Και το κακό με τους θεούς ... "Που σε ξεχνάνε"
Και τότε έρχεται η δράκαινα.
Εισβάλλει στο απαλό σου δέρμα και γδέρνει τα τοιχωματά του,
Κι’όλο σε κάνει να πονάς κι’ο πόνος μεγαλώνει όσο κοιτάζεις το άσχημό της πρόσωπο.
Κι’ο πόνος μεγαλώνει όσο μακραίνει το μαρτύριο.
Κι’ο πόνος μεγαλώνει όσο το τέλος χάνει τη σειρά του.
Εσύ έχεις ήδη δύο φορές πεθάνει κι’όλο φοβάσαι μην πεθάνεις άλλη μια....
«Όσοι θεοί πουλάτε προστασία με αγγέλους φύλακες ή με μυστήρια πνεύματα σκιές ...σας φτύνω τούτη τη στιγμή του βιασμού!
Σεις που αρνείστε συνεργεία στο μαρτύριο και μου φορτώνεται ως άξιο της σαρκός μου τούτο το κακό , ζητάτε να αρνηθώ τον πόνο μου , ζητάτε να αψηφήσω της ψυχής μου το ρεζίλεμα , το ξέσκισμα του λογικού μου
και να λογίζω τούτο το κακό ως χάρισμα !
Εγώ η εκλεκτή που αφού βιάστηκα μπορώ να αντέξω περισσότερα!
Εγώ η εκλεκτή που ταπεινώθηκα ως άνθρωπος σε άνθρωπο να περπατώ με το κεφάλι χαμηλά κουβαλώντας το μιασμένο μου σαρκίο!
Εγώ η εκλεκτή που ούτε θάνατο δεν δύναμαι να επιλέξω μοναχή!
Εγώ η εκλεκτή που είμαι δούλη ενός θεού που δε συστήνεται ποτέ !
Εγώ η εκλεκτή που αθελά μου κυοφόρησα το ασχημάτιστο παιδί του δολοφόνου που με τη βία εισέβαλε στο σώμα μου .
Εγώ η εκλεκτή που δολοφόνησα της κοιλιάς μου τον καρπό,
κάποτε παρακάλεσα θεούς και δαίμονες , όμως κανείς δε φάνηκε...
Και τώρα κουβαλάω μια ψυχή ατιμασμένη και θυμό ....πολύ θυμό ,τόσο που φτάνει να σας φτύνω μια ζωή .
Κι’όλο αντρειώνει ο θυμός όσο το ίδιο έργο παίζεται συνέχεια κι’οι ατιμασμένες στην ψυχή γινόμαστε πολλές»
Εισβάλλει στο απαλό σου δέρμα και γδέρνει τα τοιχωματά του,
Κι’όλο σε κάνει να πονάς κι’ο πόνος μεγαλώνει όσο κοιτάζεις το άσχημό της πρόσωπο.
Κι’ο πόνος μεγαλώνει όσο μακραίνει το μαρτύριο.
Κι’ο πόνος μεγαλώνει όσο το τέλος χάνει τη σειρά του.
Εσύ έχεις ήδη δύο φορές πεθάνει κι’όλο φοβάσαι μην πεθάνεις άλλη μια....
«Όσοι θεοί πουλάτε προστασία με αγγέλους φύλακες ή με μυστήρια πνεύματα σκιές ...σας φτύνω τούτη τη στιγμή του βιασμού!
Σεις που αρνείστε συνεργεία στο μαρτύριο και μου φορτώνεται ως άξιο της σαρκός μου τούτο το κακό , ζητάτε να αρνηθώ τον πόνο μου , ζητάτε να αψηφήσω της ψυχής μου το ρεζίλεμα , το ξέσκισμα του λογικού μου
και να λογίζω τούτο το κακό ως χάρισμα !
Εγώ η εκλεκτή που αφού βιάστηκα μπορώ να αντέξω περισσότερα!
Εγώ η εκλεκτή που ταπεινώθηκα ως άνθρωπος σε άνθρωπο να περπατώ με το κεφάλι χαμηλά κουβαλώντας το μιασμένο μου σαρκίο!
Εγώ η εκλεκτή που ούτε θάνατο δεν δύναμαι να επιλέξω μοναχή!
Εγώ η εκλεκτή που είμαι δούλη ενός θεού που δε συστήνεται ποτέ !
Εγώ η εκλεκτή που αθελά μου κυοφόρησα το ασχημάτιστο παιδί του δολοφόνου που με τη βία εισέβαλε στο σώμα μου .
Εγώ η εκλεκτή που δολοφόνησα της κοιλιάς μου τον καρπό,
κάποτε παρακάλεσα θεούς και δαίμονες , όμως κανείς δε φάνηκε...
Και τώρα κουβαλάω μια ψυχή ατιμασμένη και θυμό ....πολύ θυμό ,τόσο που φτάνει να σας φτύνω μια ζωή .
