photo
Κι'ενώ όλοι παρατηρούμε καθημερινά τα γεγονότα να κυλούν αβασάνιστα παρά τις μύριες προσπαθειές μας να τα φρενάρουμε , μήπως γλιτώσουμε λίγη απο την κατρακύλα της κατηφόρας , η οργή που υπάρχει μέσα μας φουντώνει και γίνεται θυμός ,
και γίνεται πράξη απερρίσκεπτη ,
και γίνεται σκέψη αμοραλιστική ,
και γίνεται όπλο που στρέφεται καταπρόσωπο στον συνάνθρωπό μας που τον δικάσαμε και τον καταδικάσαμε σε ένα δευτερόλεπτο (πως γίνεται να καταδικάζουμε έναν συνανθρωπό μας σε ένα δευτερόλεπτο ; ..η οργή δεν ελέγχεται απο τη λογική !),
και γίνεται μίσος ,
και γίνεται αέναος αγώνας επιβίωσης.
Μα όσο πληθαίνουν τα σενάρια μιας επικείμενης φτώχιας , όσο οι θεωρίες συνομωσίας προκαλούν το φόβο μιας επικείμενης καταστροφής ,
όσο αυτοί που επαγγέλονται ηγέτες απομακρύνονται απο τη Δημοκρατία του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής συνύπαρξης - ενώ ταυτόχρονα καταδικάζονται ερήμην στις ψυχές όλων μας-
όσο και να προσπαθούμε να απομακρυνθούμε απο τις φημολογίες και τις δυσοίωνες προβλέψεις κρυμμένοι πίσω απο τους περιάνδρους της τραπεζαρίας μας και τους πίνακες υψηλής αισθητικής αλλά και στις αίθουσες των πολλά υποσχόμενων διδασκαλίων ανατολικών φιλοσοφιών (ιδιαίτερα αυτές που απευθύνονται σε -οικονομικά-εκλεκτούς πολίτες),
όσο αποποιούμεθα την ανθρώπινη υποστασή μας επικαλούμενοι ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΟΣ ,
όσο εξακολουθούμε να ζούμε όπως ζούσαμε πριν υποκρινόμενοι πως η κρίση είναι για τους άλλους,
όσο πληθαίνουν οι φωνές στη Βαβέλ που μας χαρίστηκε ,
όσο αφορίζουμε η γή , το χώμα τη φύση , την απλότητα,
τόσο χειρότερα για μας .
Η οργή που κρύβεται εκεί μέσα σα νόσο επάρατη μολύνει διαρκώς τα σωθηκά μας
κι'όλο μας φταίει κάτι άλλο ,
μα δεν ελέγξαμε ποτέ το διαχειριστή μας και μας δελέασαν τα όμορφα του δώρα!
Γιατί να φταίει λοιπόν μονάχα η Εύα και όχι ο Αδάμ ?
γιατί να λέμε πως υπάρχει εμπιστοσύνη αφού δεν είμαστε ποτέ ειλικρινείς ?
γιατί να λέμε συνεχώς και να μην κάνουμε έργα σπουδαία άλλος κρατώντας κιμωλία , άλλος την πένα άλλος να σπέρνει , να θερίζει , να γιατρεύει ..κι'ότι ο καθένας μας μπορεί ;
Γιατί αν τα λόγια γίνουν πράξεις τότε και μόνο τότε θα εκτιμούμε ότι μας δόθηκε και ας μην είναι τούτο ολοδικό μας ...περαστικοί εξάλλου είμαστε .
