Είχα ένα κόκκινο ατάχυτο ποδήλατο
μάρκας Velamos!
Ήταν το δώρο αυτό που σφράγισε
το πρώτο μου καλό απολυτήριο,
μετά, ούτε που μ’ ένοιαζε η μελέτη!
Έβρισκα τρόπους να ξεχύνομαι στο μαχαλά
στη μεσημεριανή των άλλων σιέστα.
Μες τη λιακάδα που όλο ίδρωνα δε μ’ένοιαζε ,
κι’ούτε το κρύο του χειμώνα μ’ενοχλούσε αν με ρωτούσες!
Αυτές οι ώρες οι κλεμμένες με μεγάλωσαν!
Κι’ ενώ όλο άλλαζα συνέχεια δρομολόγια
γύρω τριγύρω στα σοκάκια για να μη μάθουνε στη γειτονιά
πως έβγαινα στις ώρες ύπνου,
όλο τραγούδαγα στιχάκια που η ίδια σκαρφιζόμουνα!
Έτσι τραγούδησα τον έρωτα, τους φίλους ,τη ζωή-αυτή που έμαθα πριν καν να τη γνωρίσω.
Πάνω στο κόκκινο ποδήλατο όλο ταξίδευα και όταν τύχαινε και έπεφτα- σε κάποιο απ’ τα ταξίδια,
γρήγορα σηκωνόμουν,μιλιά δεν έβγαζα!
Πάντοτε πρόσεχα,
γυρνούσα γρήγορα στο σπίτι και πριν προλάβουν να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι
εγώ προλάβαινα και σφάλιζα τα μάτια.
Έτσι αγαπούσα τη ζωή ,κι’ όλο περίμενα ο ήλιος να βρεθεί μέσα στη μέση τ’ ουρανού για να μου γνέψει πονηρά : Ξεκίνα!!!
και τραγουδώ...
H μέρα έφυγε κι'εγώ ρωτάω
πόσα μας χρέωσε ?
μα σταματάω
δε μου απάντησε σχεδόν κανείς
το "εγώ μου" πνίγω
σ'ένα "εμείς"
η μέρα άρχισε κι ' αναρωτιέμαι
πως θα'ταν άραγε ?
μα δεν κρατιέμαι
βάζω τα κλάματα
παρακαλάω
πετώ τα ενθύμια που κουβαλάω.
Κι'ύστερα ήρθε μια βροχή
απ'την ψυχή
για την ψυχή
κι'αυτό το γκρίζο τ'ουρανού
που μου γαλήνεψε το νού..
Κι'εγω συνέχιζα
να περπατάω χωρίς ενθύμια
ένα χαμόγελο
αυτό κρατάω
ορθά και τίμια
ξεχνώ το" χρέος μας"
το "χρέος μου" θυμάμαι
βρίσκω το δρόμο μου
έχει ήλιο δε φοβάμαι.
πόσα μας χρέωσε ?
μα σταματάω
δε μου απάντησε σχεδόν κανείς
το "εγώ μου" πνίγω
σ'ένα "εμείς"
η μέρα άρχισε κι ' αναρωτιέμαι
πως θα'ταν άραγε ?
μα δεν κρατιέμαι
βάζω τα κλάματα
παρακαλάω
πετώ τα ενθύμια που κουβαλάω.
Κι'ύστερα ήρθε μια βροχή
απ'την ψυχή
για την ψυχή
κι'αυτό το γκρίζο τ'ουρανού
που μου γαλήνεψε το νού..
Κι'εγω συνέχιζα
να περπατάω χωρίς ενθύμια
ένα χαμόγελο
αυτό κρατάω
ορθά και τίμια
ξεχνώ το" χρέος μας"
το "χρέος μου" θυμάμαι
βρίσκω το δρόμο μου
έχει ήλιο δε φοβάμαι.
απλά, πολύ απλά...
Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας.
N.Kαζατζακης
N.Kαζατζακης
Θα ‘θελα να’χα φίλους..