Κι’όλο αντρειώνει ο θυμός όσο το ίδιο έργο παίζεται συνέχεια κι’οι ατιμασμένες στην ψυχή γινόμαστε πολλές»
Ti νόημα βγάζεις ?
Κάπου στην άκρη της Τουρκίας
ο φόβος γίνεται μαρτύριο
όταν για λίγα μέτρα γής στήνεται πόλεμος.
Μα κι'άν σκοτώσουν τους δεινούς πολιορκητές
θα τους χαρίσουνε αθελά τους τη γή
που πολεμάνε να φυλάξουν αφού
εκεί θα θάψουν το κουφάρι τους.
Έτσι φθονούν τους ζωντανούς αλλόθρησκους
ενώ χαρίζουνε τη γή εις τους νεκρούς αλλόθρησκους!
Τι νόημα βγάζεις ?
ο φόβος γίνεται μαρτύριο
όταν για λίγα μέτρα γής στήνεται πόλεμος.
Μα κι'άν σκοτώσουν τους δεινούς πολιορκητές
θα τους χαρίσουνε αθελά τους τη γή
που πολεμάνε να φυλάξουν αφού
εκεί θα θάψουν το κουφάρι τους.
Έτσι φθονούν τους ζωντανούς αλλόθρησκους
ενώ χαρίζουνε τη γή εις τους νεκρούς αλλόθρησκους!
Τι νόημα βγάζεις ?
Στο φώς
Ευθυτενής και απερισπούδαστη ,
θολή μα και λαμπρή ,
γεμάτη γνώση η ζωή μας.
Εκεί που στέκομαι αισιόδοξα μην ξέροντας
το που να στρέψω τη χαρά μου
αντίκρυ ορθώνεται αμάζευτη των αλλωνών η θλίψη,
και έτσι θλίβομαι συγχρόνως όσο χαίρομαι
κι’ύστερα χαίρομαι τη θλίψη να ξεχνάω.
Πάντα γλυκόπικρα ζυγίζομαι
άλλοτε γέρνω δεξιά ,άλλοτε πέφτω αριστερά ώσπου να
έρθω πάλι αυθόρμητα στην αρχική
εμβρυακή μου θέση.
Ευθυτενής θα είναι πάντα η ζωή μου
Και αν υπάρχουνε σ’αυτή κρυφοφυγάδες
Θα τους λογίζω ακίνδυνα,
μικρό κακό - έως καθόλου – η ύπαρξη τους
στην άπειρη , ανέσπερη δική μου ευτυχία.
θολή μα και λαμπρή ,
γεμάτη γνώση η ζωή μας.
Εκεί που στέκομαι αισιόδοξα μην ξέροντας
το που να στρέψω τη χαρά μου
αντίκρυ ορθώνεται αμάζευτη των αλλωνών η θλίψη,
και έτσι θλίβομαι συγχρόνως όσο χαίρομαι
κι’ύστερα χαίρομαι τη θλίψη να ξεχνάω.
Πάντα γλυκόπικρα ζυγίζομαι
άλλοτε γέρνω δεξιά ,άλλοτε πέφτω αριστερά ώσπου να
έρθω πάλι αυθόρμητα στην αρχική
εμβρυακή μου θέση.
Ευθυτενής θα είναι πάντα η ζωή μου
Και αν υπάρχουνε σ’αυτή κρυφοφυγάδες
Θα τους λογίζω ακίνδυνα,
μικρό κακό - έως καθόλου – η ύπαρξη τους
στην άπειρη , ανέσπερη δική μου ευτυχία.
Συμβο(ου)λή
Αξιολάτρευτε συνδρομητή ,
οι συμβουλές σας εισακούσθησαν
η εφαρμογή των εστέφθησαν με απόλυτη επιτυχία
αποδημώμεν ευτυχής!
οι συμβουλές σας εισακούσθησαν
η εφαρμογή των εστέφθησαν με απόλυτη επιτυχία
αποδημώμεν ευτυχής!
Aphorismus
Οι δοκησίσοφοι εντυπωσιάζουν με το δήθεν εύρος των γνωσιολογικών τους ικανοτήτων.
Η εμφανισή τους όμως δεν είναι παρά μια πρόζα .
Πίσω στα καμαρίνια όταν η αυλαία πέφτει,σωρεύουν οι αδυναμίες τους στο σύθαμπο
και κατακλύζουν την ιερή τους δυστυχία.
Η εμφανισή τους όμως δεν είναι παρά μια πρόζα .
Πίσω στα καμαρίνια όταν η αυλαία πέφτει,σωρεύουν οι αδυναμίες τους στο σύθαμπο
και κατακλύζουν την ιερή τους δυστυχία.
Εκ-θέτοντας μια αναφορά
Σε λίγες μέρες ολοκληρώνει τη γνωμάτευση της «περί των ανεκπλήρωτων επιθυμιών».
