Ψυχο-λογικά

είπανε πως διερευνούσαν τα ψυχολογικά αίτια της αυτοχειρίας του,
λες και θα μαθαίνανε ποτέ τη λογική της ψυχής του.

"το ερασιτεχνιλίκι" , "η ρετσινιά" του νεοέλληνα

Ερασιτέχνες παντού,
ερασιτέχνες αθλητές "αρματωμένοι" με χρονόμετρα, ειδικά spikes κ.α
ερασιτέχνες πολιτικοί χρίζονται δικηγόροι,ιατροί,ηθοποιοί κ.α μη σχετικοί με την πολιτική σπουδή.
Ερασιτέχνες γονείς με νταντάδες , ολοήμερα "φυλακτήρια"σχολεία,προς αναζήτηση διευρυμένων κατασκηνωτικών περιόδων!
Ερασιτέχνες γραφιάδες που στόχο έχουν να ξεχωρίσουν με τον "ιδιαίτερο " λόγο τους και όχι να αφυπνίσουν , να μορφώσουν , να συμβουλέψουν , να παιδέψουν γενικότερα.
Ερασιτέχνες γιατροί ,που δίνουνε τον όρκο μονάχα για να βγάλουνε αναμνηστική φωτογραφία τη στιγμή της ορκομωσίας - αυτοί οι ίδιοι φέρουνε τη σκέψη : λές και υπάρχει κάποιος που πιστεύει σε όρκους!
Ερασιτέχνες άνθρωποι ,που ούτε κοιτάζουν προς τα πάνω (άνω θρώσκω) παρά μονάχα ψάχνουνε στο πάτωμα να βρούν νομίσματα - τόσο μεγάλη όμως γίνεται αυτή τους η συνήθεια που αλλάζει σε ανάγκη - μα αν τυχόν και απαντήσουνε συνάνθρωπο στο χώμα να σφαδάζει απο πόνο, θα τον παραμερίσουνε μηπως τυχόν το σώμα του τους κρύβει τα νομίσματα!
Ερασιτέχνες όλοι εμείς που προσπαθούμε να κρύψουμε τη γύμνια μας πίσω απο τις ταμπέλες και τους τίτλους ικανοτήτων και δεξιοτήτων.
Αν ποτέ καταλάβουμε το μέγεθος της ευθύνης των τίτλων που επιλέγουμε ίσως μάθουμε να τους τιμούμε καθώς πρέπει-ξεκινώντας πάνω απ'όλα να είμαστε άνθρωποι και όχι ερασιτέχνες του ονοματός μας.

Ξόρκι

Στην άκρη του κήπου κάτι είδα και φοβήθηκα
μου φάνηκε σαν ερπετό,
πάντα φοβόμουνα τα ερπετά.
Τρέχω στο σπίτι μέσα και αρχίνησα τα ξόρκια : πνεύμα κακό ,
έτσι που ήρθες....ε γιαβό...
όταν φοβούμαι μόνο ξέρω να ξορκίζω το κακό,
έτσι μου έμαθε η γιαγιά μου
μ'αυτά μου έλεγε ποτέ μου δε θα πάθαινα κακό
μα μήτε και θα έκανα κακό ,παρά θα έδιωχνα μακριά μου
ότι μου τάραζε την "όμορφη γαλήνη" καθώς έλεγε εκείνη.
όταν το ξόρκι τέλειωσε , έτρεξα πάλι στη γωνία του κήπου
για να δώ αν έδιωξε το φόβο μου!
και τι να δώ ένα ολόλευκο κυκλάμινο εκεί όπου δεν υπήρχε!
το ξόρκι μου έκανε το θάμα του -έτσι μου έμαθε να λέω
για να μπορώ να οδηγώ στο φώς την ψυχή του ερπετού (ίσως στο ολόλευκο κυκλάμινο)κι'όχι στα άγνωστα σκοτάδια!
Το ξόρκι μου γέννησε ένα όμορφο κυκλάμινο
κι'έστειλε την ψυχή του ερπετού στο φώς.
"Έχω ένα ξόρκι στην ψυχή
και με αυτό πορεύομαι
κι'όλο νικώ τους φόβους μου!"

γκέλ

Ευτυχώς που ευτυχώ
και ευτυχώς που η ευ-τυχία μου δεν είναι θέμα τύχης.