Υπάρχει μια υποψία να την κάνεις βεβαιότητα.
Υπάρχει μια βεβαιότητα να σε υποψιάσει.
Υπάρχει ένα αόρατο σχοινί τεντωμένο μεταξύ επιθυμιών και δυνατοτήτων.
Υπάρχουν κάποιες σκέψεις που βυθίζονται στη σιωπή μας ,
εκεί γιγαντώνονται και γίνονται σπουδαίες ,
και κάνουν πιο σπουδαία τη σιωπή μας-
κι’όσο μαθαίνουμε σπουδαία να σιωπούμε δε μας τρομάζει το αόρατο σχοινί
που είναι εκεί συνέχεια τεντωμένο σε ευθεία παράλληλη μ’εκείνη του βλέμματος μας.
Εκεί , ανάμεσα στις δυο γραμμές πηγαινοέρχονται όλα τα συναισθήματα
κι’οι σκέψεις μας,
όχι όμως τα όνειρα ! – αυτά μήτε που βλέπουνε γραμμές ,
μονάχα βλέπουν ανοιχτούς ορίζοντες.
Υπάρχουν κάποια όνειρα που δε σ’αφήνουν να ξυπνήσεις και
υπάρχουν κι’ άλλα που δε σ’αφήνουνε να κοιμηθείς.
Όμως δεν είναι σύνορο-γραμμή ο ύπνος , ο ύπνος είναι απέραντος αιώνιος και τα όνειρα που κάνουμε καλπάζουν πότε απ’τη μια , πότε απ’την άλλη του πλευρά.
Αιώνια απέραντα τα όνειρα , ποτέ δε μοιάζουν μεταξύ τους.
Κι’όσο μιλάω για τα όνειρα ένα δε λέει να φύγει απ’το μυαλό μου :
«Θα ‘θελα να’χα φίλους»
Κι’ένιωσα θλίψη σαν κατάλαβα πως ήταν όνειρο παιδιού!
Υπάρχει μια βεβαιότητα να σε υποψιάσει.
Υπάρχει ένα αόρατο σχοινί τεντωμένο μεταξύ επιθυμιών και δυνατοτήτων.
Υπάρχουν κάποιες σκέψεις που βυθίζονται στη σιωπή μας ,
εκεί γιγαντώνονται και γίνονται σπουδαίες ,
και κάνουν πιο σπουδαία τη σιωπή μας-
κι’όσο μαθαίνουμε σπουδαία να σιωπούμε δε μας τρομάζει το αόρατο σχοινί
που είναι εκεί συνέχεια τεντωμένο σε ευθεία παράλληλη μ’εκείνη του βλέμματος μας.
Εκεί , ανάμεσα στις δυο γραμμές πηγαινοέρχονται όλα τα συναισθήματα
κι’οι σκέψεις μας,
όχι όμως τα όνειρα ! – αυτά μήτε που βλέπουνε γραμμές ,
μονάχα βλέπουν ανοιχτούς ορίζοντες.
Υπάρχουν κάποια όνειρα που δε σ’αφήνουν να ξυπνήσεις και
υπάρχουν κι’ άλλα που δε σ’αφήνουνε να κοιμηθείς.
Όμως δεν είναι σύνορο-γραμμή ο ύπνος , ο ύπνος είναι απέραντος αιώνιος και τα όνειρα που κάνουμε καλπάζουν πότε απ’τη μια , πότε απ’την άλλη του πλευρά.
Αιώνια απέραντα τα όνειρα , ποτέ δε μοιάζουν μεταξύ τους.
Κι’όσο μιλάω για τα όνειρα ένα δε λέει να φύγει απ’το μυαλό μου :
«Θα ‘θελα να’χα φίλους»
Κι’ένιωσα θλίψη σαν κατάλαβα πως ήταν όνειρο παιδιού!
Αγγαλιά με ένα σημείο
Στενεύει ο χώρος κινησεώς μας,περιορίζεται, γίνεται μια σταλιά,
και μας πιέζει αφόρητα.
