Το παραμύθι ξεκινά απο το τέλος προς την αρχή και παρά το γεγονός ότι το τέλος είναι ευτυχέστερο των προσδοκιών μας , η αρχή - αυτή που φόβιζε πάντα τον Benjamin Button- είναι δραματική!
Δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε τα γεγονότα να μας προσπερνάνε και να πιστεύουμε πως δεν θα μας ξεπεράσουν εντελώς,
να θεωρούμε πως θα υπάρξει μαγικό ραβδί και Θεία δίκη, απόδοση δικαιοσύνης και άλλες τέτοιες παροιμιώδης εκφράσεις που μας συντροφεύανε στον πρότερο έγκλιτο βίο μας.
Η αλήθεια είναι δραματική και όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε τόσο περισσότερες πιθανότητες θα έχουμε να περισώσουμε λίγη απο την αληθινή μας ευτυχία.
Η αλήθεια - όχι αυτή που μαθαίναμε να κρύβουμε και που συνήθως παρέπεμπε σε θρησκευτικές νόρμες (ηθών και πεποιθήσεων) και κανόνες ,αλλά αυτή που οδηγεί την πραγματικότητα σε ατραπούς απαγορευμένους για τις δυνατοτητές μας και κατ'επέκταση μη διαχειρίσιμους-αυτή η αλήθεια φώναζε πάντα, αλλά νομίζαμε πως είχαμε τη δυνατότητα να την αγνοήσουμε,
νομίζαμε πως εκ φύσεως είχαμε επιλογές ,
νομίζαμε πως σε τελική ανάλυση διαθέτουμε και περίοδο χάριτος
και το τραγικότερο όλων : ακόμα νομίζουμε πως βρισκόμαστε σε περίοδο προσαρμογής!
Εξαιρώντας τους εαυτούς μας γυρεύουμε να επιρρίψουμε ευθύνες σε άλλους , νομίζοντας ότι έτσι εξασφαλίζουμε τουλάχιστο τις ενοχές ,που σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν ολοδικιές μας.
Γιατί τα λέω όμως αυτά?
προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι η αισιοδοξία μου δεν είναι γαλβανιζέ περίβλημα αλλά ασπίδα προστασίας απο τα βέλη που χύνονται με ορμή,
ότι πίσω μου υπάρχει καμένη γή και εμπρός μου πόλεμος,
ότι το μόνο που μπορώ να ατενίζω με γαλήνη ψυχής είναι τα συναισθηματά μου και οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους ,
ότι η δύναμη χρειάζεται όχι για να παλεύω αλλά για να κρατάω γερά την ασπίδα μην τυχόν και τα βέλη με σημαδέψουν όπου δε θα'πρεπε,
ότι σαν και μενα είναι πολλοί και
ότι , όσο μιλάω δυνατά για τα αμαρτηματά μου και ταπεινώνομαι παραμερίζοντας της (παρερμηνευμένη) περηφάνια μου τόσο περισσότερες πιθανότητες θα έχω να παραμένω όρθια κρατώντας την ασπίδα μου ψηλά , να προστατεύομαι απ'τα βέλη που μου ρίχνει ο εαυτός που ήθελα να είχα.
