Ήταν τόσο παιδί που αγαπούσε όλους όσους του χαμογέλαγαν.
Η ζωή του ήταν μια ιστορία που άρχιζε και τελείωνε στο πίσω μέρος των ματιών του , ήταν μια ρανίδα χώρου στον εγκέφαλο του – τόσο ενδιαφέρουσα που έκανε το αίμα του να επισκέπτεται κείνο το χώρο στον εγκέφαλο του όλο και πιο συχνά.
Έλεγε και ξανάλεγε : Την ιστορία μας την φτιάχνουν η γλώσσα και τα μάτια , άμα δεν τα’ χουμε τα δίνει απλόχερα η άχραντη ψυχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου