω θεούς
και τους αφήνω
και δε βολεύομαι
ούτε μ’αυτούς!

Κι’ όλο μου λένε :
«Πλάσμα αψίκορο,
με του φευγιού τη φόρα!»

Κι όλο γυρίζω ,δέχομαι,
μιλάω , ερωτεύομαι
με την ψυχή στα δύο μοιρασμένη.

Έως το θάνατο,
τότε που θά’ρθω
να σε βρω
και να σου δώσω
Ότι σου στέρησα!

μονομερώς..

εσείς οι ποιητές ζείτε στην πλάνη
του λόγου σας, που ενώ είναι τόσο συμπαθής
κατά βάθος τον περιφρονείτε.

Όλο μιλώ σα να ξεχνώ πως μίλησα και πριν

«μόνο έργα όχι λόγια»
θαρρώ πως άκουγα συνέχεια και παντού.
«Όλο μιλάς, πολύ μιλάς..»
αυτές οι ρίμες με μπερδεύουν συνεχώς.

Όταν μιλώ
έχω βεβαίως κάτι σίγουρα να πω
κι’ αφού έχω γνώμη και μπορώ
έχω και στόμα να μιλώ.

-«δεκάρες δύο για να σκεφτείς
κάτι αξιόλογο να πεις»

-Θαρρείς το κάνω για να δω
λάμψη στα μάτια σας τα δυο ?

Θαρρείς πως είμαι ευτυχής
απλήρωτος διασκεδαστής?

Θαρρείς πως θέλω ένα κοινό
για να’ χω λόγο για να ζω?

Δεν είμαι τόσο συγγενής
της ακατάσχετης φωνής
που έχει βήμα για να πει
μα δε μιλάει στη σιωπή.

Εγώ τολμώ με τη φωνή
λόγια να πω για να φανεί
πως όσο είμαι ζωντανή
δε θα τα πνίγω στη σιωπή.

Και η σιωπή λόγος βαρύς
μονάχα αν ξέρεις να τον πεις.

Όταν οι προοπτικές είναι ψευδείς εχθρός γίνεται ο εαυτός μας

Στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
θυσιάζουμε τα περσινά μας ρούχα,
σχεδόν τα χαρίζουμε,

στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
αγοράζουμε κινητά και ακίνητα
γιατί η ευχαρίστηση μας περισσεύει,

στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
στέλνουμε στ’ανάθεμα τα παλιά μας όνειρα
σχεδόν τα αφορίζουμε,

στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
ξεχνούμε,
μας τυφλώνουν τα φώτα της ράμπας,

στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
λέμε : Ο πραίτωρ δεν ασχολείται με τ’ασήμαντα,

στα πλαίσια μιας καλής συνεργασίας
ξεχνούμε ότι
ο θάνατος έχει τον τελευταίο λόγο.

Παιδεύοντας μια σκέψη

Oι ίδιες οι λέξεις μας ακολουθούν.
Η προς επεξεργασία βάση της οντοτητάς μας ,διαθέτει ορισμένο (μα όχι περιορισμένο) εύρος.Ο ορισμός αυτού γίνεται δεδομένων των κοινωνικών συνθηκών.Η εξέλιξη αυτής(της οντότητας) εν συνεχεία , είναι θέμα συλλογικής επιρροής αλλά κατά βάσει προσωπικών επιλογών.Ευθύνες σε περίπτωση λάθους δεν αναζητούμε τριγύρω αλλά ούτε και καταφεύγουμε σε αμφισβήτηση της βάσης.
Η εξέλιξη δεν είναι πάντα ανοδική.Εξέλιξη θεωρούμε και την ικανοποιητική(αν όχι άριστη)διατήρηση του μέτρου (όχι του μετρίου).Η εξέλιξη δεν εντοπίζεται σε υλικά αποκτήματα ,αλλά τα υλικά αποκτήματα τις περισσότερες φορές συνηγορούν στο δεδομένο στόχο.Όταν δεν υπάρχει εξέλιξη , τότε μελετάμε τη σχέση :Βάσης-Υποκειμένου.Δεν είναι πάντοτε το αναγώγιμο συμπέρασμα και το δεδομένο.
Αυτή τη σχέση μελετάνε ερευνητές του ψυχικού ανθρώπινου προσβάσιμου.Η ικανότητα αυτών αποκαθιστά τη δεδομένη δυσλειτουργία ή ενίοτε αδυνατεί να συνδιάσει τα δεδομένα-όσο ακολουθεί για την επίλυση του προβλήματος μια μέθοδο "πεπατημένη" έτοιμη για κάθε παρόμοια ασθένεια(η οποία βεβαίως δε σχετίζεται με το υποκείμενο , γι'αυτό και δεν αποφέρει πάντα ).
Συμπέρασμα : Το νόημα των λέξεων διαφοροποιεί την ουσία του αναγώγιμου και όχι τις λέξεις κατ'ουσίαν.