Άλλοτε πάλι απεραντοσύνη απλώνεται εμπρός
λές και από δράκοι γινόμαστε μυρμύγκια,
λές και το τρομολάγνο οπτικό μας νεύρο παίζει παιχνίδια μ'αυτόv
τον ίδιο μας τον τρόμο,
λες και η αντιληψή μας απειροεικάζει τον χωροχρόνο.
Άν σταθούμε σ'ένα σημείο και λάβουμε αυτό ως κέντρο αναφοράς ,
τότε περιστρεφόμαστε γύρω του , γινόμαστε δορυφόροι του , το κουβαλάμε
ενίοτε το συμβουλευόμαστε και η σκέψη μας ταλανίζεται απο την αφόρητη επιδρασή του.
Όταν αποφασίσουμε να το αφήσουμε ,να ξεριζωθούμε απο την εμβελειά του τότε
η πορεία μας στρέφεται σε μια εκ των τριών επιλογών :
ή
- επιλέγουμε ένα σημείο άλλο , οπότε αλλάζουν τα προσδιοριστικά μας δεδομένα ,
ή
- εκούσια αποφασίζουμε να μην επιλέξουμε ,οπότε οι ενέργειες μας γίνονται λιγότερο ασφυκτικές,
ή
- δεν επιλέγουμε (άλλο σημείο αναφοράς) διότι δεν έχουμε επιλογές,στην περίπτωση αυτή πέφτουμε σε θλίψη
γιατί ο εγωισμός μας πλήττεται , ενεργοποιείται η "μοναχοσύνη"μας ενώ ταυτόχρονα υποβιβάζεται η αυτοπεποίθεσή μας (αφού δεν έχουμε επιλογές).
Για τους ανωτέρω λόγους εξαρχής αποτολμούμε να παραμείνουμε στο αρχικό σημείο - της αρχικής μας επιλογής- από φόβο μην το χάσουμε κι'αρχίσει ο χώρος μας να περιορίζεται,και άλλοτε να εκτείνεται
κι'εμείς να γινόμαστε δράκοι και άλλοτε μυρμύγκια.
και μας πιέζει αφόρητα.
Άλλοτε πάλι απεραντοσύνη απλώνεται εμπρός
λές και από δράκοι γινόμαστε μυρμύγκια,
λές και το τρομολάγνο οπτικό μας νεύρο παίζει παιχνίδια μ'αυτόv
τον ίδιο μας τον τρόμο,
λες και η αντιληψή μας απειροεικάζει τον χωροχρόνο.
Άν σταθούμε σ'ένα σημείο και λάβουμε αυτό ως κέντρο αναφοράς ,
τότε περιστρεφόμαστε γύρω του , γινόμαστε δορυφόροι του , το κουβαλάμε
ενίοτε το συμβουλευόμαστε και η σκέψη μας ταλανίζεται απο την αφόρητη επιδρασή του.
Όταν αποφασίσουμε να το αφήσουμε ,να ξεριζωθούμε απο την εμβελειά του τότε
η πορεία μας στρέφεται σε μια εκ των τριών επιλογών :
ή
- επιλέγουμε ένα σημείο άλλο , οπότε αλλάζουν τα προσδιοριστικά μας δεδομένα ,
ή
- εκούσια αποφασίζουμε να μην επιλέξουμε ,οπότε οι ενέργειες μας γίνονται λιγότερο ασφυκτικές,
ή
- δεν επιλέγουμε (άλλο σημείο αναφοράς) διότι δεν έχουμε επιλογές,στην περίπτωση αυτή πέφτουμε σε θλίψη
γιατί ο εγωισμός μας πλήττεται , ενεργοποιείται η "μοναχοσύνη"μας ενώ ταυτόχρονα υποβιβάζεται η αυτοπεποίθεσή μας (αφού δεν έχουμε επιλογές).
