Μια πίστη αλάθευτη

Με επιδέξιες κινήσεις
μαγνητίζεις την ηρεμία μου
και τη βαπτίζεις  σε μια ολόχρυση κολυμβήθρα.
Την ονομάζεις πάθος.
Την ονομάζεις ίμερο,
και της φοράς της βάφτισης κουστούμι
στο χρώμα του αίματος
κρύβοντας έτσι την αδαμιαία περιβολή της.
Ραβαΐσι , το μετά της βαπτίσεως!
Κι’αφού φχαριστήθηκες
με την κτήση σου αυτή,
έστησες ξόβεργα στο πνεύμα μου!
όμως φενάκη οι προσδοκίες σου
«Γελοία ζεύτηκες,
γιατί το πνεύμα μου είναι λεύτερο
και φτύνει αυτόδηλα στο πρόσωπο
τον κάθε ασήμαντο που βάλθηκε
να κλέψει τη σιωπή μου»
Κι’έτσι ανεμπόδιστα κινούμαι ως το θάνατο.
Κι΄’ετσι τιμώ τις αρετές μου.
Κι’έτσι με θάρρος αγωνίζομαι.
Κι’έτσι αλαφρώνεται η ψυχή μου.