Οι βασικές πτυχές της ερευνάς της περιελάμβαναν μεταξύ των άλλων και τα παρακάτω :
Τις «ψυχικές ελλείψεις» που καταπιέζουν τα θέλω και περιορίζουν τις εκφραστικές δυνατότητες του ατόμου.
Τις κοινωνικές επιταγές - σχετικός ο ρόλος τους , συνήθως συνδέεται με αξίες που συνήθως εξυπηρετούν – καθώς και τις σχετικές διατεταγμένες –θρησκευτικοηθικοπολιτισμικές.
Βάσει της ισχύος ενός εκ των παραπάνω ενδεχομένων , φύεται μια προσωπικότητα ελλιπής (τα ελλείποντα κομμάτια φυλάσσονται επιμελώς από τους υποταγμένους στο «μη ερεύνα» γονείς , ωσάν να πρόκειται για νεραιδοπέπλα).
Σε μια άλλη πτυχή της ερευνάς της εντοπίζουμε την «ξαφνική επανάσταση» των αρρωστημένων προσωπικοτήτων , η οποία τις περισσότερες φορές είναι αποτυχημένη.Πρόκειται για τις περιπτώσεις όπου το ψυχικά ασθενές άτομο εκτιμά ότι αφού έχει αντιληφθεί την ανεπιθύμητη κατάσταση που λειτουργεί εις βάρος του μπορεί ταυτοχρόνως και να την πολεμήσει , να της ξεφύγει και να της επιβληθεί… όμως λάθος εκτίμηση…
Σε κάποιο άλλο σημείο υπάρχει αναφορά στο χρόνο ,τον οποίο χαρακτηρίζει ως εχθρό της βιασύνης και σύμμαχο της υπομονής.
Επίσης γίνεται αναφορά στους «πολιτικούς χειμώνες» ,οι οποίοι γέννησαν πολλές «κομμένες ψυχές» (ψαλιδισμένες επιτηδευμένα).
Στη συνέχεια αναφέρει , σχολιάζει ,κατηγορεί και προτείνει.
Θα σταθώ εδώ ,στις προτάσεις της :
Να γεννήσουμε , λέει, τους υγιείς εαυτούς μας.
Να χιμήξουμε και να ξεσκίσουμε αυτούς που χαϊδεύουν την αρρώστια μας.
Να πλανεύουμε (πλάνισμα ως τέχνη του πλανίσματος)εμάς τους ίδιους, όχι στα κρυφά αλλά στα φανερά για να μας βλέπουν και οι άλλοι που ντρέπονται και αντί να πλανίζουν ,κρύβουν συνέχεια την ασκήμια τους.
Να μην κοιτάμε πίσω , η ιστορία δε μας διδάσκει πάντα και αν όλοι εμείς σύσσωμοι το επιθυμούμε , αυτή δεν επαναλαμβάνεται.
Να κρατάμε στα χέρια μας δαυλούς ,για να μη χάνουμε το δρόμο μας στην άφιξη του σκοταδιού.
Να’χουμε τόσες απαντήσεις , όσες θα είναι οι ερωτήσεις που θα χρειαστεί να κάνουμε.
Να βλογάμε την πορεία μας ,γιατί εμείς οι θεοί των ψυχών μας έχουμε τα νεραϊδόπεπλα των γόνων μας.
Να στήσουμε καρτέρι στους αιώνιους εφιάλτες μας ,για να’ναι η ζήση μας με όνειρα μονάχα καμωμένη.
….
Θέσεις , προτάσεις , προτροπές όλα μαζί ζυμωμένα κι τόσο έντεχνα δουλεμένα συνθέτουν την θεώρηση της Δίδας Κ.Π.
Έκλεισα το βιαστικό μου πέρασμα στις σελίδες της εργασίας της με λίγες λέξεις από την κατακλείδα της : Και ως επιθυμούμε να προκάμωμεν , ωσάν τυφλόμυγες οργώνουμε κι’εκείνα τα σκοτάδια.
Οι βασικές πτυχές της ερευνάς της περιελάμβαναν μεταξύ των άλλων και τα παρακάτω :
Τις «ψυχικές ελλείψεις» που καταπιέζουν τα θέλω και περιορίζουν τις εκφραστικές δυνατότητες του ατόμου.
Τις κοινωνικές επιταγές - σχετικός ο ρόλος τους , συνήθως συνδέεται με αξίες που συνήθως εξυπηρετούν – καθώς και τις σχετικές διατεταγμένες –θρησκευτικοηθικοπολιτισμικές.
Βάσει της ισχύος ενός εκ των παραπάνω ενδεχομένων , φύεται μια προσωπικότητα ελλιπής (τα ελλείποντα κομμάτια φυλάσσονται επιμελώς από τους υποταγμένους στο «μη ερεύνα» γονείς , ωσάν να πρόκειται για νεραιδοπέπλα).