Με ένα νεύμα

Εσείς ?
Εσάς σας έχω ξαναδεί!
θαρρώ πως είσασταν στο πλήθος που ζητωκραύγαζε στη συναυλία
των Franz Ferdinand το καλοκαίρι του 2009.
Σας αναγνώρισα όταν είδα τη φωτογραφία σας σ'ένα ένθετο που ξεφύλισα τυχαία - με φιλοσοφικές ερμηνείες - το οποίο είχατε υπογράψει.
Όταν σας ξαναείδα στη στάση του μετρό ήθελα να σας πώ
πως " αφορίζετε σπουδαία " , όμως δε θέλησα να χαλάσω
τη σπουδαία γαλήνη που ταίριαζε στην έχουσα λάμψη του προσώπου σας!
ήθελα να σας πω πως αφορίζετε σπουδαία αλλά άφησα γι'άλλον τη χαρά,
αν και θαρρώ πως καταλάβατε αυτό που είχα να σας πώ
όταν περνώντας σας χαιρέτησα με νεύμα και χαμόγελο.

Όμως

Ο τρόπος που αφορίζετε δεν μου κινεί την περιέργεια ,
ίσως γιατί οι αφορισμοί σας σκοντάφτουν πάνω στους τέσσερις τοίχους που ισοβίως σας φιλοξενούν.

Τύψεις 1

Το βέλος στην ταμπέλα έδειχνε εμένα,
αίφνης έκρυψα το προσωπό μου
έτσι κι'αλλιώς δεν ήξερα αν ήταν καλό ή κακό..
κι'ενώ επιτάχυνα το βήμα μου θυμήθηκα το νεαρό ηθοποιό στους δρόμους της Μονπάρτης,
τόσο όμορφα που ήταν τα μακριά μαλλιά του που ο αέρας του τα χαϊδευε, το σώμα του ψηλό και στοιβαρό και το προσωπό του γλυκύτατο με δυο μεγάλα μάτια .Αυτό το πρόσωπο το έκρυβε απ'όλους σα να φοβόταν μην το δούνε και χαθεί η σπάνια ομορφιά του,
κι'όταν τον ρώταγα "γιατί....?" με κοίταζε βαθειά μέσα στα μάτια και τότε έπαυε να λειτουργεί της ακοής μου το αισθητήριο !
"ότι έχεις μην το χαρίζεις πανταχού" μου έλεγε συχνά,
κι'όσο θυμόμουνα τον Pierre ,τόσο περισσότερο κρυβόμουνα ...
Πώς είναι αλήθεια δυνατό αυτά τα βέλη στις ταμπέλες να με δείχνουνε?
θα είναι μάλλον που αυτή η ενοχή μου ταμπέλες φτιάχνει και τις στρέφει εναντίον μου..
...γλυκιέ μου Pierre ,
τώρα κατάλαβα αυτό που πήγες να μου πείς μια νύχτα στη Μονπάρτη
και δε σε άφησα απο φόβο μη σκοντάψουνε ξανά οι επιθυμίες μου, η λαχτάρα και ο πόθος μου...έτσι που έφυγα θαρρείς πως ήμουν κλέφτης ,
μα πως να πω : φοβήθηκα μη τύχει και πάψω να σ'έχω μύθο στην ψυχή μου.
Τώρα με καταδιώκουν οι ταμπέλες
κι'εγώ κρύβω το προσωπό μου μην τυχόν και απαντήσω κακό ποτέ.

Άγιες μέρες

Άγιο Πάσχα μες τη μέση της κουβέντας
μετά κρασί, λουλούδια, φαγοπότι και το νόημα το χάσαμε..
- Ποιό νόημα ? το δικό μου ή το δικό τους ?
- Τι σημασία έχει άραγε ? το θέμα είναι πως γιορτάζουμε μαζί
κι'αυτό το νόημα είναι πολύ πιο δυνατό απο τις χωριστές δεήσεις
προς τον ίδιο το Θεό.
Άγιο Πάσχα κι'η χαρά μας απερίγραπτη - για την αργία ίσως ? για τη φυγή απ'το κλεινόν άστυ ? για της Ανοίξεως τον ερχομό ?
Άγιο Πάσχα κι'όλοι μιλάμε ίδια γλώσσα : Χρόνια Πολλά !
και φοράμε τα καλά μας και χωρίς να το καταλάβουμε γινόμαστε όμοιοι με τα "ατσαλάκωτα" πρόσωπα των διαφημίσεων..για λίγες μέρες..για λίγες ώρες
και μετά τη γιορτή switch off !

έν..

πάμε γυρεύοντας,
κάποια στιγμή η ευτυχία απελπιστικά θα μας αιφνισιάσει.

..δυό

όσο φωνάζω δε μ'ακούς,
μάλλον γυρεύεις να λατρέψεις τη σιωπή μου!

Lex naturae

Δες πως χανόμαστε σε μια στιγμούλα και
πως βρισκόμαστε σε μια στιγμούλα!
Πρώτα τα δάκρυα : « μη φύγεις , έρχομαι..»
Μετά παράπονο πικρό και άπονο : «για δες πως έφυγε! λες και με μίσησε…»
Ύστερα λήθη : «ήτανε κάποτε…που με αγάπησε..καλά να είναι !»
Πόσο προβλέψιμος ο κάθε έρωτας !
Ο χρόνος φεύγοντας μας σέρνει αόρατα κι’αργά στο πλάι του
Κι’εμείς ξεχνάμε : τους έρωτες που έρχονται και πάνε !
Κι΄’όσο μακραίνουμε και μεγαλώνουμε
τόσο μαθαίνουμε να μην πληγώνουμε αυτό που έχουμε ολοδικό μας : τον αξιέραστο τον εαυτό μας.