Κόκκινη κλωστή...δώσε κλώτσο να γυρίσει...

Σα μικρή κλωστή που μένει
απο κείνη την ανέμη
που όλο μύθους μολογάει
τους αναπολεί και πάει...
στη μικρή κλωστή που μένει
μες τα σύννεφα μπλεγμένη
έδεσα τα ονειρά μου
την ελπίδα, τη χαρά μου..
άφησα κακές σκοτούρες
και της λογικής τις σβούρες,
σ'ένα δέντρο μες τον κήπο
να φοβούνται το σκοτάδι
και του ρολογιού τον χτύπο.
Άκουγα το παραμύθι
το κουκί και το ρεβύθι
κι'ένα σάλτο στον αέρα
έκανε τη νύχτα μέρα.
Πόσο εύκολο που είναι
ν'αγαπήσω σ'ένα βράδυ
του παραμυθιού το υφάδι
σα μεμιάς θ'αστράφταν μπρός μου
τα καλαίσθητα του κόσμου.
Μια ανάσα κι'άλλη μια
για να μπω με βουλημία
μες τον κόσμο που διαλέγω
την ψυχή μου να βολεύω.