Σε μια άλλη πτυχή της ερευνάς της εντοπίζουμε την «ξαφνική επανάσταση» των αρρωστημένων προσωπικοτήτων , η οποία τις περισσότερες φορές είναι αποτυχημένη.Πρόκειται για τις περιπτώσεις όπου το ψυχικά ασθενές άτομο εκτιμά ότι αφού έχει αντιληφθεί την ανεπιθύμητη κατάσταση που λειτουργεί εις βάρος του μπορεί ταυτοχρόνως και να την πολεμήσει , να της ξεφύγει και να της επιβληθεί… όμως λάθος εκτίμηση…
Σε κάποιο άλλο σημείο υπάρχει αναφορά στο χρόνο ,τον οποίο χαρακτηρίζει ως εχθρό της βιασύνης και σύμμαχο της υπομονής.
Επίσης γίνεται αναφορά στους «πολιτικούς χειμώνες» ,οι οποίοι γέννησαν πολλές «κομμένες ψυχές» (ψαλιδισμένες επιτηδευμένα).
Στη συνέχεια αναφέρει , σχολιάζει ,κατηγορεί και προτείνει.
Θα σταθώ εδώ ,στις προτάσεις της :
Να γεννήσουμε , λέει, τους υγιείς εαυτούς μας.
Να χιμήξουμε και να ξεσκίσουμε αυτούς που χαϊδεύουν την αρρώστια μας.
Να πλανεύουμε (πλάνισμα ως τέχνη του πλανίσματος)εμάς τους ίδιους, όχι στα κρυφά αλλά στα φανερά για να μας βλέπουν και οι άλλοι που ντρέπονται και αντί να πλανίζουν ,κρύβουν συνέχεια την ασκήμια τους.
Να μην κοιτάμε πίσω , η ιστορία δε μας διδάσκει πάντα και αν όλοι εμείς σύσσωμοι το επιθυμούμε , αυτή δεν επαναλαμβάνεται.
Να κρατάμε στα χέρια μας δαυλούς ,για να μη χάνουμε το δρόμο μας στην άφιξη του σκοταδιού.
Να’χουμε τόσες απαντήσεις , όσες θα είναι οι ερωτήσεις που θα χρειαστεί να κάνουμε.
Να βλογάμε την πορεία μας ,γιατί εμείς οι θεοί των ψυχών μας έχουμε τα νεραϊδόπεπλα των γόνων μας.
Να στήσουμε καρτέρι στους αιώνιους εφιάλτες μας ,για να’ναι η ζήση μας με όνειρα μονάχα καμωμένη.
….
Θέσεις , προτάσεις , προτροπές όλα μαζί ζυμωμένα κι τόσο έντεχνα δουλεμένα συνθέτουν την θεώρηση της Δίδας Κ.Π.
Έκλεισα το βιαστικό μου πέρασμα στις σελίδες της εργασίας της με λίγες λέξεις από την κατακλείδα της : Και ως επιθυμούμε να προκάμωμεν , ωσάν τυφλόμυγες οργώνουμε κι’εκείνα τα σκοτάδια.
Μια άλλη όψη του κακού (μέσα απ’τα μάτια ενός παιδιού )
-«Σταθείτε κύριε , έπεσε το πακέτο σας....» ακούστηκε μια παιδική φωνή,
-«Τι λές παιδί μου ! δεν καπνίζω εγώ!» απάντησε αγριεμένα η αυστηρή φυσιογνωμία και η φωνή του έβγαινε τρεχάτη μέσα απο τα κιτρινωπά δόντια του.
-«Μα είμαι σίγουρος ! το είδα που έπεφτε απο την τσέπη του παντελονιού σας !»
-«κουβέντα θα κάνουμε τώρα ? σου είπα πως δεν καπνίζω !» ανταπάντησε αγριεμένα αυτή τη φορά ο αυστηρός μεσήλικας και γυρίζοντας του την πλάτη έφυγε νευριασμένος ενώ το παιδί απέμεινε να τον κοιτάζει.
-«Δεν του έπεσε καλό μου παιδί , το πέταξε! Για δές άδειο είναι!» του φώναξε ο γέροντας που πουλούσε κάστανα και καλαμπόκι στη γωνία του πεζοδρομίου.
-«πράγματι είναι άδειο ! το πέταξε ?» μονολόγησε το παιδί και μια θλίψη κυρίεψε το προσωπό του.
Θλίβεται γιατί κάποιος ήθελε να βλάψει τον κόσμο του .
Θλίβεται γιατί κάποιος δεν πίστεψε τη μια και μοναδική του αλήθεια. Θλίβεται γιατι ανακάλυψε πως οι μεγάλοι μπορεί να λένε τόσο εύκολα ψέματα. Η μητέρα του που έστεκε λίγο πιο πέρα και τον παρατηρούσε τον πλησίασε αθόρυβα και δειχνοντάς του το πακέτο του είπε :
-« Πήγαινε να το πετάξεις στον μπλέ κάδο , και να ξέρεις πως σήμερα έκανες κάτι σημαντικό ! Να μη σκέφτεσαι πως κάποιος έκανε κάτι κακό , αλλά να σκέφτεσαι πως εσύ έκανες κάτι καλό.Έτσι δε χρειάζεται να θυμώνεις με τους απερίσκεπτους ανθρώπους παρά να χαίρεσαι με τις καλές σου πράξεις».