Για τους ανωτέρω λόγους εξαρχής αποτολμούμε να παραμείνουμε στο αρχικό σημείο - της αρχικής μας επιλογής- από φόβο μην το χάσουμε κι'αρχίσει ο χώρος μας να περιορίζεται,και άλλοτε να εκτείνεται
κι'εμείς να γινόμαστε δράκοι και άλλοτε μυρμύγκια.
Κύριε Αγησίλαε....
σας αφήνω στην ησυχία σας να αγωνίζεστε επιτυχώς τον ένα και μοναδικό σας αντίπαλο που δεν είναι άλλος απο τον ίδιο σας τον εαυτό - είναι ο μόνος στον οποίο δεν μπορείτε να κλείσετε την πόρτα κατάμουτρα διότι - και εδώ εντοπίζω το μεγαλύτερο προβλημά σας - δεν μπορείτε να τον προσδιορίσετε.
Είναι βεβαίως παράτολμο,θα έλεγε κανείς, να στρέφομαι κατ'αυτό τον τρόπο σ'ένα συνανθρωπό μου ο οποίος μπορεί να ταραχθεί ανυπερθέτως στο άκουσμα και - το χειρότερο- στον προσδιορισμό της αδυναμίας του (την οποία αποφεύγει μανιωδώς να κοιτάξει κατάματα).
Όντας όμως λάτρης της υποκειμενικής και αντικειμενικής αληθείας , διστάζω να πράξω αντίθετα από αυτό που πιστεύω και η φύση μου προστάζει.
Σας έλεγα λοιπόν κύριε Αγησίλαε , πως είναι πλέον εύκολο να μιλάτε πίσω απο ένα σιδηρούν παραπέτασμα το οποίο, είτε δεν μπορείτε ή δεν θέλετε να διαπεράσετε- αυτό απο μόνο του ομολογεί πως δεν θα παίρνατε ποτέ ρίσκο ακόμα κι'άν οι πιθανότητες επιτυχίας ξεπερνούσαν το 70%.
Η αδυναμία σας να κρατήσετε κοινωνούς όπισθεν του σιδηρούν παραπετάσματος ή ακόμα ακόμα να γκρεμίσετε αυτό το σύμβολο της "προστασίας " σας , σας κάνει ενοχλητικά απρόβλεπτους εώς και κουραστικά βαρετούς.
Και λίγο αστειευόμενη , σας διαβεβαιώ πως θα αποτελούσατε υπέροχο μουσειακό έκθεμα ή αντικείμενο επιστημονικής μελέτης καθώς ο α-κοινώνητος (παρά την ευστροφία του-η οποία τυγχάνει να φοράει παρωπίδες) χαραχτήρα σας δεν απαντάται συχνά .
Πέραν τούτου , συμβαίνει και το εξής παράδοξο : είσαστε πάντα μοναδικά πρώτος , σωστός στις διαπιστώσεις σας , αναμφισβήτητα "αξιωματικός" στα λεγομενά σας , υπερβολικά πετυχημένος στις ενεργειές σας (οι οποίες βεβαίως έχουν 0% ρίσκο) και πάντα μα πάντα νικητής σ'αυτό τον αγώνα ζωής με τον αιώνια μοναδικό σας αντίπαλο , ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ !
Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να ταράξουμε την πολύτιμη ησυχία σας - αυτό άλλοστε το κάνετε απο μόνος σας όταν θέλετε να δημιουργήσετε τεχνική εσωτερική κρίση για να αλλάξετε για λίγο το σκηνικό του βίου σας.
Ίσως αν ερχόσασταν αντιμέτωπος με την πραγματικότητα θα παθαίνατε αυτό που λέμε "πολιτισμικό σόκ".
Είναι προτιμότερο να μείνετε στον κραταιό σας παράδεισο ή κόλαση - το ονομάζετε κι'αυτό κατά πως επιθυμείτε - που έχει αγγέλους μαριονέτες και δέντρα με λωτούς.
