Τόσα χρώματα που….

Κι’ αυτή η θλίψη λιώνει όταν ο ουρανός μας χαρίζει
ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο.
Γεμίζει η ψυχή μας χρώμα τόσο που
ακόμα κι’ αν ακολουθήσει συννεφιά θα’ ναι χρωματιστή …
οι άκρες των χειλιών τραβιούνται τόσο πίσω που θαρρείς πως
θ’ αγγίξουν τους λοβούς των αυτιών…
τα πρόσωπα αντανακλούν διάφορες αποχρώσεις και
ακόμα και το μαύρο γίνεται μουσικό κλειδί στην εορταστική συγχορδία των χρωμάτων!
Η θλίψη παύει όταν αποφασίσουμε να παίξουμε με τα χρώματα.
Τα χρώματα διασκεδάζουν τη θλίψη κι’ εκείνη γίνεται γλυκιά νοσταλγία , ναζιάρικο παράπονο , σύντομος αναστεναγμός…..παρελθόν!

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...που θές να δώσεις ένα φιλί σ΄ αυτήν που το έγραψε;

Alex είπε...

Pardon ?

Ανώνυμος είπε...

Άνω κάτω τελεία. Γράφτηκε την πιό κατάλληλη στιγμή γιά μένα και άφέθηκε η πέννα μου (βλ. keyboard) να μεγαλουργήσει πάλι. Αντικαθίσταται προαιρετικά το σχόλιό μου με ένα "Τι ωραίο ποίημα..."

Alex είπε...

Χαίρομαι ιδιαίτερα που κίνησα την πένα σας !