Τραγούδα τη θλίψη , να φύγει.....

μες την πόλη

βάρβαροι μπήκαν

και κούρσεψαν

τα ωραία παλάτια

τις καρδιές

που πονούσανε βρήκαν

και τις κάνανε

χίλια κομμάτια

θησαυρούς σε δωμάτια

μεγάλα

με φρουρούς

σεβαστούς σκηνοθέτες

και μια κόρη

να κλαίει στη σάλα

γιατί γίναν

κομμάτια οι καθρέφτες

μες τους δρόμους

ο αέρας φυσάει

και θυμίζει μεγαλεία περασμένα

σε μια πόλη που πια δε γελάει

γιατί τ’άστρα της τά’χουν κλεμμένα

της ζωής τα παλάτια

που φύγαν

σαν τα τρένα

ξανάρχονται πίσω

μα τα όνειρα εκείνα

πού πήγαν?

Και δεν πρόλαβα πια

Να τα ζήσω