Είστε σπουδαίος κύριε Αγησίλαε , εκεί όπου επιλέξατε να ευρίσκεσθε , μα όταν μπορέσετε λύστε μου μια απορία :
Πως γίνεται ενώ είσαστε αόρατος να αφήνετε ευτελή ίχνη ? έτσι δίνετε την εντύπωση πως βαρεθήκατε τους μοναχικούς σας περιπάτους αλλά γιατί δεν το ομολογείτε ? άλλοστε στον δικό μας κόσμο η μετάνοια επιτρέπεται.
Είναι βεβαίως παράτολμο,θα έλεγε κανείς, να στρέφομαι κατ'αυτό τον τρόπο σ'ένα συνανθρωπό μου ο οποίος μπορεί να ταραχθεί ανυπερθέτως στο άκουσμα και - το χειρότερο- στον προσδιορισμό της αδυναμίας του (την οποία αποφεύγει μανιωδώς να κοιτάξει κατάματα).
Όντας όμως λάτρης της υποκειμενικής και αντικειμενικής αληθείας , διστάζω να πράξω αντίθετα από αυτό που πιστεύω και η φύση μου προστάζει.
Σας έλεγα λοιπόν κύριε Αγησίλαε , πως είναι πλέον εύκολο να μιλάτε πίσω απο ένα σιδηρούν παραπέτασμα το οποίο, είτε δεν μπορείτε ή δεν θέλετε να διαπεράσετε- αυτό απο μόνο του ομολογεί πως δεν θα παίρνατε ποτέ ρίσκο ακόμα κι'άν οι πιθανότητες επιτυχίας ξεπερνούσαν το 70%.
Η αδυναμία σας να κρατήσετε κοινωνούς όπισθεν του σιδηρούν παραπετάσματος ή ακόμα ακόμα να γκρεμίσετε αυτό το σύμβολο της "προστασίας " σας , σας κάνει ενοχλητικά απρόβλεπτους εώς και κουραστικά βαρετούς.
Και λίγο αστειευόμενη , σας διαβεβαιώ πως θα αποτελούσατε υπέροχο μουσειακό έκθεμα ή αντικείμενο επιστημονικής μελέτης καθώς ο α-κοινώνητος (παρά την ευστροφία του-η οποία τυγχάνει να φοράει παρωπίδες) χαραχτήρα σας δεν απαντάται συχνά .
Πέραν τούτου , συμβαίνει και το εξής παράδοξο : είσαστε πάντα μοναδικά πρώτος , σωστός στις διαπιστώσεις σας , αναμφισβήτητα "αξιωματικός" στα λεγομενά σας , υπερβολικά πετυχημένος στις ενεργειές σας (οι οποίες βεβαίως έχουν 0% ρίσκο) και πάντα μα πάντα νικητής σ'αυτό τον αγώνα ζωής με τον αιώνια μοναδικό σας αντίπαλο , ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ !
Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να ταράξουμε την πολύτιμη ησυχία σας - αυτό άλλοστε το κάνετε απο μόνος σας όταν θέλετε να δημιουργήσετε τεχνική εσωτερική κρίση για να αλλάξετε για λίγο το σκηνικό του βίου σας.
Ίσως αν ερχόσασταν αντιμέτωπος με την πραγματικότητα θα παθαίνατε αυτό που λέμε "πολιτισμικό σόκ".
Είναι προτιμότερο να μείνετε στον κραταιό σας παράδεισο ή κόλαση - το ονομάζετε κι'αυτό κατά πως επιθυμείτε - που έχει αγγέλους μαριονέτες και δέντρα με λωτούς.
Είστε σπουδαίος κύριε Αγησίλαε , εκεί όπου επιλέξατε να ευρίσκεσθε , μα όταν μπορέσετε λύστε μου μια απορία :
Πως γίνεται ενώ είσαστε αόρατος να αφήνετε ευτελή ίχνη ? έτσι δίνετε την εντύπωση πως βαρεθήκατε τους μοναχικούς σας περιπάτους αλλά γιατί δεν το ομολογείτε ? άλλοστε στον δικό μας κόσμο η μετάνοια επιτρέπεται.
η σοφία της αγνοιάς μας
Πόσες αλήθειες κρύβει άραγε ένα ερώτημα ?
όσα και τα στοιχειά που το κυκλώνουν
σε μια πάλη συνεχόμενη
στο ίδιο τερέν.
Αλλάζει ενίοτε ο νηκητής κι'ο ηττημένος,
όμως μια πάλη είναι ,
ένας αγώνας που ορίζει την επαύριο.
Ώς τα πενήντα ότι κάνεις!
Aπ'τα πενήντα ότι πείς!
Είναι η φύση των ανθρώπων τέτοια.
Όμως όλοι δε γίνονται σοφοί ,
ούτε μπορούνε να στηρίξουν τη σοφία τους
αλλά μπορούν να λένε ότι πρεσβεύουν , βάζοντας πάντα
στην αρχή το "εγώ νομίζω" και τελειώνοντας το λόγο τους
με το "Δεν είμαστε όμως σίγουροι για τίποτα απολύτως".
Έτσι η σοφία που θα διδάσκεται θα είναι αυτή της άγνοιάς μας.
Έτσι θα φτιάξουμε καλύτερους ανθρώπους κι'όχι
μυστήριους δήθεν μαχητές,
που δήθεν νοιάζονται για του συστήματος τις αδικίες,
που δήθεν ξέρουνε το δίκαιο και το άδικο,
που δήθεν ζουν τον έρωτα και τη φιλία
και που λογίζουνε εμάς τους υπολοίπους
φτωχά και άβουλα , ανίκανα ανθρωπάκια.
Κι'αναρωτιέμαι : το ξέρουν άραγε πως άμα βγούν απ'την
κρυψώνα τους θα είναι παντελώς αόρατοι ?
μα κι'άν με κόπο καταφέρουν να φανούν
πως θα φαντάζουνε ιθαγενείς απο τη ζούγκλα Λακαντόνα ?
Όπως και νά'χει αυτοί αποβάλλονται απο μόνοι τους
και μένουμε εμείς τα "ανίκανα ανθρωπάκια"
να πολεμάμε για να σώσουμε και το δικό τους το τομάρι.
όσα και τα στοιχειά που το κυκλώνουν
σε μια πάλη συνεχόμενη
στο ίδιο τερέν.
Αλλάζει ενίοτε ο νηκητής κι'ο ηττημένος,
όμως μια πάλη είναι ,
ένας αγώνας που ορίζει την επαύριο.
Ώς τα πενήντα ότι κάνεις!
Aπ'τα πενήντα ότι πείς!
Είναι η φύση των ανθρώπων τέτοια.
Όμως όλοι δε γίνονται σοφοί ,
ούτε μπορούνε να στηρίξουν τη σοφία τους
αλλά μπορούν να λένε ότι πρεσβεύουν , βάζοντας πάντα
στην αρχή το "εγώ νομίζω" και τελειώνοντας το λόγο τους
με το "Δεν είμαστε όμως σίγουροι για τίποτα απολύτως".
Έτσι η σοφία που θα διδάσκεται θα είναι αυτή της άγνοιάς μας.
Έτσι θα φτιάξουμε καλύτερους ανθρώπους κι'όχι
μυστήριους δήθεν μαχητές,
που δήθεν νοιάζονται για του συστήματος τις αδικίες,
που δήθεν ξέρουνε το δίκαιο και το άδικο,
που δήθεν ζουν τον έρωτα και τη φιλία
και που λογίζουνε εμάς τους υπολοίπους
φτωχά και άβουλα , ανίκανα ανθρωπάκια.
Κι'αναρωτιέμαι : το ξέρουν άραγε πως άμα βγούν απ'την
κρυψώνα τους θα είναι παντελώς αόρατοι ?
μα κι'άν με κόπο καταφέρουν να φανούν
πως θα φαντάζουνε ιθαγενείς απο τη ζούγκλα Λακαντόνα ?
