Ερχόσαστε ταπεινά μέσα στο δωμάτιο μου
την ώρα που βραδιάζει .
Δεν αντιλαμβάνομαι την έλευση σας!
Πλησιάζετε την εστία του ύπνου μου
και σαν να είσαστε οικείοι του χώρου μου
πλαγιάζετε πλάι μου
και μου μιλάτε.
Δεν αντιλαμβάνομαι την έλευσή σας!
«είμαστε οι ερινύες,
μας γνωρίζετε ήδη.
Επιθυμούμε να σας επισκεπτόμαστε
διότι ορθώς λαμβάνουμε το κάλεσμα σας»
-μα δε σας κάλεσα!
«είμαστε οι μόνες άγρυπνες μέσα στο σκοτάδι που
κυβερνά τα εσώψυχα σας την ώρα που κοιμόσαστε».
Δεν αντιλαμβάνομαι την έλευσή σας!
«καθόσον σας διδάξανε είσαστε υποχρεωμένος
να μας υποδέχεστε.
Η σιωπή του ύπνου σας οφείλει να είναι φιλόξενη»
Δεν αντιλαμβάνομαι την έλευση σας!
-μα είσαστε ακάλεστες !
«είμαστε προσκεκλημένες των αρχών , των αξιών και
των μύχιων σκέψεων σας»
Και πώς να έφερνα αντίρρηση ?
Και πώς να ερχόμουνα ενάντιος σ’αυτή τη γενετήσια σχέση ?
-Καλώς με βρήκατε,
μα να μη μείνετε περσότερο
εδώ ο χώρος είναι αψύς
τους άλλους ξένους μόνο λίγο τους κρατάει.
Κι’αφού γι’απόψε εκείνες κάνανε το χρέος τους
Κρύφτηκαν πάλι σιωπηλά μες το σκοτάδι.
5 σχόλια:
Πάντοτε απρόσκλητες έρχονται οι Ερινύες. Ή όχι; Μήπως οι δικές μας πράξεις τελικά τις προσκαλούν; Μήπως η δική μας συνείδηση;
Δήμο ,θα πρέπει να έχουν πολύ θράσσος αν έρχονται ακάλεστες !
το ότι έκαναν το χρέος τους, όπως γράφεις φίλη Αλεξ, είναι ίσως το πλέον σημαντικό... ενδιαφέρων ο εσωτερικός διάλογος!
Σου έστειλα, mail.
nimerti, μέγα θέμα οι Ερινύες..αλήθεια ούτε που ξέρω πως να τ'αγγίξω..εικάζω μόνο !
Δημοσίευση σχολίου