Τα ματάκια του παιδιού τρεμοπαίξανε. Δεν είχε προλάβει να σκεφτεί την καλή πλευρά του κακού. Και χάρηκε τόσο με τούτο το εύρημα , στα παιδικά του μάτια φάνταζε σπουδαίο!
Κι’η θλίψη έφυγε πολύ πιο γρήγορα απ’ότι ήρθε.
Το βράδυ στον ύπνο του σκεφτότανε τον κόσμο μέσα απ’τα λόγια της μητέρας του , της καλής νεράϊδας των ονείρων του !
-«Τι λές παιδί μου ! δεν καπνίζω εγώ!» απάντησε αγριεμένα η αυστηρή φυσιογνωμία και η φωνή του έβγαινε τρεχάτη μέσα απο τα κιτρινωπά δόντια του.
-«Μα είμαι σίγουρος ! το είδα που έπεφτε απο την τσέπη του παντελονιού σας !»
-«κουβέντα θα κάνουμε τώρα ? σου είπα πως δεν καπνίζω !» ανταπάντησε αγριεμένα αυτή τη φορά ο αυστηρός μεσήλικας και γυρίζοντας του την πλάτη έφυγε νευριασμένος ενώ το παιδί απέμεινε να τον κοιτάζει.
-«Δεν του έπεσε καλό μου παιδί , το πέταξε! Για δές άδειο είναι!» του φώναξε ο γέροντας που πουλούσε κάστανα και καλαμπόκι στη γωνία του πεζοδρομίου.
-«πράγματι είναι άδειο ! το πέταξε ?» μονολόγησε το παιδί και μια θλίψη κυρίεψε το προσωπό του.
Θλίβεται γιατί κάποιος ήθελε να βλάψει τον κόσμο του .
Θλίβεται γιατί κάποιος δεν πίστεψε τη μια και μοναδική του αλήθεια. Θλίβεται γιατι ανακάλυψε πως οι μεγάλοι μπορεί να λένε τόσο εύκολα ψέματα. Η μητέρα του που έστεκε λίγο πιο πέρα και τον παρατηρούσε τον πλησίασε αθόρυβα και δειχνοντάς του το πακέτο του είπε :
-« Πήγαινε να το πετάξεις στον μπλέ κάδο , και να ξέρεις πως σήμερα έκανες κάτι σημαντικό ! Να μη σκέφτεσαι πως κάποιος έκανε κάτι κακό , αλλά να σκέφτεσαι πως εσύ έκανες κάτι καλό.Έτσι δε χρειάζεται να θυμώνεις με τους απερίσκεπτους ανθρώπους παρά να χαίρεσαι με τις καλές σου πράξεις».
Τα ματάκια του παιδιού τρεμοπαίξανε. Δεν είχε προλάβει να σκεφτεί την καλή πλευρά του κακού. Και χάρηκε τόσο με τούτο το εύρημα , στα παιδικά του μάτια φάνταζε σπουδαίο!
Κι’η θλίψη έφυγε πολύ πιο γρήγορα απ’ότι ήρθε.
Το βράδυ στον ύπνο του σκεφτότανε τον κόσμο μέσα απ’τα λόγια της μητέρας του , της καλής νεράϊδας των ονείρων του !
αφορισμός
τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα τους
κι'ύστερα φωνάζουν τα πουλιά
για να κρύψουν τη γύμνια τους.
κι'ύστερα φωνάζουν τα πουλιά
για να κρύψουν τη γύμνια τους.
μισώ το ψέμα αλλά....
μια αλήθεια κατά βάθος
φλερτάρει μ'ένα ή και περισσότερα ψέματα.
Το μέγεθος αυτής της αλήθειας μας απαλλάσει
ενίοτε από τις ενοχές του ανεπιθύμητου φλέρτ.
φλερτάρει μ'ένα ή και περισσότερα ψέματα.
Το μέγεθος αυτής της αλήθειας μας απαλλάσει
ενίοτε από τις ενοχές του ανεπιθύμητου φλέρτ.
Επιτακτικό
Έξω όλοι τρέχουμε
με ένα ρυθμό,
με ένα παράγγελμα.
Κάποτε σταματάμε :
Αργία ! Θρησκευτική εορτή !
Αργία ! Εθνική επέτειος!
Μετά συνεχίζουμε.
Παράγγελμα :
εργαστείτε για το ζήν
εργαστείτε εκουσίως για το ευ ζήν!
Το ευ ζήν γίνεται δέλεαρ, κρυφό αποθημένο.
Τα παραγγέλματα συνεχίζονται και
όλοι τρέχουμε ώσπου να ανακοινωθεί η
άφιξη της επόμενης αργίας.
με ένα ρυθμό,
με ένα παράγγελμα.