Όπως και νά'χει αυτοί αποβάλλονται απο μόνοι τους
και μένουμε εμείς τα "ανίκανα ανθρωπάκια"
να πολεμάμε για να σώσουμε και το δικό τους το τομάρι.
Κρυφές σκοτούρες που κρατούν από παλιά
Ιδιάζουσα περίπτωση
Τη μια πέφτει , την άλλη ανέρχεται.
Από ποιά ορμέμφυτα κρατά ?
Πως φέρεται ως φέρεται ?
Ούτε μπορεί κανείς να αναλογισθεί.
Οπωσδήποτε δεν είναι ανθρώπων έργο ,κάτι είναι που ούτε κατάφερε ο νους μου ν’αγκιστρώσει .
Μιλώ για κάτι που αγάπησα,
μιλώ για κάτι που ως φαίνεται ποτέ δεν μπόρεσα να έχω από ψυχής.
Ακόμα τώρα , σκέπτομαι πως μόνο τ’άφταστα αγαπώ ,για όλα τ’άλλα ανεμοκόπτομαι.
Κι όταν τ’άφταστα θα γίνουνε φτασμένα ,τότε κι’εκείνα τ’απαρνιέμαι γιατί γίνονται σίγουρα, κι’εμένα πια δε με χρειάζονται.
Ωστόσο ίσως εγώ να φταίω που’χω νου εγωιστή,
Ίσως να φταίει η μάνα μου που ως διαπρύσιος κήρυκας καυχιότανε πως το παιδί της μήτε που έμοιαζε με τ’άλλα ,γιατί είχε νου και λογισμό που αστράφτει και ομορφιά απαράμιλλη που μόνο σε αγγέλους είχε δει !
Ίσως να φταίει ο πατέρας μου που δε με μάλωσε ποτέ παρά μονάχα μου’ριχνε ένα βλέμμα ανέκφραστο κι’αντρίκιο σα να ‘μουν όμοιος του –κι’ας ήμουνα κορίτσι τόσο δα.
Μα όσο σκέπτομαι πως τούτη η δύσκολη ζωή σπουδαία μπλέκει και ξεμπλέκει ,όσο ακόμα ανθίζουν πασχαλιές, όσο εκεί έξω κάποιος μας χρειάζεται , το ποιος να φταίει πια δεν έχει τόση σημασία.
Τη μια πέφτει , την άλλη ανέρχεται.
Από ποιά ορμέμφυτα κρατά ?
Πως φέρεται ως φέρεται ?
Ούτε μπορεί κανείς να αναλογισθεί.
Οπωσδήποτε δεν είναι ανθρώπων έργο ,κάτι είναι που ούτε κατάφερε ο νους μου ν’αγκιστρώσει .
Μιλώ για κάτι που αγάπησα,
μιλώ για κάτι που ως φαίνεται ποτέ δεν μπόρεσα να έχω από ψυχής.
Ακόμα τώρα , σκέπτομαι πως μόνο τ’άφταστα αγαπώ ,για όλα τ’άλλα ανεμοκόπτομαι.
Κι όταν τ’άφταστα θα γίνουνε φτασμένα ,τότε κι’εκείνα τ’απαρνιέμαι γιατί γίνονται σίγουρα, κι’εμένα πια δε με χρειάζονται.
Ωστόσο ίσως εγώ να φταίω που’χω νου εγωιστή,
Ίσως να φταίει η μάνα μου που ως διαπρύσιος κήρυκας καυχιότανε πως το παιδί της μήτε που έμοιαζε με τ’άλλα ,γιατί είχε νου και λογισμό που αστράφτει και ομορφιά απαράμιλλη που μόνο σε αγγέλους είχε δει !
Ίσως να φταίει ο πατέρας μου που δε με μάλωσε ποτέ παρά μονάχα μου’ριχνε ένα βλέμμα ανέκφραστο κι’αντρίκιο σα να ‘μουν όμοιος του –κι’ας ήμουνα κορίτσι τόσο δα.