(Δήθεν) ρητορείες

Έχουμε γεμίσει παραμυθάδες που άλλοτε φορούν γραβάτες και κοστούμια και άλλοτε ως ρασοφόροι με γενειάδες ,άλλοτε ως διακεκριμένοι επιστήμονες και άλλοτε ως καθημερινοί άνθρωποι ευτυχείς κατά τα λοιπά διότι είναι σχεδόν σίγουροι για τις απαντήσεις σε οντολογικά ερωτήματα περί του βίου των ανθρώπων .
Αρχή-τέλος-μέση…τα ενδιάμεσα μας διαφεύγουν..
Και ενώ για έτη πολλά εμπιστευτήκαμε τις λέξεις «Δημοκρατία,Ελευθερία,Ανεξιθρησκεία,Δικαίωμα,Υποχρέωση»
Καταμεσής μας πρόδωσαν…
Καταμεσής ?
(Λέω πως είμαστε στη μέση για να μπορώ να κουβαλώ ένα σημείο αναφοράς)
Δε φταιν οι λέξεις όμως , φταίμε εμείς που θεωρήσαμε ότι μπορούνε μόνες τους να μας μαζέψουν , να μας κάνουνε καλύτερους , να μας διδάξουν κοινωνία και να ταιριάξουν καθώς λέμε τις ανάσες μας στο σύνολο.
Δε βγάζουμε άκρη !
Μια αρχή υπήρξε μα ακυρώθηκε, δηλώθηκε αλλιώτικα ,όμως κι’εκείνη δε μας φτούρησε .
Καταμεσής ρωτούσαμε άμα υπήρχε τέλος και το ρώτημα το υποβάλλαμε όχι για να μας δώσει κάποιος μιαν απάντηση μα για να βεβαιώσουμε αυτή τη δόλια και αμφίβολη ύπαρξη μας – να ! λέμε πως δε μας «ακυρώσανε» ως αμετροεπής και μη συμβατοί με το μονοποριακό τους σύστημα.
Να μας «ακυρώσουν» ποιοι ?
Ούτε αυτό το ξέρουμε να το απαντήσουμε , παντού και γύρω μας βλέπουμε εχθρούς , άλλους ανόμοιους πολέμιους με σάρκα ή χωρίς.
Κι’όσο απέλπιδες , προβληματισμένοι γιομάτοι φόβο για το αύριο, ψάχνουμε την ακριβή μας θέση(μέση? Αρχή?) εκείνοι που κατασκευάζουνε τα παραπετάσματα κάνουνε πλιάτσικο, ασελγούν,βιάζουν ανενόχλητοι φροντίζοντας πάντα να μην αφήνουν ίχνη ορατά από εμάς τους γυμνούς τυφλούς.
Κι’έτσι στα αόρατα και στα ορατά η ζωή συνεχίζεται.

Ασ΄τα πράγματα να΄ρθουνε απο μόνα τους -Π.Θαλασσινός/Μ.Κανά

ας αναλογιστούμε πως...

τόσα δε λέμε γιατί δεν έχουμε παιδέψει τη γλώσσα μας στα δύσκολα,
και άλλα τόσα δεν ακούμε γιατί οι συχνότητες που λαμβάνουμε είναι περιορισμένες.

Nat King Cole sings When I Fall in Love

Τα θέλγητρα σου και θέλγητρα του κόσμου

Η μοίρα έρημη σ’ακούμπησε στο βράχο,
Μα τι χαρά : σηκώθηκες μονάχη
Η πρώτη ανάσταση στο βρεφικό σου το κορμί.
Γύρω το πέλαγο γλυκό ,
όνομα σου’δωσε αντάξιο της θωριάς σου : Ελπίδα !
Και τούτο ακούστηκε στης θάλασσας την άκρη!
Τιμή απέραντη των ταπεινών γονέων που θε να χαίρονται
μ’αυτή την ευλογία.
Ελπίδα , ακούστηκε και μια κραυγή απ’ του μωρού τα χείλη:
«για σένα κίνδυνε που πάντα μας τρομάζεις και που τα λύπη σου
 γιομάτη αγκάθια στέλνεις τούτη τη σάρκα μας σα σαρκοβόρο να ξεσκίζει,
ένα σου λέω : δε σε φοβούμαι ούτε σένα ούτε το θάνατο
γιατί μια Ανάσταση με γέννησε εδώ πέρα
και μια άλλη Ανάσταση αλλού θα με γεννήσει!».
"