Κατρακυλούμε μαζί με κάμποσες χιονοστιβάδες
κι’όλο περιμένουμε να φτάσουμε στο τέλος της πλαγιάς.
Η αντιληψή μας ωστόσο εξαπατήθηκε εξαρχής , καθώς η αίσθηση
ότι κατρακυλούμε σε βουνό είναι πλάνη,
κατρακυλούμε σε χειμαρρώδη καταρράκτη και ως γνωστόν
το νερό ακράτητα, ασυγκράτητα χύνεται στο πέλαγο
χωρίς να σταματάει το ταξίδι του...
έτσι ακράτητα οδεύουμε κι’εμείς,
μόλο που πάνω στην ορμή μας δε βλέπουμε
την ομορφιά τριγύρω και ούτε που απολαμβάνουμε
«της Θαλάσσεως τη γαλήνη» πριν να χυθούμε ξανά
σε άλλο χείμαρρο που θα μας ξεβράσει
σε άλλο πέλαγο..
έτσι ακούσια και απρόσμενα θα συνεχίζεται το ταξίδι μας,
κι’άς λένε οι πολλοί ότι λιμνάζει στις κερκόπορτες του Άδη
ανίσχυρα ψεύδη καθώς
η φούρια του γάργαρου νερού
στέκεται μόνο στον κήπο του Θεού.