Μα όσο σκέπτομαι πως τούτη η δύσκολη ζωή σπουδαία μπλέκει και ξεμπλέκει ,όσο ακόμα ανθίζουν πασχαλιές, όσο εκεί έξω κάποιος μας χρειάζεται , το ποιος να φταίει πια δεν έχει τόση σημασία.
Μ’ένα φιλί στο μάγουλο : στηρίξου ! θα νικήσουμε εξάλλου
Σε απειροελάχιστο χρόνο ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται μια αλήθεια και «εργάζεται απεναντίας»
Εκεί στη μέση της εξέδρας το αποτέλεσμα ανατρέπεται ,όταν στο βάθος των κερκίδων κάποιος αβάσταχτα εγκυμονεί τη μια και μόνη αλήθεια : το άγγιγμα είναι τεχνητό και η ασφάλεια που σου φόρεσε σαν κόσμημα γύρω τριγύρω απ’το λαιμό σου , καλύτερα να την ξεχάσεις!
Κι’ο νους εργάζεται αντίστροφα ,κι’όσο γυρίζουν οι στροφές χωρίς time out και ειδικές προετοιμασίες , στήνεται σχέδιο μάχης εκεί πάνω στον αγώνα και φευ ! κινδυνεύει όποιος στήριξε το ψέμα.
Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν σίγουρο αλλά ο αγώνας δεν ολοκληρώνεται εκεί.
Ο εγκέφαλος συν-εργάζεται περεταίρω και δεν συχάζει παρά μόνο όταν το αντίπαλο δέος αφανιστεί από προσώπου γης!
Δολοφόνος ο νους !
Χωρίς ιδιαίτερες προεργασίες …
Χωρίς καθυστερήσεις…
Μια ζωή αγώνας για ένα ψέμα δεν είναι λίγο!
Είναι μια ζωή ! ποιος θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο σ’αυτό τον δολοφόνο που στο τέλος τέλος την ψυχή του δολοφόνησαν?
Κι’εκείνος μοιραία δολοφονεί τους δολοφόνους του και στο τέλος πεθαίνει.
Τι κρίμα μια τέτοια κατάληξη!
Κι’ήταν μόνο ένα άγγιγμα,ένα φιλί στο μάγουλο.
Εκεί στη μέση της εξέδρας το αποτέλεσμα ανατρέπεται ,όταν στο βάθος των κερκίδων κάποιος αβάσταχτα εγκυμονεί τη μια και μόνη αλήθεια : το άγγιγμα είναι τεχνητό και η ασφάλεια που σου φόρεσε σαν κόσμημα γύρω τριγύρω απ’το λαιμό σου , καλύτερα να την ξεχάσεις!
Κι’ο νους εργάζεται αντίστροφα ,κι’όσο γυρίζουν οι στροφές χωρίς time out και ειδικές προετοιμασίες , στήνεται σχέδιο μάχης εκεί πάνω στον αγώνα και φευ ! κινδυνεύει όποιος στήριξε το ψέμα.
Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν σίγουρο αλλά ο αγώνας δεν ολοκληρώνεται εκεί.
Ο εγκέφαλος συν-εργάζεται περεταίρω και δεν συχάζει παρά μόνο όταν το αντίπαλο δέος αφανιστεί από προσώπου γης!
Δολοφόνος ο νους !
Χωρίς ιδιαίτερες προεργασίες …
Χωρίς καθυστερήσεις…
Μια ζωή αγώνας για ένα ψέμα δεν είναι λίγο!
Είναι μια ζωή ! ποιος θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο σ’αυτό τον δολοφόνο που στο τέλος τέλος την ψυχή του δολοφόνησαν?
Κι’εκείνος μοιραία δολοφονεί τους δολοφόνους του και στο τέλος πεθαίνει.
Τι κρίμα μια τέτοια κατάληξη!
Κι’ήταν μόνο ένα άγγιγμα,ένα φιλί στο μάγουλο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)