Κάποτε σταματάμε :
Αργία ! Θρησκευτική εορτή !
Αργία ! Εθνική επέτειος!
Μετά συνεχίζουμε.
Παράγγελμα :
εργαστείτε για το ζήν
εργαστείτε εκουσίως για το ευ ζήν!
Το ευ ζήν γίνεται δέλεαρ, κρυφό αποθημένο.
Τα παραγγέλματα συνεχίζονται και
όλοι τρέχουμε ώσπου να ανακοινωθεί η
άφιξη της επόμενης αργίας.
Κι'ο εαυτός μου λέει στον εαυτό μου
όταν οι φόβοι μου γυρίζουν γύρω γύρω :
"Ονομάτισε τη σκέψη σου κι'αυτή θα πάρει
σάρκα και οστά ,
θα πάψει πλέον να βαραίνει το κεφάλι σου ,
θα δει επιτέλους φώς της μέρας "
"Ονομάτισε τη σκέψη σου κι'αυτή θα πάρει
σάρκα και οστά ,
θα πάψει πλέον να βαραίνει το κεφάλι σου ,
θα δει επιτέλους φώς της μέρας "
Η μπάλα - δώρο
Στ’ αλήθεια νοσταλγώ το κοριτσίστικο δωμάτιό μου , στο βόρειο μέρος του σπιτιού , γεμάτο κούκλες και μπάλες – τις κούκλες μου τις φέρνανε δώρο οι συγγενείς και τις μπάλες ο Άγιος Βασίλης. Πάντοτε ίδιο ήτανε το δώρο της πρωτοχρονιάς : μια μπάλα ! τη μια με δίχτυ ή χωρίς , την άλλη έτσι τυλιγμένη ώστε να μην το καταλάβω .Πάντα θυμότανε αυτός ο Άγιος να μου φέρει το ίδιο δώρο , λες και με έβλεπε να παίζω με τ’ αγόρια στις αλάνες .Όπως και να ’χε εγώ χαιρόμουνα , κι’ είχα μαζέψει τόσες μπάλες , όσα τα χρόνια μου ως την Τετάρτη τάξη του δημοτικού .
Μετά έμαθα το μυστικό αυτού του Άγιου : το βράδυ που εμείς (εγώ και τα αδέρφια μου) κοιμόμασταν , πήγαινε (ο Άγιος - με τη μαμά ) σε φιλικό σπίτι και παίζανε χαρτιά ώσπου να μπει για τα καλά ο καινούργιος χρόνος .Όταν το βράδυ επιστρέφανε όλα τα μαγαζιά με τα παιχνίδια ήτανε κλειστά και παρότι ποτέ δεν φροντίζανε από πριν το δώρο μου δεν ανησυχούσαν διότι ο κύριος Λευτέρης – το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μας – ήταν πάντα στη διάθεση του καλού Άγιου –μπαμπά μου ! έτσι ο μπαμπάς περνώντας απέξω από το μαγαζάκι του κυρ-Λευτέρη δεν χρειαζότανε καν να χτυπήσει αφού ο γλυκύτατος γέροντας ήξερε και άφηνε κάθε πρωτοχρονιά έξω από την πόρτα του μαγαζιού το μόνο παιχνίδι που διέθετε στο μαγαζί του : μια μπάλα !
Έτσι λοιπόν είχα γεμίσει το δωμάτιο μου με μπάλες σε όλα τα χρώματα τις οποίες φύλαγα για να παίζω όταν θέλω μόνη μου , αφού δεν είχα φίλες και οι φίλοι μου θα λέγανε κοριτσίστικη τη μπάλα μου.
Κούκλες και μπάλες συντροφιά μου στο δωμάτιο .Όλες τις φύλαξα , δεν πέταξα ούτε μια !
Πράγμα περίεργο , αντί να βαριέμαι - το ίδιο δώρο κάθε πρωτοχρονιά- θαρρώ πως την περίμενα εκείνη τη μπάλα που θα μου έφερνε ο Άγιος Βασίλης γιατί εκείνη ήταν άλλο ,ήτανε μαγική γι’ αυτό και δεν τη μοιραζόμουν με κανέναν!
Και ομολογώ πως ακόμα περιμένω μην τύχει και θυμηθεί αυτός ο άγιος περνώντας απ’ το σπίτι μου πάλι ν’ αφήσει καμιά μπάλα!
Μετά έμαθα το μυστικό αυτού του Άγιου : το βράδυ που εμείς (εγώ και τα αδέρφια μου) κοιμόμασταν , πήγαινε (ο Άγιος - με τη μαμά ) σε φιλικό σπίτι και παίζανε χαρτιά ώσπου να μπει για τα καλά ο καινούργιος χρόνος .Όταν το βράδυ επιστρέφανε όλα τα μαγαζιά με τα παιχνίδια ήτανε κλειστά και παρότι ποτέ δεν φροντίζανε από πριν το δώρο μου δεν ανησυχούσαν διότι ο κύριος Λευτέρης – το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μας – ήταν πάντα στη διάθεση του καλού Άγιου –μπαμπά μου ! έτσι ο μπαμπάς περνώντας απέξω από το μαγαζάκι του κυρ-Λευτέρη δεν χρειαζότανε καν να χτυπήσει αφού ο γλυκύτατος γέροντας ήξερε και άφηνε κάθε πρωτοχρονιά έξω από την πόρτα του μαγαζιού το μόνο παιχνίδι που διέθετε στο μαγαζί του : μια μπάλα !
Έτσι λοιπόν είχα γεμίσει το δωμάτιο μου με μπάλες σε όλα τα χρώματα τις οποίες φύλαγα για να παίζω όταν θέλω μόνη μου , αφού δεν είχα φίλες και οι φίλοι μου θα λέγανε κοριτσίστικη τη μπάλα μου.
Κούκλες και μπάλες συντροφιά μου στο δωμάτιο .Όλες τις φύλαξα , δεν πέταξα ούτε μια !
Πράγμα περίεργο , αντί να βαριέμαι - το ίδιο δώρο κάθε πρωτοχρονιά- θαρρώ πως την περίμενα εκείνη τη μπάλα που θα μου έφερνε ο Άγιος Βασίλης γιατί εκείνη ήταν άλλο ,ήτανε μαγική γι’ αυτό και δεν τη μοιραζόμουν με κανέναν!
Και ομολογώ πως ακόμα περιμένω μην τύχει και θυμηθεί αυτός ο άγιος περνώντας απ’ το σπίτι μου πάλι ν’ αφήσει καμιά μπάλα!
Χορός
Χορεύουμε στο ρυθμό των συναισθημάτων μας .
Αν επιθυμούμε πολύ τότε χορεύουμε άνευ ορίων .
Αν επιθυμούμε να μας επιθυμούν , τότε χορεύουμε συγκρατημένα.
Αν επιθυμούμε και δεν επιθυμούμε (αν δηλαδή ψάχνουμε αφορμή για να επιθυμήσουμε- ευθυμήσουμε) τότε χορεύουμε κατά παραίνεση,
ενώ αν δεν επιθυμούμε δεν χορεύουμε – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα θέλαμε να επιθυμούμε να χορέψουμε – σ’αυτή την περίπτωση ενδέχεται και να λικνίζουμε το σώμα μας ως ένδειξη συμ-μετοχής στο μουσικό μέρος μιας συνεύρεσης που στόχο έχει την ευθυμία !
Όπως και να’χει χορεύουμε κατ'επιθυμία ή και κατά παραίνεση , κι’όταν χορεύουμε γελάμε , τραγουδάμε , ερωτευόμαστε , μεθάμε και ευθυμούμε γενικώς.
Αν επιθυμούμε πολύ τότε χορεύουμε άνευ ορίων .
Αν επιθυμούμε να μας επιθυμούν , τότε χορεύουμε συγκρατημένα.
Αν επιθυμούμε και δεν επιθυμούμε (αν δηλαδή ψάχνουμε αφορμή για να επιθυμήσουμε- ευθυμήσουμε) τότε χορεύουμε κατά παραίνεση,
ενώ αν δεν επιθυμούμε δεν χορεύουμε – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα θέλαμε να επιθυμούμε να χορέψουμε – σ’αυτή την περίπτωση ενδέχεται και να λικνίζουμε το σώμα μας ως ένδειξη συμ-μετοχής στο μουσικό μέρος μιας συνεύρεσης που στόχο έχει την ευθυμία !
Όπως και να’χει χορεύουμε κατ'επιθυμία ή και κατά παραίνεση , κι’όταν χορεύουμε γελάμε , τραγουδάμε , ερωτευόμαστε , μεθάμε και ευθυμούμε γενικώς.
Δύναμη λέω πως είναι …
Να περπατάω τη ζωή κουβαλώντας
το θάνατο στις πλάτες μου
και να στέκουμαι όρθια λες και δεν έχω τίποτα απάνω μου.
Τόσο ελαφρύς ο θάνατος στο ζύγι !
Τόσο μεγάλη η σιγουριά μου στην ορθή περπατησιά !
το θάνατο στις πλάτες μου
και να στέκουμαι όρθια λες και δεν έχω τίποτα απάνω μου.
Τόσο ελαφρύς ο θάνατος στο ζύγι !
Τόσο μεγάλη η σιγουριά μου στην ορθή περπατησιά !
Ο Κόσμος Είναι Ένα Βουνό -Π.Θαλασσινός
Ο κόσμος είναι ένα βουνό
τα λόγια που πετούνε
αντιλαλούνε στις πλαγιές
σε εμάς ξαναγυρνούνε
Καλύτερα να μην μιλάς
κακές αν κάνεις σκέψεις
μα αν συλλογάσαι όμορφα
είναι χρυσές οι λέξεις
Ο κόσμος είναι ποταμός
και θάλασσα που αφρίζει
άμα μολύνεις το νερό
πια δεν σε καθαρίζει
Καλύτερα να μην μιλάς
αν δεν πολυκατέχεις
μα αν ξέρεις μην κρατάς κρυφό
το θησαυρό που έχεις
Π.Θαλασσινός
Sub rosa
Πολλές μικρές στιγμές
ζωές χρωματιστές
στον κήπο μου.
