όρισμα

Kατά την αναμονή του συμβεβηκότος πολλάκις ενεφάνη τούτο το ίδιον συμβάν εις πλείστες εκδοχές.

άβυσσος, άβυσσον επικαλείται...

Αφοσιώνομαι σ'ένα μόνο σημείο όπου η ευτυχία μου
δε σκιάζεται απο τις απειλές σας.
Νομίζετε πως συμπεριλαβάνομαι στον πληθυντικό σας
την ώρα της κρίσης !
Η παράσταση που δίδετε  δεν ευχαριστεί ούτε εσάς τους
ίδιους -που πρωταγωνιστείτε- πως άραγε θα μπορούσε να με πείσει ?
Η γλώσσα που μιλώ διαφέρει απο τη δική σας σε εύρος και ποιότητα,
όταν εσείς λέτε :"η χώρα μας" , εγώ νοώ :"το συμφέρον μας" και όχι "τα ανθρώπινα ιδεώδη".
'Οταν εσείς λέτε : "είμεθα ηγέτες αυτού του τόπου",εγώ νοώ :"ολιγαρχικά διοικούμε".
Κλείνω την πόρτα στον πλυθηντικό σας ,αν και το ξέρω πως κάποια στιγμή
αιφνιδιαστικά θα εισβάλλει βιαίως ....αρνούμαι πάραυτα να σας δεχθώ ,
Και σας αποκαλώ ανίκανους να μου στερήσετε το δικαίωμα να τεκνοποιώ ελπίδες γιατί
τούτο σαν λερναία ύδρα γεννήθηκε με πολλά κεφάλια!

Ιδού το πρόβλημα,ζητείται λύση..

Οι διαδικασίες θα συνεχιστούν όπως προβλέπεται.
Εμείς θα ακολουθούμε το " δεδικασμένο του χαμελαίοντα"..
Δεδομένο ουδένα...
Επανερχόμεθα στη ρευστότητα του Ηρακλείτου.
1ο  :  ο φόβος μιας επερχόμενης οικονομικής καταστροφής
         ενισχύει τη δυναμική μας ,
         διεγείρει τη φαντασία μας ,
         αποδεικνύει τις αντοχές μας.
2ο : Ένας αιφνίδιος θάνατος ανατρέπει τις περισσότερες εκδοχές
       διότι η πορεία συνυπολογίζεται ως εγχείρημα ομαδικό.
       Ένας θάνατος ποτέ δεν υπολογίζεται ως ενδεχόμενο διότι αποδυναμώνει,
       εξασθενεί τις απαντοχές μας.
3ο : Τα ενδεχόμενα δεν είναι πάντα αρνητικά.
       Οι εκδοχές ιεραρχούνται πρωτίστως ξεκινώντας απο τις αρνητικές
       και εν συνεχεία οι θετικές.
Εν κατακλείδι , ακροβατούμε πάνω σ'ένα αγαπημένο ενδεχόμενο το οποίο και έχουμε
επιλέξει προκειμένου να τιτλοφορήσουμε τον παρόν βίο μας.Εν συνεχεία-τις περισσότερες φορές γινόμαστε ένα με αυτό το προεπιλεγμένο ενδεχόμενο και ξεχνούμε την ύπαρξη των υπολοίπων -μη
επιλεγμένων ενδεχομένων.
Εδώ ακριβώς εντοπίζεται η εστία του προβλήματος.
Δεδομένου ότι αυτή η ίδια η αμφισβήτηση των υπολοίπων ενδεχομένων (ή έστω η θεωρητική ελαχιστοποίηση
των πιθανοτήτων εμφανίσεως των ) , μας κάνει ευάλωτους ,μωρούς ,ευκολόπιστους , εγωιστές και κολασμένους.

The Piano - Amazing Short - Animation by Aidan Gibbons, Music by Yann Tiersen

Όμορφη που είσαι...

Απορημένη κοιτάζεις το πέλαγο…
τι βλέπεις ?
μπορεί την απορία σου να γεννά η απραξία!
Σε παρατηρώ τόσο προσεχτικά που αισθάνομαι
την απορία σου κι’άς μην την ξέρω, κι’άς μη σε ξέρω..
οι σκέψεις σου σ’εγκαταλείπουν σιγά σιγά
καθώς το βλέμμα σου μένει ακίνητο
καθήμενη έναντι του πελάγου..
μοιάζεις να έχεις πέσει σε λήθαργο
καθώς δεν αντιλαμβάνεσαι τα γύρω σου
μέχρι που ένας παφλασμός του κύματος(τόσο δυνατός όσο ο θόρυβος μιας πέτρας στο γυαλί) σε ξυπνά
όχι όμως τις σκέψεις σου, αυτές δεν τις γυρίζει πίσω
ένα κύμα τόσο εύκολα…
Πόσο θα ήθελα να αγκαλιάσω τη σιωπή σου,
μην τύχει και σε ταράξει θόρυβος αυτών που δεν έχουν
τίποτα να πουν παρά χαϊδεύουν το χαμόγελο σου τάχα
το θαυμάζουν ,
και σου χαρίζουν περισσότερο οξυγόνο αναπνεύσεις
τάχα μη σου λείψει,
ενώ στην πραγματικότητα «κρύβουν τεχνηέντως την κακοσμία τους»
Μα πως τους πίστεψες αγάπη μου ?
Δε σε ρωτώ για να μου πεις..
Πάντως , μη νοιάζεσαι είναι καλύτερα εδώ μακριά απ’όλους
σε τούτο δω το καταφύγι με συντροφιά τη θάλασσα που αν
βαρεθείς να την κοιτάζεις γλυκά αφήνεσαι μέσα στην αγκαλιά της,
κι’αν πάλι σε κουράζει ο κόσμος ,μένεις εκεί στον όμορφο βυθό της.

Κόκκινη κλωστή...δώσε κλώτσο να γυρίσει...

Σα μικρή κλωστή που μένει
απο κείνη την ανέμη
που όλο μύθους μολογάει
τους αναπολεί και πάει...
στη μικρή κλωστή που μένει
μες τα σύννεφα μπλεγμένη
έδεσα τα ονειρά μου
την ελπίδα, τη χαρά μου..
άφησα κακές σκοτούρες
και της λογικής τις σβούρες,
σ'ένα δέντρο μες τον κήπο
να φοβούνται το σκοτάδι
και του ρολογιού τον χτύπο.
Άκουγα το παραμύθι
το κουκί και το ρεβύθι
κι'ένα σάλτο στον αέρα
έκανε τη νύχτα μέρα.
Πόσο εύκολο που είναι
ν'αγαπήσω σ'ένα βράδυ
του παραμυθιού το υφάδι
σα μεμιάς θ'αστράφταν μπρός μου
τα καλαίσθητα του κόσμου.
Μια ανάσα κι'άλλη μια
για να μπω με βουλημία
μες τον κόσμο που διαλέγω
την ψυχή μου να βολεύω.

Σα να λέμε ευτυχία…

Άλλη μια σκηνή σε επανάληψη : μια ευτυχισμένη οικογένεια απολαμβάνει την πανέμορφη θέα πάνω σ’ένα βράχο μιλώντας, γελώντας ,ευθυμώντας γενικώς.

Πόσο αγαπημένη είναι αυτή η επανάληψη !

Πόσο πολύ την περιμένουμε κάθε Κυριακή !

Και τη ζούμε σα να’ναι η τελευταία..

Και να σκεφτεί κανείς πως τα προβλήματα που μας απασχολούν είναι σπουδαία και γίνονται σημαντικότερα μέρα με τη μέρα ,όμως αξίζει να ζούμε για αυτή την Κυριακή..είναι κάτι σαν ανακωχή εν μέσω πολέμου …

Αν όμως το σκεφτεί κανείς δεν είναι τόσο τραγικός ο πόλεμος
που σου χαρίζει το δικαίωμα : Την Κυριακή ανακωχή…