Αγγίζω και ξεχνώ
τον έβδομο ουρανό
στον ύπνο μου.
Μια μικρή στιγμή
αιτία και αφορμή
για όνειρα.
Κι’ οι λέξεις λιγοστές
χαμόγελα κι’ ευχές
Ολόγυρα.
Κι’ ο λόγος σου εκεί
Στη μέση της γιορτής
διάπυρος.
Χορεύει, τριγυρνά
και μου χαμογελά
και γίνεται ο χορός
γλυκός , ερωτικός ,παράφορος.
Κρασί και μουσική
μεθάνε τη γιορτή
κι’ ο λόγος σου αυτός
μου δίνει μια ευχή : Τη μέρα άδραξε!
ζωές χρωματιστές
στον κήπο μου.
Αγγίζω και ξεχνώ
τον έβδομο ουρανό
στον ύπνο μου.
Μια μικρή στιγμή
αιτία και αφορμή
για όνειρα.
Κι’ οι λέξεις λιγοστές
χαμόγελα κι’ ευχές
Ολόγυρα.
Κι’ ο λόγος σου εκεί
Στη μέση της γιορτής
διάπυρος.
Χορεύει, τριγυρνά
και μου χαμογελά
και γίνεται ο χορός
γλυκός , ερωτικός ,παράφορος.
Κρασί και μουσική
μεθάνε τη γιορτή
κι’ ο λόγος σου αυτός
μου δίνει μια ευχή : Τη μέρα άδραξε!
Παντρεύοντας τις ασυμφωνίες
Η γεύση του κακού όμοια μ’ εκείνη
του στενού σου κεφαλιού
που λίγα θέλει να κρατά απ’ τα
πολλά που ευγενικά σε χαιρετάνε.
Και λες πως όμοια με δράκους είναι τα
όσα με κοιτάζουν ,έτοιμα να ορμήσουν πάνω μου
χωρίς να καταλάβω.
Κι’ όταν σου λέω «δεν έχουν λόγο λαίμαργα να
με κατασπαράξουν»
μου απαντάς σαρκαστικά : « μα πως μπορείς να είσαι τόσο αφελής?».
Η γεύση του κακού είναι για μένα όμοια με τις άλλες ,
δεν ξεχωρίζω από πριν καμία , κι’ όλες το ίδιο καλοδέχομαι.
Όμως για σένα είναι άλλο,
Πώς να παντρέψουμε της λογικής μας τη Βαβέλ ?
Πώς να τη μάθουμε να ζει κάτω απ’ την ίδια στέγη ?
Δεν είναι δύσκολο σου λέω , τώρα που μάθαμε καλά να διαφωνούμε
δε θα’ ναι δύσκολο να μάθουμε
να συμφωνούμε όταν οι γνώμες μας αλλιώτικες πασχίζουνε
γλυκά ν'αγκαλιαστούνε.
Θα ήταν μόνο δύσκολο όταν δε θα ήμασταν πιο σίγουροι
από τώρα , πως πάνω απ’ όλα θέλουμε κι’ οι δυο να συμφωνήσουμε.
του στενού σου κεφαλιού
που λίγα θέλει να κρατά απ’ τα
πολλά που ευγενικά σε χαιρετάνε.
Και λες πως όμοια με δράκους είναι τα
όσα με κοιτάζουν ,έτοιμα να ορμήσουν πάνω μου
χωρίς να καταλάβω.
Κι’ όταν σου λέω «δεν έχουν λόγο λαίμαργα να
με κατασπαράξουν»
μου απαντάς σαρκαστικά : « μα πως μπορείς να είσαι τόσο αφελής?».
Η γεύση του κακού είναι για μένα όμοια με τις άλλες ,
δεν ξεχωρίζω από πριν καμία , κι’ όλες το ίδιο καλοδέχομαι.
Όμως για σένα είναι άλλο,
Πώς να παντρέψουμε της λογικής μας τη Βαβέλ ?
Πώς να τη μάθουμε να ζει κάτω απ’ την ίδια στέγη ?
Δεν είναι δύσκολο σου λέω , τώρα που μάθαμε καλά να διαφωνούμε
δε θα’ ναι δύσκολο να μάθουμε
να συμφωνούμε όταν οι γνώμες μας αλλιώτικες πασχίζουνε
γλυκά ν'αγκαλιαστούνε.
Θα ήταν μόνο δύσκολο όταν δε θα ήμασταν πιο σίγουροι
από τώρα , πως πάνω απ’ όλα θέλουμε κι’ οι δυο να συμφωνήσουμε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)